Μα εγώ ήξερα...

Όταν η καλύτερη μου φίλη κάποτε μου έλεγε πως δεν της αρέσουν τα παιδιά και πως δεν θέλει να κάνει ποτέ... Εγώ ήξερα... πως θα έρθει η στιγμή που θα αλλάξει γνώμη... και που θα θέλει οικογένεια και παιδιά... Ήξερα πως μπορεί να περνάω μαζί της, τις κρίσεις της σε σχέση με τους άντρες και τις σχέσεις, να είμαι κοντά της, σε έρωτες, πάθη και χωρισμούς, αλλά ήξερα... πως όλα αυτά είναι προσωρινά και πως θα βρει τον δρόμο της κι όλα αυτά δεν θα έχουν σημασία... Και έτσι κι έγινε... τον βρήκε... και τον περπατάει μαζί με τα τρία παιδάκια της...

Όταν ένας πολύ καλός μου φίλος κάποτε μου έλεγε για το πόσο κατά του γάμου είναι και ήταν κάθε μέρα με διαφορετική γυναίκα, όταν μου τόνιζε σε κάθε συζήτηση ότι αυτός δεν θα δεσμευτεί ποτέ και μου έλεγε με περηφάνια ότι θα μείνει ελεύθερος για πάντα... Εγώ ήξερα... πως θα έρθει η στιγμή που θα μου πει «Αύριο παντρεύομαι» και θα μου δώσει την πρόσκληση του γάμου του με ένα ύφος σχεδόν απολογητικό, γιατί μόνο εγώ θα ξέρω, με ακρίβεια, πόσο πολλές φορές μου είπε ότι ο ίδιος δεν θα φτάσει ποτέ σε αυτό το σημείο. Και έτσι κι έγινε... Μου έδωσε την πρόσκληση... Με αυτό το ύφος... έτσι ακριβώς όπως το είχα φανταστεί... Και βρήκε τον δρόμο του... εδώ και πέντε χρόνια... τον περπατάει μαζί με την γυναίκα του...

Όταν μια γνωστή μου με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι πέρασε σε κάτι εξετάσεις... στις οποίες εγώ κοβόμουν ξανά και ξανά... εγώ ήξερα ότι έβαλε «μέσο». Και όχι γιατί κόπηκα εγώ... Και όχι γιατί πίστευα ότι δεν άξιζε να περάσει εκείνη... Ίσα ίσα, πίστευα στην αξία της, απλά δεν πίστευα στην αξία των εξετάσεων... Από καιρό είχα βγάλει τα συμπεράσματά μου για τις συγκεκριμένες εξετάσεις... Δεν υπήρχε αξιοκρατία. Ήξερα, επίσης, πως δεν υπήρχε περίπτωση να αντέξει να το κρατήσει μέσα της χωρίς να το μοιραστεί μαζί μου... Μετά από μερικούς μήνες με πήρε ξανά τηλέφωνο για να μου «ομολογήσει» πως έβαλε «μέσο» και πως αισθανόταν άσχημα επειδή δεν μου το είχε πει... Εγώ κούνησα το κεφάλι... Και βρήκε τον δρόμο της... Σπούδασε αυτό που ήθελε να σπουδάσει... και τον περπατάει μαζί με αυτό που αγαπάει να κάνει...

Όταν ένας δάσκαλος μου μου έλεγε πως του αρέσω, πως είναι ελεύθερος και πως θέλει να είμαστε μαζί... Εγώ ήξερα... πως δεν του αρέσω, δεν είναι ελεύθερος, και δεν θέλει να είμαστε μαζί. Του άρεσε η εικόνα του με μαθήτριες που τον θαυμάζουν, και ήμουν μαθήτρια που τον θαύμαζα. Είχε μια μόνιμη σχέση και άλλες τόσες προσωρινές. Δεν ήθελε εμένα. Ήθελε την επιβεβαίωση που θα του έδινε το να έχει και εμένα. Και βρήκε τον δρόμο του... και τον περπατάει με όσες δέχονται να παίζουν αυτόν τον ρόλο στην ζωή του... και εγώ δεν είμαι ανάμεσα σε αυτές...

Όταν μια φίλη μου μου συμπεριφέρθηκε με τον χειρότερο τρόπο γιατί περνούσε η ίδια μια πολύ δύσκολη περίοδο και ξέσπασαν σε εμένα πράγματα που δεν είχαν να κάνουν με εμένα αλλά με τους άλλους... Εγώ ήξερα... ότι θα έρθει η στιγμή που αργότερα, πολύ πολύ αργότερα, μετά από χρόνια, θα καταλάβει ότι δεν συμπεριφέρθηκε σωστά... και θα νιώσει άσχημα για αυτό ... Ήξερα πως θα έρθει η στιγμή που θα μου πει «Συγνώμη» και ήξερα πως τότε για εμένα θα είναι αργά. Και έτσι κι έγινε... πέρασαν χρόνια... χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να επεξεργαστεί τις καταστάσεις λίγο διαφορετικά, να παραδεχτεί ότι συμπεριφέρθηκε ακραία, να έρθει να με βρει και να μου ζητήσει «Συγνώμη» και ήταν, όντως, για εμένα πια αργά... Και βρήκε τον δρόμο της... Ήξερα ότι θα τον βρει... τον περπατάει με τους καινούριους της φίλους... και εγώ δεν είμαι ανάμεσα σε αυτούς...

Όπως ήξερα και για τον πρώην μου... ότι δεν θα μου ζητούσε ποτέ «Συγνώμη»... για τότε... Όταν έφαγε μια κρίση ταυτότητας και θεώρησε απαραίτητο να την περάσω κι εγώ μαζί του, όταν μεταμορφώθηκε σε κάποιον άλλον και αποφάσισε να με θεωρήσει δεδομένη, όταν άρχισε να με υποτιμάει γιατί δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει, όταν πήρε την ενέργεια μου γιατί νόμιζε πως του ανήκει, όταν εκμεταλλεύτηκε την αγάπη μου για να με πονέσει... ήξερα... ότι θα του λείψω, ότι θα του πάρει καιρό να πιστέψει ότι είχα την δύναμη να φύγω, ότι δεν υπάρχει περίπτωση εξαιτίας του εγωισμού του να μπορέσει να δει πέρα από τον εαυτό του και να καταλάβει ότι έπαιξε ρόλο κι αυτός στο ότι έφυγα. Ήξερα πως θα κατηγορεί μόνο εμένα. Ήξερα πως δεν θα έρθει να με βρει, θα κάτσει στην αυτολύπησή του, θα κάνει μια επόμενη συμβιβασμένη σχέση όπως συνήθιζε να κάνει πριν από εμένα, και θα με κατηγορεί για το ότι τον παράτησα ενώ εκείνος ακόμα με αγαπούσε. Και έτσι κι έγινε... Έτσι, ακριβώς, έγινε... Και βρήκε τον δρόμο του... και τον περπατάει μαζί με την κοπέλα του... και δεν είμαι εγώ αυτή...

Αυτά κι άλλα τόσα... όλα τα ήξερα...

Ήξερα την συνέχεια πριν ακόμα να συμβεί... Σε σχέση με τους άλλους...

Αλλά και σε σχέση με εμένα... ήταν πολλά αυτά που ήξερα...

Ήξερα πως δεν κινδυνεύω να χάσω την ανθρωπιά μου, όσο σκληρά κι αν μου συμπεριφέρονταν.

Ήξερα πως θα συνεχίσω να αγαπάω τους ανθρώπους και θα συνεχίσω να πιστεύω σε κάτι καλύτερο, όσα εμπόδια κι αν μου παρουσιάζονταν.

Ήξερα πως όταν υποστήριζα όσα πίστευα, για την ζωή, για τις σχέσεις, για τον έρωτα, για την αγάπη, για τον κόσμο... δεν θα άλλαζαν... Τα είχα σκεφτεί πολύ πριν τα διατυπώσω στο μυαλό μου και τα είχα σκεφτεί ακόμα περισσότερο πριν τα εκφράσω δυνατά μπροστά στους άλλους.

Ήξερα πως δεν κινδυνεύω από αυτά που κινδύνευαν οι άλλοι...

Ούτε από αυτά που νόμιζαν οι άλλοι ότι κινδυνεύω εγώ...

Γιατί ενώ εγώ μπορούσα να προβλέψω τις πορείες των άλλων εκείνοι δεν μπορούσαν να προβλέψουν την πορεία την δική μου... Ούτε εγώ... Ενώ μπορούσα να δω καθαρά τις πορείες των άλλων δεν μπορούσα να δω την δική μου...

Ναι, ήταν πολλά αυτά που ήξερα, ακόμα και σε σχέση με εμένα...

Αλλά κι άλλα τόσα... κι άλλα τόσα... αυτά που δεν ήξερα...

Δεν ήξερα πως γίνεται να διαλυθώ κι άλλο στην πορεία, αυτό δεν το ήξερα. (Νόμιζα πως ήμουν ήδη διαλυμένη.)

Δεν ήξερα πως μπορώ να βρεθώ χωρίς δρόμο, αυτό δεν το ήξερα. (Νόμιζα πως τον είχα ήδη βρει).

Ναι, είναι κι άλλα πολλά αυτά που δεν ήξερα...

Βρέθηκα στο σήμερα, χωρίς προορισμό, χωρίς πορεία, χωρίς στόχο, κι αυτό δεν το ήξερα... ότι μπορεί να συμβεί... όχι έτσι... όχι με τέτοιο τρόπο...

Και δεν βρήκα τον δρόμο μου...

Όχι ακόμα...

Και δεν τον περπατάω...

Όχι ακόμα...

Συνεχίζω, φυσικά, να περπατάω, χωρίς δρόμο, και έχω για παρέα όλους εκείνους τους χώρις δρόμο ανθρώπους...

Σε μια χαοτική πορεία... Με μια χαοτική παρέα...

Και θέλω να πιστεύω πως δεν μπορεί θα βρούμε και εμείς τον δρόμο μας, αργά ή γρήγορα, εδώ ή εκεί, θα τον βρούμε...

Από πάντα πίστευα ότι όλοι κάπως, κάπου, κάποτε, βρίσκουν τον δρόμο τους...

Και ελπίζω αυτό να ανήκει στα πράγματα που ήξερα και όχι σε αυτά που δεν ήξερα...

Κάνε ο χρόνος να μην μου αποδείξει... ότι γίνεται... όχι μόνο να χάσεις τον δρόμο αλλά και να χαθείς... απλά να χαθείς...

Κάνε το μέλλον μου να μην μου δείξει... ότι με άφησα να χαθώ....