Δεν είναι τα ανέκφραστα συναισθήματα ούτε οι ανείπωτες σκέψεις αυτά που θα με πνίξουν. Ό,τι θέλω να πω το λέω χωρίς φόβο κι ό,τι είναι να αισθανθώ το αισθάνομαι με όλο μου το "είναι". Ούτε η πορεία του έρωτα, όσο δύσκολη κι αν ήταν, είναι αυτό που θα με πονάει στο τέλος. Ούτε καν το ασταμάτητο κυνήγι της αγάπης και η προσπάθεια να την δημιουργήσω από το πουθενά και να την διατηρήσω παντού και πάντα. Όχι, ούτε καν η αγάπη που τόσο αγαπώ και προσπαθώ με τόσο κόπο να την σώσω και να την εξαπλώσω, ούτε η αποτυχία μου σε αυτό δεν είναι αυτή που θα με καταστρέψει. Θα ξέρω πως προσπάθησα τίμια και αυθεντικά κι αυτό θα είναι αρκετό. Άλλο είναι αυτό που θα με καίει μέσα μου αιώνια. Τα απραγματοποιητα όνειρα και οι ανολοκλήρωτες ιδέες... αυτά είναι αυτά... από τα οποία θα καώ... Αυτά που ήθελα να γίνω... αυτά που ήθελα να είμαι... αυτά που δεν έγινα... αυτά θα με κάνουν στάχτη... Αυτά που δεν με άφησαν να γίνω... Και βάζω πολύ συνειδητά το κομμάτι των άλλων σε αυτό. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ρίχνουν την ευθύνη στους άλλους όταν δεν τους ανήκει. Αλλά, καλώς ή κακώς, ζούμε σε αυτόν τον κόσμο. Και για κάποιους από εμάς δεν υπάρχει χώρος γιατί δεν μας αφήνουν χώρο για να υπάρξουμε. Αυτό που αιώνια θα θρηνώ... είναι όλο αυτό το ταλέντο που χάνεται στον κόσμο επειδή επίτηδες το αφήνουν να χαθεί... Τα τελευταία δάκρυά μου θα είναι για τους ταλαντούχους ανθρώπους...
7/14/17
Δεν είναι...
Δεν είναι τα ανέκφραστα συναισθήματα ούτε οι ανείπωτες σκέψεις αυτά που θα με πνίξουν. Ό,τι θέλω να πω το λέω χωρίς φόβο κι ό,τι είναι να αισθανθώ το αισθάνομαι με όλο μου το "είναι". Ούτε η πορεία του έρωτα, όσο δύσκολη κι αν ήταν, είναι αυτό που θα με πονάει στο τέλος. Ούτε καν το ασταμάτητο κυνήγι της αγάπης και η προσπάθεια να την δημιουργήσω από το πουθενά και να την διατηρήσω παντού και πάντα. Όχι, ούτε καν η αγάπη που τόσο αγαπώ και προσπαθώ με τόσο κόπο να την σώσω και να την εξαπλώσω, ούτε η αποτυχία μου σε αυτό δεν είναι αυτή που θα με καταστρέψει. Θα ξέρω πως προσπάθησα τίμια και αυθεντικά κι αυτό θα είναι αρκετό. Άλλο είναι αυτό που θα με καίει μέσα μου αιώνια. Τα απραγματοποιητα όνειρα και οι ανολοκλήρωτες ιδέες... αυτά είναι αυτά... από τα οποία θα καώ... Αυτά που ήθελα να γίνω... αυτά που ήθελα να είμαι... αυτά που δεν έγινα... αυτά θα με κάνουν στάχτη... Αυτά που δεν με άφησαν να γίνω... Και βάζω πολύ συνειδητά το κομμάτι των άλλων σε αυτό. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ρίχνουν την ευθύνη στους άλλους όταν δεν τους ανήκει. Αλλά, καλώς ή κακώς, ζούμε σε αυτόν τον κόσμο. Και για κάποιους από εμάς δεν υπάρχει χώρος γιατί δεν μας αφήνουν χώρο για να υπάρξουμε. Αυτό που αιώνια θα θρηνώ... είναι όλο αυτό το ταλέντο που χάνεται στον κόσμο επειδή επίτηδες το αφήνουν να χαθεί... Τα τελευταία δάκρυά μου θα είναι για τους ταλαντούχους ανθρώπους...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
http://www.lygeros.org/articles.php?n=2081&l=gr
ReplyDeleteΜόλις είδα το μήνυμά σου και μόλις διάβασα το κειμενάκι... Δεν είμαι σίγουρη για το τέλος... Δεν είμαι σίγουρη αν κατάλαβα αυτό που εννοεί... κι αν πραγματικά κατάλαβα αυτό που εννοεί... μου φαίνεται απογοητευτικό... Εύχομαι ο μικρός χαμαιλέων... να βρει τον δρόμο του... Υ.Γ. 1 Πάντα μου έκαναν εντύπωση οι χαμαιλέοντες. Κι αυτή η ιδιαίτερη ιδιότητά τους... Υ.Γ. 2 Σε ευχαριστώ για το μοίρασμα...
ReplyDeleteΚαλησπέρα,πέτυχα το blog σου κατά λάθος,διάβασα τα περισσότερα κείμενα σου με μια ρουφηξιά, ο συνδυασμός κατάθεσης ψυχής και ταλέντου είναι μαγικός.
ReplyDeleteΌσον άφορα το κείμενο που σου έστειλα ήταν μια απάντηση στο θρήνο για το χαμένο ταλεντο. Η ιστορία του μικρού σκαθαριού του Αισώπου δείχνει την αλαζονεία των συστημάτων που αυτή όμως είναι και η αδυναμία τους, επομένως εάν περάσουμε σε ένα τρίτο στάδιο,μετά την αντίδραση και την αντίσταση,μπορούμε να χρησιμοποιησουμε το ίδιο το σύστημα για την ανάδειξη των χαρισματικών και ταλαντούχων ανθρώπων.
Εννοώ οτι δε χρειάζεται να θρηνούμε αλλά να δικτυωθούμε και να αντιμετωπισουμε την επιθετική αδράνεια των πολλών που όμως είναι λίγοι.
ελπίζω να μην σε κούρασα.
Καθόλου δεν με κούρασες...
ReplyDeleteΈχω προβληματιστεί πολύ πάνω στο συγκεκριμένο θέμα... Δεν έχω καταφέρει να βρω ακόμα την δική μου λύση στο συγκεκριμένο «πρόβλημα»... Δεν μπορώ να καταλάβω στην πράξη πώς μπορεί να λειτουργήσει αυτό το να «δικτυωθούν» οι ταλαντούχοι άνθρωποι... Πρώτα από όλα, δεν είναι τόσο εύκολο... δεν τους αφήνουν να «δικτυωθούν». Απλά και μόνο αυτό που είναι, είναι «επικίνδυνο» για το σύστημα. Ύστερα, στην μία περίπτωση που κάποιος από αυτούς τους ανθρώπους καταφέρνει κάπως, στραβά κουτσά, να «δικτυωθεί», η ισορροπία με το ένα πόδι μέσα και με το ένα έξω, δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολη. Όταν όλα είναι παράλογα, πόσο θα αντέξει ο λογικός μέσα σε αυτά; Όταν όλα είναι σκληρά, πόσο θα αντέξει ο συναισθηματικός μέσα σε αυτά; Όταν όλα είναι χυδαία, πόσο θα αντέξει ο αυθεντικός μέσα σε αυτά; Στην θεωρία... πιστεύω... πως δεν είναι ούτε δίκαιο ούτε σωστό αυτοί οι άνθρωποι να μένουν εκτός (προσωπικά, πιστεύω πως μέσα από κάποιους τέτοιους ανθρώπους μπορεί να έρθει, αν έρθει, κάποια αλλαγή) αλλά στην πράξη δεν μπορώ να δω το πώς μπορεί να γίνει. Επίσης, δεν είμαι σίγουρη πως αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να βρουν τρόπους εντός συστήματος, υποστηρίζοντας το σύστημα αφού γίνονται μέρος του... και να βιώσουν το να είναι κι αυτοί κομμάτι αυτής της συνολικής τρέλας. Εγώ αποφάσισα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, να μείνω εκτός... αλλά δεν είμαι σίγουρη κι αυτό πώς μπορεί να λειτουργήσει. Δεν με εκφράζει, δεν μου αρέσει και με αρρωσταίνει το σύστημα, έτσι υποστηρίζω το εκτός συστήματος (όχι με την έννοια του να παρατήσεις κάτι αλλά με την έννοια του να προσπαθήσεις διαφορετικά για κάτι και να φέρεις μόνος σου, σιγά σιγά, έστω και μια μικρή αλλαγή)... αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως τα έχω καταφέρει κιόλας... Είμαι από αυτούς που συνεχίζουν να αγωνίζονται εδώ με τον δικό τους τρόπο και θέλω να συνεχίσω να αγωνίζομαι εδώ... απλά δεν έχω βρει ακόμα τον τρόπο και τον δρόμο. Η πορεία θα δείξει... Σε κάθε περίπτωση, κατάλαβα κάθε σου λέξη... Και σε ευχαριστώ για τις σκέψεις σου που με έβαλαν ξανά σε σκέψεις. Σε ευχαριστώ, επίσης, για τα όμορφα σου λόγια. Αυτό το ιστολόγιο, είναι για εμένα χώρος έκφρασης και τρόπος ζωής... Να είσαι πάντα καλά.