Πάντα... Πόσο!

 

Πάντα φανερή μες στην αφάνειά μου,

Πάντα ασταθής στην σταθερότητά μου,

Πάντοτε παιδί στην ωριμότητά μου,

κι όλο κωμική στην τραγικότητά μου.

Πόσο θλιβερή μέσα στην ευτυχία!

Πόσο χαοτική μέσα στην ηρεμία!

Πόσο ελπιδοφόρα στην μελαγχολία!

Πόσο στριφογύρισμα στην ακινησία!

Πόσο ανάμεσα σε δύο άκρα... 

να κινούμαι!

Πόσο ανάμεσα σε δύο κόσμους...

Δεν το αρνούμαι!!!

Πόσοι εαυτοί μέσα σε έναν!

Από τον καθέναν στον κανέναν!

Πόσες σκέψεις μέσα σε μία!

Πότε είμαι σ’ όλες πότε σε καμία!

Πόση αντίφαση.

Πόση αντίδραση.

Πόση αντίρρηση.

Πόση αντίθεση.

Πόση οργάνωση μέσα στην αταξία!

Πόση πτώση μες στην δημιουργία!

Πάντα στη ζωή μου να παραπατώ!

Πάντα προσπαθώντας... να ισορροπώ!