Είμαι σε μια θάλασσα μαζί με μια γνωστή μου (που στην πραγματικότητα έχω να την δω πολύ καιρό) και με χτυπάνε (και μας χτυπάνε) τα κύμματα και ο αέρας. Έντονα, δυνατά, προς όλες τις κατευθύνσεις. Αγχώνομαι, φοβάμαι. Τα κύμματα με βγάζουν στην στεριά. Είμαι πια μόνη μου, χωρίς την γνωστή μου, σε ένα μέρος όπου μοιάζει με μικρή πόλη αλλά με στενάκια νησιού και όπου οι άνθρωποι είναι περίεργοι. Τα πρόσωπά τους αυστηρά και αποστασιοποιημένα. Σαν να είναι δικό τους το μέρος, μόνο δικό τους. Σαν αυτή η περιοχή να τους ανήκει. Όλους όσους έρχονται τους αντιμετωπίζουν ως ανεπιθύμητους. Ένα μικρό αγόρι γυρίζει με κοιτάζει και μου λέει «Γεια σας, κυρία Ιρίδα.». «Γιατί με λες, Ίριδα;» τον ρωτάω μα εκείνος δεν μου απαντάει... Συνεχίζω να προχωράω στα πέτρινα στενάκια ανάμεσα στους ανθρώπους... άλλοι κάθονται, άλλοι στέκονται... όλοι με κοιτάζουν... και αρχίζουν να με χαιρετάνε κι άλλοι λέγοντας «Γειά σας, κυρία Ίριδα.». «Γιατί με λέτε, Ίριδα;» τους ρωτάω μα δεν λαμβάνω καμία απάντηση... αν και ακούω κάποιον να ψιθυρίζει... νομίζω το αρχικό αγόρι... «Από το Ίρις.»... και μετά μουρμουρίζουν κι άλλοι... «Από το Ίρις.»... Κι εγώ τότε καταλαβαίνω την αλήθεια χωρίς να μου την πουν... απλά την αισθάνομαι... Λένε «Ίριδα» όλους τους ανθρώπους που δεν θέλουν πραγματικά να γνωρίσουν... Για κάποιο λόγο δεν θέλουν να μάθουν το πραγματικό μου όνομα... Όλες τις «ανεπιθύμητες» γυναίκες τις λένε «Ίριδες» και όλους τους «ανεπιθύμητους» άντρες κάποιο άλλο ανδρικό όνομα που τώρα δεν θυμάμαι... Έχουν βρει ένα ίδιο όνομα για όλους. Για όλους όσους δεν θέλουν να μάθουν το όνομά τους, δεν θέλουν να τους γνωρίζουν ουσιαστικά... Λένε το ίδιο όνομα χτίζοντας τοίχο στην επικοινωνία μας. Με λένε «Ίριδα» και ενώ είναι ένα πανέμορφο όνομα... δεν είναι το δικό μου. Δεν είμαι εγώ. Δεν νιώθω εγώ. Δεν ξέρω γιατί το κάνουν αυτό. Δεν θέλουν να μάθουν το όνομά μου. Δεν θέλουν να συνδεθούν μαζί μου. Αγχώνομαι, φοβάμαι. Ξυπνάω...
Με μια ερώτηση στο μυαλό μου... «Γιατί με λες, Ίριδα;»...
No comments:
Post a Comment