Στο ράφι.

<font size=2>



Μία μητέρα κυνηγάει από πίσω το κοριτσάκι της στο κατάστημα. Το κοριτσάκι έχει πάρει δύο παιχνίδια στα χέρια του και χαρούμενο τρέχει γύρω γύρω. Είναι μικρό σε ηλικία. Μοιάζει σαν να έκανε πρόσφατα τα πρώτα του βήματα και τώρα να είναι ενθουσιασμένο που μπορεί να περπατάει χωρίς να πέφτει. Έχει μπουκλωτά καστανόξανθα μαλλιά. Γυρνάει γύρω μου.

Χαμογελάω. Μου θυμίζει τον εαυτό μου. Μου χαμογελάει μέσα από την μάσκα του. Του χαμογελάω μέσα από την δική μου. Κι ας μην φαίνονται τα χαμογελά μας τα αισθανόμαστε και οι δυό μας. Χαμογελάνε τα μάτια μας.

Έχει και έναν αδερφό, μικρούλης κι αυτός αλλά πιο μεγάλος από εκείνην, στέκεται λίγο πιο πέρα.

Ακούω την μητέρα της να την φωνάζει «Πού πας; Πού πας;» εκείνη έχει σταματήσει να τρέχει κι έχει μείνει να όρθια κάπου κοντά μου. Σαν να αισθάνεται οικεία όπως κι εγώ. Κοιτάζω τι κρατάει στα χέρια της. Σαν να νικήθηκε ο χρόνος. Κι εγώ μικρή τέτοια παιχνιδάκια είχα στα χέρια μου. Ακούω την φωνή της μητέρας της να συμπληρώνει «Πού πας με τα αυτοκινητάκια στο χέρι; Δεν είσαι κορίτσι εσύ;». Της τραβάει τα αυτοκινητάκια από το χέρι, τα αφήνει στο ράφι. Εκείνη γουρλώνει τα ματάκια της και είμαι σίγουρη πως κάτω από την μάσκα της το χαμόγελό της έχει χαθεί.

Ο αδερφός της παρακολουθεί από μακριά κι εκείνος προβληματισμένος. Τα θλιμμένα μάτια του τα λένε όλα. Να δεις που το αντίστοιχο μάθημα για εκείνον είναι «Πού πας με τις κούκλες; Δεν είσαι αγόρι εσύ;».

Την πιάνει από το χέρι και φεύγουν μακριά μου. Και οι τρεις. Η μητέρα, το αγόρι, το κορίτσι.

«Δεν είσαι κορίτσι εσύ;» επαναλαμβάνει το μυαλό μου. Παίρνω δύο αυτοκινητάκια στα δύο μου χέρια. Το κοριτσάκι σαν να αισθάνθηκε την κίνησή μου στρίβει το κεφάλι της και με κοιτάζει. Αρχίζω και κάνω κινήσεις με τα αυτοκινητάκια στα χέρια μου. Κι εκείνη χαμογελάει. Σαν να καταλαβαίνει. Είμαι κορίτσι της λέω από μακριά. Ήμουν και είμαι κορίτσι. Και ξέρεις κάτι; Πάντα μου άρεσαν τα αυτοκινητάκια... Και είναι τέλειο το να σου αρέσουν τα αυτοκινητάκια!

Γύριζει και ο αδερφός το κεφάλι του... και μοιάζει, σαν πιο μεγάλος, εκείνος να καταλαβαίνει ίσως περισσότερα... είναι η πρώτη φορά που βλέπω τα δικά του μάτια να χαμογελάνε... αχνά... για μια στιγμή στέκεται... τα χέρια του στρίβουν προς εμένα κλείνει όλα τα δάχτυλά του και οι αντίχειρές του μένουν ανοιχτοί δείχνοντάς μου το σήμα του «Μπράβο»!

Έπειτα τα παιδικά κεφάλια στρίβουν και απομακρύνονται και οι τρεις...

Μένω με τα αυτοκινητάκια στο χέρι. Εκείνα τα αυτοκινητάκια που για εμένα ήταν γεμάτα με φωνές στο μυαλό μου... «Δεν είσαι κορίτσι εσύ;»... Τα αφήνω κι εγώ στο ράφι...

Φεύγοντας στο μυαλό μου οι ήχοι όλων των παιχνιδιών με αυτοκίνητα που έπαιξα μικρή. Δεν θα τα αντάλλαζα με τίποτα. Ούτε και τα παιχνίδια μου με τις κούκλες. Κομμάτι μου τα αυτοκίνητα. Κομμάτι μου και οι κούκλες. Θυμήθηκα που έκανα τις ντουλάπες από τις κούκλες μου αυτοκίνητα! Και γέλασα μόνη μου! Προφανώς ήταν η προσπἀθεια μου να τα συνδυάσω!

Παιδιά. Φαντασία. Ιστορίες. Παιχνίδια. Τι κρίμα να τα περιορίζουν οι μεγάλοι. Αυτά που δεν περιορίζονται...

Μια ζωή να μας παίρνουν από τα χέρια όσα μας αρέσουν και να μας τα αφήνουν στο ράφι. Μια ζωή όσα αγαπάμε στο ράφι. Κομμάτια του εαυτού μας στο ράφι. Μέχρι να μεγαλώσουμε και αν τα καταφέρουμε να αποφασίσουμε να γκρεμίσουμε τα ράφια μπας κι ελευθερωθούμε από τις φωνές των άλλων.

Τι ωραία να είσαι μεγάλος! Και να μην είσαι υποχρεωμένος να αφήσεις τίποτα στο ράφι επειδή γεννήθηκες κορίτσι ή αγόρι. Τι ωραία να είσαι μεγάλος! Και να αισθάνεσαι απλά Άνθρωπος. Ελεύθερος. Να είσαι αυτό που είσαι.

Βγαίνω από το κατάστημα στους δρόμους και αναρωτιέμαι πόσα από τα θλιμμένα βλέμματα που συναντάω οφείλονται σε αυτά τα παιχνίδια που έμειναν στα ράφια... 

</font>