Χώροι

 

 

20.09.2024 Παρασκευή

 

Σήμερα πήγα να δω έναν χώρο

(για μια ακόμα φορά, αναζητάω χώρο για μαθήματα, σεμινάρια, πρόβες).

 

Έφτασα νωρίτερα (όπως συνηθίζω να κάνω). Είχα αρκετή διαδρομή, δεν ήξερα πώς και πόσο να την υπολογίσω χρονικά, και, φυσικά, προτίμησα να φτάσω πιο νωρίς από το να φτάσω πιο αργά.

 

Άνοιξα σιγά την πόρτα του Θεάτρου, περπάτησα αργά και αθόρυβα και τους είδα όλους σκορπισμένους γύρω από τη σκηνή.

 

Ο Άνθρωπος με τον οποίο είχα συνάντηση (κι είχα τόσα χρόνια να τον δω!) καθόταν μαζί με έναν άλλον Άνθρωπο, σε δύο καρέκλες, ο ένας απέναντι από τον άλλον και συζητούσαν. Ήταν τόσο όμορφα ταιριαστοί που με συγκίνησε αυτή η αρχική εικόνα. Δύο εντελώς κινηματογραφικές φιγούρες. Στα καθίσματα του κοινού καθόταν μια γυναίκα και λίγο πιο πέρα δίπλα στη σκηνή ήταν ένας νεαρός, ή, μάλλον, ίσως, όχι και τόσο νεαρός, περίπου στην ηλικία μου... Είναι αυτή η ιδιαίτερη «ενδιάμεση» ηλικία...

 

Ρώτησα αν ενοχλώ και μού είπαν πως έχουν τελειώσει κάνοντάς μου νόημα να περάσω. Ο υπεύθυνος του Θεάτρου με γνώρισε στον Άνθρωπο-σκηνοθέτη δίπλα του.

 

Με το που άκουσα το όνομά του, χαμογέλασα. Είχα μια μικρή ιστορία ζωής μαζί του που είμαι σίγουρη πως δεν θα την θυμόταν...

 

Κάθισα σιωπηλά στο κοινό. Παρακολούθησα με ενδιαφέρον όσα συζητούσαν. Άκουσα, για παράδειγμα, να λέγεται για το Θέατρο πως δεν είναι μόνο Τέχνη και ότι είναι και «αγγαροδουλειά» με την έννοια του πόση δουλειά χρειάζεται να κάνει κάποιος στις πρόβες για να φτάσει στις παραστἀσεις.

 

Και πάλι δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το χαμόγελό μου. Όχι γιατί μου έλειπε ποτέ η προθυμία αλλά επειδή είμαι από τους ηθοποιούς που ρίχνουν πολλή δουλειά, πάρα πολλή δουλειά, όταν επιλέγουν να ασχοληθούν με κάτι κι αυτό το είχα από πάντα...

 

Όταν τελείωσαν την πρόβα τους, ο σχεδόν συνομήλικός μου, γύρισε να με κοιτάξει. Δώσαμε τα χέρια, γνωριστήκαμε, μού είπε σε σχέση με το τί έργο κάνουν πρόβα και πότε το ανεβάζουν. Ευχήθηκα «καλή επιτυχία» και είπα πως το πιθανότερο θα πάω να τους δω. Ύστερα αυτός και η γυναίκα έφυγαν. Ο υπεύθυνος του χώρου πήγε μέσα, νομίζω στο γραφείο, και έτσι έμεινα, για λίγο, μόνη μου με τον σκηνοθέτη.

 

Δεν άντεξα, λοιπόν, να μην του πω την μικρή ιστορία μας.

 

«Κάποτε μου είχατε στείλει ένα βιβλίο σας...» είπα.

 

Κι έκεινος με κοίταξε με έκπληξη.

 

Δεν με γνώριζε, δεν τον γνώριζα. Αλλά, ναι, ήταν αλήθεια. Μού είχε στείλει ένα βιβλίο του...

 

«Δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να σας το πω από κοντά: Το βιβλίο σας μου άρεσε πολύ, μου άρεσε πάρα πολύ. Με άγγιξε η αλήθεια του. Αλήθεια, έχει αλήθεια. Είναι τόσο αληθινό.»

 

Εκείνος συνέχιζε να με κοιτάζει, σχεδόν συγκινημένος, και μού είπε πως δεν το θυμόταν και με ρώτησε πώς και μού το έστειλε... Το βιβλίο του... θυμόταν να το στέλνει μόνο σε φίλους του...

 

Μα πώς να το θυμάται! Δεν είχαμε κάνει ποτέ κάποια ουσιαστική γνωριμία από κοντά! Εδώ εγώ όταν τον είδα δεν θα τον αναγνώριζα και δεν θα του έλεγα τίποτα. Από το όνομά του μού ήρθε αμέσως το βιβλίο και στην αρχή δεν ήμουν καν σίγουρη πως είναι αυτός! Όταν είπε κάτι στους ηθοποιούς στη συζήτηση, μετά την πρόβα, σιγουρεύτηκα κι έτσι σκέφτηκα να του μιλήσω...

 

«Δεν πειράζει που δεν το θυμάστε. Πώς να το θυμάστε! Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Πάρα πολλά!»

 

«Αν σου άρεσε εκείνο το βιβλίο...» μού είπε ευγενικά «να σου στείλω τότε και το άλλο μου βιβλίο, αυτό που έγραψα τώρα... Αν θες μου δίνεις τη διεύθυνσή σου και...»

 

Η χαρά μου δεν περιγράφονταν!

 

«Εννοείται!» είπα κι έγραψα αμέσως τη διεύθυνσή μου και τού την έδωσα σε ένα χαρτί.

 

Τι απρόσμενη συνάντηση ήταν αυτή! Εγώ είχα έρθει να δω τον χώρο και τώρα, να! Συζητούσα με έναν Άνθρωπο που δεν είχα συζητήσει ξανά!

 

«Μου άρεσε πολύ το βιβλίο σας...» είπα ξανά και το εννοούσα. «Με συγκίνησε ο τρόπος που μιλούσατε για τον καλλιτεχνικό χώρο...»

 

Ήρθε τότε ο συμπαθητικός και προσιτός υπεύθυνος του χώρου (που είμαι σίγουρη πως αν διάβαζε αυτό το κείμενο δεν θα ήθελε καθόλου να περιγράφεται σαν «υπεύθυνος χώρου» καθώς είναι πάνω και πέρα από όλα... μουσικός... καλός μουσικός...).

 

Με το που μπαίνει, λοιπόν, στον χώρο, γυρίζω, αμέσως, και τού λέω με ενθουσιασμό

 

«Μου είχε στείλει κάποτε το βιβλίο του!»

 

Και χαμογελάσαμε-γελάσαμε και οι τρεις μας.

 

«Είδες;» λέει ο σκηνοθέτης-συγγραφέας «Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που διαβάζουν!»

«Ναι!» είπε και ο μουσικός-υπεύθυνος «Αισιόδοξο το ότι οι νέοι διαβάζουν!»

 

Γέλασα μέσα μου με το «οι νέοι». Οι νέοι... Είναι όπως όταν κι εγώ σκέφτηκα αρχικά σαν «νεαρό» τον συνομήλικό μου στον χώρο...

 

Και οι παλιοί! Και οι παλιοί! Είπα μέσα μου... Δεν ήμαστε και τόσο νέοι πια...

 

Βέβαια, καταλαβαίνω... Ήμουν πιο νέα από τους δύο αυτούς Ανθρώπους και για αυτό το είπαν αυτό... αλλά και πάλι... τέλος πάντων...

 

«Μου αρέσει το διάβασμα. Μου αρέσουν τα βιβλία.» είπα αυθόρμητα...

 

Και κάπως έτσι έκλεισε η συζήτησή μας... Με ένα απλό... Μου αρέσουν τα βιβλία...

 

Χαιρετήσαμε τον σκηνοθέτη...

 

Κι εγώ έμεινα να συζητήσω για τον χώρο και να ρωτήσω μέρες και ώρες και χρήματα... με έναν Άνθρωπο που υπάρχει λόγος που τον συμπαθούν όλοι και που λένε τα καλύτερα για αυτόν...

 

Κι όταν έφυγα σκεφτόμουν τη μικρή βιβλιο-ιστορία μου...

 

Κάποτε, πριν πολλά πολλά πολλά χρόνια, μπορεί να είναι και σχεδόν είκοσι πια, επειδή αυτό το βιβλίο δεν μπορούσες να το βρεις στα βιβλιοπωλεία, είχε εξαντληθεί;, δεν θυμάμαι, ούτε και τώρα μπορείς να το βρεις, επικοινώνησα με αυτόν τον σκηνοθέτη. Κι εκείνος μού το έστειλε ταχυδρομικά... Ο σκηνοθέτης τώρα μού είπε πως όχι μόνο δεν βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία πια... αλλά δεν έχει ούτε ο ίδιος άλλα για να δώσει... και επειδή του μίλησα με τόση συγκίνηση για αυτό προβληματίστηκε μήπως να βρει τρόπο και να βγάλει μερικά ακόμα αντίτυπα... για να μπορεί να δώσει...

 

Αισθάνθηκα πολύ τυχερή... που το έχω στα χέρια μου...

 

Και σκέφτηκα... πως, ίσως, ήρθε η ώρα, μετά από τόσα χρόνια, να το ξαναδιαβάσω...

 

Μπορεί να μη βρήκα ακόμα το χώρο μου... αλλά μέσα από όλα αυτά... μοιάζει σαν να συναντάω, ξανά και ξανά, τον εαυτό μου... κομμάτια του εαυτού μου... κι είναι σαν σκόρπιες σκισμένες σελίδες βιβλίου που δεν μπήκαν ποτέ σε σειρά και που δεν διαβάστηκαν ποτέ... μα που μπορεί να τις συναντήσεις μπροστά σου εκεί που δεν το περιμένεις και κάτι να σου πουν...

 

Αν, φυσικά, έχεις τη διάθεση να τις ακούσεις... να με ακούσεις...

 

Να τις διαβάσεις... Να με διαβάσεις...

Να με ακούσω... Να με διαβάσω...

Σήμερα πήγα να δω έναν χώρο...

και βρήκα μέσα τον εαυτό μου.