Περπατούσα στο δρόμο και... (1)

Περπατούσα στο δρόμο και… ήμουν χαμένη, όπως πάντα, στο δικό μου κόσμο όταν άκουσα μια παιδική φωνούλα να φωνάζει το όνομά μου. Σταμάτησα τον βιαστικό βήματισμό μου, γύρισα το κεφάλι μου απότομα και είδα ένα κοριτσάκι να τρέχει τρέχοντας κατά πάνω μου. Με αγκάλιασε τόσο σφιχτά που για μια στιγμή δεν μπόρεσα να αναπνεύσω. Χαμογέλασα και την κοίταξα. Δεν είχα και τόσο καιρό να την δω αλλά κιόμως είχε αλλάξει τόσο πολύ! (Ο χρόνος των μικρών είναι τελειώς διαφορετικός από τον χρόνο των μεγάλων...). Είχε ψηλώσει, είχε μεγαλώσει και είχε ομορφύνει! Ήταν μία από τους μικρούς μου φίλους της γειτονιάς! Με κοιτούσε χαμογελαστή και χαρούμενη και η ψυχή μου γέμισε αμέσως με φως! (Ο κόσμος των μικρών είναι τελείως διαφορετικός από τον κόσμο των μεγάλων...).

Περπατήσαμε μαζί τον υπόλοιπο δρόμο ενώ άκουγα με προσοχή όλα της τα νέα. Για το σχολείο, τα μαθήματα, τους βαθμούς, τους δασκάλους, τους φίλους, την γιορτή που θα γίνει σε λίγες μέρες, το καλοκαίρι που έρχεται...

Μου έδειξε το φόρεμά της... Της είπα πως μου αρέσει πολύ και πως το κόκκινο είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Το πρόσωπό της έλαμψε ενώ κουνούσε το κεφάλι της με ενθουσιασμό λέγοντας με ένα πονηρό τεράστιο χαμόγελο πως και εκείνης το αγαπημένο της χρώμα είναι το κόκκινο. Εγώ αναρωτήθηκα αν πραγματικά ήταν το αγαπημένο της χρώμα ή αν απλά έγινε το αγαπημένο της χρώμα την στιγμή που της δήλωσα ότι ήταν το δικό μου αγαπημένο χρώμα... Είχε σημασία για εκείνη να έχουμε το ίδιο αγαπημένο χρώμα... Μου έδειξε τα πράσινα της παπούτσια και φαινόταν σαν να περιμένει να δει την αντίδρασή μου στο χρώμα πράσινο. Τότε εγώ της είπα πως αγαπάω όλα τα χρώματα γιατί κάθε χρώμα είναι μοναδικό και έχει την δική του προσωπικότητα! Της εξήγησα πως κάθε διάθεση μου έχει διαφορετικό χρώμα και κάθε συναίσθημά μου έχει διαφορετική απόχρωση χρώματος. Μετά, βέβαια, επειδή έχω τρομοκρατηθεί λιγάκι από αυτά που ακούν τα κακόμοιρα παιδάκια από τους μεγάλους έσπευσα να προσθέσω πως το λέω μεταφορικά. Πως η φαντασία μου βάζει χρώματα στις διαθέσεις και στα συναισθήματα... και μετά από μία περίεργη ανάλυση περί πραγματικότητας και μη πραγματικότητας, που παραδόξως η μικρή μου φίλη έμοιαζε να την καταλαβαίνει χωρίς να μπερδεύεται, κατέληξα απλά – ούτε έχω ιδέα πώς ξαναγύρισα εκεί στην αρχή της συζήτησής μας- στο ότι λατρεύω όλα τα χρώματα. Εκείνη φάνηκε ικανοποιημένη από την απάντησή μου και, σχεδόν, ανακουφισμένη, γιατί δεν σήμαινε ότι επειδή το αγαπημένο της χρώμα είναι το κόκκινο δεν μπορεί να αγαπάει και όλα τα υπόλοιπα χρώματα.

Μετά μου είπε ενθουσιασμένη τα πάντα σε σχέση με τα ψεύτικα παιδικά τατουαζ που της είχα δώσει στην προηγούμενη συνάντησή μας. Από τις πεταλούδες στις νεράιδες και από τα λουλουδάκια στα ουράνια τόξα και έτσι απλά, χωρίς να το καταλάβουμε, οδηγηθήκαμε να συζητάμε πάλι για τα διάφορα χρώματα και από εκεί περάσαμε στην ομορφιά της φύσης και μετά, ούτε που θυμάμαι πώς, στην μαγεία της μουσικής! Μου ζήτησε να της γράψω κάποια τραγούδια που ήθελε να ακούσει και εκεί μοιραστήκαμε την αγάπη μας για τις διάφορες μελωδίες. Και, όπως συμβαίνει και με τα χρώματα, της εξήγησα πως για εμένα κάθε είδος μουσικής είναι ξεχωριστό και έχει τον δικό του χαραχτήρα! Από τα ελληνικά στα ξένα και από την κλασική μουσική στο ροκ...

Κι έπειτα περάσαμε στις «σοβαρές» μας συζητήσεις. Πάντα κάνουμε και σοβαρές συζητήσεις!!! Αφού περάσαμε μια ταχύτατη «βόλτα» από την οικονομικοπολιτική κρίση αποφασίσαμε να περπατήσουμε λίγο πιο αργά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και μιλήσαμε για τα προβλήματα των οικογενειών, τις φωνές, τους καβγάδες, τα διαζύγια, τις διαλυμένες σχέσεις, τους χωρισμένους γονείς, τα αβοήθητα παιδιά, τα διάφορα ιδρύματα που υπάρχουν και που δεν είναι πάντα το καταλληλότερο περιβάλλον για να βρεθεί κανείς, την σωματικοψυχολογική κακοποίηση, την έλλειψη αγάπης, την εγκλωβισμένη κοινωνία και την ανύπαρκτη επικοινωνία... και το πιο φοβερό είναι ότι εγώ δεν ξεκίνησα ούτε ένα από τα παραπάνω θέματα! Εγώ απλά ακολουθούσα αυτά που εκείνη ήθελε και είχε την ανάγκη να συζητήσει και προσπαθούσα να προλαβαίνω τον ρυθμό της σκέψης της (που άρχιζε να αυξάνεται σιγά σιγά και να γίνεται όλο και πιο γρήγορος και όλο και πιο γρήγορος σε αντίθεση με το περπάτημά μας που γινόταν όλο και πιο αργό και όλο και πιο αργό) και να της απαντάω απλά και αληθινά σε ό, τι με ρωτούσε.

Στο τέλος, και ενώ είχα εξαντληθεί από τις τόσες ερωτήσεις (και από όλο αυτό το τρέξιμο των λέξεων!), ήρθε εκείνη η ερώτηση στην οποία δεν ήξερα τι να απαντήσω... Πάντα υπάρχει τουλάχιστον μία τέτοια ερώτηση (αν είμαι τυχερή αλλιώς είναι περισσότερες ερωτήσεις!) η οποία θα με φέρει αντιμέτωπη με τον εαυτό μου και την ζωή μου και η οποία θα με δυσκολέψει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο... Απλά εύχομαι κάθε φορά να καταφέρω να προσπεράσω το σημείο όσο πιο γρήγορα και όσο πιο ανώδυνα γίνεται μέσα μου έτσι ώστε να μπορέσω να δώσω μια τίμια απάντηση στο άτομο που έχω απέναντί μου. Ευτυχώς, αυτή ήταν μία από τις καλές μου μέρες. Η ερώτηση με έστησε κυριολεκτικά στον τοίχο αλλά για λίγα μόνο δευτερόλεπτα... Σχεδόν για μια στιγμή μόνο... γιατί μετά, ευτυχώς, ήρθε η απλή και αληθινή απάντησή μου στην επιφάνεια για να μου αποδείξει πως δεν με προδίδει ο εαυτός μου και πως μέχρι τώρα, δεν μπορεί, κάτι έχω καταφέρει, κάτι έχω καταλάβει... Καλά προχωράω στην ζωή... Εξάλλου, ένα καλό κριτήριο για να καταλαβαίνεις πως τα πας στην ζωή σου είναι το αν μπορείς - το να μπορείς - να απαντάς στις ερωτήσεις των παιδιών. Αν νιώθεις καλά με τον εαυτό σου και με τις επιλογές σου καμία ερώτηση δεν σε τρομάζει.

Η ερώτηση, λοιπόν, ήταν...

«Είσαι ψυχολόγος;»

Αυτή ήταν η αρχική ερώτηση. Όχι η ερώτηση που με έστησε στον τοίχο. Η ερώτηση πριν την Ερώτηση. Αυτή η ερώτηση δεν με τρόμαξε ούτε με άγχωσε για τίποτα. Μου έκανε εντύπωση, βέβαια, γιατί έτυχε να γίνει την ίδια εβδομάδα που τριγυρνούσε μέσα μου, ανάμεσα στις διάφορες σκέψεις μου, η σκέψη του, πόσες φορές, έχει χρειαστεί να παίξω τον ρόλο του ψυχολόγου στις σχέσεις μου σε αυτήν την ζωή... Αλλά η έκπληξη κράτησε λίγο όταν θυμήθηκα ότι τα παιδιά έχουν κάτι απίστευτες ειδικές κεραίες στο κεφαλάκι τους για να πιάνουν τα σήματα που εκπέμπονται από εσένα και, έτσι, καμιά φορά, ρωτάνε την κατάλληλη ερώτηση στον κατάλληλο άνθρωπο την κατάλληλη στιγμή. Ναι, με εξέπληξε αλλά δεν ήταν αυτή η ερώτηση που με ακινητοποίησε. Η συνέχεια αυτής της ερώτησης ήταν εκείνη που με έστησε στον τοίχο...

Στην πρώτη, απλή, ερώτηση κούνησα αρνητικά το κεφάλι. Με ρώτησε αν ήμουν ψυχολόγος κι εγώ, πολύ απλά, δεν ήμουν ψυχολόγος.

Και τότε εκείνη σχεδόν εκνευρίστηκε μαζί μου! Με κοίταξε δύσπιστα και με ρώτησε σχεδόν θυμωμένη...

«Γιατί;»

... Και αυτή ήταν η Ερώτηση που με έστησε στον τοίχο. Ή μήπως ήταν ο τρόπος που έγινε ή το συναίσθημα που την ακολουθούσε ή ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω; Γιατί πριν προλάβω να σκεφτώ το οτιδήποτε, εκείνη είδε την σπάνια στιγμή αδυναμίας. Είδε το βλέμμα μου να φεύγει και την σκέψη μου να χάνεται. Και αυτό ήταν αρκετό, άρπαξε την ευκαιρία της παύσης μου για να συνεχίσει...

«Γιατί δεν είσαι ψυχολόγος; Αφού βοηθάς τα παιδιά! Αφού εμένα με έχεις βοηθήσει τόσες φορές από όταν ήμουν μικρή! Μου έχεις δώσει τόσες συμβουλές! Μας έχει δώσει τόσες συμβουλές! Όλα τα παιδιά της πλατείας σε αγαπάνε! Όλη η γειτονιά σε αγαπάει! Θα μπορούσες να βοηθήσεις τόσο κόσμο! Θα μπορούσες να βοηθήσεις τόσα παιδιά! Αφού αγαπάς τα παιδιά! Γιατί; Γιατί δεν είσαι ψυχολόγος; Δεν θέλεις να γίνει καλύτερος ο κόσμος; Δεν θέλεις να βοηθήσεις κι εσύ στο να γίνει καλύτερος ο κόσμος; Γιατί δεν είσαι ψυχολόγος; Γιατί;»

Και εγώ μπροστά σε αυτό το απρόσμενο ξέσπασμα δεν μπορούσα να βρω καμία απάντηση αρκετά ικανοποιητική... Εξάλλου, είναι γνωστό πως δεν τα πάω καθόλου καλά με όποια ερώτηση ξεκινάει με το «Γιατί» ! Μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα... να ξαναοργανώσω το μυαλό μου. Έτσι κι αλλιώς, όλα είχαν γίνει μέσα σε δευτερόλεπτα... Την κοίταξα ψύχραιμα και άφησα την αλήθεια μου να μιλήσει αντί για εμένα...

Και η Αλήθεια μου είπε (και την άκουγα κι εγώ να μιλάει με ενδιαφέρον γιατί ήθελα να μάθω κι εγώ τι θα πει!) πως, ναι, είναι αλήθεια ότι αγαπάω τα παιδιά. Και όχι μόνο τα παιδιά ότι αγαπάω τους ανθρώπους. Και, ναι, είναι αλήθεια πως μου αρέσει να βοηθάω τα παιδιά και τους μεγάλους όταν νιώθω πως υπάρχει κάτι που μπορώ να πω ή να κάνω και που μπορεί να βοηθήσει. Αλλά από το να αγαπάς τα παιδιά μέχρι το να γίνεις ψυχολόγος υπάρχει τεράστια απόσταση. Θα έπρεπε να σπουδάσω, να διαβάσω, να αποκτήσω τις γνώσεις, να νιώσω έτοιμη, να το θέλω πάρα πάρα πάρα πολύ, να βοηθήσει λίγο και η ζωή, να σπρώξει λίγο και η τύχη, και μετά να γίνω ψυχολόγος. Έπειτα της μίλησα για την μεγάλη ευθύνη που έχει ένας ψυχολόγος. Και για το πόσο λίγη σχέση έχει το επάγγελμα του ψυχολόγου με αυτό που κάνω εγώ, που, πού και πού, δίνω καμία συμβουλή η οποία μπορεί να είναι σωστή, μπορεί να είναι και λάθος. Εγώ απλά λέω την γνώμη μου με βάση αυτά που με έχει μάθει η δική μου ζωή αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για το επάγγελμα του ψυχολόγου. Και, μετά από όλα αυτά (και άλλα τόσα!), με άκουσα να μιλάω σε σχέση με το επάγγελμα που έχω επιλέξει να κάνω. Το επάγγελμα που μου αρέσει, το επάγγελμα που αγαπάω, το επάγγελμα που ήθελα και θέλω πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ. Της είπα πως... Πως αυτό ήταν το όνειρό μου από όταν ήμουν στην δική της ηλικία. Πως αυτό είναι αυτό που θέλω να κάνω στην ζωή μου. Αυτό είναι αυτό που προσπαθώ να κάνω, ανεξάρτητα από το αν τα καταφέρνω ή όχι. Πως προσπαθώ να αλλάζω τον κόσμο μέσα από την τέχνη μου αλλά και μέσα από την ζωή μου. Με αυτό που είμαι καθημερινά. Με το πώς συμπεριφέρομαι στους άλλους κάθε στιγμή. Πως δεν χρειάζεται να είμαι ή να γίνω ψυχολόγος για να βοηθάω τους ανθρώπους γύρω μου ή για να κάνω καλύτερο τον κόσμο. Πως αγαπάω την ψυχολογία αλλά αγαπάω πολλά πράγματα και δεν γίνεται να γίνουμε όλα τα πράγματα. Μπορούμε να γίνουμε πολλά, πάρα πολλά, πιο πολλά από όσα πιστεύουμε, αλλά είναι δύσκολο να τα καταφέρουμε να γίνουμε όλα, (και εκεί πρόσθεσε η αλήθεια μου και με εξέπληξε κι εμένα) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι αδύνατο, μπορεί κάποιος να μπορεί να τα καταφέρει και όλα... Έπειτα η Αλήθεια μου μίλησε για την σχέση μου με την Αγάπη. Και είπε η Αλήθεια μου... και είπα εγώ... πως, καμιά φορά, οι άνθρωποι μεταφράζουν λίγο διαφορετικά αυτήν την αγάπη που έχω για τα πάντα θέλοντας να βάλουν «τίτλο» στην αγάπη μου... Αγαπάω τα παιδιά και νομίζουν πως θα έπρεπε να είμαι δασκάλα, αγαπάω τους ανθρώπους και νομίζουν πως θα έπρεπε να γίνω ψυχολόγος, μέχρι σήμερα έχουν δώσει πολλά «ονόματα» στην αγάπη μου αλλά κανένα δεν είναι σωστό. Γιατί εγώ πιστεύω πως η αγάπη είναι πάνω και πέρα από κάθε επάγγελμα, κάθε τίτλο, κάθε «ταμπέλα». Η αγάπη μου δεν έχει όνομα. Η αγάπη μου είναι απλά αγάπη. Δεν χρειάζεται να είσαι ψυχολόγος για να αγαπάς τους ανθρώπους, δεν χρειάζεται να είσαι δάσκαλος για να αγαπάς τα παιδιά, δεν χρειάζεται να είσαι γυμναστής για να αγαπάς την γυμναστική, δεν χρειάζεται να είσαι μουσικός για να αγαπάς την μουσική... (και είπε άλλα τόσα παραδείγματα η Αλήθειά μου που ούτε εγώ δεν ήξερα ότι υπήρχαν όλα αυτά μέσα μου, ότι αγαπάω τόσο πολλά με τόσους διαφορετικούς τρόπους!). Και άκουγα την φωνή μου να λέει ότι εγώ απλά πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν ενδιαφέρον για τα πάντα και τους πάντες γύρω τους. Πώς έχω πάρα πολύ αγάπη μέσα μου και τα χωράει όλα και τους χωράει όλους. Πως είμαι εδώ, για ό, τι χρειαστεί, και πως για αυτήν θα υπάρχει πάντα χώρος και χρόνος στην ζωή μου. Πως ένα κομματάκι της καρδιάς μου της ανήκει. Πως η θέση της μέσα μου είναι μοναδική και ξεχωριστή. Σαν τα χρώματα, σαν την μουσική. Έπειτα της είπα πως δεν δίνω πάντα τις σωστές συμβουλές, δεν είναι όλα όσα λέω σωστά. Και πρέπει να κρίνει, πάντα πρέπει να κρίνει, ακόμα και από αυτά που της λέω εγώ και από αυτά που της λένε οι άλλοι, τι θέλει να κρατήσει και τι θέλει να αφήσει... Πώς στόχος της πρέπει να είναι να βρει εκείνη τι την εκφράζει, εκείνη τι πιστεύει, εκείνη ποια είναι και ποια θέλει να γίνει. Και στο τέλος, όπως συνηθίζω να κάνω στο τέλος, όπως συνηθίζει η Αλήθεια μου να κάνει, της απάντησα με μια απλή συγκεκριμένη φράση σε αυτό που με ρώτησε:

«Δεν είμαι ψυχολόγος γιατί δεν θέλω να ειμαι ψυχολόγος.»

«Αν ήθελα να ήμουν ψυχολόγος θα προσπαθούσα με όλες μου τις δυνάμεις να γίνω ψυχολόγος. Για την ώρα πολεμάω με όλες μου τις δυνάμεις για να γίνω αυτό που θέλω να είμαι.»

Και πρόσθεσε η αλήθεια μου, και πρόσθεσε η φωνή μου και πρόσθεσε η ψυχή μου και πρόσθεσα εγώ...

«Θέλω να είμαι αυτό που είμαι τώρα και να γίνομαι όλο και καλύτερη σε αυτό. Αν αλλάξει αυτό που θέλω να είμαι, τότε θα αλλάξει και αυτό που θα γίνω και τότε θα αλλάξει και αυτό που θα είμαι. Αλλά για την ώρα, θέλω να προσπαθήσω λίγο ακόμα, λίγο, λίγο ακόμα, μήπως καταφέρω να κάνω το όνειρο πραγματικότητα... Θέλω να είμαι πάνω από όλα Καλλιτέχνης. Θέλω να γίνω Καλλιτέχνης.»

Και τότε σκέφτηκα εγώ... «Μα, ίσως, το όνειρο να είναι ήδη εδώ... Ίσως να... Είμαι Καλλιτέχνης.»

Και πρόσθεσε η αλήθεια μου, και πρόσθεσε η φωνή μου και πρόσθεσε η ψυχή μου και πρόσθεσα εγώ...

«Θέλω να είμαι αυτό που είμαι τώρα και να γίνομαι όλο και καλύτερη σε αυτό. Θέλω να είμαι πάνω από όλα Άνθρωπος. Θέλω να γίνω Άνθρωπος.»

Εκείνη με κοίταξε με τα πανέμορφα σχιστά ματάκια της και μου είπε πως της έχω αλλάξει όλη της την ζωή. Με αγκάλιασε ακόμα πιο σφιχτά από ό, τι με είχε αγκαλιάσει πριν. Μου είπε πως της έδωσα και της δίνω ελπίδα και πως θα κυνηγήσει το όνειρό της όποιο κι αν θα είναι αυτό. Και τότε άρχισε να μου εξηγεί το δικό της όνειρο... και δεν είχε καμία ανάγκη να μοιάζει το δικό της όνειρο με το δικό μου... Περιέγραφε το Όνειρό της... Και ήξερα πως μιλούσε η Αλήθεια της... Και είδα το όνειρό της τόσο καθαρά όσο έβλεπα και βλέπω το δικό μου...

Και με ξανααγκάλιασε για τρίτη φορά, πιο σφιχτά και ακόμα πιο σφιχτά.

Και η ψυχή μου ένιωσε το βάρος της ευθύνης αλλά και την απεραντοσύνη της αγάπης.

Και ευχαρίστησα μέσα μου την Μεγάλη Αλήθεια μου που ήξερε τι να πει και τι να κάνει.

Και ευχαρίστησα μέσα μου την Μικρή Φίλη μου που ήξερε τι να πει και τι να κάνει για να βγάλει στην επιφάνεια την Αλήθεια μου αλλά και που είχε το θάρρος να μου αποκαλύψει την Αλήθεια της.

Και εκείνη την ώρα που ανταλλάζαμε Αλήθειες... πέρασε μια φίλη... μια φίλη της φίλης μου... Και αρχίσαμε να συζητάμε οι τρεις μας. Και είχα να κάνω τόσο ωραία συζήτηση πολύ καιρό...

Και συζητήσαμε και οι τρεις μαζί...
Και συνεχίσαμε και οι τρεις μαζί...

Ή μάλλον και οι έξι.

Εμείς και οι Αλήθειες μας.

Τρεις Άνθρωποι και Τρεις Αλήθειες...

Και για λίγο χάθηκα στον χρόνο και στον κόσμο των μικρών... και ήταν τόσο... πώς να το πω;... Τόσο... πώς να το γράψω;... Τόσο... πώς να το περιγράψω;... Τόσο... Τόσο τι;

Τόσο φωτεινά...

Έτσι θα ήθελα να είναι και ο χρόνος και ο κόσμος των μεγάλων...