«Μου χαλάς την εικόνα μου»

Ήταν τότε που άρχισα να νιώθω την ανάγκη να διδάξω και που θέλησα να πάω να παρακολουθήσω ως ακροάτρια μερικούς δασκάλους... Ένιωθα να έχω απομακρυνθεί από την διαδικασία των μαθημάτων και των σεμιναρίων και ήθελα να έρθω ξανά σε επαφή με αυτήν την πλευρά του θεάτρου (Παρένθεση: Δεν τα κατάφερα να κάνω αυτό που ήθελα να κάνω και να βρω αυτό που αναζητούσα...)...

Ανάμεσα στα διάφορα μαθήματα παρακολούθησα, κάποια στιγμή, ένα μάθημα υποκριτικής ενός δασκάλου (ένα, μόνο ένα μάθημα, στον συγκεκριμένο δάσκαλο δεν υπήρχε περίπτωση να επιλέξω να παρακολουθήσω και δεύτερο.).

Με σήκωσε στην σκηνή μαζί με όλους τους μαθητές (υπάρχουν αρκετοί δάσκαλοι που δεν θα δεχτούν να μείνεις ακροατής και θα σου ζητήσουν να συμμετέχεις, το καταλαβαίνω και το σέβομαι και, ταυτόχρονα, βάζω και έναν μικρό αστερίσκο ένστασης που θα αναλύσω, ίσως, κάποια επόμενη φορά). Καλά ως εδώ; Καλά ως εδώ. Ζήτησε από έναν-έναν να κάνει κάτι και οι υπόλοιποι παρακολουθούσαμε αυτό που έκανε ο ένας. Καλά ως εδώ; Καλά ως εδώ. Τα προβλήματα ξεκινάνε όταν ο συγκεκριμένος δάσκαλος ΕΝΩ ο καθένας έκανε αυτό που έκανε (!), την ώρα που το έκανε (!!!), σχολίαζε υποτιμητικά (!!!!!) τον άνθρωπο που το έκανε (!!!!!!!). Τα συγκεκριμένα υποτιμητικά σχόλια έγιναν σε συγκεκριμένα άτομα... δεν σχολιάστηκαν δηλαδή όλοι υποτιμητικά... αλλά μόνο κάποιοι (αρκετοί) μαθητές... Δεν ήταν προς όλους αλλά προς κάποιους αυτή η απαράδεκτη συμπεριφορά... π.χ. Προς έναν άνθρωπο που είχε «παραπάνω» κιλά (Κατά την άποψη του δασκάλου; Κατά την άποψη της κοινωνίας;)... του έλεγε διάφορους επιθετικούς προσδιορισμούς σε σχέση με τα κιλά του ΕΝΩ εκείνος αυτοσχεδίαζε... Καθόλου καλά ως εδώ; Καθόλου καλά ως εδώ. (Και μην μου πείτε πως ήταν στοχευμένο, γινόταν δηλαδή επίτηδες για να φέρει κάποιο αποτέλεσμα, ήταν δηλαδή «σχέδιο διδασκαλίας» με την έννοια να κάνει τον μαθητή να νιώσει άσχημα και να το ξεπεράσει... Δεν ήταν.). (Επίσης, φυσικά, ακόμα και προς όλους να ήταν αυτή η συμπεριφορά, πάλι θα είχα θέμα.).

Το στομάχι μου άρχιζε να ανακατεύεται... ενώ ευχόμουν να μην έρθει η δική μου σειρά... γιατί δεν είχα αποφασίσει αν θέλω να κάνω κάτι μέσα σε αυτήν την τόσο άσχημη ατμόσφαιρα... (αν μπορούσα να σας μεταφέρω έστω και λίγη από την συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, σας βεβαιώνω, θα ανακατευόταν και το δικό σας στομάχι... Δυστυχώς, η γραφή μου δεν έχει φτάσει σε αυτό το επίπεδο του να καταφέρνει να αναπαράγει αυτού του τύπου τις ατμόσφαιρες... Δεν ήταν μόνο το τι λεγόταν αλλά και το πώς λεγόταν... Ο τρόπος που τα έλεγε, δυστυχώς (ή μάλλον ευτυχώς για εσάς) δεν μπορεί να μεταφερθεί... Μια εικόνα... χίλιες λέξεις... Ένα βίωμα... Πόσες λέξεις;)... Ή μάλλον είχα αποφασίσει... Δεν ήθελα να σηκωθώ και θα του το έλεγα. Τελικά πέρασε την σειρά μου. Με προσπέρασε. Δεν έχω ιδέα τι συνέβηκε (και δεν με ενδιέφερε). Μπορεί να ήταν επειδή του ζήτησα να είμαι ακροάτρια, μπορεί να ήταν το επικριτικό μα καθόλου υποκριτικό ύφος μου, μπορεί απλά να με ξέχασε, μπορεί το οτιδήποτε. Σημασία έχει πως δεν σηκώθηκα και ένιωσα ανακούφιση και επειδή δεν θα βομβαρδιζόμουν με ένα σωρό υποτιμητικά σχόλια και επειδή δεν χρειαζόταν να δικαιολογηθώ επειδή δεν θέλω να σηκωθώ επειδή δεν θέλω να βομβαρδιστώ με ένα σωρό υποτιμητικά σχόλια...

Αφού σηκώθηκαν όλοι... και έκαναν αυτό που έκαναν... και ακούγαμε αυτά που ακούγαμε... Μας είπε να σηκωθούμε όρθιοι... Έγινε άλλος ένας αυτοσχεδιασμός, άλλη μια άσκηση... Και στο τέλος, αφού είχε περάσει η ώρα του μαθήματος, ήμασταν σε μια σειρά πάνω στην σκηνή, όρθιοι, ο ένας δίπλα στον άλλον, μας ζήτησε να μείνουμε εκεί ενώ εκείνος καθόταν κάτω από την σκηνή και μας κοίταζε... Μας κοίταξε και μας είπε ότι είμαστε ένα όμορφο τμήμα... Τότε (έγινε το αποκορύφωμα για εμένα!)... γύρισε στην γυναίκα δίπλα μου και της είπε να κατέβει από την σκηνή (!) γιατί του χαλάει (!!!) την εικόνα (!!!!!) του τμήματος του (!!!!!!!)... Έτσι ακριβώς... «Του ΧΑΛΑΕΙ την εικόνα!»... «Μου χαλάς την εικόνα μου»! Της είπε... Ξέρετε γιατί; Επειδή ήταν (για εκείνον) μεγάλη (γιατί για το θέατρο δεν ήταν μεγάλη αφού το θέατρο δεν «κοιτάζει» ηλικίες)... Μάλιστα, μάλιστα... μεγάλη... Η γυναίκα ήταν 40-45 χρονών ενώ όλοι οι άλλοι ήμασταν μικρότεροι (αλλά και πάλι σε διάφορες ηλικίες, 18-35). Έμεινα έκπληκτη! Το εννοώ. Άνοιξα το στόμα σαν καρτούν... και νομίζω τραύλισα κάτι σαν... «Μα τι λέτε;» αλλά δεν θυμάμαι αν και πόσο δυνατά το είπα... Και έχω την αίσθηση πως, ίσως, δεν μπορώ να είμαι και σίγουρη, και κάποιοι άλλοι μαθητές ένιωσαν όπως εγώ. Υπήρξε μια μικρή συνολική αναταραχή... Πάντως, θυμάμαι πως γύρισα στην γυναίκα δίπλα μου και σιγά (είχα αυτήν την δυνατότητα αφού στεκόταν τόσο κοντά μου) της είπα (ένιωσα την ανάγκη να αποκαταστήσω την τάξη και για το θέατρο και για την ζωή)... «Το Θέατρο, πάντως, έχει ανάγκη από ώριμες γυναίκες. Στα 18-20 υπάρχουν πολλές κοπέλες που ενδιαφέρονται για το θέατρο. Στα 40 σπανίζουν οι καλές γυναίκες ηθοποιοί.» (Δεν ήταν φράση δική μου... ήταν εμπνευσμένη από κάτι παρόμοιο που είχε πει ένας άλλος δάσκαλος μου κάποτε... και που με είχε προβληματίσει πολύ... με έβαλε σε διάφορες σκέψεις για διάφορους λόγους... αλλά ίσως κι αυτό το αναλύσω κάποια άλλη φορά...)... Εκείνη με κοίταξε... και χαμογέλασε... Αλλά εμένα το δικό μου στομάχι συνέχιζε να ανακατεύεται... Εκείνος δεν νομίζω να άκουσε τι είπα. Εκείνη δεν κατέβηκε από την σκηνή (νομίζω πως δεν κατέβηκε επειδή είχε μείνει έκπληκτη κι εκείνη κι όχι επειδή έπαιξε ρόλο αυτό που της είπα εγώ...). Και εκείνος το προσπέρασε και συνέχισε να λέει... για το τι όμορφο τμήμα έχει! Έπειτα μας ρώτησε αν όλοι θα παρακολουθήσουμε το μάθημά του... κι εγώ του είπα πως το πιθανότερο είναι πως δεν θα το παρακολουθήσω (νομίζω πως δεν του είπα πως σίγουρα δεν θα το παρακολουθήσω αλλά πώς μάλλον δεν θα το παρακολουθήσω παρόλο που γνώριζα πως δεν υπήρχε περίπτωση να το παρακολουθήσω...). Εκείνος ενοχλήθηκε. Κάναμε έναν διάλογο... παράλογο... γρήγορο... και χωρίς ιδιαίτερο νόημα... (Τα θέματα της συζήτησής μας ήταν... π.χ. Αφού είσαι ήδη ηθοποιός γιατί έρχεσαι σε μαθήματα;! Χρειάζεται άραγε να εξηγώ τα αυτονόητα; Όλοι οι ηθοποιοί που σέβονται τον εαυτό τους γνωρίζουν πως μπορεί να θελήσουν να επιστρέψουν στην μάθηση και στην εκπαίδευση... και πως αυτό είναι ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ... Ανεξάρτητα αν σε εμένα τώρα είχε μπει και ο παράγοντας διδασκαλία, θα μπορούσα να το χρειάζομαι και μόνο ως ηθοποιός...)...

Δεν του είπα γιατί δεν θα έμενα. Με έχασε στο πρώτο υποτιμητικό σχόλιο... και μέχρι το τελευταίο υποτιμητικό σχόλιο... ήθελα να αρχίσω να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο ή να φύγω τρέχοντας... Προτίμησα το δεύτερο γιατί δεν μου έφταιγε σε τίποτα ούτε το κεφάλι μου ούτε ο τοίχος!... Και αυτό και έκανα... έφυγα... τρέχοντας...

Ω! Θέατρο!

Πόσο σε λυπάμαι, καμιά φορά, όταν σκέφτομαι σε πόσες αίθουσες ταλαιπωριέσαι;! Εσύ, δεν ευθύνεσαι... για το ότι υπάρχουν άνθρωποι που σε χρησιμοποιούν απλά και μόνο για να ταλαιπωρήσουν άλλους ανθρώπους!

Τώρα πια χαίρομαι τόσο! Που έχω την ελευθερία μέσα μου να πω... πως... καμιά φορά... αυτό που συμβαίνει, όχι μόνο δεν με εκφράζει αλλά στα δικά μου μάτια, σε καμία περίπτωση, δεν δικαιολογείται, στα πλαίσια καμίας Τέχνης.

Βγήκα από την αίθουσα προβληματισμένη...

Πού θα βρω δασκάλους για να μου δείξουν τον δρόμο πώς θα γίνω δασκάλα;

Τα ίδια θέματα είχα και ως μαθήτρια...

Πώς να εμπιστευτείς έναν άνθρωπο που υποτιμάει τους ανθρώπους;

Δεν είναι δυνατόν οι δάσκαλοι να μην συμπεριφέρονται ανθρώπινα.

Το θέατρο είναι για όλους.

Δεν είναι για κάποιους.

Και ελπίζω να μην χρειάζεται να εξηγήσω πως...

Αν ήμουν γυναίκα... 40-45 χρονών... και ήθελα για πρώτη φορά στην ζωή μου να ασχοληθώ με το θέατρο... δεν θα μου άρεσε καθόλου... να μου πει κάποιος... πως του «χαλάω» την «εικόνα»... του τμήματός του... Δεν θα μου άρεσε να με κάνουν να νιώσω άσχημα για μια απόφαση που ποιος ξέρει άραγε πόσο καιρό έκανα να την πάρω και πόσο δύσκολο μου ήταν να την πάρω...

Κι αν ήμουν άντρας... και είχα κάποια «παραπάνω» κιλά... στα μάτια κάποιων ανθρώπων... θα ήθελα να έχω την δυνατότητα να ανέβω σε μια σκηνή και να μπορέσω να αυτοσχεδιάσω ελεύθερα... να «εκτεθώ» χωρίς να με υποτιμήσουν ή να με κοροϊδέψουν για αυτό... Ποιος ξέρει πόσο καιρό μπορεί να μην ερχόμουν στο θέατρο... γιατί μου είχαν βάλει στο μυαλό... πως το θέατρο είναι για τους «όμορφους» άντρες και τις «εντυπωσιακές» γυναίκες! Δεν θα μου άρεσε καθόλου να νιώσω... πως χαλάω την εικόνα... Γιατί, αν το σκεφτεί κανείς, αυτή η φράση «κρύβεται» πίσω και από αυτήν την συμπεριφορά...

Ανατριχιάζω στην ιδέα... ότι αυτοί οι άνθρωποι που τα λένε αυτά αποτελούν το θεάτρό μας...

Αλλά τι γνωρίζω κι εγώ;

Τίποτα δεν γνωρίζω... !

Μόνο τα απλά... τα αυτονόητα... τα ανθρώπινα...

Για αυτό και δυσκολεύομαι τόσο σε αυτήν την ζωή...

Και για αυτό είμαι και από τους ανθρώπους... που αρκετές φορές χαλάω την εικόνα των άλλων... και δεν ανήκω... στο όμορφο πλαίσιό τους...

Επειδή ειμαι διαφορετική... και η διαφορετικότητα αντιμετωπίζεται διαφορετικά... σαν σωματικό «ελάττωμα»... σαν ηλικιακό «ξεπέρασμα»... σαν κάτι που σε κάποιους δεν ταιριάζει...

Και τώρα συνειδητοποιώ... πως όλοι αυτοί... που λένε... πως τους «χαλάμε» την «εικόνα»... με τα παραπάνω κιλά μας... με την παραπάνω ηλικία μας... με το ύψος μας, το βάρος μας... την εξωτερική μας εμφάνιση ή τον εσωτερικό μας κόσμο... με τις ιδιαίτερες σκέψεις μας ή με τα ξεχωριστά συναισθήματά μας... δεν χαλάνε άραγε με αυτόν τον τρόπο οι ίδιοι την εικόνα... του θεάτρου μα και της ζωής;

Δεν πείθουν τον κόσμο πως το θέατρο είναι μόνο αυτό; Μια δήθεν και καλά «ομορφιά»; Ούτε καν... ομορφιά! Δεν πείθουν τους ανθρώπους πως η ζωή είναι μόνο αυτό; Μια δήθεν και καλά «εξουσία» ή «επιτυχία»;

Βγαίνω από την αίθουσα... που «χαλάει την εικόνα» του Θεάτρου και της Ζωής... μήπως και καταφέρω να δημιουργήσω από την αρχή το Θέατρο και να εκτιμήσω από την αρχή την Ζωή...

Πρέπει να επαναπροσδιορίζουμε τα πάντα (και συνέχεια)... και αυτούς που πληρώνουμε να δούμε στην σκηνή... να αναρωτηθούμε... γιατί τους πληρώνουμε... και αυτούς που θαυμάζουμε στην ζωή... να αναρωτηθούμε... γιατί τους θαυμάζουμε...

Οφείλουμε να αρχίσουμε να δημιουργούμε τις βάσεις από την αρχή αφού δεν μας εκφράζουν όσα έχτισαν (γκρεμίζοντας το σύμπαν γύρω τους και αδιαφορώντας για τους ανθρώπους) κάποιοι άλλοι.

Οφείλουμε...

Να δημιουργήσουμε Τέχνη και Να γεννήσουμε Ζωή...

Από την Αρχή...

Οφείλουμε να φτιάξουμε μια δική μας εικόνα την οποία κανείς να μην μπορεί να μας την χαλάσει... Και σε αυτήν την εικόνα... χωράνε όλοι οι άνθρωποι...