Σ

 

Σ

 

Ήμουν ψευδή και, μάλλον, είμαι ακόμα,

το «σίγμα» μου δεν σβήνεται με γόμα,

προσπάθησα πολύ να το διορθώσω,

το «μοιάζει κάπως θήτα» να μειώσω,

το σίγμα το «σωστό» να εμφυχώσω,

και όλα, κάπως όμορφα, να τα μεταμορφώσω!

 

Ήμουν παιδί, στα δόντια είχα κενό,

κι αυτό έκανε το «σίγμα» μου στενό,

συνήθισε να λέγεται αλλιώς,

προσπάθησα, δεν το άλλαξε ο καιρός,

έκανα τις ασκήσεις μου, καθημερινά,

μα πρόοδο δεν έβλεπα, αλήθεια, ειλικρινά!

 

Ήμουν μικρή, δεν καταλάβαινα το «λάθος»,

μα όλες τις «σίγμα» εργασίες τις έκανα με πάθος!

Εμένα μου ακουγόταν το «σίγμα» μου σωστό,

και πώς να αλλάξω θέση για ένα χιλιοστό;

Κοίταζα τον καθρέφτη, μίλαγα δυνατά,

κι έλεγα τις λέξεις μου με κάποια διαφορά...

 

Το «Σίγμα» της ζωής μου, που είναι συχνά ψευδό,

κάπως πιο «θολωμένο», κάπως μη καθαρό,

άλλοι το βρήκαν άσχημο, άλλοι ενοχλητικό,

άλλοι το βρήκαν όμορφο και γοητευτικό,

εγώ το ένιωθα απλά, όπως μιλάω εγώ,

το ένιωθα δικό μου, το ένιωθα «σωστό».

 

Τώρα δεν είμαι πια μικρή, τώρα δεν είμαι πια παιδί,

Τώρα δεν είμαι σίγουρη αν είμαι πια ψευδή...

Το Σίγμα-Θήτα μου ζητάει να εκφραστεί...

Το αφήνω να υπάρχει σε κάθε του στιγμή...

Πότε είναι Σίγμα σταθερό, πότε είναι Θήτα πιο θολό,

Πότε είναι κάτι ενδιάμεσο, δεν είναι καθαρό...

 

Στα όσα χρόνια έζησα, στα όσα χρόνια ζω,

Άνθρωποι που Αγάπησα, Άνθρωποι που Αγαπώ,

Μου είπαν δεν ακούνε το «σίγμα» το θολό...

Κι εγώ αναρωτήθηκα τι να σημαίνει αυτό...

Ίσως, λοιπόν, σημαίνει πως αν σε Αγαπήσουν...

Κι αυτά που σε δυσκόλεψαν στο τέλος θα κυλήσουν...

 

Δεν είναι πως το «σίγμα» μου έχει «διορθωθεί»...

Το αντίθετο, συχνά, αλλιώς θα ειπωθεί...

Μα όσοι με Αγάπησαν και όσοι με Αγαπάνε,

απλά δεν το προσέχουν, απλά το προσπερνάνε...

Η Αγάπη έχει μια απλότητα σε όλα της τα σημεία...

Κι αυτά που μοιάζανε «στραβά» τα δείχνει σαν ευθεία...