.

...

Άνοιξα την πόρτα και στεκόσουν εκεί. Δεν έχω ιδέα πόση ώρα... Και κρατούσες ένα κόκκινο μπαλόνι. Μου το έδωσες και μου έκανες νόημα να σε ακολουθήσω. Σε ακολούθησα. Έδεσες το μπαλόνι στο χέρι μου σφιχτά και μου έδειξες την μήχανή σου. Γέλασα. Ήμουν σίγουρη πως το μπαλόνι θα φύγει από το χέρι μου και δεν θα αντέξει να μείνει κοντά μας σε όλη την διαδρομή. Παρόλα αυτά, αποφάσισα για μία ακόμα φορά να σε εμπιστευτώ. Ανέβηκα στην μηχανή σου και ξεκινήσαμε. Δεν έχω ιδεά για πού... Ο αεράς ήταν δυνατός αλλά όχι τόσο ώστε να καταφέρει να πάρει το μπαλόνι από το χέρι μου. Πού και πού το κοίταζα να χτυπιέται στον άνεμο. Και, χωρίς να το θέλω, στιγμίαια, με σκέφτηκα να χτυπιέμαι μάταια κι εγώ στον άνεμο της ζωής. Έπειτα σε αγκάλιασα και κάθε άλλη σκέψη εξαφανίστηκε. Φτάσαμε σε ένα υπέροχο μέρος που δεν έχω δει ποτέ ξανά στην ζωή μου. Σε ρώτησα πού είμαστε. Κούνησες το κεφάλι χωρίς να πεις τίποτα. Μάλλον θεώρησες πως θα χαλάσει η μαγεία... Μου ζητούσες με τον τρόπο σου να μείνουμε στην σιωπή... Κατέβηκαμε από την μηχανή και αρχίσαμε να περπατάμε... Ανεβήκαμε πιο ψηλά και πιο ψηλά και πιο ψηλά... Με πήγες στο πιο ψηλό σημείο... Τότε και μόνο τότε έλυσες το μπαλόνι από το χέρι μου... Το κράτησες... Έβγαλες έναν μαύρο μαρκαδόρο από την τσέπη σου και έγραψες το όνομά μου. Μετά έστριψες το μπαλόνι από την άλλη μεριά και έγραψες έναν αριθμό. 32.

Τότε με κοίταξες και ήταν η πρώτη στιγμή που μου μιλήσες...

«Ήθελες να πετάξεις; Ήθελες να πετάξεις με αυτό που είσαι ή ήθελες να πετάξεις αυτό που είσαι;»

...

Τον κοίταξα χωρίς να καταλαβαίνω (πριν λίγες μέρες του είχα πει ότι θέλω να πετάξω αλλά...). Και εκείνος συνέχισε...

«Σε ξέρω τόσα χρόνια και μόλις πρόσφατα ανακάλυψα κάτι για εσένα... Χρησιμοποιείς την φραση «Θέλω να πετάξω» με δύο διαφορετικούς τρόπους για δύο διαφορετικούς λόγους... Λες «Θέλω να πετάξω» όταν είσαι καλά και ονειρεύεσαι και θέλεις να κάνεις κάτι σπουδαίο και στοχεύεις να πας ψηλά... Και λες «Θέλω να πετάξω» όταν δεν είσαι καλά και απογοητεύεσαι και θέλεις να διώξεις όλα αυτά που σε εμποδίζουν να προχωρήσεις και σε κρατάνε χαμηλά... Όταν πριν δύο μέρες μου είπες πως θέλεις να πετάξεις δεν ήμουν σίγουρος τι από τα δύο εννοούσες... Αλλά δεν έχει σημασία... Σε κάθε περίπτωση... Θέλεις να πετάξεις; Να η ευκαιρία σου. Μπορείς να πετάξεις και με τους δύο τρόπους ταυτόχρονα... Θέλεις να πας ψηλά και να ελευθερωθείς από όσα σε κρατάνε πίσω; Θέλεις να πετάξεις και να πετάξεις; Ορίστε, λοιπόν... »

Και μου έδωσε το μπαλόνι...

«Άφησέ το να φύγει...» μου είπε...

Και το άφησα... Και είδα την Μαριλού να πετάει στον ουρανό πιο ψηλά και πιο ψηλά και πιο ψηλά... Και να φεύγει και να απομακρύνεται... Και ένιωσα ελεύθερη... Γιατί μαζί της έφευγαν και όλα αυτά που ήθελα να φύγουν...

«Ο αληθινός έαυτός σου... Αυτός που πετάει ψηλά... Δεν είναι αυτός που έφυγε είναι αυτός που έμεινε. Αυτός που έχει φτερά... Είναι αυτός που βρίσκεται εδώ, δίπλα μου, μαζί μου. Δεν υπάρχει τίποτα πια να σε εμποδίζει να γίνεις ό, τι θέλεις να γίνεις.»

Και εκεί στο πιο ψηλό σημείο που βρέθηκα ποτέ στην ζωή μου... Με φίλησε...

«Χρόνια Πολλά» μου ψιθύρισε...

...

«Χρόνια Πολλά» μου ψιθύρισες...

Και είδα το κόκκινο μπαλόνι μου, μια κόκκινη μικρή τελίτσα στον ουρανό, να χάνεται ανάμεσα στα σύννεφα...

Και νιώθοντας κι εγώ μια μικρή τελίτσα στον κόσμο...

Χαμογέλασα...

Επιτέλους...

Ελεύθερη...

...




.