Και ξέρεις;

(Η αλήθεια είναι πως γράφτηκε πρόχειρα και χωρίς πολύ σκέψη...)

Και ξέρεις;

Και ξέρεις ποιο είναι το κακό με το να είσαι ήδη ώριμος από όταν είσαι παιδί; Πώς είναι πιο δύσκολο να ωριμάσεις αργότερα... Έτσι δεν αισθάνεσαι σχεδόν καμία εξέλιξη... Μένεις στάσιμος σε μια ωριμότητα που υπήρχε λόγω ζωής σχεδόν από πάντα... Και όλοι μιλάνε για το πόσο αλλάζουν με τον χρόνο... κι εσύ αισθάνεσαι το πόσο ίδιος έχεις μείνει... Επειδή δεν υπήρξες παιδί... δεν μπορείς να υπάρξεις και ενήλικος... Οι ηλικίες έχουν τόσο ανακατευτεί... που κανένας αριθμός δεν ήταν και δεν είναι καθαρός... Ακόμα με μπερδεύει το τι υποτίθεται πως μπορεί να κάνει κανείς με εκείνα τα παιδιά που δεν υπήρξαν ποτέ παιδιά... Πώς πρέπει να τα κοιτάξεις και πώς να τα συμβουλεύσεις; Όταν έχουν χάσει την παιδική και την εφηβική τους ηλικία πώς μπορείς να τους κάνεις να κερδίσουν έστω την ενήλική τους ζωή; Πώς μπορείς να γεμίσεις κάπως τα κενά; Πώς μπορείς να «διορθώσεις» κάπως τα «στραβά»; Πώς μπορείς να τα κάνεις να πιστέψουν στον εαυτό τους όταν κανείς ποτέ δεν πίστεψε σε αυτά; Πώς μπορείς να ορίσεις μέσα τους την αγάπη που δεν γνώρισαν ποτέ; Πώς μπορείς να τα κάνεις να αισθανθούν και να γνωρίσουν αυτά που φαίνονται αυτονόητα μα για εκείνα δεν ήταν; Πώς να σπάσεις τον κύκλο της ανακύκλωσης αυτών που βίωσαν; Πώς να σταματήσεις τον λαβύρινθο του πόνου; Κοίταζοντας σε αυτά τα βλέμματα που ποτέ δεν υπήρξαν παιδικά πώς είναι δυνατόν να μην βιώσεις πόσο άχρηστη είναι η κοινωνία που δεν μπόρεσε να τα βοηθήσει; Πόσο αδύναμοι οι γύρω άνθρωποι; Πώς είναι δυνατόν να μην υπήρξε κανένα χέρι να τα προστατεύσει, κανένα πρόσωπο να τα υπερασπιστεί; Ξανά και ξανά αναρωτιέμαι... πόσο δύσκολο είναι να βοηθήσεις ουσιαστικά... αυτά τα παιδιά που δεν είναι παιδιά όταν θα έπρεπε να είναι παιδιά... και στην συνέχεια... αυτά τα ίδια παιδιά όταν πια μεγαλώσουν... Είναι τόσο εύκολα όλα έξω από τις καταστάσεις... αλλά για τους ανθρώπους που καταλαβαίνουν τις καταστάσεις και δεν τα βλέπουν όλα απόμακρα και αποστασιωποιημένα... που μπαίνουν στην θέση όλων των ανθρώπων... που ακούν και αισθάνονται... είναι διαφορετικά... Δεν είναι εύκολο να προσπεράσει κάποιος αυτά που δεν προσπερνιούνται... Και μην αρχίσουμε πάλι για την θέληση... κάποιες φορές η θέληση δεν αρκεί... χρειάζεται παραπάνω από απλή θέληση για να ξεπεραστεί το παρελθόν... Όταν έχει διαμορφωθεί το μυαλό σου και ο χαραχτήρας σου σε άγριες καταστάσεις δεν είναι εύκολο να απομακρυνθείς από ό,τι είναι βίαιο για την ψυχή ή για το σώμα... Ο τρόπος σκέψης σου έχει σχηματιστεί... Ο τρόπος αντιμετώπισης έχει οριστεί... Πόσο πολύ πιο δύσκολο να αλλάξουν αυτά στην πορεία; Ανατριχιάζω... στις «ζημιές» που γίνονται στα παιδιά όλου του κόσμου... Αυτά είναι το μέλλον... και επιτρέπουμε... πόσο εγκληματικό είναι αυτό!... να μεγαλώνουν... πληγωμένα... διαλυμένα... Δηλαδή στο τώρα... αφήνουμε να διαμορφώνεται η αρχή του προβληματικού μέλλοντός μας... Πώς μπορώ να κοιτάξω αυτά τα παιδικά βλέμματα... και να μην αισθανθώ... «Λυπάμαι για αυτό που συμβαίνει. Όταν είσαι παιδί, είσαι όπου έτυχες να γεννήθηκες και όπως έτυχε να μεγάλωσες. Καταλαβαίνω. Αισθάνομαι. Και βλέπω όχι μόνο αυτό που συμβαίνει στο τώρα σου μα και αυτό που θα σημαίνει για το μετά σου.»... Πώς μπορώ να μην πω... σε όλα αυτά τα παιδικά βλέμματα... που συνήθως... δεν έχουν πού να κοιτάξουν και από πού να πιαστουν...

«Δεν φταις εσύ.»

Αυτό. Μόνο αυτό.