"Εδώ είναι το σωστό σημείο."

"Ένας τυχαίος δρόμος, ένας τυχαίος άνθρωπος, ένα τυχαίο χαρτί, ένα καθόλου τυχαίο σημείο..."

Και εκεί που περπατάω όμορφα όμορφα σε έναν από τους όμορφους όμορφους δρόμους της όμορφης όμορφης πόλης μας... ξαφνικά διακρίνω από μακριά σε ένα (σχετικά) μικρό χαρτί κάτι (καθόλου σχετικά) μικρά γράμματα.

Και προσπαθώ από απόσταση να διαβάσω

Ε - δ - ώ

Α! "Εδώ".

Και το μυαλό μου ρωτάει "Εδώ; Τι εδώ;" και συνεχίζω να διαβάζω

ε - ί - ν - α - ι

A! "Εδώ είναι"

Και το μυαλό μου συνεχίζει να ρωτάει "Είναι; Τι είναι;" και συνεχίζω να πλησιάζω και συνεχίζω να διαβάζω

τ - ο

Α! "Εδώ είναι το"

και το μυαλό μου αναρωτιέται "Το; Το ποιο;" και γεμάτη περιέργεια συνεχίζω να πλησιάζω και συνεχίζω να διαβάζω

σ - ω - σ - τ - ό

Α! "Εδώ είναι το σωστό"

Και το μυαλό μου συνεχίζει να αναρωτιέται "Σωστό; Σωστό τι;" Και γεμάτη περιέργεια και σαν να περιμένω να λυθεί κάποιο μεγάλο μυστήριο ή να αποκαλυφθεί κάποιο μεγάλο μυστικό συνεχίζω να πλησιάζω και συνεχίζω να διαβάζω

σ η μ ε ί ο

Α! "Εδώ είναι το σωστό σημείο"

Και το μυαλό μου τώρα συνεχίζει να ρωτάει και συνεχίζει να αναρωτιέται και κυριολεκτικά αρχίζει να τρέχει "Σημείο; Ποιο σημείο; Το σωστό. Σωστό σημείο; Ποιο σωστό σημείο; Για τι; Για να καθίσω; Για να μιλήσω; Για να πιώ νερό; Για να συζητήσω; Για να ρωτήσω; Για να ξεκουραστώ; Για να επικοινωνήσω; Για να φιλοσοφήσω; Για να σκεφτώ; Για να βρω τον εαυτό μου;" και με όλες αυτές τις ερωτήσεις έχω φτάσει ακριβώς μπροστά στο χαρτί το οποίο προς μεγάλη μου έκπληξη δεν έχει καμία συνέχεια στη φράση. Πλήρης απογοήτευση. Απεγνωσμένα προσπαθώ να βρω κάποια συνέχεια, κάποια επόμενη λέξη. Αλλά τίποτα. Τίποτα άλλο. 'Η μάλλον, υπάρχει κάτι μικρό. Ένα σημείο στίξεως. Η τελεία. Μετά το "σημείο", τελεία.

"Εδώ είναι το σωστό σημείο" Τελεία.

"Εδώ είναι το σωστό σημείο."

Και για πρώτη φορά, κοιτάζοντας λίγο πιο κάτω και πιο δίπλα από το χαρτί, συνειδητοποιώ ότι είναι "κολλημένο" πάνω σε έναν κάδο σκουπιδιών. Μέχρι εκείνο το σημείο της πορείας μου δεν είχα παρατηρήσει ότι το σωστό σημείο ήταν... ένας κάδος για σκουπίδια.

Και ναι, κυρίες και κύριοι, εδώ είναι το σωστό σημείο για να πετάξω το σκουπίδι μου! Και δεν πιστεύω στα μάτια μου! «Εδώ είναι το σωστό σημείο.»! Και από μέσα μου γελάω. Ναι, εκεί φτάσαμε, να πρέπει να μας δείξουν πού ακριβώς είναι το σωστό σημείο για να πετάξουμε τα σκουπίδια μας γιατί μόνοι μας δεν μπορούμε να το βρούμε! Πόσο πρωτόγονοι πρέπει ακόμα να είμαστε για να πρέπει να μας δείξουν πού είναι ο κάδος για τα σκουπίδια και πού κανονικά πρέπει να πετάμε όλοι τα σκουπίδια μας αν θέλουμε να διατηρήσουμε την πόλη μας καθαρή! Αλλά τι λέω τώρα; Πόλη; Καθαρή; Ποιον ενδιαφέρει να είναι καθαρή η πόλη μας;

Έχω μερικούς απλούς γρίφους για εσάς ή ένα μικρό τεστ (ή, στην πραγματικότητα, μερικές γελοίες ερωτήσεις αλλά δεν σας το λέω από τώρα για να μην τις προσπεράσετε χωρίς να τις διαβάσετε!).

Γρίφος νούμερο 1: Έχουμε ένα κάδο σκουπιδιών, ένα πεζοδρόμιο, και ένα σκουπίδι. Πρέπει να πετάξουμε το σκουπίδι μας κάπου. Πού το πετάμε;

Γρίφος νούμερο 2: Έχουμε ένα κάδο σκουπιδιών, μια πλατεία και 2 σκουπίδια. Πού τα πετάμε;

Γρίφος νούμερο 3: Έχουμε ένα κάδο σκουπιδιών, μια αυλή σχολείου και 15 σκουπίδια. Πού τα πετάμε;

Γρίφος νούμερο 4: Θέλετε να ζείτε σε μια πόλη καθαρή ή σε μια πόλη στολισμένη με διακοσμητικά σκουπίδια;

Αν χρειάζεστε για να απαντήσετε το 50-50, την βοήθεια του κοινού ή το τηλέφωνο, σας αφήνω να το χρησιμοποιήσετε! Παρόλα αυτά, μην παιδεύεστε! Είναι τόσο δύσκολες οι ερωτήσεις που για να τις απαντήσουμε χρειαζόμαστε ταμπέλες! Ταμπέλες που να μας υπενθυμίζουν πού είναι το σωστό σημείο για τα σκουπίδια μας! Το επόμενο βήμα θα είναι οι φωτεινές επιγραφές και τα τεράστια βέλακια που θα αναβοσβήνουν... Μπορεί μάλιστα κάποτε να μπει και καμιά μαγνητοφωνημένη φωνητική εντολή και να ακούγεται από κανένα μεγάφωνο: «Εδώωωωω είναι το σωστό σημείοοοοο!».

Και δεν ξέρω τι είναι πιο υποτιμητικό.

Το ότι γράφτηκε μια τέτοια υπόδειξη ή το ότι (δικαίως γράφτηκε γιατί) την έχουμε ανάγκη; Αλλά τι σημασία έχει; Έτσι κι αλλιώς, το χειρότερο από όλα είναι το ότι δεν έχει καμία σημασία το ότι γράφτηκε γιατί ελάχιστοι είναι αυτοί που θα πετάξουν τα σκουπίδια τους στο «σωστό» σημείο!

Εδώ είναι το σωστό σημείο αλλά κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να το πάρει στα σοβαρά!
Περιφρονούμε το σωστό σημείο αντιμετωπίζοντας το σαν να είναι το λάθος σημείο και απλά πετάμε το σκουπιδάκι μας επιδεικτικά λίγο παραπέρα υποτιμώντας το σωστό σημείο κάνοντας το λάθος και το λάθος σημείο κάνοντάς το σωστό, ισοπεδώνοντας τα όλα. Και το αποτέλεσμα είναι ότι θέλοντας να αποδείξουμε ότι δεν υπάρχουν σωστά και λάθος σημεία τελικά αποδεικνύουμε ότι σίγουρα υπάρχουν σωστές και λάθος συμπεριφορές!
Ποιος νοιάζεται, εξάλλου, για το αν είναι το σωστό σημείο; (Όσοι ακριβώς νοιάζονται και για την καθαρή μας πόλη) Κανένας. (Και για να μην είμαστε αυστηροί υπάρχουν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Γεμίζουν τα σκουπίδια γύρω γύρω από το σωστό σημείο και το κάνουν να φαίνεται γελοίο. Το γελοιοποιούν! Καταλήγουν να φαίνονται όλα τα υπόλοιπα σημεία σωστά εκτός από το ίδιο. Μικραίνουν την αξία του... Γιατί; Επειδή οι άνθρωποι, για μια ακόμη φορά, έχουν αποφασίσει να συμπεριφερθούν με μικροπρέπεια.

«Εδώ είμαι!» Φωνάζει το κακόμοιρο σημείο! «Εγώ είμαι!». «Είμαι το σωστό σημείο!» και αναρωτιέται γιατί το προσπερνάμε.

«Ε, και;» Απαντάμε εμείς. Και συνεχίζουμε να περπατάμε αμέριμνα το δρόμο, αδιαφορώντας για οτιδήποτε είναι έστω και ελάχιστα σωστό σε αυτήν την ζωή και πετώντας επιπόλαια οτιδήποτε μπορεί να πεταχτεί οπουδήποτε "απαγορεύεται" να πεταχτεί!

Μην στενοχωριέσαι μικρό μου σημείο, δεν είναι τίποτα προσωπικό. Έτσι συμπεριφερόμαστε και μεταξύ μας, χωρίς σεβασμό. Προσπερνάμε ο ένας τον άλλον και αδιαφορούμε για όλους και για όλα.

Αχ, μικρό μου σημείο! Πιστεύεις ότι μόνο εσύ πέφτεις θύμα της άσχημης, απαράδεκτης, και της - ό,τι και να πούμε είναι λίγο - συμπεριφοράς μας; Εδώ κάνεις λάθος σωστό μου σημείο! Μην το παίρνεις πάνω σου. Μην παίρνουν τα μυαλά σου αέρα! Συμπεριφερόμαστε έτσι γενικά. Τα παίρνει όλα η μπάλα και τα σηκώνει! Σταμάτα να αναρωτιέσαι γιατί σε προσπερνάνε. Δεν υπάρχει καμία ικανοποιητική απάντηση. Η καλύτερη απάντηση που ίσως μπορείς να λάβεις είναι «Γιατί έτσι».

Γιατί να κάνουμε έστω και λίγο καλό αφού είμαστε το ίδιο καλά κι όταν δεν το κάνουμε; Γιατί να ασχοληθούμε με κάτι το οποίο υποτίθεται πως δεν μας αφορά (νομίζουμε δηλαδή ή πιστεύουμε ότι δεν μας αφορά); Γιατί να φροντίσουμε κάτι αφού αν δεν το φροντίσουμε δεν υπάρχει καμία ποινή; Εκεί φτάσαμε. Να είναι απαραίτητη η "τιμωρία" μπας και σταματήσουμε να συμπεριφερόμαστε με αυτόν τον "υπέροχο" τρόπο. Αν πληρώναμε πρόστιμο (όπως γίνεται σε άλλες χώρες) για κάθε σκουπίδι που πετάμε κάτω (από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο!) δεν θα συμπεριφερόμασταν με την ίδια ευκολία έτσι. Αλλά εδώ δεν έχουμε πρόστιμα για αυτό! Έχουμε όμως χαρτάκια που βασίζονται στην καλή μας την καρδιά τα οποία μας λένε «Εδώ είναι το σωστό σημείο».

Πάντως, σωστό μου σημείο... το έχει η μοίρα σου να σε περιφρονούμε και να σε προσπερνάμε.

Όλοι, συνέχεια, σε προσπερνάμε....

Π.χ. Οι άντρες προσπερνάνε το «Εδώ είναι το σωστό - για να την φιλήσω - σημείο» από φόβο μήπως είναι το λάθος. Έτσι τις περισσότερες φορές χάνουν και το σημείο και την γυναίκα (τώρα το αν αυτή η γυναίκα θα ήταν η σωστή ή η λάθος για αυτούς είναι μια άλλη ιστορία!). Οι γυναίκες προσπερνάνε το «Εδώ είναι το σωστό - για να του μιλήσω - σημείο» από φόβο μήπως είναι το λάθος. Έτσι τις περισσότερες φορές χάνουν και το σημείο και τον άνδρα (τώρα το αν αυτός ο άντρας θα ήταν ο σωστός ή ο λάθος για αυτές είναι μια άλλη ιστορία!).(Εδώ να προσθέσω ότι στην εποχή μας τα δύο παραπάνω παραδείγματα συμβαίνουν και αντίστροφα λόγω αντιστροφής ρόλων). Όλοι - άντρες, γυναίκες – προσπερνάμε το «Εδώ είναι το σωστό - για να πούμε την αλήθεια - σημείο» πείθοντας τον εαυτό μας ότι «Εδώ ΔΕΝ είναι το σωστό σημείο». Δεν ξέρουμε πότε είναι το σωστό σημείο αλλά είμαστε σίγουροι ότι ΔΕΝ είναι αυτό. Έτσι περνάμε από λάθος σε λάθος σημείο και καταλήγουμε, περιμένοντας το σωστό σημείο, να μην πούμε την αλήθεια ποτέ.

Εδώ, λοιπόν, είναι το σωστό σημείο για να σας πω.

Για τα σκουπίδια υπάρχει σωστό σημείο. Και οι άνθρωποι που δεν το καταλαβαίνουν αυτό είναι το λιγότερο απαράδεκτοι. Για τα ρούχα, τα βιβλία, υπάρχουν σωστά σημεία. Είμαι σίγουρη πως τα μολύβια και τα στυλό σας έχουν σωστά σημεία. Εσείς βέβαια τα ορίσατε. Αλλά από την στιγμή που τα ορίσατε είναι τα σωστά και είναι απαραίτητα για την καλύτερη οργάνωση και την καλύτερη καθημερινή λειτουργία σας. Φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς "σωστά" σημεία. Θα γινόταν το χάος! Μαχαιροπήρουνα σε μολυβοθήκες και πουκάμισα σε βιβλιοθήκες! Δεν μου ακούγεται και πολύ πρακτικό... Ναι, υπάρχουν σωστά σημεία για τα αντικείμενα. Και όχι μόνο για τα αντικείμενα...

Υπάρχουν, επίσης, σωστά σημεία για τους ανθρώπους ανάλογα με τις διάφορες καταστάσεις στις οποίες βρίσκονται. Όπως π.χ. για τον ύπνο. Σε άλλους μπορεί να είναι ένα κρεβάτι, σε άλλους μπορεί να είναι ένα παγκάκι και σε άλλους μια πέτρα. Ή για το φαγητό ή για το να περιμένεις ένα λεωφορείο ή για να πάρεις ένα ταξί, ή για να αγοράσεις κάτι που χρειάζεσαι ή για να συναντήσεις έναν φίλο (αν δεν πας στο συγκεκριμένο σημείο συνάντησης, αν δεν πας στο σωστό σημείο, πιθανότατα δεν θα βρεθείτε ποτέ). Ναι, ένας κόσμος χωρίς σωστά σημεία θα μας μπέρδευε και θα μας ακινητοποιούσε.

Όλα αυτά τα σωστά σημεία φυσικά έχουν σχέση με την εποχή, την χώρα στην οποία ζούμε, την κουλτούρα που έχει κάθε λαός, την κοινωνική μας τάξη, την οικονομική μας κατάσταση και διάφορα άλλα...

Αλλά και για τα ζώα, υπάρχουν σωστά σημεία... για να προστατευτούν από το κρύο, για να ζευγαρώσουν, για να γεννήσουν. ΄Η για τα φυτά... Ναι, δεν έχει ορίσει μόνο ο άνθρωπος σωστά σημεία αλλά και η ίδια φύση... Ναι, κάθετι έχει το σωστό του σημείο.

Όμως, βάλτε το καλά στο μυαλό σας... για την αλήθεια δεν υπάρχει σωστό σημείο. Για την αλήθεια δεν όρισε σωστό σημείο ούτε η φύση ούτε ο άνθρωπος. Ποτέ δεν θα είστε σίγουροι ότι εδώ είναι το σωστό σημείο. Γιατί ή όλα τα σημεία είναι τα σωστά για την αλήθεια ή δεν είναι κανένα. Στην ουσία, λοιπόν, όταν περιμένετε το σωστό σημείο για να πείτε την αλήθεια, περιμένετε το πότε θα είναι για εσάς το σωστό σημείο, πότε θα ορίσετε εσείς το σωστό σας σημείο. Και αυτό δεν είναι δίκαιο απέναντι στον άλλον. Γιατί δεν έχετε ιδέα αν τα δικά σας σωστά σημεία ταιριάζουν σε σχέση με του άλλου. Συμπεριφέρεστε σαν να είστε κάποιος θεός κρίνοντας εσείς και καλά τι είναι καλύτερο για τον άλλον και περιμένοντας το σωστό σημείο, την κατάλληλη στιγμή. Σε όλο αυτό το διάστημα που δεν λέτε την αλήθεια γύρω από τον άλλον πετάτε τα ψέματα-σκουπίδια σας γύρω του. Και ο άλλος βυθίζετε μέσα σε όλα αυτά τα ψέματα επειδή εσείς αρνείστε να του δώσετε την αλήθεια. Τον γελοιοποιείτε (ακριβώς όπως κάνατε και με το σωστό σημείο). Στα μάτια σας και στα μάτια του. Όταν πια νιώσετε ότι είναι το σωστό σημείο μπορεί να είναι η πιο λάθος στιγμή. Μπορεί να έχετε καταδικάσει ήδη μια σχέση επειδή δεν σταθήκατε αρκετά δυνατοί να την υπερασπιστείτε όταν θα έπρεπε και όταν θα μπορούσατε και όταν θα είχατε ελπίδα να δυναμώσει η σχέση σας αντί να καταστραφεί. Το σωστό σας σημείο το χάνετε κάθε φορά που σκέφτεστε "εκεί θα είναι το σωστό σημείο". Στηρίζετε το σωστό σας σημείο σε ένα "εκεί" που μπορεί να μην έρθει ποτέ, χάνοντας ταυτόχρονα το "εδώ" σας. Και σε ένα «θα» και τα «θα» δεν είναι γερή βάση για ένα σωστό σημείο. Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί για το αν το σωστό σημείο δεν βρίσκεται στην στιγμή αλλά στον ίδιο τον άνθρωπο; Δεν βρίσκεται στις συνθήκες αλλά στην σχέσεις; Τι κρίμα να μην καταλαβαίνετε πως καμιά φορά το σωστό σημείο είναι εκεί μπροστά σας (ή μέσα σας) όλη την ώρα. Κινείται και μετακινείται μαζί σας. Είναι ο άλλος. Ή εσείς. Ή η σχέση σας. Ή και τα τρία μαζί...

Ένας κάδος σκουπιδιών, πάντως, είναι το σωστό σημείο για όλους. Εκεί μπορούμε να πετάξουμε ανασφάλειες, ψέματα, φόβους μαζί με τα σκουπίδια μας. Εκεί μπορούμε να ξεφορτωθούμε οτιδήποτε λερώνει τον δρόμο της αλήθειας. Και η αλήθεια είναι εδώ και τώρα και κάθε εδώ και κάθε τώρα.

Εδώ είναι το σωστό μου σημείο...

για να τα πετάξω όλα και να ξαναγεννηθώ από την αρχή.

Για να πετάξω την γκρίνια, την μιζέρια, την απογοήτευση, την θλίψη... Και αυτό κάνω, κάθε μέρα, πετάω και από κάτι. Και έτσι δεν γεμίζω τους δρόμους των άλλων με τα δικά μου προβλήματα. Οι άνθρωποι δεν σκοντάφτουν ούτε στα πραγματικά ούτε στα φανταστικά μου σκουπίδια. Εγώ πάλι σκοντάφτω... Και κάθε φορά που σκοντάφτω πάνω σε ένα κουτάκι αναψυκτικού ή σε ένα κύπελλο του καφέ σκέφτομαι πως σκόνταψα πάνω στον θυμό ή στην κακία κάποιου. Μέχρι σήμερα έχω σκοντάψει πάνω σε γονείς που δέρνουν τα παιδιά τους, σε παιδιά που δεν σέβονται τους γονείς τους, σε καθηγητές που υποτιμούν τους μαθητές τους, σε διευθυντές που εκμεταλλεύονται τους υπαλλήλους τους, σε φίλους που συμπεριφέρονται σαν εχθροί, σε ανθρώπους που ενώ είναι αληθινοί (δυστυχώς, υπάρχουν και κυκλοφορούν ανάμεσά μας) δεν έχουν ιδέα τι θα πει αλήθεια... Ναι, έχω σκοντάψει σε ένα σωρό προβληματικές καταστάσεις. Και αν κοιτάξετε τα σκουπίδια... αν τα κοιτάξετε πραγματικά... θα δείτε όλες αυτές τις ιστορίες. Και είναι οι δικές μας ιστορίες, οι δικές σας ιστορίες...

Εδώ είναι το σωστό σας σημείο...

για να τα πετάξετε όλα και να ξαναγεννηθείτε από την αρχή.

Αν θέλετε να ξεκινήσετε κάτι ή να τελειώσετε κάτι, εδώ είναι το σωστό σημείο.
Αν θέλετε να διεκδικήσετε κάτι, εδώ είναι το σωστό σημείο.
Αν θέλετε να παρατήσετε κάτι, εδώ είναι το σωστό σημείο.
Αν θέλετε να ξαναξεκινήσετε κάτι που παρατήσατε, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν περιμένετε να κάνετε κάποια κίνηση προς κάποιον, εδώ είναι το σωστό σημείο.
Αν περιμένετε να κάνετε κάποια κίνηση προς τον εαυτό σας, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν θέλετε να ζητήσετε "συγνώμη" από κάποιον, εδώ είναι το σωστό σημείο.
Αν θέλετε να πείτε "σ΄αγαπώ" σε κάποιον, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν θέλετε να πείτε «Συγνώμη» ή «Σ’ αγαπώ» στον εαυτό σας, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν έχετε κάποιο φόβο που θέλετε να ξεπεράσετε, εδώ είναι το σωστό σημείο.
Αν έχετε κάποιο πόνο που θέλετε να ξεριζώσετε, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Εδώ είναι το σωστό σημείο για να τα πετάξετε όλα και να ξαναγεννηθείτε από την αρχή.

Εδώ είναι το σωστό σημείο για να χωρίσετε από μια σχέση που δεν σας εκφράζει, για να διεκδικήσετε μια σχέση που να σας ταιριάζει, για να αλλάξετε δουλειά αν σας πιέζει, για να αλλάξετε χώρα αν σας καταπιέζει, για να κάνετε οικονομίες, για να πάτε ένα μικρό ή μεγάλο ταξίδι, για να γυρίσετε τον κόσμο, για να μάθετε ζωγραφική, για να φτιάξετε μια μουσική μπάντα, για να κάνετε Bungee Jumping, για να τραγουδήσετε karaoke, για να γράψετε την αυτοβιογραφία σας, για να ξαναμιλήστε στους γονείς σας, για να προσπαθήσετε να καταλάβετε τα παιδιά σας, για να ξαναπροσεγγίσετε τα πάντα από διαφορετική οπτική γωνία, για να ελευθερωθείτε από ό, τι (νομίζετε ότι) σας περιορίζει, για να αλλάξετε ό, τι (νομίζετε ότι) σας ορίζει, για να τα πετάξετε όλα και να ξαναγεννηθείτε από την αρχή.

Βάλτε το καλά στο μυαλό σας: Εδώ είναι το σωστό σας σημείο! Και δεν υπάρχει καμία επόμενη λέξη μετά από αυτό. Μόνο η τελεία. (.)

Ε δ ώ ε ί ν α ι τ ο σ ω σ τ ό σ η μ ε ί ο .

Γιατί με κοιτάνε;

Συνήθως, ξυπνάω τόσο δυστυχισμένη. Σήμερα, όμως, έγινε κάτι περίεργο και ξύπνησα χαρούμενη χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί. Η διάθεση μου ήταν ανεβασμένη. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, χαμογέλασα κι αποφάσισα να βγω μια βόλτα.

Περπατούσα στον δρόμο και είδα έναν άντρα να με κοιτάει. Σκέφτηκα πως ήταν ιδέα μου όταν στο επόμενο τετράγωνο ένα κοριτσάκι σταμάτησε μπροστά μου ανοίγοντας το στόμα του. Ασυναίσθητα έφτιαξα τα μαλλιά μου γιατί αγχώθηκα ότι κάτι θα είχε μπλεχτεί σε αυτά. Η μητέρα του ήρθε τρέχοντας και τράβηξε το κοριτσάκι από το χέρι κοιτάζοντάς με κι αυτή σαν να μην πιστεύει στα μάτια της. Μου έριξε μόνο μια ματιά γιατί οι καλοί της τρόποι δεν της επέτρεπαν να με κοιτάξει παραπάνω. Αλλά αυτή η ματιά ήταν αρκετή. Αγχώθηκα ότι κάτι έχει το πρόσωπό μου κι άρχισα να το τρίβω. Η μητέρα με το κοριτσάκι έφυγαν βιαστικά. Το κοριτσάκι συνέχιζε να με κοιτάει γυρνώντας το κεφάλι προς την μεριά μου μέχρι που έστριψαν στην γωνία.

Στο επόμενο τετράγωνο, πάνω που είχα αποφασίσει να μην δώσω βάρος σε αυτό το περίεργο σκηνικό, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι άνοιξε διάπλατα τα μάτια του μόλις με είδε. Η ηλικιωμένη έκανε ένα βήμα να με πλησιάσει αλλά ο ηλικιωμένος την τράβηξε προς το μέρος του. Επειδή είδε πως τον κοίταξα, μου χαμογέλασε. Μα δεν κατάλαβα αν το χαμόγελο του ήταν ειρωνικό ή όχι. Αμέσως, άλλαξαν πορεία.

Και εκείνη ακριβώς την στιγμή μια παρέα εφήβων αγοριών ήρθε καταπάνω μου. Με κύκλωσαν κοιτάζοντάς με από πάνω μέχρι κάτω και μετά με προσπέρασαν χαζογελώντας. Φοβήθηκα πως έχουν κάτι τα ρούχα μου και προσπάθησα να τα φτιάξω.

Συνέχισα να περπατάω όταν μια νέα κοπέλα που έκανε ποδήλατο χάζεψε τόσο πολύ όταν με είδε που παραλίγο να πέσει σε μια κολώνα που βρίσκονταν πιο πέρα. Αγχώθηκα μήπως είναι κάτι στο περπάτημα μου ή στην κίνηση μου γελοίο.

Παρόλα αυτά, συνέχισα να περπατάω. Ένιωθα άβολα τώρα. Τα ρούχα μου τα ένιωθα στενά και το δέρμα μου στεγνό.

Συνέχισα να περπατάω... όταν είδα μια έγκυο γυναίκα να με κοιτάζει στο πρόσωπό μου. Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Μήπως έφταιγε η μύτη μου που είναι μεγάλη ή τα χείλια μου που είναι μικροσκοπικά; Πάντα ήθελα να έχω αισθησιακά χείλια και μια μικροσκοπική γαλλική μυτούλα! Μήπως έφταιγε αυτό;

Και όταν πια είδα και το επόμενο ζευγάρι, νέων αυτήν την φορά, να με κοιτάζει έκπληκτο, ήμουν σίγουρη πώς έφταιγαν πέρα από την μύτη και τα χείλια, οι μαύροι κύκλοι γύρω από τα μάτια μου (πάντα ήθελα να μπορώ να κοιμάμαι καλά τα βράδια αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνα) και οι φακίδες στα μάγουλα μου. Μισώ τις φακίδες! Οι φακίδες είναι ωραίες μόνο όταν έχεις κόκκινα μπουκλωτά μαλλιά. Εμένα τα μαλλιά μου είναι ένα συνηθισμένο καστανό χρώμα και χωρίς καθόλου μπούκλες. Ούτε μια φυσική μπουκλίτσα, έτσι για δείγμα. Πάντα ήθελα κόκκινα μαλλιά.

Κι όταν είδα τα τρία παιδιά στο επόμενο τετράγωνο να κοιτάζουν τους ώμους μου θυμήθηκα και το πόσο θα ήθελα να έχω μακριά μαλλιά... να κρύβουν και τους στραβούς μου ώμους και το λαιμό μου που δεν είναι και τόσο ελκυστικός. Πάντα ήθελα μακριά μαλλιά που να κυματίζουν. Αλλά εμένα τα μαλλιά μου είναι αδύναμα και δεν κυματίζουν. Για αυτό και όσες φορές δοκίμασα να τα μακρύνω το αποτέλεσμα ήταν άθλιο. Για αυτό και τα κόβω τόσο κοντά. Μέχρι το σαγόνι το πολύ. Αυτό το σαγόνι με τις τετράγωνες άγριες γωνίες του...

Στο επόμενο τετράγωνο ήταν ένας άντρας, γύρω στα 40. Αυτός με κοίταζε επίμονα στο σώμα χωρίς ίχνος διακριτικότητας. Η κοιλιά μου! Αυτή θα φταίει που με κοιτάνε όλοι... Η κοιλιά μου δεν είναι επίπεδη, δεν είναι ευθεία. Γενικά πάντα είχα καμπύλες. Καμπύλες! Λέμε τώρα! Στήθος πλάκα! Τίποτα. Από την μέση και κάτω καμπύλες... Δεν ήμουν κανένα καλλίγραμμο μοντέλο. Πάντα ήθελα να είμαι πολύ ψηλή με ψηλά λεπτά πόδια. Αλλά εγώ είμαι μέτρια στο ύψος και με πόδια πάπιας! Ναι, ναι. Το ξέρω. Ακούγεται αστείο. Αλλά δεν είναι καθόλου αστείο όταν πρέπει να ζήσεις με αυτά! Τα πόδια μου είναι εντελώς άχαρα (όπως και το περπάτημά μου).

Για αυτό, μάλλον, και αυτή η κυρία, που περνάει μαζί με το σκυλάκι της (ακόμα κι αυτό με κοιτάζει περίεργα!), κοιτάζει τις γάμπες μου. Ε, ναι, το ξέρω. Οι γάμπες μου είναι γάμπες ποδοσφαιριστή. Για αυτό φταίει ο στίβος. Τι να κάνω; Ήμουν πάντα καλή στο τρέξιμο και το τίμημα που πλήρωσα για αυτή μου την αγάπη ήταν οι γάμπες μου οι οποίες δεν έχουν πια καμία θηλυκότητα (όπως και κίνησή μου).

Στο επόμενο τετράγωνο, είδα έναν άντρα. Έμοιαζε με τον πρώτο άντρα που είδα αλλά δεν έχω ιδέα αν είναι αυτός. Με κοίταζε απροκάλυπτα και εξαντλημένη και εκνευρισμένη καθώς ήμουν από όλα τα προηγούμενα κοιτάγματα, δεν άντεξα και τον σταμάτησα.

"Σε παρακαλώ" του είπα. "Σε παρακαλώ, πες μου. Γιατί με κοιτάς; Γιατί με κοιτάζουν όλοι;"

Έκπληκτος μου απάντησε ρωτώντας με

"Δεν ξέρεις;"

"Δεν έχω ιδέα... έχω κάτι στο σώμα μου ή στο πρόσωπό μου; Μήπως φταίει η μεγάλη μου μύτη, τα μικρά μου χείλια, οι άπειρες φακίδες στα μάγουλά μου, οι μαύροι κύκλοι γύρω από τα μάτια μου, τα αδύναμα και συνηθισμένα καστανά μαλλιά μου, τα σαγόνι μου, οι ώμοι μου, ο λαιμός μου, το ανύπαρκτο στήθος μου, η φουσκωμένη κοιλιά μου, οι γάμπες μου, τα πόδια μου, η άτσαλη κίνησή μου, το άχαρο περπάτημά μου..."

Ο άντρας ακόμα πιο έκπληκτος τώρα με διέκοψε σχεδόν τρομοκρατημένος πριν προλάβω να συνεχίσω (εγώ είχα τόσα να προσθέσω ακόμα... και, για να πω την αλήθεια, εκνευρίστηκα ακόμα περισσότερο που με σταμάτησε πριν ολοκληρώσω)

"Σε κοιτάζουν γιατί είσαι όμορφη."
μου είπε.

Και εγώ άνοιξα το στόμα μου και τα μάτια μου όπως, τόση ώρα, έκαναν όλοι οι άλλοι.

"Εννοείς, πως όλοι αυτοί με βλέπουν τόση ώρα όμορφη;"

"Ναι."

'Εννοείς πως και εσύ με είδες όμορφη;"

"Ναι."

"Δηλαδή, τώρα, εσύ, εδώ, με βλέπεις όμορφη;"

"Όχι."

Τον κοίταξα ερωτηματικά.

"Το πιθανότερο εγώ να μην μπορέσω να σε ξαναδώ ποτέ όμορφη."

Και βλέποντας το βλέμμα μου που δεν καταλάβαινε, συνέχισε

"Μου χάλασες την εικόνα..."

Είδα την έκφραση του να αλλάζει. Δεν με κοιτούσε όπως πριν.

"Πριν σε κοίταζα αλλιώς γιατί ήσουν πολύ όμορφη. Τώρα, σε βλέπω μέσα από τα δικά σου μάτια, έτσι όπως βλέπεις εσύ τον εαυτό σου. Και δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω. Είδα όσα δεν έβλεπα πριν. Και το χειρότερο είναι ότι όσα βλέπω τώρα δεν είναι πραγματικά είναι πλασματικά. Είναι τόσο άδικο αυτό για εσένα, να ζεις με τόσες ανύπαρκτες ανασφάλειες. Απορώ πώς το κάνεις. Το βρίσκω εξαντλητικό και χωρίς νόημα. Εύχομαι κάποτε να δεις τον εαυτό σου διαφορετικά, από άλλη οπτική γωνία, με άλλη ματιά. Και τότε ίσως καταφέρω να σε ξαναδώ κι εγώ όπως πραγματικά είσαι και όχι όπως σε βλέπεις τώρα. Αν καταφέρεις να δεις τον εαυτό σου όπως είναι, και όχι όπως θα ήθελες να είναι ή όπως φαντάζεσαι ότι είναι, θα δεις πόσο όμορφη είσαι. Μέχρι τότε θα ζεις νιώθοντας πως όλοι σε κοιτάνε επειδή έχεις κάτι κι όχι επειδή είσαι κάτι. Σε παρακαλώ, αν βρεις τον εαυτό σου, αν δεις τον εαυτό σου, σε εκπλιπαρώ, έλα να με βρεις για να σε ξαναδώ όπως είσαι. Όμορφη."

και με αυτά τα λόγια έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι. Και φεύγοντας μονολογούσε "Τόση ομορφιά, τόση ομορφιά, να πηγαίνει τόσο χαμένη".

Στο επόμενο τετράγωνο δεν συνάντησα κανέναν. Κι όπως περπατούσα η διάθεση μου είχε αλλάξει. Ένιωθα... πώς να το πω... όπως ξυπνάω, συνήθως, τα πρωινά... ποια είναι η λέξη; Δεν θυμάμαι. Πάντως, δεν ένιωθα χαρούμενη. Ναι, την μοναδική μέρα που ξύπνησα χαρούμενη βρήκα πάλι τρόπο να με κάνω να μην νιώθω καλά με εμένα.

Μα να με κοιτάνε γιατί είμαι όμορφη; Εγώ; Όμορφη; Εγώ; Αν είναι ποτέ δυνατόν! Εγώ γεννήθηκα άσχημη. Μεγάλωσα άσχημα. Ωρίμασα άσχημα. Και τώρα νιώθω ακόμα πιο άσχημη από ότι όταν γεννήθηκα. Εγώ δεν είμαι όμορφη, δεν ήμουν ποτέ όμορφη. Δεν είναι λογικό να είμαι όμορφη. Δεν έχω δικαίωμα να είμαι όμορφη. Δεν έχουν δικαίωμα να με κοιτάνε σαν να είμαι όμορφη. Δεν είμαι όμορφη. Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει ομορφιά. Δεν είμαι, σας λέω, όμορφη! Γιατί με κοιτάτε έτσι; Δεν είμαι. Δεν είμαι. Δεν αξίζω να με κοιτάτε. Δεν είμαι όμορφη. Δεν είμαι όμορφη.

Και στα επόμενα τετράγωνα και μέχρι να γυρίσω σπίτι μου... Δεν με κοίταξε κανείς. Ούτε ένας.

Αλλά εγώ ένιωθα στο στοιχείο μου. Ένιωθα - ποια είναι η λέξη; - Α! Δυστυχισμένη...

Με θυμάμαι να περπατάω…

Με θυμάμαι να περπατάω…

-τα πρώτα μου βήματα τότε που δεν μπορούσα να σηκώσω το βάρος του εαυτού μου
-τα ενδιάμεσα μου βήματα τότε που δεν μπορούσα να σηκώσω το βάρος των άλλων
-τα τελευταία μου βήματα τότε που έγινα εγώ βάρος για τα βήματα των άλλων...

Με θυμάμαι να περπατάω όταν ήμουν μικρή ακόμα, χεράκι-χεράκι, πάντα με κάποιον «μεγάλο» δίπλα μου. Πέντε βήματα δικά μου ήταν ένα δικό του. Ένιωθα περισσότερο σαν να με τραβολογάνε παρά σαν να περπατάμε παρέα. Ένιωθα να περισσεύω... Αυτός ο κάποιος (διαφορετικός κάθε φορά) περπατούσε με τέσσερα πόδια κι εγώ με κανένα...

Με θυμάμαι να περπατάω πηγαίνοντας στο σχολείο, μια εβδομάδα πρωί - μια εβδομάδα απόγευμα, και το περπάτημά μου ήταν ανάλογο με το αν είχα διαβάσει ή όχι, αν είχα κοιμηθεί καλά ή όχι, αν τσακώθηκα με κάποια φίλη μου ή όχι... Ανάλογο με τα γεγονότα και με την διάθεση μου απέναντι σε αυτά τα γεγονότα.

Με θυμάμαι να περπατάω πάνω-κάτω σε κάποιο από τα δωμάτια του σπιτιού διαβάζοντας δυνατά οποιοδήποτε θεωρητικό μάθημα. Μπορεί να ήταν για ένα απλό τεστ ή για ένα σοβαρό διαγώνισμα, σε εξετάσεις του δημοτικού, του γυμνασίου ή του λυκείου. Μπορεί να ήταν ιστορία, γεωγραφία, βιολογία ή φιλοσοφία... Δεν έχει καμία σημασία! Κάθε εξετάσεις τα ίδια! Κατέληγα να με πονάνε τα πόδια μου από το περπάτημα και ο λαιμός μου από το «φωναχτό» διάβασμα!

Με θυμάμαι να περπατάω μιλώντας με τις ώρες στο τηλέφωνο με κάποια φίλη για κάποιο πρόβλημα και δίνοντας για μια ακόμη φορά εκείνες τις «απαράδεκτες» «σοφές» συμβουλές μου (αποτέλεσμα εκείνης της «σπάνιας» «αντικειμενικής» ματιάς μου πάνω στα πράγματα).

Με θυμάμαι να περπατάω στα μαγαζιά (και πάλι με κάποια φίλη) και να βαριέμαι! Ήταν και είναι γεγονός. Δεν είμαι άνθρωπος του Shopping (μάλλον είμαι άνθρωπος του σκέτου therapy ή άλλων τύπων therapy!!!)! Έχω περιορισμένο χρόνο αντοχής στα μαγαζιά. Αυτό το αργό περπάτημα χαζεύοντας τις βιτρίνες με εκνεύριζε και με εκνευρίζει τρελά!

Με θυμάμαι να περπατάω με μια τεράστια τσάντα στην πλάτη μου (και δεν εννοώ μόνο για τα χρόνια του σχολείου αλλά και αργότερα). Μια τσάντα γεμάτη χαρτιά, στυλό, τετράδια, βιβλία, φόρμες, κάλτσες... Περιπλανώμενη καλλιτέχνης, έτοιμη για πρόβα ανά πάσα στιγμή! Η μαγική μου τσάντα είχε τα πάντα όχι μόνο για εμένα αλλά και για ολόκληρο θίασο αν χρειαζόταν! (Μέχρι σήμερα, όσοι άνθρωποι με γνωρίζουν με αναγνωρίζουν στον δρόμο από την τεράστια τσάντα που κουβαλάω μαζί μου, η οποία έχει γίνει πια ένα με εμένα).

Με θυμάμαι να περπατάω κουβαλώντας ένα σακβουαγιάζ! Όλοι όσοι με συναντούσαν μου ευχόντουσαν «Καλό ταξίδι» ή «Να περάσεις καλά». Εγώ χαμογελούσα γιατί το σακβουαγιάζ μου έκρυβε ένα μυστικό. Ήταν γεμάτο με ρούχα και σκηνικά αντικείμενα είτε για κάποιο αυτοσχεδιασμό σε κάποιο σεμινάριο είτε για κάποια παράσταση σε κάποιο θέατρο (η ποσότητα και η ποιότητα των πραγμάτων ήταν η ίδια και στις δύο περιπτώσεις)! Κατά μία έννοια πήγαινα να κάνω το δικό μου ταξίδι σε άλλα μέρη και σε άλλους τόπους. Η φαντασία ήταν το εισιτήριο μου, η πρόβα το ταξίδι μου και η παράσταση ο προορισμός.

Με θυμάμαι να περπατάω στην Πατησίων, στην Αχαρνών, στην Φωκίωνος, στην Αλεξάνδρας, στο κέντρο της Αθήνας, στο Μοναστηράκι, στο Θησείο, στην Ηλιούπολη, στο Περιστέρι, στην Θεσσαλονίκη, στα Χανιά, στα Γιάννενα, στην Κέρκυρα, στην Σάμο...

-Στο Λονδίνο. Στο πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό. Μία η ώρα το βράδυ χωρίς να έχω ιδέα πού πάω και πώς θα πάω βάζοντας τα με τον εαυτό μου που για μία ακόμα φορά είμαι τόσο ανοργάνωτη και άφησα τα πάντα για τελευταία στιγμή και που απλά δεν είχα σκεφτεί να φτάσει τουλάχιστον η πτήση μου πρωί!
-Στο Λονδίνο. Στο ίδιο ταξίδι. Όλη μέρα κάθε μέρα για δύο εβδομάδες. Με ένα χάρτη στο χέρι. Γυρνώντας όλα τα πάρκα, κοιτάζοντας λίμνες και σκιουράκια και χαμογελώντας στους ανθρώπους που έκαναν τζόκινγκ και ποδήλατο.
-Στο Λονδίνο στο δεύτερο μου ταξίδι με την αδερφή μου. Χαρούμενη που όσα είδα μόνη μου τώρα τα έβλεπαν δύο ζευγάρια μάτια και όσα ένιωθα, τα ένιωθαν δύο καρδιές.

Με θυμάμαι να περπατάω και να μην περπατάω ταυτόχρονα, να κινούμαι και να μην κινούμαι την ίδια στιγμή! Στο μοναδικό μέρος που μπορεί να συμβεί αυτό: Στο διάδρομο του γυμναστηρίου. Ματαιότης Ματαιοτήτων. Να περπατάω και να μένω στο ίδιο σημείο.

Με θυμάμαι να περπατάω...

-Φθινόπωρο σε μια χιονισμένη πλατεία.
-Χριστούγεννα σε μια στολισμένη πόλη.
-Πρωτοχρονιά ξημερώματα, μετά από ξενύχτι, ψάχνοντας απεγνωσμένα για ζεστό κουλούρι!
-Πρωτομαγιά σε κάποιο λόφο μαζεύοντας λουλούδια.
-Καλοκαίρι σε κάποια ακρογιαλιά μαζεύοντας κοχύλια.

-Ακούγοντας μουσική.

-Προσπαθώντας να βρω μια λύση.

-Μόνη μου, μόνη μου, μόνη μου ή με παρέα.

-Γρήγορα (όταν είμαι αγχωμένη), αργά (όταν είμαι στενοχωρημένη) και σε κανονικό ρυθμό (όταν είμαι αφηρημένη και δεν έχω προλάβει να αγχωθώ ή να στενοχωρηθώ για κάτι)!

-Για να προλάβω, για να ξεχάσω, για να ηρεμήσω, για να γεμίσω, για να εκτονωθώ, για να χαλαρώσω, για να σωθώ,
για να με νιώσω...

-Στην βροχή τραγουδώντας.

-Σε ένα καράβι όπου κοιμούνται όλοι βράδυ.

-Στα όνειρά μου. Στον αέρα, στο νερό ή πάνω στο ουράνιο τόξο.

-Στην πραγματικότητα. Παντού και πάντα.

Με θυμάμαι να περπατάω μετά από ένα απροσδόκητο φιλί, χαζογελώντας και στραβοπατώντας σαν μεθυσμένη, 120% ερωτευμένη και νιώθοντας απόλυτα ευτυχισμένη! Με θυμάμαι να δυσκολεύομαι να περπατήσω σε ευθεία και να μην μπορώ να αρθρώσω λέξη. Μόνο να γελάω, να γελάω, να γελάω. Και στο μυαλό μου (για πρώτη φορά στην ιστορία) να μην υπάρχει καμία σκέψη. Μόνο το κενό!

Με θυμάμαι να περπατάω από τον Άγιο Νικόλαο μέχρι τον Περισσό, μετά από ένα χωρισμό. Και στο μυαλό μου (για δεύτερη φορά στην ιστορία) να μην υπάρχει καμία σκέψη. Μόνο το κενό. Να περπατάω στο κενό. Μόνο που τώρα το ίδιο κενό είχε άλλη γεύση και όψη.

Με θυμάμαι να περπατάω σκεπτόμενη «δεξί-αριστερό, δεξί-αριστερό». Σε μια προσπάθεια να με πιέσω τουλάχιστον να περπατήσω μηχανικά μήπως και καταφέρω να βγω από την κατάθλιψη. Σε μια προσπάθεια να με πείσω να σηκωθώ από το κρεβάτι (δεξί-αριστερό), να βγω στον έξω κόσμο (δεξί-αριστερό), να πάω για πρόβα (δεξί-αριστερό), να σταματήσω να κλαίω (δεξί-αριστερό) και να αρχίσω ξανά να ζω (δεξί-αριστερό, δεξί-αριστερό).

Με θυμάμαι να περπατάω
-και να σκέφτομαι.
-και να γράφω.
-και να διαβάζω.
Μα κυρίως να περπατάω και να παρατηρώ.

Με θυμάμαι να περπατάω
-στα 5,
-στα 10,
-στα 20,
-στα 30,
-στα 40,
-στα 50,
-στα 60 μου χρόνια.

Με θυμάμαι να περπατάω, όταν παραμεγάλωσα πια, όταν έγινα πολύ πολύ μεγάλη, χεράκι-χεράκι, πάντα με κάποιον «μικρό» δίπλα μου. Πέντε βήματα δικά μου ήταν ένα δικό του. Ένιωθα περισσότερο σαν να με τραβολογάνε παρά σαν να περπατάμε παρέα. Ένιωθα να περισσεύω... Αυτός ο κάποιος (διαφορετικός κάθε φορά) περπατούσε με τέσσερα πόδια κι εγώ με κανένα...

Με θυμάμαι να περπατάω

-τα πρώτα μου βήματα τότε που δεν μπορούσα να σηκώσω το βάρος του εαυτού μου
-τα ενδιάμεσα μου βήματα τότε που δεν μπορούσα να σηκώσω το βάρος των άλλων
-τα τελευταία μου βήματα τότε που έγινα εγώ βάρος για τα βήματα των άλλων...

Αλλά η αλήθεια είναι πως, όχι, τα πρώτα μου βήματα δεν τα θυμάμαι (τα θυμούνται οι άλλοι... με θυμούνται να περπατάω στις μύτες των ποδιών μου, ήθελα φαίνεται ή να ψηλώσω ή να μεγαλώσω ή να χορέψω ή και τα τρία μαζί!) και τα τελευταία μου βήματα ακόμα δεν τα έχω φτάσει και δεν τα έχω ξεπεράσει για να γίνουν ανάμνηση (αλλά ακόμα κι όταν τα ξεπεράσω είναι πολύ πιθανό να τα θυμούνται μόνο οι άλλοι και δεν νομίζω να είναι πια στις μύτες των ποδιών μου). Έτσι το μόνο που μου μένει (και για να ζω και αργότερα για να θυμάμαι) είναι όλα εκείνα τα ενδιάμεσα βήματα. Αυτά περπατάω, αυτά θα περπατάω, μέχρι τα πόδια μου να μην αντέχουν πια, μέχρι να υποχρεωθώ από την φύση να σταματήσω, μέχρι τότε... θα συνεχίζω να περπατάω. Θα περπατάω.

Θα με ρωτήσεις γιατί περπατάω.

«Γιατί;», «Γιατί περπατάς;». Θα μου πεις.

Και εγώ θα σου πω πως σε αυτό το περπάτημα κρύβεται ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά του κόσμου. Ή μάλλον καλύτερα του δικού μου κόσμου, του κόσμου μου. Μου πήρε καιρό να το ανακαλύψω και θέλω να το μοιραστώ μαζί σου.

Όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν έχεις γεννηθεί, όσο χρονών κι αν είσαι, όσα κι αν έχεις περάσει, όσα κι αν έχεις ζήσει, όσες χαρές κι αν πανηγύρισες, όσες ήττες κι αν βίωσες, όσα κι αν κέρδισες ή έχασες σε προσωπικό ή επαγγελματικό τομέα, όσες φορές κι αν έπεσες ή σηκώθηκες, όσα μαχαίρια κι αν έβαλαν στην πλάτη ή στην καρδιά σου, έχω ένα μυστικό για εσένα, μια συμβουλή που είμαι σίγουρη ότι θα σου χρησιμεύσει...

"Keep Walking, my friend, keep walking".

Συνέχισε να περπατάς όχι για τους άλλους αλλά για εσένα, όχι γιατί θα έρθει κάτι καλύτερο (το καλύτερο θα έρθει για να ξαναφύγει) αλλά για εσένα...

Συνέχισε να περπατάς γιατί αυτό είναι το μόνο που σου μένει να κάνεις. Μπορείς να κρατηθείς από αυτό. Μπορείς να επιβιώσεις. Μπορείς να ζήσεις. Ό, τι κι αν γίνεται γύρω σου... Just keep walking...

Γιατί η ουσία της ζωής σου, φίλε μου, βρίσκεται σε εκείνα τα βήματα που βρίσκονται ανάμεσα στα πρώτα και στα τελευταία, σε εκείνα τα ενδιάμεσα βήματα... Κι αν δεν θέλεις να ζήσεις με τις αναμνήσεις των βημάτων σου, συνέχισε να περπατάς... Κάνε τα βήματα αυτά να αξίζουν και μην αφήσεις κανέναν και τίποτα να σου τα στερήσει.

Από το Α στο Ω.

Από το Α στο Ω.

Από την Αθωότητα στην Ωριμότητα.

Α. Αθωότητα. Από εδώ ξεκινάμε όλοι.
Ω. Ωριμότητα. Και εδώ καταλήγουμε όλοι, αν είμαστε τυχεροί. Αν δεν είμαστε τυχεροί, καταλήγουμε στην Ωμότητα.

Α και Ω. Αθωότητα και Ωριμότητα. Αν είμαστε πολύ τυχεροί καταφέρνουμε έχοντας φτάσει πια στην Ωριμότητα να διατηρήσουμε και την Aθωότητα μας.

Α.

Άνθρωπος.
Πού είναι οι Άνθρωποι με το Άλφα κεφαλαίο; Με μικρό άλφα υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, και συνεχίζουν να αυξάνονται οι άτιμοι. Αλλά, ε, και; Στο Άλφα κεφαλαίο κρύβεται όλη η ουσία.

Ανθρωπιά.
Πού είναι η Ανθρωπιά με το (Α)άλφα κεφαλαίο ή μικρό; Δεν έχει καμία σημασία το άλφα εδώ. Αρκεί να είναι ανθρωπιά.

Αξιοπρέπεια.
Πού είναι η Αξιοπρέπεια; Εκεί που βρίσκονται και οι Αξίες. Στους Ανθρώπους.

Απανθρωπιά.
Πού είναι η Απανθρωπιά; Εκεί που χάνονται και οι Αξίες. Στους ανθρώπους.

Αρχή.
Πού είναι η Αρχή σου; Εκεί που είναι και η δική μου. Το Άλφα είναι η αρχή, η αρχή μου, η αρχή σου.

Αλήθεια και Αγάπη.
Να είσαι Αληθινός και να Αγαπάς. Αυτή είναι η Αρχή σου.

Β.

Βιβλίο.
Ό, τι κι αν γίνεται γύρω σου, να διαβάζεις, να διαβάζεις, να διαβάζεις...

Γ.
Γράψιμο.
Ό, τι κι αν γίνεται γύρω σου, να γράφεις, να γράφεις, να γράφεις...

Δ.

Δίνω και Δέχομαι.
Να δίνεις, να δίνεις, να δίνεις...
Να δέχεσαι, να δέχεσαι, να δέχεσαι...

Ε.
Είμαι, Είσαι, Είμαστε.
Όποιος κι αν είσαι και όποιος κι αν είμαι, μαζί το «είσαι» και το «είμαι» γίνεται «είμαστε» και πίστεψε με, σε παρακαλώ, πίστεψε με, το «είμαστε» είναι πιο δυνατό και από αυτό που είμαι και αυτό που είσαι. Το «είμαστε» είναι το «είναι».

Ζ
Ζωή.
Να ζεις.

Η.
ή

Θ.
Θάνατος.
Να μην ζεις;

Να ζεις για όσο ζεις.

Ι.
Ίδιος.
Δεν είσαι ίδιος με κανέναν άλλον.

Κ.
Κανένας.
Και κανένας δεν είναι ίδιος με εσένα.

Λ.
Λέω.
Να λες.

Μ.
Μαθαίνω.
Να μαθαίνεις, να μαθαίνεις, να μαθαίνεις...
Και πώς θα μάθεις;

Ν.
Ναι.
Να λες ναι.

Ξ.
Ξέρω.
Να Ξέρεις πότε να λες Ναι και πότε να λες Όχι.

Ο.
Όχι.
Να λες όχι.

Π.
Ποτέ και Πάντα.
Ποτέ να μην λες ποτέ. Ποτέ να μην λες πάντα. Ποτέ να μην πιστεύεις το ποτέ και το πάντα.

Ρ.
Ρωτάω.
Να ρωτάς, να ρωτάς, να ρωτάς...
Μόνο έτσι θα μάθεις.

Σ.
Συνέχεια και Συνέπεια.
Σκαλί σκαλί να συνεχίζεις, να είσαι συνεπής σε σχέση με σένα, να έχεις συναίσθηση της συνέχειας και της συνέπειας σου, και να συνεχίζεις και το να συνεχίζεις και το να είσαι συνεπής.

Τ.
Τέχνη και Τρέλα.
Η τέχνη θέλει τρέλα και η τρέλα θέλει τέχνη.
Να ταξιδεύεις τραγουδώντας, να τραγουδάς ταξιδεύοντας...

Υ.
Υπέρβαση.
Να ζητάς πάντα παραπάνω. Η αλφαβήτα σου ξεκινάει με το Α και το Β και τελειώνει στο Ω. Η Βάση σου είναι το Α. Να στοχεύεις στο Ω για να φτάσεις κάπου στο Υ. Μην συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο από το Υ. Το Υ δεν είναι υπερβολικό. Δεν χρειάζεται να είσαι υπεράνθρωπος για να το φτάσεις. Το Υ είναι υπαρκτό. Υπάρχει και είναι υπέροχο.

Φ.
Φύση.
Η Φύση είναι Φίλος. Φίλος σου.
Δεν είναι φυσικό να την φοβάσαι. Να την φροντίζεις. Και την φύση και την φύση σου. Να σε φροντίζεις.

Χ.
Χαμηλά.
Ακόμα κι αν πέσεις χαμηλά...

Ψ.
Ψηλά.
Να κοιτάς ψηλά...

Όσες φορές κι αν πέσεις στο χαμηλά, το ψηλά θα σε σηκώσει.

Ω.
Ωριμότητα.
Ωραία. Η Ώρα της Ωριμότητας.

Από το Α στο Ω.
Να είσαι Αληθινός και να Αγαπάς, να Βιβλιοδιαβάζεις, να Γράφεις, να Δίνεις και να Δέχεσαι, να Είσαι, να Είμαι, να Είμαστε, να Ζεις ή να μην Ζεις, να Ζεις για όσο Ζεις... Δεν είσαι Ίδιος με κανέναν και Κανένας δεν είναι ίδιος με εσένα... να Λες, να Μαθαίνεις, Να λες Ναι, να Ξέρεις πότε να λες ναι και πότε να λες όχι, να λες Όχι, Ποτέ να μην λες Ποτέ, Ποτέ να μην λες Πάντα, Ποτέ να μην Πιστεύεις το Ποτέ και το Πάντα, να Ρωτάς, να έχεις Συνέχεια και Συνέπεια, Τέχνη και Τρέλα, να Ταξιδεύεις Τραγουδώντας, να Τραγουδάς Ταξιδεύοντας, να είσαι Υπέρ της Υπέρβασης, να Φροντίζεις την Φύση, να σε Φροντίζεις, και όπου κι αν βρίσκεσαι Χαμηλά ή Ψηλά, να Αναζητάς την Ωριμότητα.

Να Αναζητάς την Αθωότητα μέσα στην Ωριμότητα και την Ωριμότητα μέσα στην Αθωότητα.