Γεγονός 04

Γεγονός 04: Δεν ήταν, όμως, μόνο τα μπρελόκ. Ήταν και τα κλειδιά. Α! Αυτά τα κλειδιά! Πόσες ιστορίες λένε για τις πόρτες! Μικρά, μεγάλα, χρυσά, χάλκινα, απλά, στολισμένα, στριφογυριστά... Κλειδιά για σπίτια, για αυτοκίνητα, για κουτιά, για μπαούλα, για ημερολόγια, για ντουλάπες... Και τώρα που είπα ντουλάπες... Έκλεισα το ένα φύλλο της ντουλάπας και πιάστηκε ένα φόρεμα. Ποιο φόρεμα; Ακόμα δεν ξέρω... Δεν μπορώ να δω... Πάω να τραβήξω το φόρεμα... δεν γίνεται τίποτα. Πάω να γυρίσω το κλειδί... δεν γίνεται τίποτα. Μου έχει ξανασυμβεί. Άλλη μια φορά. Το αποτέλεσμα ήταν πως όταν κατάφερα να γυρίσω το κλειδί και να τραβήξω το ύφασμα έκανα μια ωραιότατη τρύπα σε ένα από τα αγαπημένα μου φορέματα. Ένα φόρεμα που μου είχε πάρει δώρο ένα συγγενικό πρόσωπο όταν ήμουν 16-17 χρονών. Και άντεχε μέχρι τώρα... Φαινόταν σχεδόν σαν καινούριο... Αυτό κατάφερα τότε να σκίσω... Τώρα, λοιπόν, τα παθήματα μαθήματα και τα μαθήματα παθήματα, προσπάθησα να είμαι ακόμα πιο προσεχτική. Και τότε ήμουν προσεχτική αλλά, καμιά φορά, δεν αρκεί το να είσαι προσεχτικός για να κυλήσουν τα πράγματα ήρεμα και χωρίς προβλήματα. Πάω να γυρίσω το κλειδί... και... σπάει. Αλήθεια, δεν το έκανα και με τόση δύναμη ώστε να σπάσει! Τώρα, λοιπόν, έχει μείνει πιασμένο το φόρεμα μαζί με το σπασμένο κλειδί... Γιατί το σπασμένο κομματάκι κλειδιού έχει μείνει εκεί που είναι το πιασμένο κομματάκι του φορέματος... Ωραία... Πολύ ωραία... Εξαιρετικά. Καταπληκτικά. Κι άλλα τέτοια επιρρήματα. Το άφησα εκεί αν και ξέρω πως δεν θα λυθεί το πρόβλημα μόνο του. Θα ασχοληθώ μετά μαζί του. Τι γίνεται αυτές τις ημέρες; Δεν ξέρω τι παθαίνουν τα πράγματα... Το ένα μετά το άλλο. Πρώτα το φόρεμα. Μετά το κλειδί. Φυσικά, δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Το να σκιστεί ένα φόρεμα ή το να σπάσει ένα κλειδί. Το να μην ανοίγει μια πόρτα. Όπως και στην ζωή, δεν είναι το χειρότερο το να μην ανοίγει μια πόρτα... το να μην έχεις το κλειδί για αυτήν ή το να μην ταιριάζει το δικό σου κλειδί σε αυτήν ή το να σπάσει το κλειδί σου μέσα σε αυτήν... Όχι, πολλές φορές, υπάρχουν πόρτες που ανοίγουν διαφορετικά... ή μπορεί ακόμα και να είναι ήδη ανοιχτές και να μην χρειαζόσουν καν κλειδί για να τις ανοίξεις. Επίσης, πολλές φορές, υπάρχουν πόρτες που μένουν κλειστές και που δεν ανοίγουν, δεν μπορούν να ανοίξουν, για εσένα. Με τίποτα; Με τίποτα. Δεν πειράζει. Καμιά φορά, οι πόρτες περιορίζουν τις εκδοχές σου, δεν τις ανοίγουν μα τις στενεύουν. Δεν ξέρω ακόμα τι θα γίνει; Θα σκιστεί το φόρεμα; Θα βγει το σπασμένο κλειδί; Θα ανοίξει η πόρτα; Όλες οι εκδοχές μπροστά μου. Μπορεί. Μπορεί. Μπορεί. Μπορεί και όχι. Όλα πιθανά. Αλλά... και πάλι... αλλού κρύβεται η ουσία... Ένα κλειδί είναι απλά ένα κλειδί. Ό,τι κι αν ανοίγει. Ένα φόρεμα είναι απλά ένα φόρεμα. Ό,τι κι αν εκφράζει. Τα σπασμένα κλειδιά δεν ορίζουν ποιες πόρτες τελικά θα ανοιχτούν και τα σκισμένα φορέματα δεν ορίζουν ποια σώματα τελικά θα χορέψουν. Αυτό που φαντάζομαι θέλω να πω είναι... δεν ανήκουν τα σώματα στα φορέματα, τα φορέματα ανήκουν στα σώματα...