Γράμματα-Λόγοι

Όσοι με γνωρίζουν... 

γνωρίζουν πως στην ζωή μου... 

μέσα στην ζωή μου... καθημερινά... 

γράφω γράμματα... 

Γράφω γράμματα συνέχεια, όλη την ώρα... 

Γράφω γράμματα σε γνωστούς, αγνώστους, μαθητές, συμμαθητές, φίλους... 

Όσοι με γνωρίζουν... 

γνωρίζουν πως στην σκηνή μου... 

κάτω από την σκηνή μου... συχνά... 

λέω λόγους-προλόγους...

Λέω λόγους συνέχεια, όλη την ώρα...

Λέω λόγους για εμένα, για εσένα, για εμάς, για τους Ανθρώπους, για τον κόσμο...

Λίγοι, όμως, γνωρίζουν, πως σε κάποιες από τις τελευταίες παραστάσεις μου, πριν την εισαγωγή κάθε παράστασης, αποφάσισα να ενώσω... τα γράμματα με τους λόγους... 

Να πω ένα γράμμα προς έναν Άνθρωπο που Αγαπώ... μπροστά στο κοινό μου. 

Να πω κι άλλο γράμμα προς άλλον Άνθρωπο που Αγαπώ... μπροστά στο κοινό μου.

Σκέφτηκα πως αφού δίνω γράμματα σε όλο τον κόσμο... θα ήθελα να προσφέρω γράμματα και στους πιο δικούς μου Ανθρώπους... Στον μπαμπά μου... Στα αδέρφια μου... Στους κοντινούς μου φίλους...

Είναι εκείνα τα γράμματα που θα ήταν, ταυτόχρονα, τα πιο εύκολα και τα πιο δύσκολα να γραφτούν. 

Και αποφάσισα να τα γράψω-πω. 

Σκέφτηκα πως έχουμε μόνο μία ζωή και πως αν μου έλεγαν τι θα ήθελα να έχω κάνει μέσα σε αυτήν ένα από όλα τα πράγματα θα ήταν σίγουρα το να εκφράζω τα συναισθήματά μου σε όσους Αγαπώ.

Αυτό ήδη το κάνω... αλλά ήθελα να το κάνω και με μορφή μικρού γράμματος... 

Αυτά τα γράμματα-λόγοι ήθελα να είναι έκπληξη. Έκπληξη για τους κοντινούς μου Ανθρώπους. Και θα λέγονταν μόνο μία φορά, μόνο μία! Και το κοινό που θα ήταν εκεί, μόνο για εκείνη τη φορά, θα άκουγε και το αντίστοιχο γράμμα μου προς κάποιο δικό μου άτομο, διαφορετικό άτομο, κάθε φορά.

Αυτά τα γράμματα γράφτηκαν-φτιάχτηκαν με ενθουσιασμό και Αγάπη.

Γράμμα προς τον μπαμπά μου...

Ξεκίνησα με τον μπαμπά μου. Δεν γινόταν να μην ξεκινήσω από αυτόν. Σκέφτηκα τι θα ήθελα να του πω στο γράμμα μου που θα μπορούσε, όμως, να ειπωθεί και μπροστά στο κοινό μου. Και η αλήθεια είναι... πως γεννήθηκε τόσο αυθόρμητα και απλά αυτό το γράμμα... που δεν χρειάστηκε καθόλου ούτε να το κουράσω ούτε να το διορθώσω ούτε να το αλλάξω ούτε τίποτα... 

Όταν σιγουρεύτηκα σε ποια παράσταση θα έρθει ο μπαμπάς, συνεννοήθηκα με τον υπέροχο φωτιστή μου για να προσθέσουμε πριν την εισαγωγή της παράστασης το γράμμα μου προς τον μπαμπά. 

Ο μπαμπάς μου δεν θέλει καθόλου να είναι στο επίκεντρο... και δεν νομίζω να τού αρέσουν και ιδιαίτερα τέτοιου τύπου εκπλήξεις... αλλά είχε σημασία για εμένα σε αυτό το Θεατρικό Φεστιβάλ μου με τις πολλές διαφορετικές παραστάσεις ανάμεσα σε όλα να έχει και ο μπαμπάς μου τη θέση που του αξίζει. 

Δεν μου είχα (και δεν μου έχω ακόμα) καμία εμπιστοσύνη σε σχέση με το αν και πότε θα ξανανέβω στην σκηνή. Δεν ήξερα αν, ξαφνικά, θα περάσουν χρόνια μέχρι να ξανανέβω. Τώρα, λοιπόν, που είχα τον χώρο, τον χρόνο, τον τρόπο... ήταν η ευκαιρία να ειπωθούν και αυτά τα Γράμματα... 

Υπάρχουν, λοιπόν, κάποιοι θεατές που έτυχε να είναι σε αυτήν την μία παράσταση που ειπώθηκε το γράμμα μου προς τον μπαμπά μου. 

Για εμένα, για τον μπαμπά και, νομίζω, και για το κοινό αυτή ήταν μία απέραντα συγκινητική στιγμή που δεν μπορώ να την περιγράψω με λέξεις... 

Θυμάμαι ακόμα μία από τους Θεατές μας (που τη συμπάθησα από την πρώτη στιγμή και που αργότερα τη συνάντησα και τη γνώρισα από κοντά) να γυρίζει το κεφάλι της προς τον μπαμπά μου και να λέει «Μα τι μπαμπάς είναι αυτός!».

Μα τι μπαμπάς είναι αυτός... 

Θυμἀμαι, επίσης, το Φωτιστή μου να με γυρίζει με το αυτοκίνητο και εμένα και τη Φίλη μου και να συζητάμε πάνω σε αυτά που είπα για τον μπαμπά...

Θυμάμαι, τέλος, τον ίδιο τον μπαμπά μου να έρχεται μετά την παράσταση συγκινημένος και να μου λέει κάτι σε σχέση με το γράμμα μου προς αυτόν...

Και θυμάμαι και μια Φίλη μου. που με γνωρίζει από το δημοτικό, να είναι δίπλα σε αυτήν την στιγμή με τον μπαμπά και να λέει κι εκείνη κάτι σε σχέση με όσα ειπώθηκαν στο γράμμα μου...

Ναι, ήταν ένα γράμμα γεμάτο ζωή. 

Την επόμενη εβδομάδα ο μπαμπάς μού είπε «Δεν πιστεύω να με βάλεις πάλι στο επίκεντρο ε;»... 

«Όχι» του απάντησα. Και του είπα πως αυτήν τη φορά στο επίκεντρο θα ήταν η αδερφή μου αλλά να μην της το πει γιατί θα είναι έκπληξη και για εκείνην...

Γράμμα προς την μικρότερη αδερφή μου...

Στην επόμενη παράσταση, λοιπόν... είχα αποφασίσει να φτιάξω-γράψω γράμμα-λόγο για την μία αδερφή μου... Σιγουρεύτηκα ότι θα έρθει... Μίλησα ξανά με τον φωτιστή μου για να αλλάξουμε από τη μουσική του μπαμπά μου στη μουσική της αδερφής μου... (ναι, ναι, είχαν και μουσικές τα γράμματά μου) και παρουσίασα, και πάλι πριν την εισαγωγή της παράστασης, το γράμμα προς την αδερφή μου. 

Θυμάμαι τα δάκρυα μιας μαθήτριάς μου που καθόταν στο κοινό και που συγκινήθηκε με αυτό το γράμμα...

Και Θυμάμαι και την αδερφή μου... κατασυγκινημένη... να με κοιτάζει... και σε ένα σημείο... να τεντώνει τα χέρια της προς τα εμένα με τον ιδιο τρόπο που τα τεντώνω κι εγώ προς αυτήν... ήταν μέρος ενός παιχνιδιού που παίζαμε μικρές... 

Επίσης, ήταν μία από τις στιγμές που θα κουβαλάω για πάντα μαζί μου. Και μόνο το κοινό που ήταν εκεί εκείνη την ημέρα... βίωσε αυτήν την αδελφική στιγμή μας. 

Ναι, ήταν ένα γράμμα γεμάτο Αγάπη. 

Κι, επίσης, ήταν ένα Γράμμα που γράφτηκε αμέσως... έτσι απλά... 

Το επόμενο γράμμα που ετοίμαζα ήταν προς την μεγαλύτερη αδερφή μου... αλλά επειδή έτυχε να μην τα καταφέρει να έρθει στις τελευταίες μου παραστάσεις... τελικά δεν ολοκληρώθηκε και δεν παρουσιάστηκε ποτέ... Ποιος ξέρει, όμως; Ίσως, κάποια στιγμή, γραφτεί, ολοκληρωθεί, ειπωθεί... Πάντως, είχε βρει κι εκείνο τη μουσική του... 

Κι ήθελα οπωσδήποτε να γράψω ένα γράμμα για τη Φίλη μου... και για τους αδερφούς μου... και αν συνέχιζα τις παραστάσεις... θα έγραφα και για άλλους Ανθρώπους μου... 

Οι παραστάσεις αυτές ήταν πολύ σημαντικές για εμένα για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.

Αλλά και τα γράμματα αυτά ήταν πολύ σημαντικά για εμένα για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.

Χαίρομαι πολύ που ειπώθηκαν και που έφτασαν στην καρδιά των Ανθρώπων μου και των Θεατών μου.

Όσοι με γνωρίζουν... 

γνωρίζουν πως στην ζωή μου και στην σκηνή μου... 

καθημερινά και συχνά... 

γράφω γράμματα και λέω λόγους... 

συνέχεια, όλη την ώρα... 

σε γνωστούς, αγνώστους, μαθητές, συμμαθητές, φίλους... 

λέω λόγους και γράφω γράμματα... 

για εμένα, για εσένα, για εμάς, για τους Ανθρώπους, για τον κόσμο...

Και ποιος είναι ο λόγος; Που γράφω γράμματα;

Ένας από τους λόγους...

Αν πάντα κάτι με άγγιζε και στη σκηνή και στη ζωή είναι η Αλήθεια. Η Αλήθεια μας. Η Αλήθεια μου. 

Πολλές φορές, την νιώθω να μου γλιστράει... να την κυνηγάω ή να με κυνηγάει... να της κρύβομαι ή να μού κρύβεται... αλλά κάτι μαγικό συμβαίνει στα γραπτά μου... η Αλήθεια μου δεν μπορεί να κρυφτεί... 

Ίσως για αυτό να μου άρεσε πάντα να γράφω... γιατί πάντα μέσα στη γραφή μου... ένιωθα την ψυχή μου... να φανερώνεται... να ολοκληρώνεται... να εκφράζεται... ελεύθερα... ελεύθερη...

Δεν ξέρω πότε θα ξανανέβω στην σκηνή.

Δεν ξέρω πότε θα ξανανιώσω τη ζωή, ολοκληρωμένα και ολοκληρωτικά.

Αλλά ξέρω... πως θα συνεχίσω να γράφω γράμματα...

Αυτό το ξέρω. 

Κι όσοι με γνωρίζουν; Νομίζω το ξέρουν κι αυτοί...