«Δεν νιώθω πως είμαι ξεχωριστός»

«Δεν νιώθω πως είμαι ξεχωριστός.» έγραψες... και αναζητούσες κάτι να βρεις για να διαβάσεις σε σχέση με αυτό... Και εγώ αναρωτιέμαι... τι σε έφερε σε αυτό το σημείο; Όπου δεν είχες κανέναν δίπλα σου για να συζητήσεις... όπου ένιωσες τέτοια απόγνωση... που αυτό που σκέφτηκες να κάνεις είναι απλά να πληκτρολογήσεις αυτήν την φράση μήπως και βρεις κάτι, οτιδήποτε, στο διαδίκτυο, μήπως και σε κάνει να νιώσεις κάπως καλύτερα ή μήπως βοηθηθείς;

Δεν νιώθεις πως είσαι ξεχωριστός... Αυτή η φράση σε έφερε εδώ. Σε εμένα. Στο ιστολόγιο μου. Κάπου θα έχω γράψει κάτι... που νομίζω δεν θα ήταν και τόσο σχετικό με αυτό που αναζητούσες. Όμως, τώρα, να’ μαι. Είμαι εδώ για εσένα. Ζήτησες κάτι από τον ηλεκτρονικό κόσμο κι εγώ θα σου το προσφέρω σε περίπτωση που το αναζητήσεις ξανά...

Πρώτα από όλα... θα σου γράψω... πως είτε σου αρέσει είτε όχι... είτε το γνωρίζεις είτε όχι... είτε το συνειδητοποιείς είτε όχι... Είσαι ξεχωριστός. Αυτό είναι ένα γεγονός.

Τώρα το αν νιώθεις πως είσαι ξεχωριστός είναι μια άλλη ιστορία... Άλλο το τι αιθανόμαστε κι άλλο το τι ισχύει...

Ύστερα θα σου πω... πως γνωρίζω γιατί αισθάνεσαι πως δεν είσαι ξεχωριστός... δεν είναι καθόλου δύσκολο να σε κάνουν να αισθανθείς πως δεν είσαι ξεχωριστός σε αυτήν την ζωή... Γνωρίζω πως δεν σε παρηγορεί (και πολύ καλά κάνει και δεν σε παρηγορεί) η ιδέα πως υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που τους έχουν κάνει να μην νιώθουν ξεχωριστοί... να νιώθουν... συνηθισμένοι... ή να νιώθουν... χωρίς κάτι... ιδιαίτερο... χωρίς κάτι... μοναδικό... χωρίς... «κάτι»... Έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους που θεωρούσαν ότι δεν είναι ξεχωριστοί και μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως ήταν ξεχωριστοί (άλλο αν εκείνοι δεν μπορούσαν να το δουν ή να το νιώσουν). Για αυτό αρκετές φορές εκνευρίζομαι με τις καταστάσεις που επικρατούν... δεν είναι υπέρ των ανθρώπων αλλά κατά των ανθρώπων... τους κάνουν να νιώθουν πως δεν αξίζουν... και όταν στερείς από τους ανθρώπους την αξία τους...χάνεται κάθε νόημα για αυτούς...

Και τώρα... θα σε ρωτήσω... γιατί δεν νιώθεις ξεχωριστός; Προσπάθησε να το συγκεκριμενοποιήσεις... Είσαι σε μια δουλειά που δεν σου αρέσει; Είσαι σε μια σχέση που δεν σε εκφράζει; Δεν κάνεις πράγματα που σου προκαλούν ενδιαφέρον; Δεν έχεις πράγματα που σου προκαλούν ενδιαφέρον; Σε τι περιβάλλον βρίσκεσαι; Πώς σε κάνει να νιώθεις η οικογένεια σου; Πώς σε κάνουν να νιώθεις οι φίλοι σου; Σε κάνουν να νιώθεις πως είσαι συνηθισμένος; Πώς σε κάνουν να νιώθεις οι άνθρωποι γύρω σου; Έχεις έστω και έναν άνθρωπο που να πιστεύει σε εσένα; Έχεις έστω και έναν άνθρωπο που να σε βλέπει ξεχωριστό;

Είμαι από τους ανθρώπους που θα σου πουν... πως πρέπει μόνος σου να βρεις την αξία σου και να την νιώσεις και να την υπερασπιστείς... Πρέπει... οφείλεις... να βρεις τρόπος να νιώσεις ξεχωριστός όχι μόνο για εσένα μα και για τους άλλους...

Αλλά γνωρίζω... πως αν δεν έχεις νιώσει ποτέ ξεχωριστός (αλήθεια, εδώ θα σε ρωτήσω, υπήρχε κάποτε, κάποιο σημείο που ένιωσες ξεχωριστός και αν, ναι, πότε ήταν αυτό;)... όσο να’ ναι... είναι πολύ βοηθητικό (και, δυστυχώς, αρκετά σπάνιο να συμβεί) το να δει κάποιος άλλος την αξία σου... και να αρχίσεις να βλέπεις την αξία σου μέσα από εκείνου τα μάτια...

Αν και δεν σε γνωρίζω... θα σου έλεγα... πως εγώ πιστεύω πως αν σε δω... θα σε κάνω να δεις την αξία σου μέσα από τα μάτια τα δικά μου... μπορεί να μην το πιστεύεις... αλλά έχω αυτήν την «μαγική» ικανότητα... εγώ μπορώ να δω την αξία σου ακόμα κι αν δεν μπορείς να την δεις εσύ... και το μόνο που θα έχεις να κάνεις είναι να κοιτάξεις τον εαυτό σου αρχικά μέσα από τα μάτια τα δικά μου... και ύστερα μέσα από τα μάτια τα δικά σου...

Τότε θα δεις πόσο ξεχωριστός είσαι και δεν θα μπορέσεις να το ξεχάσεις ποτέ ξανά... ακόμα κι αν δεν γνωρίζεις τι να κάνεις μετά με αυτήν την «ξεχωριστή» σου ατμόσφαιρα, δεν θα θέλεις να την αποχωριστείς, θα θέλεις να την προστατεύσεις... και το κυριότερο δεν θα μπορείς να ξεφύγεις από αυτήν... Θα νιώθεις ξεχωριστός όλη την ώρα...

Θα γράφεις τότε... «Νιώθω ξεχωριστός αλλά δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό.»... Ίσως τότε αυτό να ψάχνεις απεγνωσμένα στο διαδίκτυο και η αλήθεια είναι πως από εκείνο το σημείο πια δεν θα ξέρω πώς να σε βοηθήσω... ίσως εσύ να μπορέσεις να με βοηθήσεις κάποτε... αν βρεις κάποια άκρη σε σχέση με αυτό το ξεχωριστό που είμαστε... και που δεν μας αφήνουν να το εκφράσουμε...

Δεν νιώθεις πως είσαι ξεχωριστός...

Μα είσαι.

Τόσο απλά.

Έγραφα στο τετράδιο μου κάτι και το μοιράζομαι με εσένα... επειδή χωρίς να το ξέρεις... μοιράστηκες κι εσύ κάτι με εμένα... μοιράστηκες την φράση που αναζήτησες... και αυτό τα είπε όλα... δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω να μάθω για εσένα για να καταλάβω το σημείο που βρίσκεσαι... Έγραφα, λοιπόν, ανάμεσα στα διάφορα...

«Νιώθω σαν η εποχή μας, διαρκώς και με κάθε τρόπο, να προωθεί το μέτριο. Είναι φοβερό το πόσο συχνά το συναντάει κανείς προς όλες τις κατευθύνσεις.»

Και αυτά σου γράφω τώρα... Μας κάνουν μέτριους... μα δεν σημαίνει ότι είμαστε μέτριοι επειδή μας υποχρεώνουν να γίνουμε μέτριοι. Καταλαβαίνεις την διαφορά; Άλλο να γίνεις μέτριος... και άλλο να είσαι μέτριος... Όλοι μπορούμε να γίνουμε μέτριοι... κάτω από κάποιες συνθήκες στην ζωή μας, κάποια στιγμή... είναι άλλο, όμως, το να είμαστε μέτριοι... άλλο το να είναι η ουσία μας «μέτρια».

Για αυτό θέλω να θυμάσαι...

Δεν είσαι μετριότητα. Δεν είσαι συνηθισμένος. Δεν είσαι ίδιος.

Δεν είσαι «τίποτα». Είσαι «κάτι».

Είσαι ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ.

Δεν χωράει καμία διαπραγμάτευση σε αυτό.

Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσεις, τόσο καλύτερα για εσένα.

Είναι άδικο να φύγει η ζωή σου και να μην το έχεις νιώσει ούτε μία στιγμή...

Όταν θα φτάσεις στο σημείο που θα λες και θα γράφεις «Νιώθω ξεχωριστός.» θα γνωρίζεις πως αυτό δεν μπορεί να σου το στερήσει κανείς.

Και, άκουσέ με.

Είναι αλήθεια.

Κανείς, κανείς, ΚΑΝΕΙΣ... δεν μπορεί να σου «κλέψει» την ξεχωριστή ιδιότητά σου... Αυτό το «κάτι» σου, κανείς δεν μπορεί να σου το στερήσει...

Εύχομαι να γράψεις άλλη μία φόρα, μία μόνο, μία και τελευταία, «Δεν νιώθω πως είμαι ξεχωριστός.»... για να σε φέρει η αναζήτησή σου εδώ και να σου πω...

Εσένα. Εσένα προσωπικά που έψαξες για αυτήν ακριβώς την φράση.

«Είσαι ξεχωριστός.».

Είσαι ένας άνθρωπος που είναι ξεχωριστός και σου εύχομαι να βρεις τον ξεχωριστό σου δρόμο.

Είμαι εδώ για εσένα.

Η ξεχωριστή Μαριλού που δεν ένιωθε πάντα ξεχωριστή.

(Αυτό μπορεί και να μην είναι αλήθεια... Ένιωθε πάντα ξεχωριστή αλλά δεν ήξερε πώς να χωρέσει με αυτήν την «ξεχωριστή» ιδιότητά της σε αυτόν εδώ τον κόσμο...)...