7/19/19

Πέτρα Άλφα



Αυτή είναι η ιστορίας μιας... πέτρας.

Το κορίτσι πήρε στα χέρια του μια τυχαία πέτρα και την κοίταξε. Ήταν μια περίεργη πέτρα... Την έβαλε όρθια αντί για ξαπλωμένη κι εκείνη με το παράξενο σχήμα της κατάφερνε να σταθεί. Σταθερή. Το κορίτσι ένιωθε αστάθεια, η πέτρα έφερνε σταθερότητα... αυτό της άρεσε. Πήρε ένα πλαστικό σκυλάκι και το κόλλησε στην κορυφή της πέτρας κι ένα άλλο πλαστικό σκυλάκι και το κόλλησε λίγο πιο πέρα, κάπου στο κάτω μέρος της πέτρας. Το σκυλάκι που ήταν στην κορυφή κοίταζε μπροστά ενώ το σκυλάκι που ήταν στο έδαφος κοιτούσε το άλλο σκυλάκι που στεκόταν πάνω από αυτό. Γύρω από το σκυλάκι που ήταν χαμηλά τοποθέτησε τρεις μικρές κόκκινες καρδούλες ενώ γύρω από το σκυλάκι που στεκόταν ψηλά δεν τοποθέτησε τίποτα. Έπειτα, πρόσθεσε κάπου πιο μπροστά, λίγο πιο μακρυά, μια μικρή, κόκκινη, φουσκωτή, μαξιλαράκι, καρδιά, με γύρω γύρω άσπρη δαντέλα. «You bring out The Devil in Me!» έγραφε στο κέντρο της καρδιάς με άσπρα γράμματα. Κι αυτά ήταν όλα κι όλα... όσα κόλλησε πάνω στην πέτρα...

Αν και είδαν πολλοί άνθρωποι την πέτρα ελάχιστοι ένιωσαν τον συμβολισμό... Ούτε καν η ίδια δεν είχε καταλάβει πως η μικρή δημιουργία της έκρυβε (φανέρωνε δηλαδή) μεγάλες αλήθειες... Αυτή ήταν η σχέση της... ερωτευμένη με έναν άνθρωπο σε μια σχέση χωρίς ισορροπία και σε μια ισορροπία χωρίς σχέση... Οι καρδιές υπήρχαν μόνο γύρω από εκείνην κι όχι γύρω από εκείνον... Κι αυτή η σχέση είχε τόσο πόνο... Κι αυτή η σκιά που άρχιζε να γεννιέται μέσα της... άλλαζε την αγγελική μορφή της... Πού θα κατέληγε αυτός ο έρωτας; Δεν την ενδιέφερε καθόλου. Την ένοιαζε μόνο που τον ζούσε... «Για πόσο;»... «Για όσο...»... έλεγαν και ξανάλεγαν και οι δύο... και το αγόρι και το κορίτσι... «Ας είμαστε μαζί... Για όσο...»... Καμία υπόσχεση... Καμία δήλωση... Καμία δέσμευση... Τίποτα το συμβατικό... Τίποτα το αγχωτικό... «Ας είμαστε μαζί...» έλεγαν και ξαναέλεγαν μα το εννοούσαν διαφορετικά... Άλλο σήμαινε «μαζί» για τον έναν, άλλο σήμαινε «μαζί» για τον άλλον... Στεκόντουσαν σε διαφορετικά σημεία... Εκείνος ψηλά... Εκείνη χαμηλά... Κι όσο ψήλωνε εκείνος τόσο χαμήλωνε εκείνη... Αλλά δεν είχε μάτια να το δει... Το βλέμμα της ήταν στραμμένο μόνο σε εκείνον... Τον θαύμαζε... Τον αγαπούσε... Εκείνος δεν εκφραζόταν ποτέ... κι εκείνη αποκωδικοποιούσε κινήσεις και λέξεις... μετρημένες κινήσεις... στερημένες λέξεις... εγκλωβισμένες εκφράσεις... Κυκλωμένη και τυφλωμένη από τις κόκκινες καρδούλες... έβλεπε γύρω της μόνο κόκκινο... μόνο έρωτα... δεν υπήρχε τίποτα άλλο στον κόσμο...

Της πήρε χρόνο να δει πως αυτό το, ίδιο μα και διαφορετικό, κόκκινο άρχισε να την πληγώνει... να στρέφεται εναντίον της... να την τρώει σιγά σιγά... από αγάπη να γίνεται αίμα... Ο ἐρωτας αυτός της σκότωνε την αγάπη... της σκότωνε την ελπίδα, την επικοινωνία... την αισιοδοξία... την ρουφούσε... Οι καρδούλες της άρχισαν να αποκτούν κοφτερές άκρες... κι η μόνη λύση για να ζήσει ήταν να φύγει...

Η σχέση σταμάτησε... Η πέτρα μετά από τόσα χρόνια υπάρχει ακόμα... Στέκεται. Σταθερή. Μα το κάτω σκυλάκι ξεκόλλησε και το κορίτσι, γυναίκα πια, δεν το ξανακόλλησε ποτέ... Γιατί; Γιατί... Να ένας ακόμα συμβολισμός... Εκείνη έφυγε... όπως και το σκυλάκι... και πήρε τον δρόμο της, την ευθεία της, την πορεία της, την διαδρομή της... Άφησε πίσω τις καρδούλες της... Μα όχι την καρδιά της... Άφησε πίσω εκείνον... Μα όχι τον εαυτό της... Είπε αντίο... στους τραυματικούς έρωτες... στις κοφτερές άκρες... και πήγε αλλού... σε άλλους ανθρώπους και σε άλλες σχέσεις... Και περπατάει και προχωράει όπως και το σκυλάκι... με σταθερή αστάθεια... με ασταθή σταθερότητα... χωρίς να είναι κολλημένη σε καμία πέτρα... αλλάζοντας κατευθύνσεις και βλέμματα και εμπειρίες... Θα μείνει κάπου σταθερά μόνο αν δεχτεί κάποιος να μην στέκει πιο ψηλά ή πιο χαμηλά από εκείνην... Μα να περπατάνε μαζί... και να εννοούν με τον ίδιο τρόπο το «μαζί»...


No comments:

Post a Comment