Εκείνο το μπουκάλι που άκουσε τα δάκρυά μου, που μοιράστηκα μαζί του τον πόνο μου χωρίς να το γνωρίζω, που ακούμπησα τυχαία με τα δάχτυλά μου, που ξέθαψα ανάμεσα σε πέτρες και κοχύλια, που μάζεψα μέσα από την άμμο, που κράτησα στα χέρια μου, που γέμισα με τα νοήματά μου, που φίλησα με τα χείλια μου, με την ευχή να φτάσει στον προόρισμό του, που πέταξα με δύναμη μάκρυά μου, που το είδα να απομακρύνεται, να χάνεται, να φεύγει τόσο γρήγορα όσο ήρθε στην ζωή μου...
Εκείνο το μπουκάλι που έριξα στην θάλασσα, που κύλησε μέσα στο γαλάζιο, που πήγαινε από το ένα σημείο στο άλλο, που πέρασε από το φως και το σκοτάδι, ξανά και ξανά, που μόνοι σύντροφοί του ήταν τα σύννεφα και τα πουλιά, που άρχισε να ξεθωριάζει στον ήλιο, που χτυπήθηκε στα κύματα, που κόντεψε να βυθιστεί στην τρικυμία, που παραλίγο να πνιγεί, να βουλιάξει, να φτάσει στον βυθό, να ακουμπήσει το τέλος, να ραγίσει από την δύναμη του αέρα, να σπάσει από την αγριότητα του νερού... Που λίγο έλειψε να χάσει το μήνυμα που είχε μέσα του με κίνδυνο το νερό να σβήσει τα γράμματα από το χαρτί που περιείχε...
Εκείνο το μπουκάλι που άντεξε, που κράτησε πεισματικά τον φελό με όλη την δύναμη που του είχε απομείνει για να προστατεύσει το δικό μου μήνυμα που γράφτηκε από το δικό μου χέρι... Εκείνο το μπουκάλι που μέσα στο απέραντο της θάλασσας φοβήθηκε πως δεν θα αντικρίσει ποτέ ξανά την στεριά... Που ταξίδεψε με όλο το θάρρος της δικής μου μα και της δικής του ψυχής... Εκείνο το γενναίο μπουκάλι... Εκείνο το μπουκάλι... Το έστειλα για εσένα... Και εκείνο το μήνυμα... Το έγραψα σε εσένα... Γιατί γνωρίζω πως εσύ θα το διαβάσεις... Γιατί γνωρίζω πως εσύ είσαι ο μόνος που δεν θα το αφήσει να πάει χαμένο...
:)
ReplyDelete