Διαταραχές. Γενική Πρόβα.

Διαταραχές

Γενική Πρόβα

Στη γενική πρόβα της παράστασης «Διαταραχές», που έγινε ακριβώς μία ημέρα πριν την πρεμιέρα, ήταν, μόνο, δύο Άνθρωποί μου. Τα δύο «Φ» της ζωής μου. Μία Φίλη μου και, φυσικά, ο Φωτιστής μου. 

Ήταν οι πρώτοι Άνθρωποι με τους οποίους μοιράστηκα αυτό που είχα ετοιμάσει, αυτό που δημιούργησα. Από εκεί που στεκόμουν, πάνω στη σκηνή, όπως κοίταζα προς το κοινό, ο Φωτιστής μου καθόταν στα δεξιά μου, στο γνωστό σημείο των μηχανημάτων, και η Φίλη μου καθόταν στα αριστερά μου, στο γνωστό σημείο με την κάμερά της. Όταν τελείωσε το πέρασμα της παράστασης, τους ένιωσα και τους δύο να έρχονται προς τα εμένα, από τα δύο διαφορετικά σημεία τους, από τις δύο διαφορετικές κατευθύνσεις τους, με διαφορετικές ταχύτητες, διαφορετικές ατμόσφαιρες, δύο εντελώς διαφορετικοί Άνθρωποι μα με κάτι κοινό: Με μάτια που έλαμπαν... Το βλέμμα τους είχε μια ιδιαίτερη λάμψη, λαμπύριζε, σπινθήριζε, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω!!! Ο Φωτιστής ήρθε γρήγορα κοντά μου με ενέργεια και ενθουσιασμό ενώ η Φίλη μου ερχόταν αργά, γλυκά, ήρεμα και με κοίταζε με δακρυσμένα μάτια... 

«Μαριλού, τι έχεις κάνει; Τι έχεις κάνει; Έχεις καταλάβει τι έχεις κάνει; Τι παράσταση είναι αυτή!» άρχισε να μού λέει ο Φωτιστής όταν έφτασε κοντά μου πια και έβλεπα τα μάτια του να βγάζουν φωτεινές σπίθες ενώ η Φίλη μου πλησίαζε κι αυτή κοντά μας σιωπηλή και κουνώντας το κεφάλι... χωρίς να λέει κάτι ακόμα... 

Κι εκείνος συνέχισε... 

«Τι έχεις κάνει;! Αυτό είναι μιούζικαλ! Το έχεις καταλάβει; Πωπω! Είναι μιούζικαλ! Δεν είναι μιούζικαλ;»

Γύρισε να κοιτάξει, για μια στιγμή, και τη Φίλη μου και μετά γύρισε αμέσως ξανά σε εμένα

«Είναι μιούζικαλ! Μιούζικαλ δεν είναι μόνο όταν υπάρχουν τραγούδια! Αυτό είναι μιούζικαλ! Πωπω! Επρεπε να την στηρίξουμε διαφορετικά αυτήν την παράσταση! Εννοώ τεχνικά! Όχι από τη δική σου μεριά! Τεχνικά! Θέλει τεχνική υποστήριξη διαφορετική! Θα μπορούσες ακόμα να έχεις και χειλόφωνο! Ένα καλό χειλόφωνο... και λείπει και η φίλη που έχει το καλό χειλόφωνο... λείπει στο εξωτερικό... και τα φώτα! Θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει κι άλλα φώτα! Τι παράσταση!...»

Η Φίλη μου συνέχιζε να κουνάει το κεφάλι της δεξία-αριστερά κοιτάζοντάς με και φαινόταν σαν να μην μπορεί ακόμα να πει τίποτα, τα μάτια της, εξάλλου, τα έλεγαν όλα... ψιθύρισε κάτι απλό, όμορφο και γλυκό όπως «Τι παράσταση...» 

Και, αμέσως, γυρίζει, πάλι στιγμιαία και αυθόρμητα και την κοιτάζει ο Φωτιστής και της λέει...

«Δεν είμαι μόνο εγώ έτσι; Το είδες κι εσύ; Δεν είμαι μόνο εγώ!»

Την λατρεύω αυτή τη στιγμή τους! Ένιωσα μια γλυκιά επανάληψη! Είχε συμβεί και στην προηγούμενη γενική πρόβα της προηγούμενης παράστασης να της κάνει αυτήν την ερώτηση «Δεν είμαι μόνο εγώ;»... Χαμογέλασα... Και όχι μόνο στην προηγούμενη και σε άλλες γενικές μας πρόβες... υπήρχε αυτή η στιγμή τους... όπου ήταν η δική τους στιγμή... κοιτάζονταν και μοιράζονταν ένα βλέμμα (και το λατρεύω αυτό το, γεμάτο Αλήθεια, βλέμμα μεταξύ των Ανθρώπων που Αγαπώ!) και, ξαφνικά-μαγικά, είναι σαν να μοιραζόμαστε όλοι μαζί ένα κοινό συναίσθημα... Τους κοίταζα κι ένιωθα συγκίνηση, Αγάπη και ευγνωμοσύνη που έχω κάποιους Ανθρώπους (με το Άλφα κεφαλαίο) στη ζωή μου...

Γυρίζει ο Φωτιστής ξανά σε εμένα

«Εἰναι μιούζικαλ!!!» επανέλαβε...

Και το μόνο που μπόρεσα να πω δειλά είναι... 

«Το έχω χτίσει όλο πάνω στη μουσική...»

«Μα ναι!» λέει εκείνος...

«Δεν ξέρω αν θα ακούγομαι...» του είπα... «Καλό το χειλόφωνο αλλά δεν το έχουμε τώρα... και δεν υπάρχει ο χρόνος και ο τρόπος για υπερπαραγωγές... Και χάνω τα σημεία μου! Τι θα κάνω;! Όταν μού χαμηλώνεις τις μουσικές... είναι στιγμές που νιώθω να χάνω τα σημεία μου...»

«Προτιμάω να σε ακούω, να σε ακούμε! Να ακούμε το κείμενό σου!» 

«Ναι, ναι! Καλά κάνεις! Σε εμπιστεύομαι! Σε εμπιστεύομαι απόλυτα! Να χαμηλώνεις τόσο ώστε να ακούγομαι, να ακούγομαι στο κοινό! Απλά στη σκηνή φτάνει αλλιώς η μουσική... και όποτε την ακούω αχνά χάνω τα σημεία μου... αλλά θα προσαρμοστώ...! Προτιμάω, όμως, να ακούγομαι... έχεις δίκιο... και σε εκείνο το σημείο κουράστηκα και δεν είχα ανάσα και φοβάμαι δεν θα έχω φωνή και, θα ακούγομαι;, δεν ξέρω αν θα ακούγομαι και... ίσως πρέπει να κρατήσω δυνάμεις από το πριν μου... και... εδώ στα σκαλιά δεν άκουγα καλά τη μουσική... παρόλο που ήμουν κοντά σου... δεν ακούγεται η μουσική σε εμένα... κι έχανα τα σημεία μου... και... αλλά πώς θα δυναμώσεις τη μουσική;... Δεν θα ακούγομαι... και... »

(Ήταν η πρώτη φορά που έκανα πρόβα με τη μουσική στο ηχητικό σύστημα του Θεάτρου... όλες οι άλλες πρόβες γίνονταν με την μουσική στο κινητό μου ή με τη μουσική στα ακουστικά μου ή με τη μουσική παντού, οπουδήποτε αλλού, εκτός από τα ηχεία του Θεάτρου... και ήταν πολύ διαφορετική αίσθηση... και η πρεμιέρα μας ήταν την επόμενη ημέρα! Και αν και είμαι πάντα υπέρ του φυσικού ήχου χωρίς μικρόφωνα, χωρίς χειλόφωνα, χωρίς τίποτα, ήταν η μοναδική φορά, για τη συγκεκριμένη παράσταση, που με δελέασε η ιδέα του χειλοφωνου και που, αν είχαμε, μπορεί και να έμπαινα σε πειρασμό να το δοκιμάσω... Θα ήθελα να είναι δυνατά και η μουσική και εγώ! Έτσι κι αλλιώς, όμως, τώρα δεν υπήρχε ούτε ο χρόνος ούτε ο τρόπος... Θα πήγαινα με ό,τι έχουμε και με ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε... Έξάλλου, σε αυτό το Θεατρικό Φεστιβάλ μου, οι ρυθμοί μου ήταν εντελώς διαφορετικοί και εντελώς τρελοί!)

«Σε εκείνο το σημείο που κουράστηκες...» λέει ο Φωτιστής...

«Ναι» συμπληρώνω εγώ πριν καν τελειώσει τη φράση του... «Μήπως να μην βάλω τόση ενέργεια στο προηγούμενο σημείο;»

«Όχι! Ταιριάζει πολύ να έχεις τόση ενέργεια εκεί! Δεν πειράζει, ταιριάζει και που είσαι κουρασμένη μετά!» λέει η Φίλη μου...

«Έτσι το είχα σκεφτεί κι εγώ... πως θα ταιριάζει και που θα έχω ενέργεια πριν και που θα είμαι κουρασμένη μετά... δεν με πειράζει το να κουραστώ, με πειράζει το να παρακουραστώ και να μην έχω αναπνοή! Και παρακουράστηκα... γιατί προσπαθώ να ακούγομαι και πάνω από τη μουσική και με όλη αυτήν την κίνηση... δεν ξέρω... αλλά κι εγώ το θέλω με τόση ενέργεια εκείνο το σημείο... τέλος πάντων... θα το σκεφτώ...»

«Θα κατεβάζω τη μουσική...» είπε ξανά ο Φωτιστής...

«Να την κατεβάζεις... Να την ανεβάζεις... ανάλογα... σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη...» είπα εγώ... 

Και, μετά, σκορπιστήκαμε... 

«Πάω να φτιάξω δύο-τρία φὠτα που θέλουν διόρθωση...» είπε ο Φωτιστής...

Γύρισα κι εγώ να τακτοποιήσω κάτι πράγματα... 

Πήγε πιο πέρα και η Φίλη μου να μαζέψει τα δικά της... 

Μια ανάσα χρόνου αργότερα, ξαναγυρνάω στη Φίλη μου για να τη ρωτήσω κάτι σε σχέση με την πρόβα... Σε ένα σημείο, λοιπόν, σκεφτόμουν-επεξεργαζόμουν μήπως να «έκοβα» κάτι... και τη ρώτησα σε σχέση με αυτό... Η Φίλη μου κούνησε αρνητικά το κεφάλι «Να μην κόψεις!» μού είπε ενώ, ταυτόχρονα, ακούω το Φωτιστή να φωνάζει από κάπου μακριά και ψηλά, μέσα από το βαθύ σκοτάδι του κοινού (κάπου σκαρφαλωμένος θα ήταν πάλι!) «Να μην κόψεις ! Να μην κόψεις τίποτα!!!»! Και γέλασα... 

«Εντάξει! Εντάξει! Μη με ακούτε! Με έχει πιάσει η ανασφάλεια μου... τώρα... αλλά... Εντάξει... Εντάξει... Δεν θα κόψω! »

Είχα ανασφάλεια για ένα σημείο που ήταν λίγο πιο «φλου» για εμένα... και που δεν είχα προλάβει να το «δουλέψω» όσο θα ήθελα... δεν ήμουν σίγουρη να μείνει ή να φύγει... και επειδή, συνήθως, τα πάντα στις παραστάσεις μου είναι σούπερ οργανωμένα αυτά τα πιο «φλου» σημεία, τα, σπάνιο για εμένα, πιο «αυτοσχεδιαστικά» με «ανησυχούσαν» λίγο... αλλά... τέλος πάντων... αποφάσισα να μείνουν όλα... φλου και ξεφλού... και να μην αλλάξω τίποτα... 

Σκαρφαλώνω κι εγὠ κάπου στο κοινό... και βλέπω τον Φωτιστή από ένα άλλο σημείο (πάντα είχε την ικανότητα να εμφανίζεται από το πουθενά) να έρχεται προς το μέρος μου και να μού λέει...

«Πότε παίζουμε ξανά; Κάτσε τώρα... γιατί έχω τρελαθεί... πότε παίζουμε;»

«Παίζουμε αυτήν και την επόμενη Πέμπτη...» απαντάω εγώ... 

«Γιατί θα με κάνεις να στέλνω μηνύματα βραδιάτικα... για να έρθουν να δουν την παράσταση...» 

Μού είπε και συνέχισε...

«Πωπω! Με «έκαψες» σε εκείνο το σημείο! Με «έκαψες»! Αλλά μη μου πεις τίποτα... μη μου πεις... δεν θα σε ρωτήσω... μην μου απαντήσεις... δεν θέλω να μου εξηγήσεις... δεν θέλω να μου πεις... Θέλω να το δω και αύριο... Θα το δω και αύριο...»

Είχε δει, φυσικά, όλες μου τις παραστάσεις ο Φωτιστής μου... και νιώθω πως τις είχε αγαπήσει όλες... αλλά ήταν νομίζω η πρώτη φορά που τον έβλεπα έτσι... 

Η Φίλη μου ήταν κάπου παρά πέρα και συνέχιζε να μαζεύει... και μετά νομίζω πήγε να σβήσει τον τοίχο... αυτόν τον τοίχο... που όλο και κάτι έγραφα και σε κάθε παράσταση... και που όλο και χρειαζόταν να τον σβήσουμε... 

«Δεν νομίζω πως φτάνω ψηλά!» την ακούω να μου λέει από το βάθος της σκηνής... και της λέω πως θα τα σβήσω μετά...

(παρένθεση: Ξέχασα να τα σβήσω...! Και,νομίζω, το είδα την ώρα της πρεμιέρας...)

Την χιλιοευχαρίστησα για όλα... και της είπα να φύγει πιο νωρίς να ξεκουραστεί... Όσα «Ευχαριστώ» και να της έλεγα δεν θα ήταν αρκετά... Όσες αγκαλιές και να τις έδινα θα ήταν λίγες... 

Μείναμε με τον Φωτιστή να μαζεύουμε σε ένα σιωπηλό θέατρο...

Αν και είμαι πρωινός τύπος οφείλω να παραδεχτώ πως το νυχτερινό άδειο Θέατρο είχε μια ιδιαίτερη μαγεία... Ησυχίας... Ηρεμίας... 

Πάμε να δούμε ένα τελευταίο φως που χρειάζεται λίγο στριψιμο... Κάθομαι σε ένα τραπέζι... Ο Φωτιστής φτιάχνει το φως... πάει στο μηχανημα... το δοκιμάζουμε... βλέπουμε πως όλα είναι καλά... και τον ακούω να λέει... 

«Τι κείμενο είναι αυτό! Τι έχεις γράψει... Ξέρεις τι πιστεύω για αυτό που λες στο τέλος; Έχει να κάνει περισσότερο με τον άλλον παρά με εσένα... Έχει να κάνει περισσότερο με τους άλλους Ανθρώπους παρά με τον εαυτό σου... Θα σου τα πω άλλη στιγμή... Μπορεί να σου τα πω αύριο...» 

Τις λάτρευα αυτές τις φιλικές φιλοσοφικές συζητήσεις με τον Φωτιστή μου! Κι εκείνη την ημέρα... ήμασταν τόσο κουρασμένοι από την πολύωρη πρόβα... που δεν μπορέσαμε να φιλοσοφήσουμε πολύ... Ήμουν εξαντλημένη... εγώ, κυρίως, όχι ο Φωτιστής! Ο Φωτιστής μου είναι Άνθρωπος της νύχτας! Με απίστευτες δυνάμεις και αντοχές! Εγὠ είμαι Άνθρωπος της μέρας και δεν τα πήγαινα και δεν τα πάω καθόλου καλά με τα ξενύχτια! Μέσα από αυτό το Θεατρικό Φεστιβάλ είχαν πια ξεπεραστεί όλα τα όρια... Μέχρι και τα ξενύχτια άρχισα να συνηθίζω... Ναι, ήμουν εξαντλημένη... αλλά ενθουσιασμένη! Σούπερ ενθουσιασμένη! Η πρόβα είχε πάει πολύ καλά! Και την είχα Αγαπήσει τόσο πολύ κι αυτήν την παράσταση! Τόσο μα τόσο πολύ! Δεν το πίστευα πως, επιτέλους, ήρθε η στιγμή της!

Μαζέψαμε... Κλείσαμε το Θέατρο... και φύγαμε... Με ένα όμορφο δυναμικό μα, ταυτόχρονα, γαλήνιο συναίσθημα...

Συναντάω μετά την πρόβα, με μάτια που κλείνουν, τον τρίτο Άνθρωπο που ερχόταν στις γενικές μού πρόβες, απλά έτυχε σε αυτήν την γενική πρόβα να μην μπορεί να είναι... την Αδερφή μου, την Αδερφή-ψυχή μου. Με ρωτάει πώς πήγε... της λέω πως πήγε καλά αλλά πως φοβάμαι πως δεν θα ακούγομαι... 

Πραγματικά, με ανησυχούσε το γεγονός του ήχου... Είχα την αίσθηση πως την επόμενη ημέρα το κοινό θα παρακολουθήσει βουβό κινηματογράφο... και, δεν λέω, έχει την μαγεία του ο βουβός κινηματογράφος... αλλά η συγκεκριμένη παράσταση υποτίθεται πως ήθελα να έχει και φωνή... και σε, καμία περίπτωση, δεν θα την ήθελα ασπρόμαυρη... Είχα αποφασίσει, όμως, να αφεθώ στο σύμπαν... Δεν υπήρχε τώρα πια τίποτα άλλο που να περνάει από το δικό μου χέρι... Θα έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα... 

Κι είχα τόση αδρεναλίνη! Πήγαινα πάνω-κάτω! Ηθελε τόση ενέργεια αυτή η παράσταση! Τόση δύναμη! Δεν μπορούσα να κοιμηθώ (ένας από τους λόγους που προτιμάω η γενική να είναι δύο μέρες πριν και όχι την προηγούμενη ημέρα... το ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ από την υπερένταση)! Κάποια στιγμή έκλεισαν τα μάτια μου... και κοιμήθηκα... 

Την επόμενη ημέρα βρεθήκαμε πιο νωρίς με τον Φωτιστή μου... ετοιμάζαμε τα πάντα μέσα στην απόλυτη σιωπή... Και υπήρχε στην ατμόσφαιρα όλη η μαγεία της χθεσινής γενικής μας πρόβας! Τα είχαμε καταφέρει! Δεν έχω λόγια για το αίσθημα που μοιραζόμασταν! Τα καταφέραμε! 

Ήρθε, πιο νωρίς, κι ένας ακόμα Άνθρωπος που συμπαθώ πολύ, του έχω αδυναμία, και που ήρθε να βοηθήσει στο φουαγιέ του Θεάτρου... Με αυτόν τον Άνθρωπο και με τον Φωτιστή μου, οι τρείς μας, έχουμε κάνει υπέροχες συζητήσεις... Μια φορά (που συνέβηκε κάποια ημέρα μετά τη γενική πρόβα για την οποία γράφω εδώ) το ξενυχτήσαμε, κυριολεκτικά το ξενυχτήσαμε μέχρι το πρωί!, και τους άκουγα απλά να μιλάνε... για τέχνη και για πολιτική... για πολιτική και τέχνη... και τους είχα καταευχαριστηθεί... Πόσο καλό μου έκανε εκείνη η ημέρα! Πόσο μου έχουν λείψει οι ουσιαστικές συζητήσεις! Πόσο καλύτερο Άνθρωπο με κάνουν κάποιοι Άνθρωποι! 

Συνέβηκε και κάτι που μας τάραξε πριν ξεκινήσει η παράσταση... αλλά ανήκει σε άλλη ιστορία... Το μόνο σίγουρο είναι πως ένας από τους λόγους που η ταραχή δεν επικράτησε ήταν το ότι είχα δίπλα μου αυτούς τους δύο Ανθρωπούς γιατί και οι δύο το χειρίστηκαν άψογα και με ηρεμία... Είχα απόλυτη εμπιστοσύνη πως θα χειριστούμε ό,τι κι αν συμβεί! Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό!

Κάποια στιγμή, ο Φωτιστής με ρωτάει για το τι ώρα θα ανοίξουμε την πόρτα και τι ώρα θα ξεκινήσουμε... και του απαντάω την ώρα και συμπληρώνω ψιλογελώντας λίγο αμήχανα πως μπορεί να μην έχουμε κόσμο, οι περισσότεροι δικοί μου Άνθρωποι μού έχουν στείλει μήνυμα πως θα έρθουν την επόμενη φορά... 

Και γυρίζει ο Φωτιστής μου και μού λέει:

«Και κανένας να μην έρθει, δεν με νοιάζει!, θα παίξεις την παράσταση για εμένα! Το χρειάζομαι!» 

Και κάπως με συγκίνησε... 

Με συγκίνησε όλη η διάδρομή μας, όλη η πορεία μας, όλη η συνεργασία μας... Με συγκίνησε η πίστη και η εμπιστοσύνη του... Με συγκίνησε το ότι ήταν εκεί για εμένα! Και με συγκίνησε που μού είπε πως θα παίζαμε την παράσταση ακόμα και αν δεν ερχόταν κανείς, ακόμα και με άδειο Θέατρο για εμάς! Με συγκίνησε τόσο πολύ αυτός ο Άνθρωπος σε τόσα σημεία της κοινής ζωής μας...

Ήρθε και η Φίλη μου... και σκέφτηκα πως και κανένας να μην έρθει θα είναι σίγουρα τα δύο «Φ» της ζωής μου... 

Ο Φωτιστής-Φίλος αφού πια τον αισθάνομαι Φίλο μου...

Και η Φίλη-Φωτίστρια αφού Φωτίζει τη ζωή μου, τόσα χρόνια, με τη Φιλία της...

Και ήξερα πως θα ερχόταν και το Α της ζωής μου η Αδερφή-Ψυχή μου... που ερχόταν σε όλες τις πρεμιέρες... 

Θα είχα, λοιπόν, σίγουρα τρεις Ανθρώπους μου στο κοινό... ακόμα και αν δεν ερχόταν κανένας άλλος... εγώ θα ήμουν ο κούκος... Τρεις και ο κούκος... Συνηθίζω να το κάνω αυτό το αστείο... και γελάω μόνη μου... Γιατί είναι ταιριαστό στη ζωή μου... το να είμαι ο κούκος... πολύ ταιριαστό... 

Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι πως θα παίζαμε την παράσταση... ο κόσμος να χαλάσει... και τελικά ήρθαν πάνω από τρεις Άνθρωποι... και ο κόσμος δεν χάλασε... παρόλο που πριν ξεκινήσει η παράσταση, ακριβώς πριν ξεκινήσει η παράσταση, όπως έγραψα, είχαμε μια ταραχή στο Θέατρο... 

Είχαμε μια ταραχή πριν τις Διαταραχές... 

Αλλά... 

Οι Διαταραχές παίχτηκαν... 

Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα βλέμματα των Ανθρώπων που ήταν μαζί μου... 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους Ανθρώπους του κοινού.

Όσα είδαν, όσα είπαν, όσα ένιωσαν, όσα έδειξαν... με τα μάτια τους... 

Οι Φωτισμένοι Φίλοι. 

Οι Φωτισμένοι Φίλοι μου.

Και είναι οι Πρόβες που μας οδηγούν στις Παραστάσεις... 

Χωρίς αυτές... δεν θα φτάναμε... μέχρι και το κοινό...

Και είναι οι Γενικές μας Πρόβες που μας οδηγούν στις Ειδικές-δικές μας Παραστάσεις... 

Και με αυτές είχα κι έχω πάντα μια ιδιαίτερη σχέση... 

Και για αυτές είχα κι έχω πάντα στην καρδιά μου μια ιδιαίτερη θέση...