6/20/17

Βαρέθηκα


Βαρέθηκα

Βαρέθηκα τις προσφορές κι όλες τις διαφημίσεις,
κουράστηκα να βλέπω στην οθόνη τις ειδήσεις,
μηνύματα με δώρα, όχι στο κινητό μου,
δεν θέλω τίποτα κενό να μπαίνει στο μυαλό μου,
κρατήστε πια τις κάρτες σας και τα φυλλάδιά σας,
θέλω να ζήσω την ζωή χωρίς την άδειά σας,
μην παίρνετε τηλέφωνο στον σταθερό αριθμό μου,
γιατί ενοχλείτε πιεστικά τον φυσικό ρυθμό μου,
όχι άλλα δήθεν δωρεάν όχι άλλα κάπως «γειά σας»,
όχι άλλο «περιμένετε» να δω την προσφορά σας,
ποια είναι η ηλικία σας και ποιο το όνομά σας,
αν είστε παντρεμένος και πόσα τα παιδιά σας.
Δεν έχω αριθμό ταυτότητας, δεν έχω Α.Φ.Μ.,
Δεν έχω ούτε κλειδάριθμο, δεν έχω ούτε κλειδί,
Δεν έχω πόρτα, σπίτι, χώρα, δεν έχω πια δουλειά,
Και δεν θα έχω ούτε ποτέ του κόσμου τα λεφτά.
Το ξέρω πια κυκλοφορούν όλοι με χρεωστικές,
και βλέπεις τους παππούδες με τις πιστωτικές,
να βασανίζονται στα pin, να ψάχνουν αριθμούς,
να χάνονται σ’ ένα σωρό σύνθετους κωδικούς.
Και δεν είμαι από αυτούς που δεν αντέχουν την τεχνολογία,
μα, όπως πάντα, η λάθος χρήση της χαλάει την ιστορία,
και δεν είμαι από αυτούς που ακυρώνουν τα σχολεία,
μα ο τρόπος της εκπαίδευσης την πνίγει την παιδεία.
Χρειαζόμαστε άλλους δάσκαλους, άλλους πολιτικούς,
άλλους μπροστά μας, άλλους πίσω μας και άλλους διπλανούς.
Χρειαζόμαστε άλλη σκέψη και άλλη νοοτροπία,
για να ανέβει η διάθεση και η ψυχολογία.
Στα αισθήματα, μας έμαθαν να κάνουμε εκπτώσεις,
τις σκέψεις να προσφέρουμε σπάνια και με δόσεις,
το καθετί ωραίο να γίνεται φτηνό,
το όμορφο γενναίο να μοιάζει με δειλό.
Σε χαμηλής ποιότητας, να ζούμε, εκπομπές,
να σχολιάζουμε μονάχα των άλλων τις ζωές.
Τι εύκολη η κριτική από τον καναπέ μας!
Τι αδιάφορη που είναι η ζωή πίνοντας τον καφέ μας!
Κρατάμε μια απόσταση από ό,τι κι αν συμβαίνει,
όλα περνάνε μέσα μας μα τίποτα δεν μένει...
Μην μου μιλάς, μην με ρωτάς, δεν θες να με γνωρίσεις
για αυτού του κόσμου τα τρελά δεν έχω απαντήσεις,
εγώ γεννήθηκα αλλιώς, έχω άλλα πιστεύω,
κι αυτόν τον ύπουλο χορό εγώ δεν τον χορεύω...
Αλλιώς είναι τα όνειρα, άλλη ιδεολογία,
άλλο το πώς βρεθήκαμε σε ετούτη την κηδεία,
σκοτώνουμε το όραμα, θάβουμε την ελπίδα,
κι η μόνη μας απάντηση «δεν άκουσα» «δεν είδα»!
Και τι ακριβώς δεν άκουσες και τι ακριβώς δεν είδες;
Πού ήσουν όταν έγινε, τι έκανες, πού πήγες;
Πώς έκλεισες τα μάτια σου; Πώς έκλεισες τα αυτιά σου;
Πώς πίστεψες πως δήθεν δεν θα έρθει κι η σειρά σου;
Δεν φταίνε μόνο εκείνοι, δεν φταίνε μόνο οι άλλοι,
ευθύνονται και όσοι, το σκύβουν το κεφάλι.
Ευθύνη έχω κι εγώ, ευθύνη έχεις κι εσύ,
που σβήσαμε απ’ το λεξικό το ισχυρό «μαζί».
Αυτό ήταν, το ξέρεις;, το δυνατό χαρτί μας,
Μα εμείς πήγαμε πάσο μπροστά στον «νικητή» μας.
Ποιος ήτανε, λοιπόν, αυτός, ο απέναντί μας;
αυτός ο ύπουλος εχθρός που πήρε την ζωή μας;
Κοιτάζω τον καθρέφτη, με βλέμμα καθαρό,
και πια δεν βλέπω φίλο, δεν βλέπω ούτε εχθρό,
Μα το χειρότερο απ’ όλα, χάνω την ανθρωπιά μου,
Και κάπως έχω μείνει να ζω με την σκιά μου.
Δεν έχω σχήμα προσώπου, δεν έχω χρώμα ματιών,
ούτε δακτυλικό αποτύπωμα ανθρώπινων χεριών,
δεν έχω ύψος, βάρος, δεν έχω ηλικία,
δεν έχω δρόμο, διεύθυνση, ούτε και κατοικία.

Έπαιξα τον ρόλο μου σε μία σάπια μπάντα,
Γεννήθηκα στο πουθενά και πέθανα στα πάντα...




No comments:

Post a Comment