(Μία εβδομάδα πριν)
Περιμένω, λοιπόν, κάτι ιατρικά αποτελέσματα... από δύο διαφορετικούς γιατρούς...
Στον έναν γιατρό μου είχαν πει πως τα αποτελέσματα θα βγουν μετά από δέκα ημέρες... Κάπου στις δώδεκα ημέρες... παίρνω τηλέφωνο και μου λέει η γραμματεία πως θα με πάρει ο γιατρός όταν είναι... Περνάνε άλλες δέκα ημέρες... κανένα νέο... Περνάνε κι άλλες μέρες... Τίποτα...
Σήμερα με παίρνει τηλέφωνο ο γιατρός αλλά, επειδή το είχα στο αθόρυβο εκείνη την ώρα, δεν το άκουσα. Λαμβάνω, λοιπόν, γραπτό μήνυμα πως είναι ο γιατρός και μετά μία ερώτηση «Τα αποτελέσματα είναι καλά;;»... με δύο ερωτηματικά στο τέλος... Εεεεεε... αναρωτιέμαι... εγώ πού να ξέρω αν είναι καλά... εγώ περίμενα να με πάρει ο γιατρός να μου πει αν είναι καλά... Του απαντάω κι εγώ "Δεν ξέρω! Σας πήρα πριν μέρες και μου είπαν πως θα με πάρετε εσείς να μου πείτε όταν βγουν...". Ένα άγχος αρχίζει να με γεμίζει... Ποτέ δεν μου έχει στείλει γιατρός γραπτό μήνυμα... πόσο μάλλον να με ρωτάει κιόλας για τα αποτελέσματα που περιμένω... "Επειδή τρέχω σήμερα... να σας τηλεφωνήσω αύριο;"... και μετά μου έρχεται απάντηση πως έχουν βγει τα αποτέλεσματα και να περάσω από εκεί να τα πάρω.
Άγχος εγώ. Έχουν βγει τα αποτελέσματα; Και γιατί δεν μου λέει αν είναι καλά; Και γιατί πιο πριν με ρώτησε αν είναι καλά;
Τον παίρνω τηλέφωνο αμέσως τον ρωτάω «Είναι καλά τα αποτελέσματα;»
«Ναι» μου λέει «Αφού σου το έγραψα!».
Και ο υπόλοιπος διάλογος πηγαίνει κάπως έτσι...
«Δεν μου το γράψατε...»
«Δεν διάβασες το πρώτο μήνυμά μου;»
«Το διάβασα. Με ρωτούσατε αν είναι καλά τα αποτελέσματα.»
«Δεν σε ρωτούσα.»
«Μα είχατε ερωτηματικό...»
«Α... έβαλα ερωτηματικό αντί για τελεία;» (ήταν κι εκείνος μπερδεμένος) «Τέλος πάντων, είναι καλά τα αποτελέσματα. Να έρθεις να τα πάρεις όποτε θέλεις.»
Κλείνουμε το τηλέφωνο... Εντάξει η καρδιά μου πήγε κι ήρθε αλλά τα αποτελέσματα είναι καλά. Αυτό είναι αυτό που έχει σημασία. Αυτό είναι αυτό που μετράει.
Χτυπάει το κινητό μου. Ξανά. Με παίρνει αμέσως τηλέφωνο πάλι ο γιατρός.
«Πάντως» μου λέει «για την ιστορία... πήγα να κοιτάξω το μήνυμα... δεν έβαλα ερωτηματικό έβαλα φατσούλα...»
«Κι εγώ» του λέω (πήγα να το δω γιατί σκέφτηκα για μια στιγμή μήπως είδα την τελεία σαν ερωτηματικό στο άγχος μου) «πήγα να το κοιτάξω... μου έχει έρθει το μήνυμα με δύο ερωτηματικά στο τέλος. Μάλλον η φατσούλα του δικού σας κινητού έγινε ερωτηματικά στο δικό μου...»
Γελάσαμε αμήχανα και οι δύο...
Γιατί η ζωή μου, είναι γεγονός, είναι φορές που μοιάζει με ένα μεγάλο ανέκδοτο.
Κλείσαμε το τηλέφωνο και σκεφτόμουν... Αυτός είναι ένας από τους λόγους που... δεν πρέπει να δίνει κανείς τόσο βάρος στα γραπτά μηνύματα... στα σημεία στίξης... ποτέ δεν ξέρεις τι έχει συμβεί στην πορεία μέχρι να φτάσει το μήνυμα σε εσένα...
Είμαι σίγουρη πως ο γιατρός ήθελε να με ξεαγχώσει και για αυτό μου έστειλε αμέσως, με το που είχε τα αποτελέσματα και αφού δεν με βρήκε στο τηλέφωνο, γραπτό μήνυμα και μάλιστα με φατσούλα! Πού να ξέρει κι αυτός τι θα κάνει η φατσούλα κάπου στην διαδρομή...
Πάνε αυτά τα αποτελέσματα... Πάμε για τα άλλα... Σε κανένα δεκαήμερο, λογικά, θα έρθουν κι αυτά... Είχαν πει σε είκοσι ημέρες... πέρασαν κάποιες... θα περάσουν κι άλλες...
Ας έχουν κι αυτά χαμογελαστή φατσούλα... κι ας την νομίσω για ερωτηματικό... για θαυμαστικό... για οτιδήποτε... δεν με πειράζει...
No comments:
Post a Comment