Όταν ήμουν μικρή...

Όταν ήμουν μικρή... συχνά... έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουν... Έναν καλύτερο κόσμο και μια καλύτερη πραγματικότητα... Όποτε έβρισκα μία στιγμή μόνη μου... ταξίδευα στον κόσμο και στην πραγματικότητα του μυαλού μου... Και η φαντασία με έκανε να αντέχω την όποια δυσάρεστη αλήθεια... "Θα τα καταφέρω" μου έλεγα... "Δεν μπορεί... θα τα καταφέρω..."... "Δεν θα είμαι για πάντα παιδί... θα μεγαλώσω... κι όταν μεγαλώσω η ζωή μου θα αλλάξει... θα την κάνω εγώ να αλλάξει..." σκεφτόμουν... "Προστάτευσε την Αγάπη... και τη θέληση... Θα σου χρειαστούν..." μου υπενθύμιζα... Κι είχα δίκιο... Μου χρειάστηκαν και ευχαριστώ τον παιδικό μου εαυτό για όσα κατάφερε να σώσει μες στα χαλάσματα... Αν δεν τα είχα σώσει τότε... δεν θα ήμουν αυτό που είμαι τώρα... Αν τα είχα αφήσει όλα να γκρεμιστούν... θα ήμουν κι εγώ ολότελα γκρεμισμένη... Αλλά θυμάμαι πόση δύναμη χρειάστηκε για να κατορθώσω το αδύνατο... Σε αυτό το κλείσιμο των ματιών οφείλω το άνοιγμα της καρδιάς μου... Τον καλύτερο κόσμο δεν τον κατάφερα... αλλά την καλύτερη πραγματικότητα; Θα έλεγα πως άρχισα να την αγγίζω όταν μεγάλωσα...