Δάκρυα χαράς

Θυμάμαι μια φορά στην ζωή μου... που έκλαιγα από χαρά... Το έχεις ζήσει άραγε ποτέ αυτό το συναίσθημα; Το να κλαις επειδή είσαι χαρούμενος; Ναι, είχα ακούσει αρκετές φορές για τα δάκρυα χαράς... αλλά νόμιζα πως ήταν έκφραση... όχι πραγματικότητα... Είναι τόσο διαφορετικό το να το αισθάνεσαι... Πολύτιμο βίωμα... Το να κλαις από χαρά... Είναι πολύ λίγες οι στιγμές της ζωής μου που ήμουν χαρούμενη, ακόμα πιο λίγες εκείνες που ήμουν ευτυχισμένη... Και είναι πολλές οι φορές που πόνεσα κι ακόμα πιο πολλές εκείνες που έκλαψα... Κάποτε στέρεψαν τα δάκρυα μου... αλλά πριν να στερέψουν... είναι αλήθεια πως, στο παρελθόν, έκλαψα πολύ... πάρα πολύ... Όμως να κλαίω από χαρά... Τι συναίσθημα! Κι ήταν και σε εκείνο το στάδιο της ζωής μου που ήμουν απόλυτα και απέραντα δυστυχισμένη... Όσοι έχουν βρεθεί στο σκοτάδι... γνωρίζουν την γεύση του... και δεν θέλουν να ξαναϋπάρξουν μέσα σε αυτό... κι ας ξέρουν πως στην ζωή δεν υπάρχουν εγγυήσεις... και πως για αυτούς... μια στραβή στιγμή θα ήταν εύκολο να τους ξανακυλήσει σε τρομαχτικούς δρόμους και αφόρητα μονοπάτια... Μου κάνει εντύπωση που μέσα στο σκοτάδι του τότε... υπήρξε μια στιγμή χαράς... Έντονης χαράς... Συνέβηκε κάτι που με έκανε... να πιστέψω σε εμένα... Μέσα σε μια μόνο στιγμή ένιωσα την αξία μου... και το πιο σημαντικό... ήμουν σίγουρη για τον δρόμο που θέλω να ακολουθήσω σε αυτήν την ζωή... Ξέρεις... Εκείνο το συναίσθημα που όλοι αναρωτιόμαστε τι κάνουμε με την ζωή μας... ή ποιο είναι το νόημα... ή με τι θέλουμε να ασχοληθούμε... ή ποιοι θέλουμε να γίνουμε... Ε, εγώ ήμουν μικρή... και είχα τις απαντήσεις μου από τότε... Ήξερα τι θέλω να κάνω... Ποια θέλω να γίνω... Ποια θέλω να είμαι... Απλά μέσα σε μια μικρή στιγμή της εφηβείας... μου επιβεβαιώθηκε... πως η επιλογή μου... ήταν σωστή... Τότε ήταν τα δάκρυα χαράς που άρχισαν να τρέχουν... Συνέβηκε κάτι... που έκανε το παιδικό όνειρο... να γίνεται εφηβική πραγματικότητα... με την προοπτική... να φτάσει να δημιουργηθεί η ιδανική ενήλικη ζωή μου... Βέβαια... τίποτα δεν έγινε όπως ήταν να γίνει... τελικά διαλύθηκε το σύμπαν σκοτώνοντας μαζί και το όποιο όνειρο... Μα εκείνα τα δάκρυα χαράς... ήταν αληθινά... και ήταν δικά μου... όπως και η στιγμή που τα γέννησε... αληθινή... και δική μου... Ξέρεις... μπορεί να μας τα έχουν πάρει όλα... αλλά το πόσο χαίρομαι που δεν μπορούν να μου «κλέψουν» τις λίγες ευτυχισμένες στιγμές μου δεν λέγεται... Γιατί και μόνο η ανάμνηση του αληθινού μπορεί κάποτε να σταθεί αρκετά δυνατή για να νικήσει το ψέμα...