Πρώτη Μαρτίου

Αγαπητέ μου Φίλε, καιρό έχω να σου γράψω...

Είμαι σπίτι, πίνω ζεστό τσάι, ακούω Σοπέν, για την ακρίβεια πριν άκουγα Σοπέν τώρα ακούω Τιρσέν... Τα γατάκια κοιμούνται, το σπίτι είναι ήσυχο... Εγώ έχω άδεια ημέρα... Σωματικά πονάνε όλα... Ψυχολογικά πονάνε τα μισά... Ή μήπως αντίθετα κι αντίστροφα; Νιώθω ήρεμη και ήσυχη... παρά τις σωματικοψυχολογικές ενοχλήσεις και τις εξωτερικοεσωτερικές ανησυχίες... Δεν ξέρω αν θα βγω να περπατήσω... Μπορεί... Μπορεί και όχι... Η πορεία της ημέρας και η διαδρομή του απογεύματος θα δείξει... Έκανα δουλίτσες στο σπίτι... Αρκετές και δύσκολες... Είναι να καθαρίσουν-ξεκαθαρίσουν τόσο πολλά, δεν τα προλαβαίνω κι αυτά... Έτσι όταν μένω σπίτι... βρίσκω ευκαιρία... όχι μόνο για να χαλαρώσω μα και για να οργανωθώ-τακτοποιηθώ... Όλα είναι ταραγμένα θα έλεγα... όχι τώρα... τώρα εἰναι ήσυχα... γενικά... είναι ταραγμένα... Καινούρια δεδομένα... και ιδιαίτερες καταστάσεις... Αλλά έτσι δεν είναι πάντα η ζωή; Καθημερινά καινούρια και ιδιαίτερη... με τα καλά της και τα κακά της... με τα ωραία και τα «άσχημά» της... Διαβάζω. Αυτές τις μέρες... βρίσκω κάπου ανάμεσα στα τρεξίματα κενά για να διαβάσω... μικρά βιβλία... όποτε και όταν μπορώ... κι αυτό με ηρεμεί και με χαλαρώνει... Απομακρυνόμαστε από εμάς χωρίς να το καταλαβαίνουμε πολλές φορές... Κι αυτά τα λίγα, τα απλά, τα δικά μας στοιχεία... είναι αυτά που μας χαρακτηρίζουν... Δεν θα ζητούσα πολλά από την ζωή μου, να περπατάω, να γράφω, να διαβάζω, να δημιουργώ... Τώρα πώς θα επιβιώσω σε αυτήν την εποχή... δεν το έχω καταλάβει... Σε αυτό θα δείξει η πορεία της ζωής και η διαδρομή του χρόνου... Είναι έξω από εμένα η λογική αυτού του κόσμου... Μπορεί να είναι έξω από τον κόσμο η λογική η δική μου... Ποιος ξέρει; Πάντως... κάτι δεν συντονίζεται... Αυτή η διαφορετικότητα... πάντοτε έχει το τίμημά της... όπως και το ταλέντο... έχει το τίμημά του κι αυτό... Το πιο φοβερό είναι πως δεν θα ήθελα να τα καταφέρω μόνο για εμένα... θα ήθελα να τα καταφέρω για όλους τους ανθρώπους τους διαφορετικούς. Θα είχε σημασία για εμένα να μπορέσω να δείξω πως υπάρχει διαφορετικός δρόμος για τους διαφορετικούς ανθρώπους. Πως δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μας καταπιεί η λογική των άλλων... πως δεν είμαστε καταδικασμένοι να πνιγούμε στις παράλογες συνθήκες... Πως μπορούμε να υπάρξουμε διατηρώντας την ανθρωπιά μας και την αξιοπρέπειά μας... Πως είναι δυνατό να προστατεύσουμε τις αξίες μας. Πως δεν είναι ανάγκη να ξεχάσουμε τις ανάγκες μας. Αλλά τα χρόνια περνάνε... και δεν είμαι σίγουρη αν και πόσο θα αντέξω... Μου δίνει δύναμη όταν γνωρίζω πως υπάρχουν κι άλλοι που ακόμα προσπαθούν με τον δικό τους τρόπο κι αυτοί... όχι μόνο να γίνουν μα και να μείνουν Άνθρωποι... Αλήθεια, τίμια και ειλικρινά προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις... Μα δεν είμαι σίγουρη πως αυτές οι δυνάμεις είναι αρκετές... Τι άλλο να κάνει κανείς; Πέρα από το να είναι τίμιος απέναντι στους άλλους και στον εαυτό του; Πέρα από το να σέβεται και να αγαπάει; Πόσο εύχομαι η αγάπη μου να σταθεί ικανή και δυνατή... Πόσο εύχομαι η αγάπη μου να είναι αρκετή... για να μπορέσω να συνεχίσω... Δεν θα πω πως δεν νιώθω μόνη μου. Θα είναι ψέμα. Νιώθω απέραντα μόνη μου. Μα ξέρω πως και η μοναχικότητα πάει παρέα με αυτό που είμαι. Με πονάει κι ο έρωτας. Δεν θα πω ψέματα ούτε για αυτό. Αυτό το τελευταίο ράγισμα της καρδιάς... δεν ξέρω τι να το κάνω... Είναι πάντα δύσκολες οι απομακρύνσεις και περίεργοι οι χωρισμοί... Κι έτσι απλά ζεις μέσα στο κενό σου. Ή το κενό σου ζει μέσα σε εσένα. Κάπως έτσι. Μεγαλώνεις και ο χωρισμός πονάει διαφορετικά μεγαλώνοντας. Δεν πειράζει, εμείς να είμαστε καλά. Αυτό είναι πάντα που έχει σημασία. Η πορεία θα δείξει. Κι εμείς θα την αφήσουμε να δείξει... Ή αν δεν δείξει η πορεία... θα την κάνουμε εμείς να δείξει... Αυτά τα λίγα... τα γνωστά... τα απλά... Θα είχα πολλά να γράψω μα θα αρκεστώ στα λίγα. Για τώρα. Εύχομαι να είσαι καλά, Αγαπητέ μου Φίλε. Εύχομαι να μπορείς να αναπνεύσεις χωρίς βάρος και η ζωή σου να είναι χωρίς κούραση. Να χαμογελάς... μην το ξεχνάς... σε παρακαλώ... σε κάνει να νιώθεις καλύτερα.

Σε φιλώ.

Μαριλού.