365 Ημέρες. 71

 365 Ημέρες

71. 

01. 06. 2023 Πέμπτη

 

Κάπου στον Πειραιά.

 

Τα κατάφερα να χαθώ πριν πάω. Αλλά, επειδή πάντα ξεκινάω πιο νωρίς, έφτασα μια χαρά στην ώρα μου.

 

Μπήκαμε όλοι μαζί, μια Ομάδα των 12-15 ατόμων, και καθίσαμε σε ένα μεγάλο, οβάλ, τραπέζι.

 

Κάθισα ακριβώς απέναντι από τον σκηνοθέτη... Μου άρεσε αυτή η θέση γιατί αισθανόμουν πως θα μπορώ να τον κοιτάζω καλύτερα.

 

Αρχίσαμε να μιλάμε, ένας ένας, με την σειρά και να παρουσιάζουμε τον εαυτό μας.

 

Ἠμουν περίπου στην μέση. Σπάνιο για εμένα. Συνήθως είμαι ή πρώτη ή τελευταία.

 

Όταν ήρθε η σειρά μου, πρώτα χαιρέτησα όλη την Ομάδα και, αμἐσως, μετά ευχήθηκα σε όλους... «Καλή επιτυχία».

 

«Έλα» μου λέει ο σκηνοθέτης «αυτό το λες έτσι... Δεν το εννοείς!» και γελάσαμε όλοι.

 

«Το εννοώ.» απάντησα. Και το εννοούσα πως το εννοώ.

 

Η αλήθεια είναι πως είχα, έχω και θα έχω μια φιλοσοφία γύρω από τις ακροάσεις (την οποία δεν θα την αναλύσω παραπάνω τώρα εδώ αλλά η οποία με κάνει πάντα, είτε το λέω στους άλλους είτε όχι, να εύχομαι «Καλή επιτυχία» για όλους μας, και να το αισθάνομαι μέσα από την καρδιά μου!).

«Μπορεί να έχει χώρο για όλους μας!» είπα «Δεν ξέρεις ποτέ!». Το εννοώ... σκέφτηκα αλλά δεν θυμάμαι αν το ξαναείπα.

 

Είπα πως είμαι ηθοποιός και πάνω που πήγε να μου πει κάτι ο σκηνοθέτης σαν ένα ερωτηματικό «Αλήθεια;!» για να γελάσουμε πάλι, αφού όλοι λέγαμε πως είμαστε ηθοποιοί, συνέχισα συμπληρώνοντας πως είμαι και σκηνοθέτης... και τότε είδα μια μικρή έκπληξη στο βλέμμα του που δεν την περίμενα κι εκείνος είπε «Α! Και σκηνοθέτης!». Είπα πως καταλαβαίνω απόλυτα την έκφραση της διπλανής μου (για κάτι που είπε εκείνη πριν από εμένα) γιατί, πραγματικά, κι εγώ δεν είμαι ευχαριστημένη από το πώς είναι τα πράγματα εδώ. Μιλήσαμε λίγο σε σχέση με την εκπαίδευση και την  σκηνοθεσία, μίλαγα αυθόρμητα, αυθεντικά, αβίαστα... με ειλικρίνεια... σε σχέση με τις σπουδές... σε σχέση με το μετά... σε σχέση με όλα... Είπα ότι Αγαπάω πολύ τον κινηματογράφο κι εκείνος μου είπε πως φαίνεται στο πρόσωπό μου από το πώς μιλάω... Μου αρέσουν όλα γύρω από τον κινηματογράφο πίσω και μπροστά από τις κάμερες... και το μοιράστηκα κι αυτό... αυτήν την συνολική μου στάση... Φυσικά, μίλησα και για το πόσο αγαπάω το Θέατρο και για το πώς θεωρώ πως είναι δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι. Και, τέλος, ανέφερα και την διδασκαλία και το ότι θέλω να ανέβουν οι μαθητές μου στην σκηνή πριν τις γιορτές... και πως αν με πάρουν μπορώ να διαμορφώσω το πρόγραμμά μου έτσι ώστε να είμαι σε όλα γυρίσματα. Είπα πως δεν πάω πια σε casting και πως εδώ ήρθα στοχευμένα, λόγω της συγκεκριμένης ανακοίνωσης (που με άγγιξε και με συγκίνησε). Γενικά, ήταν από τις σπάνιες φορές που μου άρεσε η ατμόσφαιρα μιας ακρόασης, που μου άρεσαν οι άνθρωποι γύρω μου, και που αισθάνθηκα ανθρώπινο τον σκηνοθέτη. Απλός, με χιούμορ, ευγενικός, μας έκανε όλους να αισθανθούμε άνετα...

 

Στους ανθρώπους που είχαν έρθει στην ακρόαση ήταν και ένας άνθρωπος που χαίρομαι πάντα να τον βλέπω και που τον συναντάω συχνά σε ό,τι καλλιτεχνικό κι αν κάνω. Πάντα, χαμογελάω, όταν τον βλέπω. Είναι σαν να τον ακολουθώ ή να με ακολουθεί. Και πάντα... γελάμε!

 

Μετά μας είδαν στην κάμερα... και αυτό ήταν... Δεν χρειαζόντουσαν κάτι άλλο... Να δουν πώς γράφουμε στην κάμερα... Και ύστερα... Ένας ένας φεύγαμε...

 

Θέλω να γράψω κι άλλα... έχω τόσα πολλά να πω... αλλά, ίσως, κάποια άλλη, φορά...

 

Πάντως, όταν έφυγα είχα ένα όμορφο συναίσθημα...

 

Περπάτημα... και προβληματισμοί...

 

Πόσο θα ήθελα να είμαι κι εγώ στον κινηματογραφικό χώρο!

 

Ταινίες...

 

Κινηματογράφος...

 

Θέατρο...

 

Τέχνη...

 

Ζωή...

 

Αχ, Φίλε μου...

 

Φίλε μου...

 

Δεν θα γράψω τίποτα άλλο.

Νομίζω θα έρθουν δάκρυα στα μάτια μου...

Όχι λύπης. Όχι χαράς. Ζωής.

 

Θα σταματήσω εδώ να σου γράφω για να πάω να βιώσω το όποιο συναίσθημα...

 

Θα τα πούμε αύριο...

 

Μαριλού