Για να μην...

(Τέλος της καλλιτεχνικής χρονιάς κι εγώ φτιάχνω τα χαρτιά μου μετά από μαθήματα, ομάδες, πρόβες και παραστάσεις! Και ανακαλύπτω αυτό... να το έχω γράψει... έτσι... μόνο του... χωρίς ημερομηνία... σκόρπιο ανάμεσα σε άλλα... )


Για να μην...

Για να μη χάσω ούτε ένα κόμμα σου, σιωπώ.
Για να μη μου ξεφύγει ούτε μία τελεία σου, ακούω. 

Για να μη μου γλιστρίσει ούτε ένα θαυμαστικό σου, προσέχω. 

Για να μη με προσπεράσει ούτε ένα σημείο στιξεώς σου, προσπαθώ. 

Να καταλάβω. Να αισθανθώ. 

Για να μη χάσω ούτε μία λέξη σου... 

Για να μη μου ξεφύγει ούτε μία σκέψη σου... 

Για να μη μου γλιστρίσει ούτε ένα νόημά σου... 

Για να μη με προσπεράσει ούτε ένα συναίσθημά σου... 

Αγαπώ. 

Για να μη σε χάσω. 

Για να μη μου ξεφύγεις. 

Για να μη μου γλιστρίσεις. 

Για να μη με προσπεράσεις. 

Σ’ Αγαπώ. 

Αλλά οι Άνθρωποι δεν είναι σημεία στίξεως. 

Όταν γλιστράνε οι άνω τελείες γίνονται κάτω. 

Κι αυτό που νόμιζες πως εκκρεμεί... τελειώνει. 

Έτσι απλά... 

Με ένα γλίστριμα. 

Και δεν είναι αρκετή η αγάπη. 

Με προσπερνάς... 

και τα χάνω όλα...  

κι όλα μου ξεφεύγουν... 

 κι όλα μου γλιστράνε... 

Kι όλα με προσπερνάνε... 

Λέξεις, σκέψεις, νοήματα, συναισθήματα... 

Κόμματα, τελείες, θαυμαστικά... 

Και μένουν μόνο τα ερωτηματικά... 

να αιωρούνται στο κενό μου... 

μαζί με εμένα...