Γιατί με κοιτάνε;

Συνήθως, ξυπνάω τόσο δυστυχισμένη. Σήμερα, όμως, έγινε κάτι περίεργο και ξύπνησα χαρούμενη χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί. Η διάθεση μου ήταν ανεβασμένη. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, χαμογέλασα κι αποφάσισα να βγω μια βόλτα.

Περπατούσα στον δρόμο και είδα έναν άντρα να με κοιτάει. Σκέφτηκα πως ήταν ιδέα μου όταν στο επόμενο τετράγωνο ένα κοριτσάκι σταμάτησε μπροστά μου ανοίγοντας το στόμα του. Ασυναίσθητα έφτιαξα τα μαλλιά μου γιατί αγχώθηκα ότι κάτι θα είχε μπλεχτεί σε αυτά. Η μητέρα του ήρθε τρέχοντας και τράβηξε το κοριτσάκι από το χέρι κοιτάζοντάς με κι αυτή σαν να μην πιστεύει στα μάτια της. Μου έριξε μόνο μια ματιά γιατί οι καλοί της τρόποι δεν της επέτρεπαν να με κοιτάξει παραπάνω. Αλλά αυτή η ματιά ήταν αρκετή. Αγχώθηκα ότι κάτι έχει το πρόσωπό μου κι άρχισα να το τρίβω. Η μητέρα με το κοριτσάκι έφυγαν βιαστικά. Το κοριτσάκι συνέχιζε να με κοιτάει γυρνώντας το κεφάλι προς την μεριά μου μέχρι που έστριψαν στην γωνία.

Στο επόμενο τετράγωνο, πάνω που είχα αποφασίσει να μην δώσω βάρος σε αυτό το περίεργο σκηνικό, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι άνοιξε διάπλατα τα μάτια του μόλις με είδε. Η ηλικιωμένη έκανε ένα βήμα να με πλησιάσει αλλά ο ηλικιωμένος την τράβηξε προς το μέρος του. Επειδή είδε πως τον κοίταξα, μου χαμογέλασε. Μα δεν κατάλαβα αν το χαμόγελο του ήταν ειρωνικό ή όχι. Αμέσως, άλλαξαν πορεία.

Και εκείνη ακριβώς την στιγμή μια παρέα εφήβων αγοριών ήρθε καταπάνω μου. Με κύκλωσαν κοιτάζοντάς με από πάνω μέχρι κάτω και μετά με προσπέρασαν χαζογελώντας. Φοβήθηκα πως έχουν κάτι τα ρούχα μου και προσπάθησα να τα φτιάξω.

Συνέχισα να περπατάω όταν μια νέα κοπέλα που έκανε ποδήλατο χάζεψε τόσο πολύ όταν με είδε που παραλίγο να πέσει σε μια κολώνα που βρίσκονταν πιο πέρα. Αγχώθηκα μήπως είναι κάτι στο περπάτημα μου ή στην κίνηση μου γελοίο.

Παρόλα αυτά, συνέχισα να περπατάω. Ένιωθα άβολα τώρα. Τα ρούχα μου τα ένιωθα στενά και το δέρμα μου στεγνό.

Συνέχισα να περπατάω... όταν είδα μια έγκυο γυναίκα να με κοιτάζει στο πρόσωπό μου. Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Μήπως έφταιγε η μύτη μου που είναι μεγάλη ή τα χείλια μου που είναι μικροσκοπικά; Πάντα ήθελα να έχω αισθησιακά χείλια και μια μικροσκοπική γαλλική μυτούλα! Μήπως έφταιγε αυτό;

Και όταν πια είδα και το επόμενο ζευγάρι, νέων αυτήν την φορά, να με κοιτάζει έκπληκτο, ήμουν σίγουρη πώς έφταιγαν πέρα από την μύτη και τα χείλια, οι μαύροι κύκλοι γύρω από τα μάτια μου (πάντα ήθελα να μπορώ να κοιμάμαι καλά τα βράδια αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνα) και οι φακίδες στα μάγουλα μου. Μισώ τις φακίδες! Οι φακίδες είναι ωραίες μόνο όταν έχεις κόκκινα μπουκλωτά μαλλιά. Εμένα τα μαλλιά μου είναι ένα συνηθισμένο καστανό χρώμα και χωρίς καθόλου μπούκλες. Ούτε μια φυσική μπουκλίτσα, έτσι για δείγμα. Πάντα ήθελα κόκκινα μαλλιά.

Κι όταν είδα τα τρία παιδιά στο επόμενο τετράγωνο να κοιτάζουν τους ώμους μου θυμήθηκα και το πόσο θα ήθελα να έχω μακριά μαλλιά... να κρύβουν και τους στραβούς μου ώμους και το λαιμό μου που δεν είναι και τόσο ελκυστικός. Πάντα ήθελα μακριά μαλλιά που να κυματίζουν. Αλλά εμένα τα μαλλιά μου είναι αδύναμα και δεν κυματίζουν. Για αυτό και όσες φορές δοκίμασα να τα μακρύνω το αποτέλεσμα ήταν άθλιο. Για αυτό και τα κόβω τόσο κοντά. Μέχρι το σαγόνι το πολύ. Αυτό το σαγόνι με τις τετράγωνες άγριες γωνίες του...

Στο επόμενο τετράγωνο ήταν ένας άντρας, γύρω στα 40. Αυτός με κοίταζε επίμονα στο σώμα χωρίς ίχνος διακριτικότητας. Η κοιλιά μου! Αυτή θα φταίει που με κοιτάνε όλοι... Η κοιλιά μου δεν είναι επίπεδη, δεν είναι ευθεία. Γενικά πάντα είχα καμπύλες. Καμπύλες! Λέμε τώρα! Στήθος πλάκα! Τίποτα. Από την μέση και κάτω καμπύλες... Δεν ήμουν κανένα καλλίγραμμο μοντέλο. Πάντα ήθελα να είμαι πολύ ψηλή με ψηλά λεπτά πόδια. Αλλά εγώ είμαι μέτρια στο ύψος και με πόδια πάπιας! Ναι, ναι. Το ξέρω. Ακούγεται αστείο. Αλλά δεν είναι καθόλου αστείο όταν πρέπει να ζήσεις με αυτά! Τα πόδια μου είναι εντελώς άχαρα (όπως και το περπάτημά μου).

Για αυτό, μάλλον, και αυτή η κυρία, που περνάει μαζί με το σκυλάκι της (ακόμα κι αυτό με κοιτάζει περίεργα!), κοιτάζει τις γάμπες μου. Ε, ναι, το ξέρω. Οι γάμπες μου είναι γάμπες ποδοσφαιριστή. Για αυτό φταίει ο στίβος. Τι να κάνω; Ήμουν πάντα καλή στο τρέξιμο και το τίμημα που πλήρωσα για αυτή μου την αγάπη ήταν οι γάμπες μου οι οποίες δεν έχουν πια καμία θηλυκότητα (όπως και κίνησή μου).

Στο επόμενο τετράγωνο, είδα έναν άντρα. Έμοιαζε με τον πρώτο άντρα που είδα αλλά δεν έχω ιδέα αν είναι αυτός. Με κοίταζε απροκάλυπτα και εξαντλημένη και εκνευρισμένη καθώς ήμουν από όλα τα προηγούμενα κοιτάγματα, δεν άντεξα και τον σταμάτησα.

"Σε παρακαλώ" του είπα. "Σε παρακαλώ, πες μου. Γιατί με κοιτάς; Γιατί με κοιτάζουν όλοι;"

Έκπληκτος μου απάντησε ρωτώντας με

"Δεν ξέρεις;"

"Δεν έχω ιδέα... έχω κάτι στο σώμα μου ή στο πρόσωπό μου; Μήπως φταίει η μεγάλη μου μύτη, τα μικρά μου χείλια, οι άπειρες φακίδες στα μάγουλά μου, οι μαύροι κύκλοι γύρω από τα μάτια μου, τα αδύναμα και συνηθισμένα καστανά μαλλιά μου, τα σαγόνι μου, οι ώμοι μου, ο λαιμός μου, το ανύπαρκτο στήθος μου, η φουσκωμένη κοιλιά μου, οι γάμπες μου, τα πόδια μου, η άτσαλη κίνησή μου, το άχαρο περπάτημά μου..."

Ο άντρας ακόμα πιο έκπληκτος τώρα με διέκοψε σχεδόν τρομοκρατημένος πριν προλάβω να συνεχίσω (εγώ είχα τόσα να προσθέσω ακόμα... και, για να πω την αλήθεια, εκνευρίστηκα ακόμα περισσότερο που με σταμάτησε πριν ολοκληρώσω)

"Σε κοιτάζουν γιατί είσαι όμορφη."
μου είπε.

Και εγώ άνοιξα το στόμα μου και τα μάτια μου όπως, τόση ώρα, έκαναν όλοι οι άλλοι.

"Εννοείς, πως όλοι αυτοί με βλέπουν τόση ώρα όμορφη;"

"Ναι."

'Εννοείς πως και εσύ με είδες όμορφη;"

"Ναι."

"Δηλαδή, τώρα, εσύ, εδώ, με βλέπεις όμορφη;"

"Όχι."

Τον κοίταξα ερωτηματικά.

"Το πιθανότερο εγώ να μην μπορέσω να σε ξαναδώ ποτέ όμορφη."

Και βλέποντας το βλέμμα μου που δεν καταλάβαινε, συνέχισε

"Μου χάλασες την εικόνα..."

Είδα την έκφραση του να αλλάζει. Δεν με κοιτούσε όπως πριν.

"Πριν σε κοίταζα αλλιώς γιατί ήσουν πολύ όμορφη. Τώρα, σε βλέπω μέσα από τα δικά σου μάτια, έτσι όπως βλέπεις εσύ τον εαυτό σου. Και δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω. Είδα όσα δεν έβλεπα πριν. Και το χειρότερο είναι ότι όσα βλέπω τώρα δεν είναι πραγματικά είναι πλασματικά. Είναι τόσο άδικο αυτό για εσένα, να ζεις με τόσες ανύπαρκτες ανασφάλειες. Απορώ πώς το κάνεις. Το βρίσκω εξαντλητικό και χωρίς νόημα. Εύχομαι κάποτε να δεις τον εαυτό σου διαφορετικά, από άλλη οπτική γωνία, με άλλη ματιά. Και τότε ίσως καταφέρω να σε ξαναδώ κι εγώ όπως πραγματικά είσαι και όχι όπως σε βλέπεις τώρα. Αν καταφέρεις να δεις τον εαυτό σου όπως είναι, και όχι όπως θα ήθελες να είναι ή όπως φαντάζεσαι ότι είναι, θα δεις πόσο όμορφη είσαι. Μέχρι τότε θα ζεις νιώθοντας πως όλοι σε κοιτάνε επειδή έχεις κάτι κι όχι επειδή είσαι κάτι. Σε παρακαλώ, αν βρεις τον εαυτό σου, αν δεις τον εαυτό σου, σε εκπλιπαρώ, έλα να με βρεις για να σε ξαναδώ όπως είσαι. Όμορφη."

και με αυτά τα λόγια έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι. Και φεύγοντας μονολογούσε "Τόση ομορφιά, τόση ομορφιά, να πηγαίνει τόσο χαμένη".

Στο επόμενο τετράγωνο δεν συνάντησα κανέναν. Κι όπως περπατούσα η διάθεση μου είχε αλλάξει. Ένιωθα... πώς να το πω... όπως ξυπνάω, συνήθως, τα πρωινά... ποια είναι η λέξη; Δεν θυμάμαι. Πάντως, δεν ένιωθα χαρούμενη. Ναι, την μοναδική μέρα που ξύπνησα χαρούμενη βρήκα πάλι τρόπο να με κάνω να μην νιώθω καλά με εμένα.

Μα να με κοιτάνε γιατί είμαι όμορφη; Εγώ; Όμορφη; Εγώ; Αν είναι ποτέ δυνατόν! Εγώ γεννήθηκα άσχημη. Μεγάλωσα άσχημα. Ωρίμασα άσχημα. Και τώρα νιώθω ακόμα πιο άσχημη από ότι όταν γεννήθηκα. Εγώ δεν είμαι όμορφη, δεν ήμουν ποτέ όμορφη. Δεν είναι λογικό να είμαι όμορφη. Δεν έχω δικαίωμα να είμαι όμορφη. Δεν έχουν δικαίωμα να με κοιτάνε σαν να είμαι όμορφη. Δεν είμαι όμορφη. Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει ομορφιά. Δεν είμαι, σας λέω, όμορφη! Γιατί με κοιτάτε έτσι; Δεν είμαι. Δεν είμαι. Δεν αξίζω να με κοιτάτε. Δεν είμαι όμορφη. Δεν είμαι όμορφη.

Και στα επόμενα τετράγωνα και μέχρι να γυρίσω σπίτι μου... Δεν με κοίταξε κανείς. Ούτε ένας.

Αλλά εγώ ένιωθα στο στοιχείο μου. Ένιωθα - ποια είναι η λέξη; - Α! Δυστυχισμένη...