Με θυμάμαι να περπατάω…

Με θυμάμαι να περπατάω…

-τα πρώτα μου βήματα τότε που δεν μπορούσα να σηκώσω το βάρος του εαυτού μου
-τα ενδιάμεσα μου βήματα τότε που δεν μπορούσα να σηκώσω το βάρος των άλλων
-τα τελευταία μου βήματα τότε που έγινα εγώ βάρος για τα βήματα των άλλων...

Με θυμάμαι να περπατάω όταν ήμουν μικρή ακόμα, χεράκι-χεράκι, πάντα με κάποιον «μεγάλο» δίπλα μου. Πέντε βήματα δικά μου ήταν ένα δικό του. Ένιωθα περισσότερο σαν να με τραβολογάνε παρά σαν να περπατάμε παρέα. Ένιωθα να περισσεύω... Αυτός ο κάποιος (διαφορετικός κάθε φορά) περπατούσε με τέσσερα πόδια κι εγώ με κανένα...

Με θυμάμαι να περπατάω πηγαίνοντας στο σχολείο, μια εβδομάδα πρωί - μια εβδομάδα απόγευμα, και το περπάτημά μου ήταν ανάλογο με το αν είχα διαβάσει ή όχι, αν είχα κοιμηθεί καλά ή όχι, αν τσακώθηκα με κάποια φίλη μου ή όχι... Ανάλογο με τα γεγονότα και με την διάθεση μου απέναντι σε αυτά τα γεγονότα.

Με θυμάμαι να περπατάω πάνω-κάτω σε κάποιο από τα δωμάτια του σπιτιού διαβάζοντας δυνατά οποιοδήποτε θεωρητικό μάθημα. Μπορεί να ήταν για ένα απλό τεστ ή για ένα σοβαρό διαγώνισμα, σε εξετάσεις του δημοτικού, του γυμνασίου ή του λυκείου. Μπορεί να ήταν ιστορία, γεωγραφία, βιολογία ή φιλοσοφία... Δεν έχει καμία σημασία! Κάθε εξετάσεις τα ίδια! Κατέληγα να με πονάνε τα πόδια μου από το περπάτημα και ο λαιμός μου από το «φωναχτό» διάβασμα!

Με θυμάμαι να περπατάω μιλώντας με τις ώρες στο τηλέφωνο με κάποια φίλη για κάποιο πρόβλημα και δίνοντας για μια ακόμη φορά εκείνες τις «απαράδεκτες» «σοφές» συμβουλές μου (αποτέλεσμα εκείνης της «σπάνιας» «αντικειμενικής» ματιάς μου πάνω στα πράγματα).

Με θυμάμαι να περπατάω στα μαγαζιά (και πάλι με κάποια φίλη) και να βαριέμαι! Ήταν και είναι γεγονός. Δεν είμαι άνθρωπος του Shopping (μάλλον είμαι άνθρωπος του σκέτου therapy ή άλλων τύπων therapy!!!)! Έχω περιορισμένο χρόνο αντοχής στα μαγαζιά. Αυτό το αργό περπάτημα χαζεύοντας τις βιτρίνες με εκνεύριζε και με εκνευρίζει τρελά!

Με θυμάμαι να περπατάω με μια τεράστια τσάντα στην πλάτη μου (και δεν εννοώ μόνο για τα χρόνια του σχολείου αλλά και αργότερα). Μια τσάντα γεμάτη χαρτιά, στυλό, τετράδια, βιβλία, φόρμες, κάλτσες... Περιπλανώμενη καλλιτέχνης, έτοιμη για πρόβα ανά πάσα στιγμή! Η μαγική μου τσάντα είχε τα πάντα όχι μόνο για εμένα αλλά και για ολόκληρο θίασο αν χρειαζόταν! (Μέχρι σήμερα, όσοι άνθρωποι με γνωρίζουν με αναγνωρίζουν στον δρόμο από την τεράστια τσάντα που κουβαλάω μαζί μου, η οποία έχει γίνει πια ένα με εμένα).

Με θυμάμαι να περπατάω κουβαλώντας ένα σακβουαγιάζ! Όλοι όσοι με συναντούσαν μου ευχόντουσαν «Καλό ταξίδι» ή «Να περάσεις καλά». Εγώ χαμογελούσα γιατί το σακβουαγιάζ μου έκρυβε ένα μυστικό. Ήταν γεμάτο με ρούχα και σκηνικά αντικείμενα είτε για κάποιο αυτοσχεδιασμό σε κάποιο σεμινάριο είτε για κάποια παράσταση σε κάποιο θέατρο (η ποσότητα και η ποιότητα των πραγμάτων ήταν η ίδια και στις δύο περιπτώσεις)! Κατά μία έννοια πήγαινα να κάνω το δικό μου ταξίδι σε άλλα μέρη και σε άλλους τόπους. Η φαντασία ήταν το εισιτήριο μου, η πρόβα το ταξίδι μου και η παράσταση ο προορισμός.

Με θυμάμαι να περπατάω στην Πατησίων, στην Αχαρνών, στην Φωκίωνος, στην Αλεξάνδρας, στο κέντρο της Αθήνας, στο Μοναστηράκι, στο Θησείο, στην Ηλιούπολη, στο Περιστέρι, στην Θεσσαλονίκη, στα Χανιά, στα Γιάννενα, στην Κέρκυρα, στην Σάμο...

-Στο Λονδίνο. Στο πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό. Μία η ώρα το βράδυ χωρίς να έχω ιδέα πού πάω και πώς θα πάω βάζοντας τα με τον εαυτό μου που για μία ακόμα φορά είμαι τόσο ανοργάνωτη και άφησα τα πάντα για τελευταία στιγμή και που απλά δεν είχα σκεφτεί να φτάσει τουλάχιστον η πτήση μου πρωί!
-Στο Λονδίνο. Στο ίδιο ταξίδι. Όλη μέρα κάθε μέρα για δύο εβδομάδες. Με ένα χάρτη στο χέρι. Γυρνώντας όλα τα πάρκα, κοιτάζοντας λίμνες και σκιουράκια και χαμογελώντας στους ανθρώπους που έκαναν τζόκινγκ και ποδήλατο.
-Στο Λονδίνο στο δεύτερο μου ταξίδι με την αδερφή μου. Χαρούμενη που όσα είδα μόνη μου τώρα τα έβλεπαν δύο ζευγάρια μάτια και όσα ένιωθα, τα ένιωθαν δύο καρδιές.

Με θυμάμαι να περπατάω και να μην περπατάω ταυτόχρονα, να κινούμαι και να μην κινούμαι την ίδια στιγμή! Στο μοναδικό μέρος που μπορεί να συμβεί αυτό: Στο διάδρομο του γυμναστηρίου. Ματαιότης Ματαιοτήτων. Να περπατάω και να μένω στο ίδιο σημείο.

Με θυμάμαι να περπατάω...

-Φθινόπωρο σε μια χιονισμένη πλατεία.
-Χριστούγεννα σε μια στολισμένη πόλη.
-Πρωτοχρονιά ξημερώματα, μετά από ξενύχτι, ψάχνοντας απεγνωσμένα για ζεστό κουλούρι!
-Πρωτομαγιά σε κάποιο λόφο μαζεύοντας λουλούδια.
-Καλοκαίρι σε κάποια ακρογιαλιά μαζεύοντας κοχύλια.

-Ακούγοντας μουσική.

-Προσπαθώντας να βρω μια λύση.

-Μόνη μου, μόνη μου, μόνη μου ή με παρέα.

-Γρήγορα (όταν είμαι αγχωμένη), αργά (όταν είμαι στενοχωρημένη) και σε κανονικό ρυθμό (όταν είμαι αφηρημένη και δεν έχω προλάβει να αγχωθώ ή να στενοχωρηθώ για κάτι)!

-Για να προλάβω, για να ξεχάσω, για να ηρεμήσω, για να γεμίσω, για να εκτονωθώ, για να χαλαρώσω, για να σωθώ,
για να με νιώσω...

-Στην βροχή τραγουδώντας.

-Σε ένα καράβι όπου κοιμούνται όλοι βράδυ.

-Στα όνειρά μου. Στον αέρα, στο νερό ή πάνω στο ουράνιο τόξο.

-Στην πραγματικότητα. Παντού και πάντα.

Με θυμάμαι να περπατάω μετά από ένα απροσδόκητο φιλί, χαζογελώντας και στραβοπατώντας σαν μεθυσμένη, 120% ερωτευμένη και νιώθοντας απόλυτα ευτυχισμένη! Με θυμάμαι να δυσκολεύομαι να περπατήσω σε ευθεία και να μην μπορώ να αρθρώσω λέξη. Μόνο να γελάω, να γελάω, να γελάω. Και στο μυαλό μου (για πρώτη φορά στην ιστορία) να μην υπάρχει καμία σκέψη. Μόνο το κενό!

Με θυμάμαι να περπατάω από τον Άγιο Νικόλαο μέχρι τον Περισσό, μετά από ένα χωρισμό. Και στο μυαλό μου (για δεύτερη φορά στην ιστορία) να μην υπάρχει καμία σκέψη. Μόνο το κενό. Να περπατάω στο κενό. Μόνο που τώρα το ίδιο κενό είχε άλλη γεύση και όψη.

Με θυμάμαι να περπατάω σκεπτόμενη «δεξί-αριστερό, δεξί-αριστερό». Σε μια προσπάθεια να με πιέσω τουλάχιστον να περπατήσω μηχανικά μήπως και καταφέρω να βγω από την κατάθλιψη. Σε μια προσπάθεια να με πείσω να σηκωθώ από το κρεβάτι (δεξί-αριστερό), να βγω στον έξω κόσμο (δεξί-αριστερό), να πάω για πρόβα (δεξί-αριστερό), να σταματήσω να κλαίω (δεξί-αριστερό) και να αρχίσω ξανά να ζω (δεξί-αριστερό, δεξί-αριστερό).

Με θυμάμαι να περπατάω
-και να σκέφτομαι.
-και να γράφω.
-και να διαβάζω.
Μα κυρίως να περπατάω και να παρατηρώ.

Με θυμάμαι να περπατάω
-στα 5,
-στα 10,
-στα 20,
-στα 30,
-στα 40,
-στα 50,
-στα 60 μου χρόνια.

Με θυμάμαι να περπατάω, όταν παραμεγάλωσα πια, όταν έγινα πολύ πολύ μεγάλη, χεράκι-χεράκι, πάντα με κάποιον «μικρό» δίπλα μου. Πέντε βήματα δικά μου ήταν ένα δικό του. Ένιωθα περισσότερο σαν να με τραβολογάνε παρά σαν να περπατάμε παρέα. Ένιωθα να περισσεύω... Αυτός ο κάποιος (διαφορετικός κάθε φορά) περπατούσε με τέσσερα πόδια κι εγώ με κανένα...

Με θυμάμαι να περπατάω

-τα πρώτα μου βήματα τότε που δεν μπορούσα να σηκώσω το βάρος του εαυτού μου
-τα ενδιάμεσα μου βήματα τότε που δεν μπορούσα να σηκώσω το βάρος των άλλων
-τα τελευταία μου βήματα τότε που έγινα εγώ βάρος για τα βήματα των άλλων...

Αλλά η αλήθεια είναι πως, όχι, τα πρώτα μου βήματα δεν τα θυμάμαι (τα θυμούνται οι άλλοι... με θυμούνται να περπατάω στις μύτες των ποδιών μου, ήθελα φαίνεται ή να ψηλώσω ή να μεγαλώσω ή να χορέψω ή και τα τρία μαζί!) και τα τελευταία μου βήματα ακόμα δεν τα έχω φτάσει και δεν τα έχω ξεπεράσει για να γίνουν ανάμνηση (αλλά ακόμα κι όταν τα ξεπεράσω είναι πολύ πιθανό να τα θυμούνται μόνο οι άλλοι και δεν νομίζω να είναι πια στις μύτες των ποδιών μου). Έτσι το μόνο που μου μένει (και για να ζω και αργότερα για να θυμάμαι) είναι όλα εκείνα τα ενδιάμεσα βήματα. Αυτά περπατάω, αυτά θα περπατάω, μέχρι τα πόδια μου να μην αντέχουν πια, μέχρι να υποχρεωθώ από την φύση να σταματήσω, μέχρι τότε... θα συνεχίζω να περπατάω. Θα περπατάω.

Θα με ρωτήσεις γιατί περπατάω.

«Γιατί;», «Γιατί περπατάς;». Θα μου πεις.

Και εγώ θα σου πω πως σε αυτό το περπάτημα κρύβεται ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά του κόσμου. Ή μάλλον καλύτερα του δικού μου κόσμου, του κόσμου μου. Μου πήρε καιρό να το ανακαλύψω και θέλω να το μοιραστώ μαζί σου.

Όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν έχεις γεννηθεί, όσο χρονών κι αν είσαι, όσα κι αν έχεις περάσει, όσα κι αν έχεις ζήσει, όσες χαρές κι αν πανηγύρισες, όσες ήττες κι αν βίωσες, όσα κι αν κέρδισες ή έχασες σε προσωπικό ή επαγγελματικό τομέα, όσες φορές κι αν έπεσες ή σηκώθηκες, όσα μαχαίρια κι αν έβαλαν στην πλάτη ή στην καρδιά σου, έχω ένα μυστικό για εσένα, μια συμβουλή που είμαι σίγουρη ότι θα σου χρησιμεύσει...

"Keep Walking, my friend, keep walking".

Συνέχισε να περπατάς όχι για τους άλλους αλλά για εσένα, όχι γιατί θα έρθει κάτι καλύτερο (το καλύτερο θα έρθει για να ξαναφύγει) αλλά για εσένα...

Συνέχισε να περπατάς γιατί αυτό είναι το μόνο που σου μένει να κάνεις. Μπορείς να κρατηθείς από αυτό. Μπορείς να επιβιώσεις. Μπορείς να ζήσεις. Ό, τι κι αν γίνεται γύρω σου... Just keep walking...

Γιατί η ουσία της ζωής σου, φίλε μου, βρίσκεται σε εκείνα τα βήματα που βρίσκονται ανάμεσα στα πρώτα και στα τελευταία, σε εκείνα τα ενδιάμεσα βήματα... Κι αν δεν θέλεις να ζήσεις με τις αναμνήσεις των βημάτων σου, συνέχισε να περπατάς... Κάνε τα βήματα αυτά να αξίζουν και μην αφήσεις κανέναν και τίποτα να σου τα στερήσει.