Οι άνθρωποι που κλαίνε...

Τον τελευταίο καιρό συναντάω συνέχεια στον δρόμο μου ανθρώπους που κλαίνε...

Δεν ξέρω αν είναι ο καιρός, οι άνθρωποι, ο δρόμος μου ή εγώ... μα κάτι έχει αλλάξει...

Και παλιότερα συναντούσα αλλά, ίσως, όχι τόσο συχνά...

Έτσι άρχισα να αναρωτιέμαι...

Και παλιότερα αναρωτιόμουν αλλά, ίσως, όχι τόσο πολύ...

Τι είναι αυτό που μας κάνει – που μπορεί να μας κάνει – να κλάψουμε δημόσια μα ιδιωτικά; Τι είναι αυτό που μας οδηγεί μπροστά σε τόσους άλλους ανθρώπους να έχουμε μια τόσο προσωπική στιγμή; Είναι κάτι που μας ξεπερνάει; Είναι κάτι που είναι τόσο πέρα από εμάς που μας επιτρέπει να εκφράσουμε τον πόνο ελεύθερα; Που μας κάνει να μην μας ενδιαφέρει πού βρισκόμαστε και ποιοι είναι γύρω μας; Και πώς όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι μπροστά σε μια τέτοια στιγμή στρέφουν το βλέμμα, επιλέγουν να στρέψουν το βλέμμα, είτε από αδυναμία, είτε από αδιαφορία, είτε από φόβο, είτε από υπεροψία, είτε ακόμα και από διακριτικότητα ή από σεβασμό, είτε από οτιδήποτε άλλο; Συνήθως... η όποια έκφραση... του όποιου συναισθήματος... όλους τους κάνει - όλους μας κάνει - να αισθανόμαστε άβολα... περίεργα... «κάπως»... Ιδιαίτερα όταν αυτό συμβαίνει σε έναν χωρό και σε έναν χρόνο που δεν το περιμένουμε...

Παρατηρούσα τον εαυτό μου. Όπως συνηθίζω να κάνω... Τι μου συμβαίνει όταν βλέπω κάποιον στον δρόμο να κλαίει; Έναν άγνωστο άνθρωπο σε εμένα; Πώς είναι δυνατόν, να νιώθω το συναίσθημά του τόσο οικείο, τον όποιο θρήνο του τόσο κοντινό, την όποια θλίψη του τόσο δική μου; Πώς γίνεται απλά να μην μπορώ να στρέψω το βλέμμα;... Τι είναι αυτό που με πάει προς αυτούς τους ανθρώπους αντί να με κάνει να κρατήσω τους «τρόπους» ή τις «αποστάσεις», όπως κάνουν οι γύρω μου;... Ίσως να είναι που κουράστηκα από τα στραμμένα βλέμματα... Εξαντλήθηκα από αυτό το να κάνουμε πάντα σαν να μην συμβαίνει τίποτα... Δεν είναι «τίποτα» όταν ένας άνθρωπος κλαίει... Όποιος κι αν είναι... Όπου κι αν είναι... Έχω υπάρξει άνθρωπος που κλαίει κι εδώ κι εκεί και αλλού... Και ένα από αυτά τα «αλλού» ήταν και στους δρόμους... Τι είναι αυτό που ζητούσα τότε; Τι είναι αυτό που αποζητούσα; Ήταν ένα ξέσπασμα; Ήταν μια κραυγή βοήθειας; Ήταν ένας εσωτερικός λυγμός;

Νομίζω πως υπάρχει κάτι κοινό στους ανθρώπους που κλαίνε στον δρόμο... και αυτό το κοινό σημείο το νιώθω βαθιά μέσα μου...

Ίσως για αυτό σταμάτησα να στρέφω το βλέμμα... Ίσως για αυτό σταμάτησα να κρατάω αποστάσεις... Δεν το αποφάσισα. Δεν χρειάστηκε να το αποφασίσω. Δεν το επεξεργάστηκα. Δεν χρειάστηκε να το επεξεργαστώ. Απλά συνέβηκε. Δεν ένιωθα καμία ανάγκη να κάνω αυτό που κάνουν όλοι. Αυτό που θεωρείται «σωστό» και «λογικό». Και έτσι άρχισα να λειτουργώ απλά ανθρώπινα. Τι θα έκανα εγώ; Τι θα ήθελα να κάνω εγώ; Μπροστά σε μια τέτοια στιγμή του όποιου άλλου; Τι θα έκανα εγώ αν δεν φοβόμουν την αντίδραση του άλλου; Τι θα έκανα εγώ αν ήμουν ελεύθερη ουσιαστικά από κανόνες συμπεριφοράς που δεν με εκφράζουν ή που δεν με αφορούν; Και έτσι απλά άρχισα να κάνω αυτό που θα έκανα. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνω ήταν να μην φιλτράρω την πρώτη ενστικτώδη αντίδραση μου. Και δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο ακούγεται. Πλησίασα, αγκάλιασα, άγγιξα, μίλησα, συζήτησα... με ανθρώπους που ήταν άγνωστοι μα τους ένιωθα γνωστούς... Επικοινώνησα ουσιαστικά... ανάλογα με τον άνθρωπο που είχα απέναντί μου, ανάλογα με την συγκεκριμένη στιγμή, ανάλογα με τον συγκεκριμένο πόνο...

Οι άνθρωποι γύρω μου άρχισαν να νιώθουν ακόμα πιο άβολα... γιατί αν μια έκφραση συναισθήματος μας φέρνει σε δύσκολη θέση... μια απάντηση σε μια έκφραση συναισθήματος μας φέρνει σε μια ακόμα πιο δύσκολη θέση... όμως υπήρξαν και στιγμές που κάποιοι άλλοι άνθρωποι γύρω μου επηρεάστηκαν από αυτό... και έγιναν έστω και για λίγο... πιο άνθρωποι...

Αλλά η αλήθεια είναι... πως δεν με ενδιέφεραν τόσο οι γύρω μου... όσο αυτός που είχα απέναντί μου... ήθελα να σταματήσει να κλαίει και ήθελα να νιώσει αυτό που, ίσως, όλοι έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε. Είμαι εδώ για εσένα. Σε καταλαβαίνω. Σε νιώθω. Θα περάσει. Θα τα βγάλεις πέρα. Δεν είσαι μόνος σου. Συμβαίνουν αυτά. Συμβαίνουν κι άλλα. Είσαι δυνατός. Θα τα καταφέρεις. Σε αγαπάω.

Δεν μπορώ να σταματήσω τον πόνο των ανθρώπων όπως ακριβώς δεν μπορώ να κάνω την γη να σταματήσει να γυρίζει... αλλά για όσο η γη συνεχίζει να γυρίζει... μπορώ να συνεχίσω το έργο των ανθρώπων...

Την αγάπη.

Μπορώ αντί να προσπερνάω τον πόνο των ανθρώπων να τον μοιράζω, τουλάχιστον, στα δύο...

Μπορώ να συνεχίσω να προσπαθώ...


Τον τελευταίο καιρό συναντάω συνέχεια στον δρόμο μου ανθρώπους που κλαίνε...

Δεν ξέρω αν είναι ο καιρός, οι άνθρωποι, ο δρόμος μου ή εγώ... μα κάτι έχει αλλάξει...

Και είναι σαν να κλαίω κι εγώ μαζί τους...

Και η θλίψη αντί να εξαπλώνεται... εξατμίζεται...

Σε αυτόν... τον ίδιο δρόμο... που είναι ικανός... να μετατρέψει... ένα συναίσθημα σε ένα άλλο...

Και, κάπως νιώθω, πως μέσα από το ανθρώπινο θα γεννηθεί το ακόμα πιο ανθρώπινο...

Και αντί να εξατμίζεται... θα εξαπλώνεται... η ανθρωπιά...

Όνειρο Μαγεμένο

Ήταν, λοιπόν, ένας μάγος... (όλα τα έχω δει στα όνειρά μου αυτόν τον καιρό... αλλά το ομολογώ, το παραδέχομαι... μάγο δεν είχα δει...!)... Και αυτός ο μεγάλος και ισχυρός μάγος αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο και ισχυρό μαγικό... να μεταμορφώσει κάποιες γυναίκες... σε διάφορα διαφορετικά ζώα... Και έτσι κι έγινε... Τις μεταμόρφωσε... Τις έκανε δηλαδή να είναι και άνθρωποι αλλά και ζώα... Δύο διαφορετικά ζώα η κάθε μία... Δεν ήταν μόνο το ένα ζώο ή μόνο το άλλο ζώο... Ήταν και τα δύο ζώα μαζί... και, ταυτόχρονα, ήταν και άνθρωποι... οι γυναίκες είχαν μία αρχήγο... και την αρχηγό ο μάγος την μεταμόρφωσε σε αλεπού και σε όρνεο... Ήταν δηλαδή σαν να είναι μισή αλεπού και μισό όρνεο... Και είχε τα χαραχτηριστικά της αλεπούς αλλά και του αρπαχτικού... Την πονηράδα αλλά και την αγριάδα... Την κίνηση και στην γη αλλά και στον αέρα... Και ήταν ακόμα και άνθρωπος... Ήταν όλα μαζί... Δεν φαινόταν να υπάρχει κάποιος τρόπος για να ξορκίσουν το μαγικό... Μάλλον... θα έμεναν για πάντα έτσι... Οι γυναίκες ήθελαν να πάρουν εκδίκηση από τον μάγο... Ενώθηκαν για να τον πολεμήσουν... Ξεκίνησε η μάχη... και έμοιαζε πως οι γυναίκες, το πιθανότερο, θα νικούσαν τον μάγο... Κι ας ήταν αυτός τόσο ισχυρός... εκείνες ενωμένες είχαν μεγάλη δύναμη... Μα η αρχηγός... δεν ήταν ικανοποιημένη... ήθελε να προκαλέσει τόσο πόνο όσο της προκάλεσαν... Επειδή η κάθε μεταμόρφωση προκαλούσε απέραντο πόνο... Το να είναι αλεπού... προκαλούσε πόνο... Το να είναι πουλί... προκαλούσε πόνο... Το να είναι μισή μισή... και αλεπού και πουλί... προκαλούσε πολύ πολύ πόνο... Δεν ένιωθε την νίκη αρκετή... Δεν ένιωθε την μάχη αρκετή... Δεν ένιωθε την εκδίκηση αρκετή... Ήθελε κι άλλο... κι άλλο... Ήθελε να πονέσει τον μάγο τόσο όσο την πόνεσε... Και με αυτήν την αίσθηση... του να προκαλέσει όσο πόνο της προκάλεσαν... Ξύπνησα.... Με αυτό το συναίσθημα που δεν νιώθω ποτέ στην πραγματική ζωή... Το συναίσθημα του να θέλεις να πάρεις εκδίκηση... και να μην σου αρκεί...

Χρήσιμο συναίσθημα, σκέφτηκα... για την σκηνή... και το έβαλα στο νοητικό μου βαλιτζάκι με τα διάφορα εργαλεία του ηθοποιού...

Μη χρήσιμο συναίσθημα, σκέφτηκα... για την ζωή... και το έβγαλα από το νοητικό μου βαλιτζάκι με τα διάφορα υλικά του ανθρώπου...

Και πριν ανοίξεις τον υπολογιστή...

Και πριν ανοίξεις τον υπολογιστή...
άνοιξε ένα τετράδιο... και γράψε τις σκέψεις σου...
ή άνοιξε ένα βιβλίο... και διάβασε τις σκέψεις κάποιου άλλου...

Και πριν ανοίξεις τον υπολογιστή...
χάρισε ένα βλέμμα... σε αυτόν που κάθεται απέναντί σου...
ή χάρισε ένα άγγιγμα... σε αυτόν που κάθεται δίπλα σου...

Και πριν ανοίξεις τον υπολογιστή...
κάνε μια βόλτα... στον κόσμο που βρίσκεται έξω από εσένα...
ή κάνε μια βουτιά... στον κόσμο που βρίσκεται μέσα σε εσένα...

Και πριν κοιτάξεις την οθόνη... κοίταξε την ζωή... και πριν πατήσεις τα πλήκτρα... πάτησε στην γη... και πριν επικοινωνήσεις με την γραφή... επικοινώνησε με την φωνή... και πριν χαθείς στην τεχνολογία... να χαθείς στην λογοτεχνία...

Και μετά... μπορείς... είσαι ικανός... να χρησιμοποιήσεις τον υπολογιστή υπέρ του ανθρώπου και όχι κατά του...

Άνοιξε τον υπολογιστή...
και κάνε την ζωή... πιο ισχυρή...
και όχι πιο ανίσχυρη...
και κάνε τον άνθρωπο... πιο δυνατό...
και όχι πιο αδύναμο...

Και κάνε τον υπολογιστή...
σύμμαχο όχι εχθρό...
σε ένα δρόμο παράδοξα πιο ανθρώπινο και όχι παράλογα πιο ηλεκτρονικό...

Άλλαξε τον κόσμο χρησιμοποιώντας τις καινούριες εξελίξεις... Μην μένεις πίσω... αλλά μην αφήνεις το μπροστά να γκρεμίσει το γύρω...

Προστάτευσε όσα (με τόσο κόπο) υπήρξαν.
Υποστήριξε όσα (με τόσο κόπο) υπάρχουν.
Συζήτησε όσα (με τόσο κόπο) θα υπάρξουν.

Και χρησιμοποίησε την όποια γνώση προς όφελος...
Όχι δικό σου... μα του συνόλου...

Και αν ένας Άνθρωπος μπορεί να ενώσει τους υπολογιστές με τους ανθρώπους με τρόπο...
υπολογισμένα ανθρωπιστικά και όχι ανθρώπινα υπολογιστικά...
αυτός είναι ο σημερινός...
Εσύ.
Ο κάθε σημερινός...
Ο κάθε Εσύ.

Και πριν ανοίξεις τον υπολογιστή...
να είσαι σίγουρος πως άνοιξες αυτόν που μπορεί να τον χειριστεί...
τον ανθρώπινο διακόπτη...

Συνεχίζω - Δεν Συνεχίζω

8.

Συνεχίζω - Δεν Συνεχίζω

Μερικές φορές συνεχίζω... άλλες φορές δεν συνεχίζω... και αυτή η μικρή διαφορά από το συνεχίζω στο δεν συνεχίζω... είναι που με κάνει να νιώθω, έστω και για λίγο, πως έχω μπερδευτεί...

Προσπαθώ - Δεν Προσπαθώ

7.

Προσπαθώ - Δεν Προσπαθώ

Μερικές φορές προσπαθώ... άλλες φορές δεν προσπαθώ... και αυτή η «μικρή» διαφορά από το προσπαθώ στο δεν προσπαθώ... είναι που με κάνει να νιώθω, έστω και για λίγο, πως έχω ηττηθεί...

Καταλαβαίνω - Δεν Καταλαβαίνω

6.

Καταλαβαίνω - Δεν Καταλαβαίνω

Μερικές φορές νιώθω πως καταλαβαίνω τους άλλους... άλλες φορές πάλι νιώθω πως δεν καταλαβαίνω τους άλλους... και αυτή η «μικρή» διαφορά από το καταλαβαίνω στο δεν καταλαβαίνω... είναι που με κάνει να νιώθω, έστω και για λίγο, πως οι άλλοι χάνουν τον εαυτό τους...

Ξέρω - Δεν Ξέρω

5.

Ξέρω - Δεν Ξέρω

Μερικές φορές νιώθω πως ξέρω τι θέλω... άλλες φορές πάλι νιώθω ότι δεν ξέρω τι θέλω... Και αυτή η «μικρή» διαφορά από το ξέρω τι θέλω στο δεν ξέρω τι θέλω... είναι που με κάνει να νιώθω, έστω και για λίγο, πως χάνω τον εαυτό μου...

Περπατούσα στον δρόμο και... (13)

Περπατούσα στον δρόμο και... δεν ήμουν μόνη μου... ήταν και εκείνος μαζί μου... Τον συνάντησα τυχαία... και έτσι περπατούσαμε μαζί... είχαμε περάσει περίπου μισό λεπτό μη αμήχανης σιωπής όταν μου είπε...

«Πες μου μια ιστορία... μια ιστορία από εκείνες τις δικές σου...»

Τον κοίταξα παράξενα... Εκείνος συνέχισε...

«Από εκείνες που μου έλεγες παλιά και μου έφτιαχναν την διάθεση... Από εκείνες που με έκαναν να χαμογελάω... και που με έκαναν και να προβληματίζομαι... Δεν ξέρω τι ιστορία... Από εκείνες που έφτιαχνες... έτσι... αυθόρμητα και απλά... »

Τώρα τον κοίταζα λίγο αγχωμένα... Εκείνος συνέχισε ερμηνεύοντας σωστά το δεύτερο βλέμμα μου...

«Ναι, το ξέρω... δεν έχουμε πολύ χρόνο... έχεις μέχρι εκείνη την γνωστή στροφή που θα χωριστούμε... για να φτιάξεις μια ιστορία... αλλά, είμαι σίγουρος, ακόμα και σε τόσο λίγο χρόνο εσύ μπορείς να φτιάξεις μια ιστορία... έχεις μερικά τετράγωνα πεζοδρομίου χρόνου... για να μου πεις την ιστορία σου...»

Αυτό ήταν πρόκληση... Και δεν έλεγα «όχι» στις προκλήσεις...

«Τι πρωταγωνιστή θέλεις;» τον ρώτησα προσπαθώντας να κρατήσω τον ενθουσιασμό μου που ήδη άρχιζε να γεννιέται...

«Δεν ξέρω... Δική σου η ιστορία, δικοί σου οι κανόνες, δικοί σου και οι πρωταγωνιστές...» είπε εκείνος και στο ύφος του κατάλαβα πως ήξερε πως με είχε πείσει... Θα ακολουθούσε ιστορία...

«Ωραία, λοιπόν!!!» είπα και προσπάθησα να υπολογίσω πόσος είναι περίπου ο χρόνος που έχω... μέχρι εκείνη την γνωστή στροφή... Δεν ήταν λίγος μα δεν ήταν και πολύς... Έπρεπε, λοιπόν, η ιστορία μου να κυλήσει όσο πιο γρήγορα και απλά γίνεται...

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν...» ξεκίνησα...

«Ένας άντρας.» είπαμε μαζί...

Τον κοίταξα αυστηρά...

«Ήθελα πολύ ο πρωταγωνιστής να είναι ένας άντρας!» είπε απολογητικά...

«Ήμουν σίγουρη.» του είπα... «και για αυτό το επέλεξα κι εγώ... Δεν ήσουν ποτέ ενθουσιασμένος με τις ιστορίες μου που είχαν πρωταγωνίστριες νεράιδες ή πριγκήπισσες ή πολεμίστριες ή, γενικά, γυναικείους πρωταγωνιστικούς ρόλους... τώρα που το σκέφτομαι... ίσως θα έπρεπε να το σκεφτείς αυτό... Αλλά, τέλος πάντων, αν θέλεις να προλάβουμε να έχουμε ολοκληρωμένη ιστορία... απαγορεύονται οι διακοπές, οι διορθώσεις ή οι εντολές ή οτιδήποτε άλλο!»

Έγνευσε καταφατικά...

«Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν... Ήταν ένας άντρας. Ένας νεαρός. 17-18 χρονών. Και ήταν διαφορετικός...»

Εκείνος γέλασε «Πολύ πρωτότυπο για τις ιστορίες σου!... Το να είναι κάποιος... διαφορετικός...»

Τον κοίταξα, με ύφος ψιλοψευτικοεκνευρισμένο... «Θέλεις να σου πω την ιστορία μου ή δεν θέλεις;»

Εκείνος σταμάτησε να γελάει...

«Δική μου η ιστορία. Δικοί μου οι κανόνες. Ήταν διαφορετικός! Ένιωθε, δηλαδή, διαφορετικός από όλους τους υπόλοιπους. Οι φίλοι του ήθελαν να τον κάνουν να γίνει ίδιος... και με εκείνους και με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους... Επειδή, όμως, δεν μπορούσαν να τον πείσουν μέσα από τις διάφορες συζητήσεις τους... αποφάσισαν να κάνουν κάτι άλλο... Είχαν την ιδέα να του το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία μέσα από τα δώρα τους... Του πήραν δώρο τηλεόραση... ενώ εκείνος δεν είχε και δεν ήθελε τηλεόραση... Οι φίλοι του, όμως, πίστευαν πως δεν γίνεται στον κόσμο του σήμερα να μην ενημερώνεσαι από την τηλεόραση... Του πήραν δώρο ένα αυτοκίνητο... ενώ αυτός δεν ήξερε να οδηγάει και δεν ήθελε και να μάθει να οδηγάει... Οι φίλοι του, όμως, πίστευαν πως δεν γίνεται στον κόσμο του σήμερα να μην μετακινείσαι με το αυτοκίνητο... Του πήραν δώρο μία μεγάλη κορνίζα τοίχου... γράφοντας του πως είναι για το μελλοντικό πτυχίο του... ενώ αυτός δεν ήθελε να πάει σε κανένα πανεπιστημίο και δεν ήθελε να σπουδάσει κανένα αντικείμενο... Οι φίλοι του, όμως, πίστευαν πως δεν γίνεται στον κόσμο του σήμερα να μην έχεις ούτε ένα πτυχίο... Του πήραν δώρο ακόμα και μία μικρή κοπέλα δρόμου... γράφοντας του πως είναι για το μελλοντικό βιογραφικό του... λες και η κοπέλα είναι κάτι σαν την κορνίζα... κάτι που αγοράζεται... κάτι που πουλιέται... κάτι που χαρίζεται... και κάτι που κρεμιέται... αυτός δεν ήθελε τον πληρωμένο έρωτα... δεν ήθελε την πουλημένη σχέση... Οι φίλοι του, όμως, πίστευαν πως δεν γίνεται στον κόσμο του σήμερα να μην έχεις ούτε μία τέτοια εμπειρία... Και όταν είδε την κοπέλα έξω από το σπίτι του... ήξερε πως η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο... της είπε να φύγει... αλλά εκείνη του είπε να μείνει... αφού, έτσι κι αλλιώς, είχε πληρωθεί το βράδυ της. Να μείνει και απλά να συζητήσουν... Και έτσι κι έγινε... Έμεινε και συζήτησαν...»

Διέκοψα τον εαυτό μου για να τον ρωτήσω

«Πόσα τετράγωνα χρόνου έχω;»

«Έχεις... Έχεις! Συνέχισε!» μου είπε... και εγώ συνέχισα...

«Συζήτησαν για τα πάντα... Συζήτησαν για την ζωή, συζήτησαν για τους ανθρώπους, συζήτησαν για την επικοινωνία, συζήτησαν για την φιλία, συζήτησαν για τους στόχους, συζήτησαν για τα όνειρα, συζήτησαν ακόμα και για τον έρωτα... Συζήτησαν και για το να είναι κάποιος διαφορετικός και να μην τον καταλαβαίνουν... Και αυτή η συζήτηση... εκείνης της νύχτας... κάτι του άλλαξε... μέσα του... Βλέπεις, είχε απέναντι του... μια κοπέλα... που ένιωθε κι εκείνη διαφορετική... ήθελε να ξεφύγει από την ζωή της... αλλά γνώριζε πως δεν είναι εύκολο... Ήταν πολύ έξυπνη και μορφωμένη... και η συζήτηση μαζί της... ήταν ευχάριστη... και ζωντανή... ήταν όμως και πολύ πληγωμένη... και η συζήτηση τους είχε και θέματα «σκοτεινά»... βαθιά και ουσιαστικά... από εκείνα τα θέματα για τα οποία κανείς δεν μιλάει... αλλά εκείνη με την ζωή που είχε ζήσει δεν φοβόταν να μιλήσει για αυτά... Έτσι την επόμενη ημέρα... ξύπνησε αλλαγμένος... και παρόλο που είχε κοιμηθεί ελάχιστα... ένιωσε για πρώτη φορά στην ζωή του... ξεκούραστος... Σαν να ξέρει τι θέλει και τι πρέπει να κάνει στην ζωή του... Είναι από εκείνες τις αλλαγές που συμβαίνουν απότομα και όχι σιγά σιγά... Μέσα στις επόμενες ημέρες... Πούλησε την τηλεόραση... και πήρε έναν υπολογιστή... χαρτιά, τετράδια και στυλό... Πούλησε και το αυτοκίνητο και πήρε ένα ποδήλατο... και κάτι άλλα πραγματάκια που χρειαζόταν... και τα υπόλοιπα χρήματα τα έβαλε σε έναν φάκελο και τα έβαλε στην άκρη για να τα δώσει στην κοπέλα... γιατί γνώριζε πως όφειλε πολλά σε εκείνη την συζήτησή τους... και σε εκείνη την βραδιά... Μα τελικά ντράπηκε να της τα δώσει...»

«Πούλησε και την κορνίζα...» μου είπε εκείνος διακόπτοντας με στιγμιαία...

«Όχι, την κορνίζα δεν την πούλησε... Την κράτησε για να έχει κάτι από τους φίλους του... Γνώριζε πως τώρα που άρχισε να αλλάζει πολλοί από τους, μέχρι τότε, φίλους του δεν θα έμεναν δίπλα του εξαιτίας αυτής της αλλαγής... Και έτσι κι έγινε... Πολλοί φίλοι του, οι περισσότεροι, σχεδόν όλοι, άρχισαν, σιγά σιγά, να απομακρύνονται... Αλλά ήξερε πως αυτό ήταν το τίμημα που θα έπρεπε να πληρώσει... Το τίμημα της αλλαγής... Και, μετά, άρχισε να γράφει... να γράφει... και να γράφει... και να γράφει ακόμα περισσότερο... όλο και πιο πολύ... και όλο και πιο πολύ... Βλέπεις... Δεν χρειάζεται τηλεόραση για να γράψεις... Δεν χρειάζεται αυτοκίνητο για να γράψεις... Δεν χρειάζεται πτυχίο για να γράψεις... Γιατί το γράψιμο ανήκει σε όλους... όπως και οι ιδέες ανήκουν σε όλους... Το μόνο που χρειάζεται για να γράψεις είναι... η ζωή... η ίδια η ζωή... Και αν και μόνο 18 χρονών είχε μια γεμάτη ζωή... με πολλές δυσκολίες... και πολλές δυστυχίες... Και έτσι η ζωή του οδηγούσε το χέρι του... και γραφόταν... Και μετά από πολύ καιρό... γραψίματος... σβησίματος... διορθώματος... διαβάσματος... εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο... Το δικό του πρώτο βιβλίο... Το ονόμασε «Φίλοι» και έγραφε μέσα για το τι σημαίνει να είσαι φίλος... τι σημαίνει υποστηρίζω... τι σημαίνει βοηθάω... τι σημαίνει καταλαβαίνω... τι σημαίνει αποδέχομαι... Και έγινε διάσημος... πολύ πολύ διάσημος... Το βιβλίο του το συναντούσες παντού... Στα βιβλιοπωλεία, στις βιτρίνες, στα χέρια των ανθρώπων στα τρένα... Τον έμαθε όλος ο κόσμος... Εκείνον δεν τον ενδιέφερε να τον μάθει όλος ο κόσμος... αλλά ο κόσμος τον έμαθε... Και έβγαλε πολλά χρήματα... πολλά πολλά χρήματα... Και σε αυτήν την κορνίζα... την κορνίζα του πτυχίου... κρέμασε το εξώφυλλο του βιβλίου του... στην κορνίζα των φίλων κρέμασε την «Φιλία»...»

«Και η κοπέλα;» με ρώτησε... «Τι έγινε με την κοπέλα;» και ήταν η πρώτη φορά που με ρώτησε για γυναικείο χαραχτήρα...

«Η κοπέλα, φυσικά, τον ερωτεύτηκε... Η κοπέλα πάντα ερωτεύεται... Κράτησαν επαφή... Συναντιόντουσαν... Συζητούσαν... Σε όλη την πορεία του γραψίματος... Και αυτός την ερωτεύτηκε... Και δεν χρειάστηκε να πληρωθεί ο έρωτας για να υπάρξει... Ούτε χρειάστηκε να αγοραστεί για να ολοκληρωθεί... Και άρχισαν να γράφουν μαζί... Και το επόμενο βιβλίο ήταν και των δυό τους... Το δεύτερο του βιβλίο ήταν το πρώτο δικό τους βιβλίο... Και το ονόμασαν... «Διαφορετικότητα»... και έγινε και εκείνο μεγάλη επιτυχία... Και έτσι εκείνη ξέφυγε από την παλιά ζωή της... Και έτσι εκείνος έφυγε από την παλιά ζωή του... Και έτσι άρχισαν να ζουν μαζί την κοινή τους ζωή... Γράφοντας βιβλία... Είτε ο καθένας μόνος του... Είτε και οι δύο μαζί... Γράφοντας... Γράφοντας... Γράφοντας...»

«Ιστορίες» είπαμε μαζί.

«Ακριβώς» είπα χαμογελώντας... «Γράφοντας ιστορίες... Γιατί όπως σου έλεγα και παλιά...»

«Οι καλές ιστορίες μπορούν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο...» συμπλήρωσε εκείνος.

«Κάπως έτσι...» είπα και σταμάτησα στην στροφή... «Και εκείνο τον φάκελο με τα χρήματα... Εκείνο που δεν δόθηκε ποτέ από εκείνον σε εκείνην... Ξέρεις τι έγινε;»

Με κοίταξε ερωτηματικά...

«Έγραψε πάνω μια τυχαία διεύθυνση μαζί με μία φράση και το έστειλε κάπου... Έτσι σαν ένα δώρο από το πουθενά... σε έναν άγνωστο... Η φράση ήταν «Μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο για να υποστηρίξουν όνειρα.» και η διεύθυνση που έτυχε το χέρι του να γράψει πάνω στον φάκελο... είναι η δική σου... ο άγνωστος που το έστειλε... είσαι εσύ...

Μου χαμογέλασε...

«Είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία;» με ρώτησε.

«Πάντα είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, κάτι είναι αληθινό...» απάντησα.

«Ποια είσαι εσύ μέσα στην ιστορία; Ο νεαρός; Η κοπέλα; Οι φίλοι;» με ρώτησε.

«Δεν μπορώ να είμαι όλοι μαζί ή να μην είμαι κανένας;» απάντησα ρωτώντας.

Και εκείνος χαμογέλασε.

«Κάπου εδώ πρέπει να φύγω» μου είπε... «Ήταν ωραία ιστορία...»

«Όχι, και τόσο ωραία... αλλά για τις συνθήκες... συμπαθητική...» είπα σιγά... και συμπλήρωσα... «Μην αγχώνεσαι» του είπα... και εκείνος με κοίταξε έκπληκτος. «Μην αγχώνεσαι.» επανέλαβα... «Η έμπνευση σου θα έρθει... Πάντα έρχεται... Δεν χρειάζεται και πολύ για να καταλάβω τι έχει συμβεί... Όποτε μου ζητούσες να σου πω ιστορία... Ήταν σχεδόν πάντα όταν ένιωθες πως έχασες το συγγραφικό σου ταλέντο... Είσαι συγγραφέας... Πάντα είσαι και πάντα θα είσαι... Ό,τι κι αν συμβαίνει στην ζωή σου... Τα βιβλία σου είναι πολύ πολύ καλά... Και αν αργήσει λίγο το επόμενο βιβλίο... δεν έγινε απολύτως τίποτα... Δώσε χώρο στο μυαλό σου... και χρόνο στον εαυτό σου... και όλα θα γίνουν... Είσαι ο διαφορετικός φίλος μου... και αν έχεις ένα βασικό χαραχτηριστικό είναι ότι πάντα, πάντα, πάντα... τα βγάζεις πέρα... και μετά συνεχίζεις να γράφεις...»

Με αγκάλιασε...

«Σε ευχαριστώ... Και για την ιστορία σου... αλλά και για τον επίλογο εκτός ιστορίας...»

Και έπειτα μου είπε...

«Πάντως, αν δεν ήσουν όλοι μέσα στην ιστορία... αν ήταν να διαλέξω μόνο κάτι για εσένα... ξέρω τι θα διάλεγα...»

Τον κοίταξα...

«Το δεύτερο βιβλίο...» μου είπε.

«Διαφορετικότητα.» είπαμε μαζί...

Και με αυτήν την λέξη... χωριστήκαμε...

Και έπειτα εγώ συνέχισα να περπατάω και αναρωτιόμουν... αν ήμουν βιβλίο... ποιος θα ήταν άραγε ο τίτλος μου... και, κάπως έτσι, έφυγα από την ιστορία που μόλις δημιούργησα για να μεταφερθώ στην ιστορία που κάθε μέρα δημιουργώ... την ιστορία της ζωής μου... και συνέχισα να περπατάω... στον δρόμο... που όταν περπατάω όλο και κάτι συμβαίνει... όλο και κάποια καινούρια ιστορία γράφεται...

Πολυτέλεια

(Και πριν λίγο καιρό (όχι πολύ, αυτήν την φορά) γράφτηκε αυτό...)


Πολυτέλεια


«Ο ηθοποιός είναι πολυτέλεια.» μου είπε και εγώ δεν είπα τίποτα... Εκείνη συνέχισε επαναλαμβάνοντας την ίδια φράση με λίγο διαφορετικές λέξεις «Το να είσαι ηθοποιός είναι ένα πολυτελές επάγγελμα.»... Νόμισε πως δεν την είχα ακούσει και για αυτό δεν της απάντησα τίποτα... αλλά η αλήθεια είναι πως την είχα ακούσει και είχα επιλέξει την σιωπή ως απάντηση... Στο μυαλό μου, βέβαια, επικρατούσε ο γνωστός πανικός... Είχα δύο φωνούλες... Η μία με έσπρωχνε στο να κάνω διάλογο και η άλλη στο να μην κάνω... Την πρώτη φορά επικράτησε η φωνή της σιωπής ενώ την δεύτερη η φωνή της φωνής... Αναστέναξα... Γιατί για μια φορά δεν μπορούσα απλά να σωπάσω και να προσπεράσω κάτι; Η ζωή μου θα ήταν τόσο πιο εύκολη και απλή! «Τι εννοείς;» την ρώτησα ήρεμα... Αυτό είναι το μυστικό... Να ρωτάς πάντα αυτόν που έχεις απέναντί σου τι εννοεί... Για εκείνην το «πολυτελές» μπορεί να σήμαινε κάτι διαφορετικό από ό,τι για εμένα... Για εκείνην το «ηθοποιός» μπορεί να σήμαινε κάτι διαφορετικό από ό,τι για εμένα... Εκείνη με κοίταξε περίεργα... Τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, με κοιτάνε περίεργα όταν ζητάω εξηγήσεις για μια φράση που μου έχουν πει... «Εννοώ... Ε... Εννοώ... Εννοώ ότι ο ηθοποιός κάνει μόνο δύο ώρες κάτι που είναι διασκέδαση και πληρώνεται και για αυτό! Δεν κουράζει καθόλου τον εγκέφαλό του... Άντε τι πρέπει να κάνει; Να μάθει μόνο τα λόγια του και ακόμα και αυτά δεν χρειάζεται να τα πει σωστά... Δεν έγινε τίποτα και να τα πει στο περίπου...» Ξανά αναστέναξα... Είχα πάει εκεί για να διαβάσω και για να γράψω... και δεν ήμουν σίγουρη ότι η φωνούλα που με έσπρωχνε προς τον διάλογο ήταν αυτή που έπρεπε να ακολουθήσω... αλλά η αλήθεια είναι πως με αυτά που άκουγα σχεδόν δεν είχα επιλογή... δεν γινόταν να μην μιλήσω... Την κοίταξα... Πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα να μιλάω... «Πρώτα από όλα... Η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι μόνο δύο ώρες... δεν είναι μόνο οι ώρες της παράστασης... Είναι πολλές ώρες προβών πριν ανέβει η παράσταση και, πολλές φορές, πολλές ώρες προβών ακόμα και αφού ανέβει η παράσταση. Είναι εβδομάδες και μήνες δουλειάς... και δεν είναι μόνο οι ώρες που αφιερώνεις στις πρόβες αλλά και οι ώρες που αφιερώνεις εκτός προβών... Δεύτερον... δεν είναι μόνο διασκέδαση... είναι και διασκέδαση αλλά δεν είναι μόνο διασκέδαση... Προσωπικά, πιστεύω ότι όλα τα επαγγέλματα θα έπρεπε να είναι και διασκέδαση... και δεν θεωρώ λογικό να θεωρούμε αυτονόητο ότι δουλειά και διασκέδαση είναι δύο έννοιες που δεν μπορούν να περπατήσουν μαζί στον ίδιο δρόμο... αλλά ακόμα κι αν υποτίθεται πως πρέπει να αποδεχτούμε πως η δουλειά δεν γίνεται να είναι διασκέδαση και η διασκέδαση δεν γίνεται να είναι δουλειά, το επάγγελμα του ηθοποιού δεν είναι μόνο διασκέδαση... και, δυστυχώς, πολλές φορές, δεν είναι ούτε ελάχιστα διασκεδαστικό... Κατά την γνώμη μου θα έπρεπε να είναι συνέχεια αλλά, στην πραγματικότητα, δεν είναι συνέχεια διασκεδαστικό... Τρίτον... Δεν πληρώνονται όλοι οι ηθοποιοί... Υπάρχουν ηθοποιοί που δεν πληρώνονται καθόλου, άλλοι που πληρώνονται ελάχιστα, άλλοι που πληρώνονται λίγα, άλλοι που πληρώνονται κανονικά, άλλοι που πληρώνονται αρκετά και υπάρχουν και κάποιοι που πληρώνονται πολλά. Σε καμία περίπτωση, η τελευταία και η προτελευταία κατηγορία δεν είναι η πλειοψηφία. Επίσης, υπάρχουν ηθοποιοί άνεργοι που, όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι, κάνουν άλλες δουλειές άσχετες σε σχέση με αυτό που σπούδασαν ή με αυτό που αγαπάν... Τέταρτον... Ένας ηθοποιός κουράζει και το σώμα και την φωνή και την ψυχή και το μυαλό του... Για την ακρίβεια, πολλές φορές δεν τα κουράζει αλλά τα εξαντλεί... Δεν είναι τα λόγια αυτά που εξαντλούν τον εγκέφαλό του... δεν είναι το να μάθει λέξεις το δυσκολότερο πράγμα που έχει να κάνει... αλλά ένα σωρό άλλες διαδικασίες που δεν περιορίζονται καν μόνο στις πρόβες και στις παραστάσεις... Πρέπει να βρίσκεται διαρκώς σε μία κατάσταση έρευνας και πειραματισμού, μάθησης και γνώσης... Να διαβάζει, να μελετάει, να ερμηνεύει... Αυτό που θέλω να πω είναι πως δεν είναι όλα εύκολα και όμορφα απλά και μόνο επειδή κάποιος είναι ηθοποιός... Το να είσαι ηθοποιός είναι ένα δύσκολο και απαιτητικό επάγγελμα...»

Εκείνη, ενώ έλεγα όλα αυτά, με κοίταζε επεξεργαστικά...

«Ναι... Είναι δύσκολο...» συμφώνησε, έμοιαζε σαν να με είχε ακούσει και να μην με είχε ακούσει ταυτόχρονα, και μετά συμπλήρωσε «αλλά είναι πολυτελές...»

Και εμένα σφίχτηκε το στομάχι μου... και πόνεσε και το κεφάλι μου...

«Θα μπορούσα, ίσως, να δεχτώ ότι η τέχνη είναι πολυτέλεια... αλλά με άλλη έννοια από αυτήν που εννοείς εσύ... Με την έννοια ότι αν κάποιος πεινάει δεν ξέρω αν έχει την δυνατότητα να κάνει τέχνη... Το ίδιο, όμως, ισχύει και για την επιστήμη, για την φιλοσοφία... Όλα είναι πολυτέλεια όταν δεν έχεις να φας... Ακόμα και το ότι είμαστε εδώ και ακόμα και η συζήτησή μας... θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολυτέλεια... Αλλά δεν μπορώ να θεωρήσω ότι το επάγγελμα του ηθοποιού είναι πολυτέλεια επειδή...ο ηθοποιός δεν κουράζει τον εγκέφαλό του...»

«Μα ο ηθοποιός δεν κουράζει τον εγκέφαλό του!» είπε εκείνη επιμένοντας στην άποψή της. «Εγώ έχω να διαβάσω τόσα... Και όλα είναι τόσο δύσκολα... Εγώ διάβαζα τόσα χρόνια στο πανεπιστήμιο και τώρα θα πρέπει να διαβάζω ούτε που ξέρω ακόμα πόσα χρόνια και για το μεταπτυχιακό... και θέλει διάβασμα, διάβασμα, διάβασμα... κι άλλο διάβασμα! Κανένας ηθοποιός, είμαι σίγουρη, δεν διαβάζει τόσο πολύ... Εγώ συνέχεια πρέπει να διαβάζω... να διαβάζω το ένα... να διαβάζω το άλλο... να διαβάζω το τρίτο... και όλα είναι τόσο δύσκολα... Εγώ κουράζομαι... Εγώ...»

ΕΓΩ, λοιπόν, από μέσα μου σκέφτηκα ότι μόλις περάσαμε στον επικίνδυνο χώρο του «Εγώ». «Εγώ» το ένα... «Εγώ» το άλλο... «Εγώ» το τρίτο... Όταν βρισκόμαστε σε αυτό το στάδιο είναι δύσκολο να ακούσουμε την άποψη του άλλου... πόσο, μάλλον, να την αποδεχτούμε... Συνήθως, δεν βρισκόμαστε σε κατάσταση διαλόγου αλλά σε κατάσταση μικρού μονολόγου... Δεν ήμουν σίγουρη αν είχε νόημα να συνεχίσω... Παρόλα αυτά, οι λέξεις βγήκαν μόνες τους χωρίς να τις σκεφτώ και χωρίς να προλάβω να πάρω την απόφαση να συνεχίσω...

«Επειδή στέκεσαι σε ένα δύσκολο σημείο δεν σημαίνει πως και ο άλλος δεν μπορεί να στέκεται σε ένα άλλο σημείο που είναι εξίσσου δύσκολο. Δεν ξέρω ποια ανάγκη σπρώχνει τους ανθρώπους στην σύγκριση... Δεν είναι ανάγκη να είναι όλοι οι δρόμοι των άλλων εύκολοι για να νιώσει κανείς πως ο δικός του είναι δύσκολος... Δεν ξέρω... Ιδιαίτερα στην εποχή που ζούμε... Θεωρώ ότι όλοι οι δρόμοι είναι δύσκολοι... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες που περνάει αυτός που σπουδάζει... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες που περνάει αυτός που δεν σπουδάζει... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες που περνάει αυτός που δουλεύει... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες που περνάει αυτός που δεν δουλεύει... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες του καλλιτέχνη... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες του επιστήμονα... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες που περνάς εσύ... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες που περνάω εγώ... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες του νέου που του στερούν το μέλλον... Μπορώ να καταλάβω και τις δυσκολίες του ηλικιωμένου που του γελοιοποιούν το παρελθόν... Μπορώ να καταλάβω και τις δυσκολίες που έχει για όλους μας το παρόν... Δεν βρίσκω ενδιαφέρον στο να μην καταλαβαίνω... ή στο να μην προσπαθώ να καταλάβω... πως κάθε χώρος και κάθε αντικείμενο έχει τις δικές του δυσκολίες... Επίσης... Θα μου ήταν τρομαχτικά δύσκολο, για την ακρίβεια αδύνατο, να πω σε κάποιον πως το δικό του επάγγελμα είναι πολυτέλεια... Νιώθω πως είναι άδικο και άτοπο το να λέμε πως ένα ολόκληρο αντικείμενο είναι πολυτέλεια... Κι ίσως είναι πολυτέλεια το να λέμε ότι κάτι είναι πολυτέλεια...»

«Εγώ πάλι πιστεύω πως υπάρχουν κάποια επαγγέλματα που είναι πολυτέλεια. Και ο ηθοποιός είναι ένα από αυτά.» υποστήριξε την θέση της πεισματικά για τρίτη φορά...

Λίγο το ότι έβλεπα ότι η συζήτησή μας δεν πηγαίνει κάπου... λίγο το ότι δεν υπήρχαν επιχειρήματα από την άλλη πλευρά και είναι πολύ πιθανό να κατέληγα να μιλάω μόνη μου... λίγο το ότι το στομάχι μου το ένιωθα να γίνεται όλο και πιο πολύ κόμπος... λίγο το ότι ήθελα να διαβάσω... λίγο και το ότι ήθελα να γράψω... αποφάσισα απλά να μην συζητήσω άλλο... Ευχήθηκα μόνο να μην μου χρεωθεί στην συνέχεια της ημέρας σαν μια μικρή ήττα... το ότι επέλεξα να μην συζητήσω άλλο... και να μην προσπαθήσω παραπάνω για να κάνω έναν άνθρωπο να καταλάβει... Ήδη ένιωθα στενοχώρια... και κούραση... Καμιά φορά, νιώθω πως αυτό το να υποστηρίζω καθημερινά το θέατρο, και όχι μόνο το θέατρο αλλά και άλλα θέματα τα οποία θεωρώ πως είναι άξια υποστήριξης, με έχει εξαντλήσει... Κούνησα τους ώμους... Και γύρισα στο βιβλίο μου... αλλά μετά από μερικά λεπτά σιωπής... Εκείνη μου ξαναμίλησε...

«Ξέρεις αγγλικά;» με ρώτησε... «Θέλω να με βοηθήσεις σε κάτι...»

«Ξέρω αγγλικά...» απάντησα «αλλά σε λογικά πλαίσια... όχι πολύ καλά... ούτε πολύ κακά... Αν μπορώ να βοηθήσω... Να βοηθήσω...» ήμουν ακόμα στην προηγούμενη ατμόσφαιρα συζήτησης... αλλά ένας άνθρωπος ζητούσε την βοήθειά μου. Δε λέω ποτέ «όχι» σε αυτό.

Έβγαλε ένα βιβλίο. Γραμμένο στα αγγλικά. Έγραψε σε ένα χαρτάκι... δύο λέξεις...

«Θέλω να μου βρεις αυτές τις δύο λέξεις σε αυτό το βιβλίο... Τις χρειάζομαι για την εργασία μου... και θέλω να δω πού μιλάει μέσα στο βιβλίο σε σχέση με αυτές...»

Την κοίταξα λίγο περίεργα... Κοίταξα το βιβλίο... και ήταν κάτι σε σχέση με στατιστική...

«Για να καταλάβω... Θέλεις να κοιτάξω... όλο αυτό το βιβλίο... για να βρω αυτές τις δύο λέξεις;»

«Ναι.» μου είπε.

Ήξερα πως αυτό είναι κάτι που μπορεί να το κάνει και η ίδια... και ένιωθα και κάτι περίεργο στο ύφος της...

«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό... Είναι μεγάλο αυτό το βιβλίο... Και θέλει χρόνο να το κοιτάξει κανείς όλο... και να βρει αυτές τις δύο λέξεις... Μπορούμε βέβαια να κοιτάξουμε τα περιεχόμενα... για να δούμε αν θα βρούμε κάτι κάπου... αλλά δεν μπορώ να κοιτάξω όλο το βιβλίο...» είπα, σχεδόν, γελώντας. Κοίταξα τα περιεχόμενα... Δεν βρήκα τις δύο λέξεις της...

Τότε εκείνη το πήρε μόνη της, το έψαχνε, το έψαχνε, το έψαχνε... κάπου βρήκε κάτι σε σχέση με την μία λέξη της και μου έδωσε το βιβλίο και μου ζήτησε να της μεταφράσω...

Κοίταξα όσα έγραφε... και της είπα πως δεν μπορώ να το κάνω... Είχε όρους στατιστικής... και δεν ήμουν σίγουρη αν θα το μεταφράσω σωστά... Είναι άλλο να ήταν ένα κείμενο άλλο... πιο ουδέτερο... και άλλο ένα κείμενο τόσο εξειδικευμένο... με τόσο συγκεκριμένους όρους... Και εκείνη τότε γύρισε και μου είπε...

«Είδες πόσο δύσκολο είναι το δικό μου αντικείμενο; Αυτή είναι η διαφορά μας... Ένας ηθοποιός δεν κουράζει τον εγκέφαλό του.» μου είπε και με κοίταξε σαν να επιβεβαιώνεται η θεωρία της...

Τότε κατάλαβα... πως δεν μου ζήτησε βοήθεια για να ζητήσει την βοήθεια μου... Μου ζήτησε βοήθεια για να επιβεβαιώσει την άποψή της... Μάζεψα όλη την ψυχραιμία του κόσμου και της είπα αφού έκλεισα το βιβλίο και της το έδωσα πίσω.

«Αυτό δεν ήταν ευγενικό.»

Και εκείνη με κοίταξε σαν κανείς να μην το έχει πει ποτέ αυτό.

«Η συμπεριφορά σου δεν ήταν ευγενική. Μου ζήτησες την βοήθειά μου και εγώ θέλησα να σε βοηθήσω. Το ότι μου δίνεις ένα αγγλικό βιβλίο στατιστικής και δεν θέλω να σου το μεταφράσω, θα μπορούσα να προσπαθήσω να σου το μεταφράσω αλλά δεν θέλω γιατί δεν γνωρίζω και δεν καταλαβαίνω τους συγκεκριμένους όρους, δεν είναι σε καμία περίπτωση απόδειξη ότι ο ηθοποιός δεν κουράζει τον εγκέφαλό του. Ακόμα και να μην ήμουν ηθοποιός και πάλι το ίδιο θα σου έλεγα. Δεν έχω κάνει στατιστική ποτέ στην ζωή μου... Δεν είμαι υποχρεωμένη να γνωρίζω τα πάντα... Και αν ζήτησες την βοήθεια μου απλά και μόνο για να επιβεβαιώσεις την θεωρία σου... για να υποτιμήσεις όχι μόνο αυτό με το οποίο ασχολούμαι εγώ αλλά και αυτό με το οποίο ασχολείται και πολύς άλλος κόσμος... Το λιγότερο που μπορώ να πω είναι πως δεν είναι ευγενικό... Είναι στενάχωρο το ότι δεν έχεις βρει άλλο τρόπο να καταφέρνεις να τα βγάζεις πέρα από το να υποτιμάς κάτι για να υπερτιμήσεις κάτι άλλο... Και, ίσως, να έπρεπε να επεξεργαστείς λίγο ποια ανάγκη σε σπρώχνει στο να θέλεις να νιώσεις πως οι άλλοι έχουν μια εύκολη ζωή ενώ εσύ έχεις μια δύσκολη ζωή... Και τώρα... Πάω να διαβάσω... Με αυτόν τον εγκέφαλο που δεν τον κουράζω ποτέ...» είπα με μια ελαφριά δόση αυτοσάτιρας, μάζεψα τα πράγματα μου και σηκώθηκα για να αλλάξω θέση...

Νόμιζα πως θα είχε παρεξηγηθεί από το πώς της μίλησα... αλλά δεν είχε...

Ήρθε και μου ξαναμίλησε λίγο πιο μετά... Δεν της είχε φανεί απότομος ο τρόπος μου... ούτε ακραία αυτά που της είπα...

Όμως κάτι είχε χρεωθεί μέσα μου... Κάτι που έπρεπε εγώ να επεξεργαστώ και να χειριστώ διαφορετικά... Δεν ήθελα να περάσω στην όχθη του δεν συμπαθώ κάποιον... Την συγκεκριμένη κυρία... δεν την συμπαθεί κανείς... Κι εγώ, όπως πάντα, δεν την έβλεπα με τα μάτια των άλλων... Για αυτό και ήμουν η μόνη με την οποία μιλούσε... Όταν οι άλλοι μου μίλαγαν άσχημα για αυτήν... την προστάτευα μέσα μου... Όπως κάνω με όλους τους ανθρώπους... Δεν αφήνω να με αγγίζουν τα λόγια των άλλων για κάποιον... Θέλω να έχω την δική μου άποψη για αυτόν που έχω απέναντί μου, από την δική μου σχέση μαζί του... Αλλά με ενόχλησε η συμπεριφορά της... Ήταν γεγονός... Επίσης, ήταν γεγονός πως επέλεξε να μιλήσει έτσι στον μόνο άνθρωπο που της μιλάει... Ένα πράγμα μόνο γνώριζε για εμένα... Το ότι ασχολούμαι με το θέατρο... Κι αυτό επέλεξε να το υποτιμήσει... Επέλεξε να με υποτιμήσει... Σαν να θέλει να με σπρώξει και εμένα μακρυά... Ευτυχώς, βρέθηκα για λίγο σε αυτό το σημείο... Τώρα γνώριζα τι έπρεπε να κάνω στην επόμενη συνάντησή μας... Όχι, δεν θα περνούσα τόσο εύκολα και γρήγορα στην πλευρά που βρίσκομαι σπάνια... αυτήν της μη συμπάθειας... Θα προσπαθούσα να επικοινωνήσω... Θα έδινα δεύτερη ευκαιρία στην επικοινωνία... Και τρίτη και τέταρτη... και μετά θα έβλεπα πού θα στεκόμουν... Αλλά για την ώρα θα στεκόμουν, εκεί που μου αρέσει να στέκομαι, όχι στην πλευρά της αντιπάθειας ούτε στην πλευρά της συμπάθειας... στην πλευρά της στάσης ζωής μου να θέλω να κατάλαβω τον άλλον, της προσπάθειας για επικοινωνία...

Και με απασχόλησε το συγκεκριμένο σκηνικό για κάποιες ημέρες... αλλά στην επόμενη συνάντησή μας... γνώριζα τι πρέπει να πω και τι πρέπει να κάνω...

Αυτό, όμως, είναι μια άλλη ιστορία... που, ίσως, την διηγηθώ κάποια άλλη φορά... Ίσως και όχι...

Ίσως και το να διηγούμαστε ιστορίες θα μπορούσε να θεωρηθεί πολυτέλεια... Ίσως και όχι...

Γιατί το όμορφο με τις ιστορίες είναι... πως ό,τι κι αν συμβαίνει... τις κουβαλάς μαζί σου... Ακόμα και στις δυσκολότερες συνθήκες... Μπορείς να πεις μια αληθινή ή μια φανταστική ιστορία και να κρατηθείς από αυτήν... Να γεννήσεις σκέψεις ή συναισθήματα στον άλλον... Να συγκινήσεις ή να συγκινηθείς... Ω! Όχι... Δεν μπορώ να θεωρήσω τις ιστορίες πολυτέλεια... Οι ιστορίες είναι ανάγκη... Οι ιστορίες είναι ζωή... Ο κόσμος να γκρεμίζεται... Οι ιστορίες σου είσαι εσύ...

Και το να είσαι εσύ...

Σε καμία, μα καμία, περίπτωση,

Δεν είναι πολυτέλεια...

Το Κάτι και το Ίδιο Κάτι...

4.

Το Κάτι και το Ίδιο Κάτι

Μερικές φορές νιώθω κάτι... άλλες φορές πάλι συνεχίζω να νιώθω το ίδιο κάτι... Και αυτή η «μικρή» διαφορά από το κάτι στο ίδιο κάτι... είναι που με κάνει να νιώθω, έστω και για λίγο, πως όλα μέσα μου είναι επαναλήψιμα...

Τα Πάντα και Το Τίποτα…

3.

Τα Πάντα και Το Τίποτα…

Μερικές φορές, νιώθω τα πάντα... άλλες φορές πάλι δεν νιώθω τίποτα... Και αυτή η «μικρή» διαφορά από τα πάντα στο τίποτα... είναι που με κάνει να νιώθω, έστω και για λίγο, πως όλα μέσα μου είναι ευμετάβλητα.

Εγώ και Εσύ...

2.

Εγώ και Εσύ...

Μερικές φορές, νιώθω Εγώ... άλλες φορές πάλι νιώθω Εσύ... Και αυτή η «μικρή» διαφορά από το Εγώ στο Εσύ... είναι που κάνει εμένα, έστω και για λίγο, να νιώθω εσένα...

Εδώ και Εκεί... Τώρα και Τότε...

1.

Εδώ και Εκεί... Τώρα και Τότε...

Μερικές φορές νιώθεις πως η ζωή είναι Εδώ και Τώρα... άλλες φορές πάλι νιώθεις πως η ζωή είναι Εκεί και Τότε... Και αυτή η «μικρή» διαφορά... από το Εδώ και το Τώρα στο Εκεί και το Τότε... είναι που κάνει την ζωή σου, έστω και για λίγο, να μην την νιώθεις δική σου...

Όνειρα

(Όνειρα... Όνειρα... Όνειρα... Και αυτό είναι το Όνειρο που είδα πριν μία εβδομάδα ή, μήπως, πριν δύο εβδομάδες... Και μετά από αυτό νομίζω ότι θα αρχίσω να γράφω για την πραγματικότητα και πάλι...)

Ήμασταν πέντε γυναίκες... Όλες υπαρκτά πρόσωπα... Εγώ, τρεις γυναίκες, κοντινά και αγαπημένα πρόσωπα... Και μια γυναίκα, διάσημη και όμορφη ηθοποιός του Χόλλυγουντ (!)... Ήταν και εκείνη φίλη μας... Και μας κυνηγούσαν... Κάπου πάνω σε ένα ψηλό βουνό... Έγινε μια μάχη... Όπου πολεμούσαμε τους εχθρούς με όλες μας τις δυνάμεις... Η γνωστή ηθοποιός έκανε κινήσεις, όπως στις ταινίες... πολεμικής τέχνης... και τούμπες... και στροφές... και γρήγορα, απότομα, χτυπήματα... Κάναμε κι εμείς τέτοια... αλλά λιγότερο... Εκείνη ήταν η καλύτερη μας πολεμίστρια... Μετά, λοιπόν, την έριξαν αναίσθητη... Και ήταν σαν να καταλάβαμε πόσο πιο δυνατοί ήταν αυτοί από εμάς... Δεν θα μπορούσαμε να τους νικήσουμε... Εκείνη... ήταν ακόμα ζωντανή μα αδύναμη... χτυπημένη... Εμείς τρέχαμε ενώ μας κυνηγούσαν... Μπήκαμε σε ένα αυτοκίνητο... Οι τέσσερις μας... Βάλαμε και πίσω ξαπλωμένη την πέμπτη φίλη μας... ακόμα δεν είχε τις αισθήσεις της... Υποτίθεται πως, κάπως, βρήκαμε τρόπο και την κουβαλήσαμε... Και, μέτα, τρέχαμε με το αυτοκίνητο... ενώ μας ακολουθούσαν οι εχθροί με τα αυτοκίνητά τους... Ύστερα... δεν είχαμε μαζί την πέμπτη φίλη μας... και εγώ προσπαθούσα να καταλάβω... πώς και γιατί την αφήσαμε πίσω... αφού νόμιζα πως την είχαμε πάρει μαζί μας... και πως την είχαμε μέσα στο αυτοκίνητό μας... Δεν καταλάβαινα πως επιλέξαμε να αφήσουμε μέσα στην αναταραχή έναν δικό μας άνθρωπο... Την αφήσαμε πίσω;! Χτυπημένη;! Πού; Σε ποιο σημείο ακριβώς έγινε αυτή η επιλογή; Και γιατί δεν επιλέγουμε να επιστρέψουμε; Με πονούσε το ότι αφήσαμε μια φίλη... Αλλά δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω... Έπρεπε να συνεχίσουμε... Επίσης, πέρα από το ότι ένιωθα ανήθικο το ότι αφήσαμε κάποιον της δικής μας ομάδας πίσω... ένιωθα σαν εκείνη να ήταν η μοναδική μας ελπίδα να νικήσουμε... ήταν η δυνατή και η δύναμη της ομάδας μας... Αν εκείνη δεν ήταν μαζί μας... σήμαινε... πως είχαμε χάσει ήδη την μάχη... απλά δεν το γνωρίζαμε... Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο, όμως, παρά να συνεχίσω... Κατέβαινα το βουνό... Νομίζω εγώ οδηγούσα... Και είχε στροφές... Πολλές στροφές... Και φτάσαμε κάτω... και πήγα στο λιμάνι... Ήταν ένα λιμάνι... πολύ κοντά... στην βάση του βουνού... Βγήκαμε από το αυτοκίνητο... και αρχίσαμε να τρέχουμε... προς τα καράβια... Δε μπορούσαμε να μπούμε σε οποιοδήποτε καράβι... Έπρεπε να βρούμε το καράβι μας... και αν μπαίναμε μέσα σε αυτό... δεν θα κινδυνεύαμε πια... Τρέχαμε και μας ακολουθούσαν... Και, ξαφνικά, ένας τεράστιος γερανός με πιάνει και με σηκώνει και με πηγαίνει όλο και πιο ψηλά και όλο και πιο ψηλά... Βλέπω να τρέχουν οι τρεις γυναίκες... Τις βλέπω όλο και από πιο μακρυά... ο γερανός να με πηγαίνει και προς τα δεξία και προς τα αριστερά... αλλά πάντα όλο και πιο ψηλά... σχεδόν στα σύννεφα και παραπάνω... Εκείνες είχαν γίνει σχεδόν κουκιδίτσες που κουνιόντουσαν στο έδαφος... και πότε με πήγαινε λίγο πιο χαμηλά ο γερανός και τις έβλεπα πιο καθαρά και πότε με πήγαινε αρκετά πιο ψηλά και τις έβλεπα αχνά... Δεν ήξερα πού με πήγαινε ο γερανός... αλλά ανησυχούσα για τα αγαπημένα μου πρόσωπα που ένιωθα να κινδυνεύουν... Ήθελα να δω αν θα τα καταφέρουν να φτάσουν στο καράβι... Εκείνες μου φωνάζαν από κάτω... Τι κάνω και πού πάω; Με ρωτούσαν... Μου έλεγαν πώς πρέπει να πάω στο καράβι μαζί τους... Αλλά εγώ δεν ήξερα τι να τους πω... Δεν έκανα κάτι... Δεν πήγαινα κάπου... Ο γερανός έκανε κάτι... και ο γερανός με πήγαινε... και δεν είχα ιδέα τι κάνει ούτε πού πάει... Εκείνες μου φώναζαν πως ο γερανός θα με πάει αλλού και να βρω τρόπο να κατέβω για να πάω μαζί τους... Εγώ δεν ένιωθα να υπάρχει τρόπος να φύγω από τον γερανό... Με κρατούσε πολύ γερά... Δεν προσπαθούσα, όμως, κιόλας να ξεφύγω... Δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα τι θα γίνει με εμένα... Απλά ήθελα να δω τι θα γίνει με εκείνες... Ήθελα να συνεχίσουν να τρέχουν για να σωθούν... Είχα αγωνία για το αν θα τα καταφέρουν να φτάσουν στο καράβι... Τις είδα να φτάνουν στην άκρη της προβλήτας... μετά να πηδάνε στο νερό... μία μία... και μετά να κολυμπάνε... και να κολυμπάνε... και να κολυμπάνε... και να φτάνουν στο καράβι... και να ανεβαίνουν πάνω σε αυτό... Και ένιωσα ανακούφιση... Εκείνες, τουλάχιστον, σωθήκαν... Ο γερανός σε όλη την διάρκεια με πήγαινε πιο ψηλά και πιο ψηλά, και στην αρχή φαινόταν να έχει άλλη κατεύθυνση και άλλη διάθεση... ήθελε να με πάει κάπου άλλου... Αγχωνόμουν... αλλά δεν φοβόμουν... Μετά, όμως, όταν εκείνες έφτασαν στο καράβι... ο γερανός... δεν ξέρω αν ηρέμησε κι αυτός όπως εγώ... δεν έχω ιδέα τι έπαθε... και άλλαξε συμπεριφορά... άλλαξε κατεύθυνση... άλλαξε διάθεση... άλλαξε ρυθμό... και άλλαξε και ταχύτητα... πολύ πολύ αργά... με κατέβασε... προσεχτικά... στο καράβι... στο καράβι που ήταν και εκείνες... στο καράβι που δεν κινδυνεύαμε πια... στο καράβι μας... Και είμασταν μαζί οι τέσσερίς μας... και ήταν σαν η πέμπτη φίλη μας να μην υπήρξε ποτέ... σαν να μην ήταν μαζί μας... σαν να μην χάθηκε κάπου στην πορεία της μάχης... γιατί δεν είχαμε κανένα αίσθημα, καμίας απώλειας... καμία θλίψη, κανένας πόνος... Δεν νιώθαμε να μας λείπει κάτι... νιώθαμε μόνο ηρεμία... ήμασταν μαζί... και το καράβι μας κουνιόταν μέσα στην θάλασσα... και εκείνοι δεν μπορούσαν να μας φτάσουν... Παρόλο που υπήρχαν τόσα καράβια γύρω... εκείνοι δεν μπορούσαν να πάρουν κανένα από αυτά... Έμειναν στο λιμάνι... Και, κάπως έτσι, αφήσαμε τον κίνδυνο πίσω μας και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας...

Κι άλλο Όνειρο...

(Και μιας και γράψαμε για Όνειρα χθες... αυτό είναι το Όνειρο που είδα πριν δύο (ή, μήπως, τρεις;) ημέρες...)

Ήμουν μαζί με ένα κοντινό μου άτομο. Περπατούσαμε μαζί στον δρόμο (ή, μήπως, ήμασταν μαζί μέσα στο ίδιο αυτοκίνητο;)... Στρίβουμε σε ένα δρομάκι και, ξαφνικά, βλέπουμε, στο απέναντι πεζοδρόμιο από το δικό μας, έναν άνθρωπο γονατισμένο και φυλακισμένο... Είχε χειροπέδες, και στα δύο του χέρια, που τον κρατούσαν ακινητοποιημένο στον τοίχο (ή, μήπως, ήταν στα κάγκελα;) που βρίσκονταν πίσω του... Στην μέση του δρόμου, αιχμάλωτος... Είναι σαν να τον έχουν φυλακίσει εκεί πολλοί άνθρωποι... Σαν να είναι κάπως... αιχμάλωτος του κόσμου... Τα χέρια του, κοκκινισμένα και μελανιασμένα... Το κοντινό μου άτομο πηγαίνει κοντά του... έχουμε ένα μεγάλο ασημί κλειδί... και με αυτό τον ελευθερώνει ξεκλειδώνοντας τις χειροπέδες του... Ο άνθρωπος νιώθει ευγνωμοσύνη επειδή σταμάτησε ο πόνος... Όσο τα χέρια του ήταν στις χειροπέδες βασανιζόταν... Όχι μόνο από τον πόνο που του προκαλούσαν οι χειροπέδες, αλλά και από έναν μεγαλύτερο, ισχυρότερο, πόνο... από αυτόν τον πόνο που προκαλούν τα χειρότερα βασανιστήρια... Γνωρίζει πως θα τον ξαναπιάσουν σύντομα και πως ο πόνος θα ξαναρχίσει αλλά δεν τον ενδιαφέρει... Νιώθει ελεύθερος, έστω και για λίγο... Σηκώνεται και φεύγει; (Και τον κυνηγάνε;)... Νομίζω... Ή μένει στο ίδιο σημείο και περιμένει; (Να τον ξαναπιάσουν;)... Δεν θυμάμαι... Το σίγουρο είναι πως νιώθω πως σύντομα θα τον ξανααιχμαλωτίσουν... Το κοντινό μου άτομο επιστρέφει σε εμένα και μετά, από την μια στιγμή στην άλλη, βρισκόμαστε σε ένα σπίτι, στο σπίτι μου... Εκεί είναι ένα άλλο κοντινό μου άτομο που δεν είναι πια στην ζωή. Δεν θέλει να έχουμε βοηθήσει τον φυλακισμένο... και εμείς δεν θέλουμε να καταλάβει ότι τον βοηθήσαμε... Κρύβουμε το κλειδί... Το οποίο είναι και φλασάκι με ηλεκτρονικά αρχεία (!)... Το κρύβω πάνω σε ένα κουρτινόξυλο... Αλλά το κοντινό άτομο που είναι κατά του φυλακισμένου... δεν μας πιστεύει... ότι δεν βοηθήσαμε τον φυλακισμένο... και αρχίζει να ψάχνει για το κλειδί σε όλο το σπίτι... Ξέρει πως αν βρει το κλειδί αυτή θα είναι η απόδειξη ότι βοηθήσαμε τον αιχμάλωτο... Εγώ αγχώνομαι... Στο δωμάτιο με το κουρτινόξυλο έχει ξαφνικά πολύ κόσμο... διάφορα άτομα... συζητάνε, γελάνε... σαν να αδιαφορούν για ό,τι συμβαίνει... μοιάζει, όμως, και σαν να είναι με το μέρος μου... Πάω, σκαρφαλώνω και κατεβάζω το κλειδί από εκεί για να το βάλω σε άλλη θέση... Αλλάζω κρυψώνες συνέχεια στο κλειδί... έτσι ώστε το άτομο που ψάχνει το κλειδί να μην το βρει... Το κρύβω μέσα σε μια μικρή ανθοδέσμη με πλαστικά λουλούδια... και το βάζω μέσα σε ένα συρτάρι... Αυτή είναι η τελευταία μου κρυψώνα... Έρχεται το άτομο που το ψάχνει κρατώντας μια ψεύτικη, όμορφη, χρωματιστή, νεράιδα με μια διάφανη, στρογγυλή, γυάλινη, σφαίρα και πιστεύει ότι έχω κρύψει το κλειδί μέσα στην σφαίρα της νεράιδας... Προσπαθεί να σπάσει το γυαλί για να βρει το κλειδί... αλλά εκείνο δεν σπάει με τίποτα... Η στρογγυλή σφαίρα μένει ανέπαφη... και εγώ λέω πως αυτή η νεράιδα με την μαγική της σφαίρα δεν είναι δική μου... δεν μου ανήκει... και πως είναι ένος άλλου κοντινού μου προσώπου... Τότε σταματάει να προσπαθεί να σπάσει την γυάλα... και μετά από λίγο σταματάει να ψάχνει και το κλειδί... και φεύγει από το σπίτι... χωρίς να το βρει... Ένα άλλο άτομο, όμως, το μόνο άτομο που δεν είναι τόσο κοντινό αλλά και πάλι είναι πολύ πολύ αγαπητό, βγάζει ανακοίνωση και λέει, δεν το κάνει για κακό, πως το άτομο που πίστευε ότι βοηθήσαμε τον φυλακισμένο είχε δίκιο γιατί, όντως, τον βοηθήσαμε... Βγάζει την ανακοίνωση μέσα από ένα μέσο μαζικής ενημέρωσης... Λέει, επίσης, στην ίδια ανακοίνωση, πως απλά δεν βρήκε το κλειδί που ήταν στην τάδε θέση... και είπε μία από τις προηγούμενες θέσεις που το είχα κρύψει... μία από τις προηγούμενες κρυψώνες μου... δεν αποκαλύπτει το πού βρίσκεται τώρα... αλλά εγώ αγχώθηκα ότι θα ακούσει την ανακοίνωση το άτομο που δεν πρέπει να την ακούσει και θα αρχίσει πάλι να ψάχνει για το κλειδί και θα βρει την πρόσφατη, τωρινή, τελευταία, κρυψώνα μου... Φοβόμουν... Πως θα βρεθούν τα λουλούδια με το κλειδί... Δεν ήξερα αν πρέπει να αλλάξω πάλι κρυψώνα... Φοβόμουν... Και το όνειρο τελείωσε κάπου εκεί... Πριν να έρθει το άτομο που θα άρχιζε να ψάχνει ξανά... Ίσως, βέβαια, και να μην ερχόταν... γιατί ο χρόνος περνούσε... και δεν ερχόταν... Ήμουν μόνη μου... χωρίς κανένα άτομο γύρω μου... και φοβόμουν μην βρεθεί το κλειδί που έδωσε σε έναν άνθρωπο την, έστω και προσωρινή, ελευθερία του...

Όνειρο

(Αυτές τις ημέρες βλέπω πολλά περίεργα όνειρα... και μου ήρθε στο μυαλό και αυτό το Όνειρο... που είχα δει και γράψει πριν πολλούς μήνες...)

Ήμουν μαζί με κάποιους ανθρώπους... Εξόριστους... Διαφορετικούς... Παραγκωνισμένους από την κοινωνία... Νομίζω ήμουν στο προαύλιο μιας φυλακής ή κάτι τέτοιο... Απέναντί μου ήταν χωρισμένοι (ή μήπως εγώ τους είχα χωρίσει;) σε δύο ομάδες... Άντρες και Γυναίκες... Αριστερά οι άντρες και δεξιά οι γυναίκες... και εγώ τους μίλαγα... Είχα πάει εκεί για να τους εμψυχώσω, να τους ενθαρρύνω, να τους δώσω δύναμη... Τους έλεγα πως μπορεί να λειτουργήσει... το διαφορετικό... πως μπορούμε να βρούμε έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας... δικό μας... ήταν δύσπιστοι στην αρχή... Τους έφερα και σαν παράδειγμα τον Θίασό μου... Τους είπα πως αν λειτούργησε με την Ομάδα μου... Μπορεί να λειτουργήσει και με αυτούς... Είδα στα μάτια τους την ελπίδα και στα βλέμματά τους την εμπιστοσύνη τους προς εμένα... Με όλα όσα τους έλεγα (και ήταν πολλά και διάφορα όσα είπα και όλα αληθινά) ένιωθα να τους πείθω... να τους φέρνω με το μέρος μου... Μπορούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό με την διαφορετικότητά μας... Ήταν σαν ο κόσμος, η κοινωνία να θέλει να τους κρατάει στην αδράνεια, στην άγνοια, στο περιθώριο και οι ίδιοι μέσα από εμένα να ένιωσαν ότι μπορούν να αλλάξουν... και τον εαυτό τους και την κατάσταση... Όμως την ώρα που οι φρουροί-φύλακες αντιλήφθηκαν αυτήν την σημαντική στιγμιαία αλλαγή άρχισε η σύγκρουση... πήγαν να τους μαζέψουν και εκείνοι, φυσικά, αντιστάθηκαν... Δράσεις... Αντιδράσεις... Χαμός στο προαύλιο... Μάχη... Θολό τοπίο... Ανθρώπινες φιγούρες... Σκιές που συγκρούονται... και γίνονται καπνός... Εγώ ήμουν χαμένη... Δεν πρόλαβα να καταλάβω τι συμβαίνει... Θεωρούσα τόσο άδικο αυτό που συμβαίνει... και δεν πρόλαβα... δεν πρόλαβα να συνδεθώ με αυτούς τους ανθρώπους... Μου στέρησαν την επικοινωνία... και μου στέρησαν και την δύναμη της ομάδας... και την προέκταση του καθένα από αυτούς τους ανθρώπους... κανένας από αυτούς δεν θα έβλεπε τις δυνατότητές του... Τι μπορούσε να γίνει... Τι μπορούσε να κάνει... Ήμουν σε μία γωνίτσα κάτω... Πότε ξέσπασε όλο αυτό;... Μαζεμένη με αίματα στο μέτωπό μου... Δεν μπορούσα να καταλάβω... Μόνο στην προοπτική της αλλαγής πήγαν να τους-μας μαζέψουν... Και ήρθε εκείνος... Από όλους τους ανθρώπους του κόσμου... Ήρθε αυτός... Με βρήκε... Ήξερε που είμαι... Δεν ήξερα πώς το ήξερε πως θα είμαι εκεί... Ήρθε μπροστά μου και ένιωσα ανακούφιση, γαλήνη και ασφάλεια που τον είδα... Είχε ξεσπάσει πόλεμος σε όλο τον κόσμο... Είχε ξεκινήσει από εδώ αλλά είχε εξαπλωθεί παντού... Με πήρε και με πήγε με την μηχανή σπίτι του... Φοβόταν... όταν ήρθε να με πάρει δεν τον ένιωθα να φοβάται...Τώρα έβαζε κάτι κούτες πίσω από την πόρτα για να μην μας βρουν... Με ανέβασε από κάτι σκάλες και πήγαμε στον πάνω όροφο... έμοιαζε με σοφίτα... Φοβόταν πως θα έρθουν... Τους ακούγαμε... Ήταν παντού στους δρόμους... Τον κοίταξα... Νόμιζα πως δεν θα είναι στην ζωή... Νόμιζα πως τον είχα χάσει... Για πάντα... Μου είπε πως αυτός ήταν καλά... αλλά πως χάθηκαν δύο φίλοι μας από την ζωή... Δεν το πίστευα ότι δεν ήταν πια στην ζωή... αυτός και αυτή... Δεν ήμασταν ασφαλείς... Τον ένιωθα να φοβάται και φοβόμουν κι εγώ... Στρατιώτες παντού... Στους δρόμους... Στα σπίτια... Θα μας έβρισκαν αν μέναμε εκεί... Φύγαμε ξανά... Χωρίς να ξέρουμε πού να πάμε... Συνάντησα μετά και κάποιον άλλον που νόμιζα πως δεν ήταν στην ζωή και τελικά ήταν... αλλά δεν ήταν το ίδιο πρόσωπο... ήταν και δεν ήταν... Δεν ήξερα πια ποιος ζει και ποιος όχι... Αναταραχή... Δεν ήξερα ποιον να ακολουθήσω... Με ποιον να πάω... Για κάποιο λόγο δεν μπορούσαμε να είμαστε όλοι μαζί... Ήξερα με ποιον ήθελα να είμαι... Με αυτόν που ξεπέρασε τον φόβο του για να έρθει να με βρει... Για να είμαστε μαζί... Και όσο δύσκολο κι αν μου ήταν άφησα αυτόν που δεν ήξερα ακριβώς ποιος είναι... και ποια είναι η σύνδεσή του μαζί μου... για να φύγω με αυτόν... που μέσα στο χάος πάρα τον φόβο του με έκανε να νιώσω έστω και για λίγο ανακούφιση, γαλήνη και ασφάλεια. Με αυτόν που πάντα ένιωθα αγάπη. Και ενώ ο κόσμος γκρεμιζόταν... όσο κρατούσα το δικό του χέρι... ένιωθα πως δεν θα γκρεμιστώ κι εγώ... Ήμουν μαζί του κι αυτό ήταν αρκετό... Τι άλλο να ζητήσει κανείς όταν όλα διαλύονται πέρα από το να είναι με τον άνθρωπο που αγαπάει; Και συνεχίσαμε να τρέχουμε... Δεν ήξερα αν αυτό ήταν το τέλος του κόσμου ή αρχή του...

Κιθάρα

(Και οργανώνοντας την ζωή μου... ανακαλύπτω διάφορα κείμενα που γράφτηκαν πριν (λίγο ή πολύ) καιρό... όπως και αυτό...)

Κιθάρα

Και πήρες την κιθάρα σου... Και ήρθες μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μου... Και άρχισες να τραγουδάς... Ένα από εκείνα τα αυτοσχέδια τραγούδια σου... Με την κλασική κιθάρα σου και με την μη κλασική φωνή σου να με ταξιδεύεις... Να μου δημιουργείς εικόνες ατελείωτων δρόμων... Και αυτοκινήτου που τρέχει... Και εγώ να κάνω αυτοσχέδιες διφωνίες ακολουθώντας τα κύματα της χροιάς σου... «Πάρε με, μαζί σου» να σου λέω με το βλέμμα μου αλλά να μην το καταλαβαίνεις... Χαμένος μέσα στην μουσική σου... να μην παρατηρείς πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί σου... Χαμένη μέσα στην μουσική σου... να γίνομαι ένα με εσένα... Να φεύγεις και να έρχεσαι ξανά και ξανά στην ζωή μου... Απρόσκλητος... Ή προσκεκλημένος... Ανάλογα με την εποχή ή με την διάθεση την δική μου ή την δική σου... Να εμφανίζεσαι και να εξαφανίζεσαι... Πόσο μου άρεσε αυτός ο τρόπος της ζωής σου... Να γυρίζεις τον κόσμο... και να φωτογραφίζεις... Ανθρώπους... Χέρια... Βλέμματα... Τοπία... Ανατολές... Και Δύσεις... «Πάρε με, μαζί σου.» σου φώναζα μα δεν με άκουγες... Έστω μία φορά... Μόνο μία φορά... Σε ένα μόνο ταξίδι... Μα εσύ να με αφήνεις πάντα πίσω... Το χαμόγελό μου ήταν πάντα εκεί για να σε περιμένει... Και όταν ερχόσουν γινόταν γέλιο και όταν έφευγες αχνό... Μα ήρθε η στιγμή... που δεν μου αρκεί το τραγούδι σου για να είμαι ευτυχισμένη... Θέλω εσένα και όχι την μουσική σου... Και δεν μου αρκεί το να κάνω τις δεύτερες φωνές σου...

Και πήρες την κιθάρα σου... Και ήρθες μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μου... Και άρχισες να τραγουδάς... Μα να μην βλέπω πια τις εικόνες... Να μην νιώθω τα κύματα... Να μην τραγουδάω... Να μην σου λέω τίποτα με το βλέμμα μου, να μην σου φωνάζω τίποτα με την ψυχή μου... «Έλα, μαζί μου.» να μου λες τρομαγμένος... Και εγώ να μην θέλω να έρθω πια...

Για όλες εκείνες τις φορές που δεν ήρθα μαζί σου... να μην ακούω πια αυτήν την φορά που μου το ζητάς... Να κρατάω την βαλίτζα μου στο χέρι... Ήρθε η ώρα για το δικό μου ταξίδι... για την δική μου μουσική... Και, ναι, δεν ξέρω να παίζω κιθάρα... Μα έχω την φωνή μου...

Θα μου λείψει η μουσική σου...
Θα μου λείψεις εσύ...

Μα έχω το δικό μου ταξίδι μπροστά μου... και το δικό μου τραγούδι μέσα μου...

Και ήρθε η δική μου στιγμή για να ζήσω... αυτό που δεν με άφηνες, για πολύ καιρό, να ζήσω...

Τον έρωτα.

Απλά δεν θα τον ζήσω μαζί σου.

Αλλά... δεν κοιτάζει την εξωτερική εμφάνιση...

(Και οργανώνοντας την ζωή μου... ανακαλύπτω διάφορα κείμενα που γράφτηκαν πριν (πολύ ή λίγο) καιρό... όπως και αυτό...)


Αλλά... δεν κοιτάζει την εξωτερική εμφάνιση...


Με σταματάει μια κυρία σήμερα για να μου πει πόσο όμορφη της φαίνομαι...

Μου λέει "Δεν εννοώ εξωτερικά. Εγώ δεν είμαι άνθρωπος που κοιτάζω την εξωτερική εμφάνιση.".

Στην αρχή της συζήτησης μου λέει "Σιχαίνομαι τους χοντρούς". Ναι, αυτό το ρήμα χρησιμοποίησε "σιχαίνομαι" και αυτό το επίθετο «χοντρούς» (αλλά δεν κοιτάζει την εξωτερική εμφάνιση).

Στην πορεία της συζήτησης, κοιτάζοντάς με από πάνω μέχρι κάτω, μου λέει"Και εσύ πώς τα καταφέρνεις και είσαι έτσι;" (αλλά δεν κοιτάζει την εξωτερική εμφάνιση).

Στο τέλος της συζήτησης, κοιτάζοντας με από κάτω μέχρι πάνω, μου λέει "Και κοίταξε μην σε δω να πάρεις κιλά." (αλλά δεν κοιτάζει την εξωτερική εμφάνιση).

(Καταλαβαίνω από τα όσα συζητήσαμε πως είχε μια δύσκολη ζωή αλλά... Επιτέλους! Η δύσκολη ζωή δεν είναι δικαιολογία για να κρίνουμε τους άλλους (εξωτερικά ή εσωτερικά ή εξωτερικά και εσωτερικά!) ! Μάλλον είναι ευκαιρία για να τους καταλάβουμε... )

Αγαπητή κυρία (που δεν κοιτάζεις την εξωτερική εμφάνιση)... Έχω υπάρξει με πολλά παραπάνω κιλά από τα σημερινά και με πολύ λιγότερα... Και μπορώ να πω κάτι με σιγουριά: Αυτή η εξωτερική εμφάνιση (που εσύ δεν κοιτάζεις) δεν έχει να κάνει (τουλάχιστον, όχι μόνο) με το πόσα κιλά είσαι αλλά (κυρίως) με το ΠΩΣ είσαι. Είμαι όμορφη όταν έχω θέληση για ζωή. Προσοχή: Όχι μόνο όταν είμαι ευτυχισμένη μα και όταν θέλω να γίνω ευτυχισμένη. Όχι μόνο όταν έχω αυτό που θέλω μα και όταν προσπαθώ για αυτό που θέλω. Όχι μόνο όταν ζω τον έρωτα μα και όταν συνεχίζω να πιστεύω σε αυτόν παρά τα όσα έχω βιώσει. Όχι, μόνο όταν πραγματοποιούνται τα όνειρα μα κι όταν συνεχίζω να πιστεύω σε αυτά πάρα τα όσα έχω νιώσει.

Είμαι όμορφη όταν ζω. Και δεν είμαι όμορφη όταν δεν ζω. Και έχω δικαίωμα και όταν ζω και όταν δεν ζω να έχω όσα κιλά δείχνει η ζυγαριά.

Και αν εσύ θέλεις να με κρίνεις για αυτό, ας με κρίνεις. Αλλά εγώ δεν είμαι υποχρεωμένη ούτε να ακούσω ούτε να δεχτώ την κριτική που κάνεις σε εμένα ή σε όποιον άλλον...

Θα ήταν πολύ πολύ καλύτερα αν αντί να ενδιαφερόμασταν για τον αριθμό της ζυγαριάς ενδιαφερόμασταν για τον άνθρωπο της ζωής. Αν ισορροπούσε ο άνθρωπος θα ισορροπούσε και ο αριθμός. Ο αριθμός είναι απλά ένας αριθμός. Ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ απλά ένας άνθρωπος. Έχει ιστορίες, εμπειρίες, σκέψεις, συναισθήματα, βιώματα... Δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις τον άνθρωπο σαν αριθμό ούτε τον αριθμό σαν άνθρωπο...

Εκεί καταλήξαμε να βάζουμε τους αριθμούς πάνω από τους ανθρώπους και να τους μηδενίζουμε… (κάνοντάς τους αριθμούς)...

Εκεί καταλήξαμε να βάζουμε την ζωή στην ζυγαριά και να την μετράμε σε κιλά... αντί σε ευτυχισμένες στιγμές ή σε δημιουργικές σκέψεις...

Αλλά ξέρω... Κι εγώ δεν πρέπει να σε κρίνω, αγαπητή μου κυρία... Μπορώ να διαφωνήσω μαζί σου... αλλά δεν είναι σωστό να σε κατακρίνω... κάτι σε οδήγησε εκεί... και λυπάμαι... στενοχωριέμαι που η ζωή ή ο εαυτός σου ή οι άλλοι ή οτιδήποτε άλλο σε έφεραν σε αυτό το σημείο...

Δεν θα σε κρίνω.

Όμως...

Δεν θα δεχτώ την κριτική σου για τους άλλους. Δεν δεχτώ ούτε το σχόλιο σου για εμένα.

Γιατί ακόμα κι αυτό που υποτίθεται πως είναι θετικό δεν μπορεί να επιβιώσει σε ένα τόσο αρνητικό πλαίσιο...

Και, εξάλλου, από την μια στιγμή στην άλλη, αύριο μπορεί να βρεθώ σε αυτούς που «σιχαίνεσαι» και όχι σε αυτούς που θεωρείς «όμορφους»...

Τότε δεν θα θέλεις να με σταματήσεις, δεν θα θέλεις να μου μιλήσεις, δεν θα θέλεις να συζητήσεις μαζί μου...

Ο μόνος λόγος που έγινε ο σημερινός διάλογός μας είναι γιατί ταίριαξα στα σημερινά σου κουτάκια... αύριο μπορεί να μην ανήκω σε αυτά...

Αλλά δεν πειράζει...

Εγώ δεν έχω κουτάκια. Ούτε σημερινά ούτε αυριανά.

Αν σε συναντήσω... Όταν εσύ θα θες να με προσπεράσεις...

Θα σε σταματήσω... Θα σε χαιρετήσω...

Και θα σου πω...

Πως...

Κάθε φορά που σε συναντάω...

Θα σε σταματάω... Θα σε χαιρετάω...

...ΟΠΩΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ...

(εξωτερικά και εσωτερικά... όπως κι αν είσαι... συνολικά...)

Και σε περίπτωση που δεν το θυμάσαι...

Και σε περίπτωση που δεν το θυμάσαι... επειδή έφαγες ένα δηλητηριασμένο μήλο δεν σημαίνει πως όλα τα μήλα είναι δηλητηριασμένα... επειδή ένας άνθρωπος ήθελε να σου στερήσει την ζωή δεν σημαίνει πως όλοι οι άνθρωποι θέλουν ή μπορούν να σου στερήσουν την ζωή... επειδή ένας άνθρωπος σου έσωσε την ζωή δεν σημαίνει πως όλοι άνθρωποι θέλουν ή μπορούν να σου σώσουν την ζωή... επειδή κάποιος κάποτε σε μίσησε δεν σημαίνει πως όλοι σε μισούν και επειδή κάποιος κάποτε σε αγάπησε δεν σημαίνει πως όλοι σε αγαπούν... επειδή κάποτε κάποιοι σε συμπάθησαν δεν σημαίνει πως όλοι σε συμπαθούν και επειδή κάποτε κάποιοι σε αντιπάθησαν δεν σημαίνει πως όλοι σε αντιπαθούν... Επίσης, επειδή το παραμύθι δεν είναι σαν ζωή δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να έχει κακό τέλος και επειδή η ζωή δεν είναι σαν παραμύθι δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να έχει καλό τέλος... Για αυτό... συνέχισε να συμπαθείς παρόλο που μπορεί να σε αντιπαθήσουν, συνέχισε να αγαπάς παρόλο που μπορεί να σε μισήσουν, συνέχισε να σώζεις παρόλο που μπορεί να σου στερήσουν, συνέχισε να δοκιμάζεις παρόλο που μπορεί να σε δηλητηριάσουν... Συνέχισε να ζεις παρόλο που μπορεί να μην είναι καλό το τέλος... Συνέχισε να υπάρχεις παρόλο που μπορεί να μην είναι πάντα καλή η διαδρομή... Συνέχιζε να γράφεις το παραμύθι σου παρόλο που μπορεί να μην είναι πάντα καλή η ιστορία...

Χανόμαστε...

Χανόμαστε μέσα στους άλλους... μήπως και βρούμε τον εαυτό μας...

Χανόμαστε μέσα στον εαυτό μας... μήπως και βρούμε τους άλλους...

Μόλις

(Και οργανώνοντας την ζωή μου... ανακαλύπτω διάφορα κείμενα που γράφτηκαν πριν (πολύ ή λίγο) καιρό... όπως αυτό...)


Μόλις


Μόλις βρήκα τι θέλω να κάνω στην ζωή μου...

Είχα μία στιγμή σπάνια... Έκανα κάτι... και έτσι ξαφνικά... με χτύπησε βαθιά μέσα μου η πραγματικότητά μου...

Ξέρω τι πρέπει να κάνω! Ξέρω τι έχω να κάνω!

Αυτό είναι αυτό που μου έλειπε τόσο καιρό... Το να ξέρω! Τώρα το ξέρω!

Είναι αυτό που φοβόμουν να κάνω... Δεν το πλησίαζα... Δεν πήγαινα κοντά του... Μα σήμερα... είπα απλά να το δοκιμάσω... και με το που πήρα μια γεύση... ήμουν σίγουρη... Γνωρίζω ποιο είναι το επόμενο βήμα μου... Ξαφνικά δεν υπάρχει κανένας ενδοιασμός... Καμία αναποφασιστικότητα... Καμία αμφιταλάντευση... Και γνωρίζω πως από αυτό το σημείο έχουν να γίνουν πολλά μέχρι να φτάσω εκεί που θέλω... αλλά δεν έχει καμία σημασία... Μου είχε λείψει τόσο πολύ! Αυτό το αίσθημα! Του να νιώθω ότι είμαι σίγουρη πως θέλω να κάνω κάτι! Του να νιώθω ότι αυτό είναι αυτό που θέλω να κάνω! Τι ωραία! Να ξέρεις τι θέλεις! Τι ωραία! Να βρίσκεσαι ξανά σε γνώριμα μονοπάτια... αυτά που από πάντα αγαπούσες... αυτά που από πάντα περπατούσες... πριν σε βγάλουν οι άλλοι... πριν σε σπρώξουν οι άλλοι... Είναι τόσο πολλά αυτά που πρέπει και που έχω να κάνω! Αλλά ξέρω το επόμενο μικρό βηματάκι μου... και αυτό είναι τόσο μα τόσο σημαντικό... Πόσο θα ήθελα σε αυτό το κρίσιμο σημείο να τα φέρει και λίγο η ζωή προς το μέρος μου... Έχει σημασία... Σε αυτά τα κρίσιμα σημεία πάντα έχει σημασία... να παίξει λίγο ρόλο και η τύχη...

Φίλε μου, φίλε μου, φίλε μου... ακόμα δεν βρήκα καλά καλά αυτό το αίσθημα της δύναμης και της αισιοδοξίας και θέλω να προλάβω να το μοιραστώ μαζί σου πριν χαθεί... Αλήθεια! Σου το στέλνω τώρα όσο το έχω για να προλάβεις να το νιώσεις κι εσύ... Να πάρεις μια μικρή γεύση του… Είναι μια παγίδα όλο αυτό που συμβαίνει... γύρω μας και μέσα μας... το καταλαβαίνεις έτσι; Σε στιγμές διαύγειας εγώ πάντα το βλέπω, το νιώθω και το καταλαβαίνω... Μην απογοητεύεσαι! Σε παρακαλώ! Ακόμα δεν έχω βρει την δύναμή μου για να σε στηρίξω... αλλά μην στενοχωριέσαι! Κρατήσου λίγο ακόμα... Θα την βρω την άκρη... και θα σε βοηθήσω να την βρεις κι εσύ! Το μόνο που χρειάζεται είναι να δεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά... και μπορώ να σε κάνω να τα δεις... απλά χρειάζομαι λίγο χρόνο ακόμα... για να βρω τον τρόπο... Είναι οι συνθήκες τέτοιες που μας εμποδίζουν συνέχεια... Αλλά θα βρω τρόπο να φτάσω σε εσένα... Δώσε μου λίγο παραπάνω χρόνο... Το μόνο που σου ζητάω είναι να αντέξεις. Να μην αφήνεις τα όσα συμβαίνουν να σε ρίχνουν προς τα κάτω, ψυχολογικά ή σωματικά...

Ξέρω τι θέλω να κάνω στην ζωή μου. Και αυτή είναι μια γερή αφετηρία.

Σου υπόσχομαι να έρθω να σε βρω... Με το που θα σταθώ στα πόδια μου, το πρώτο πράγμα που θα κάνω, δεν είναι να με χειροκροτήσω... όχι... θα χρησιμοποιήσω τα δύο μου χέρια για να σε σηκώσω... Κάνε λίγη ακόμα υπομονή... Λίγη ακόμα...

Φίλε μου, φίλε μου, φίλε μου... μέχρι να ξανασυναντηθούμε... έχεις υποχρέωση να αντέξεις. Αυτό μόνο. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε μαζί...

Φεύγω τώρα... Έχω τόσα να κάνω... Μα θα ξαναέρθω... Σου το υπόσχομαι... Θα γυρίσω για εσένα... Αυτή είναι η δική μου υποχρέωση... Να επιστρέψω... εκεί που όλοι οι άλλοι επιλέγουν να φύγουν...

Μόλις βρήκα τι θέλω να κάνω στην ζωή μου...

Θα επιστρέψω ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ...

Αυτό το να μην κοιμάσαι...

(Και οργανώνοντας την ζωή μου... ανακαλύπτω διάφορα κείμενα που γράφτηκαν πριν (λίγο ή πολύ) καιρό... όπως και αυτό...)


Αυτό το να μην κοιμάσαι...


Αυτό το να μην κοιμάσαι κοιτάζοντας το ρολόι και ο χρόνος να κυλάει αργά...

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή δεν σε παίρνει τηλέφωνο, επειδή δεν ακούς την φωνή του.

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή δεν γνωρίζεις αν σε σκέφτεται, αν ενδιαφέρεται για εσένα.

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή αναρωτιέσαι πού είναι και τι κάνει, επειδή δεν είναι εκεί μαζί σου.

-

Αυτό το να μην κοιμάσαι μη κοιτάζοντας το ρολόι και ο χρόνος να κυλάει γρήγορα...

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή σε παίρνει τηλέφωνο, επειδή ακούς την φωνή του.

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή γνωρίζεις ότι σε σκέφτεται, ότι ενδιαφέρεται για εσένα.

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή δεν αναρωτιέσαι πού είναι και τι κάνει, επειδή είναι εκεί μαζί σου.

-

Αυτό το να μην κοιμάσαι όχι επειδή σκέφτεσαι αλλά επειδή δεν σκέφτεσαι, όχι επειδή δεν συμβαίνει αλλά επειδή συμβαίνει...

Αυτό το να μην κοιμάσαι όχι επειδή σκέφτεσαι αλλά επειδή συμβαίνει.

-

Μας έχουν μάθει πως για να υπάρχει πάθος πρέπει να υπάρχει ανασφάλεια, για να υπάρχει έρωτας πρέπει να υπάρχει ρίσκο. Και δεν μιλάει κανείς για εκείνες τις φορές που δεν έχουν ανασφάλεια και δεν έχουν ρίσκο αλλά κι όμως έχουν πάθος και ονομάζονται έρωτας.

Πάντα αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τον έρωτα, σε όποια μορφή κι αν έχει έρθει μέχρι τώρα στην ζωή μου... Αλλά για εκείνους τους ανθρώπους που με έμαθαν την σιγουριά του έρωτα χωρίς αυτό να σημαίνει πως φτάσαμε στην συνήθεια της και καλά αγάπης... Νιώθω... Δεν ξέρω... Πως για αυτούς τους ανθρώπους... πραγματικά αξίζει να μην κοιμάσαι...

Γιατί αυτές οι σχέσεις με δίδαξαν πως και ο έρωτας είναι αιώνιος και διαχρονικός... πως δεν εξαντλείται η δύναμή του, πως δεν εξασθενίζει η έντασή του, πως δεν φοβάται τον χρόνο, πως δεν νιώθει καμία ανάγκη να γίνει κάτι άλλο εκτός από αυτό που είναι. Έρωτας.

Και μπορεί να αγαπάω την αγάπη... αλλά αγαπάω και τον έρωτα... και δεν θέλω να τον υποτιμάω θεωρώντας δεδομένο πως η μόνη του ελπίδα να αντέξει στον χρόνο είναι να μεταμορφωθεί σε αγάπη. Για εκείνους τους έρωτες που ήταν έρωτες και που έμειναν έρωτες ενώ περνούσαν μέρες, μήνες, χρόνια... Για εκείνους τους έρωτες που για όσο έμεινα μέσα σε αυτούς ήμουν το ίδιο ερωτευμένη από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή... Για εκείνους τους έρωτες που ενώ υπήρχε, φυσικά, και η αγάπη (για εμένα είναι αδύνατο να απουσιάζει) δεν της επέτρεψα να μου στερήσει ούτε ένα μέρος του μεγαλείου του έρωτα... Δεν έχω τίποτα να πω... Απλά νιώθω πολύ τυχερή που υπήρξαν στην ζωή μου... Και απλά εύχομαι να σταθώ ακόμα πιο τυχερή και να μου φέρει η ζωή καταστάσεις στις οποίες ο έρωτας να μένει έρωτας... η αγάπη να μένει αγάπη... Και να μπορώ να ζω έτσι όπως θέλω... και με Έρωτα και με Αγάπη…

Και ο χαμένος μου ύπνος να είναι επειδή είναι κάποιος εκεί και όχι επειδή δεν είναι...

Και αυτός ο κάποιος να μου «επιτρέπει» και να είμαι ερωτευμένη μαζί του και να τον αγαπώ... χωρίς να τον τρομάζει ο έρωτας... χωρίς να τον αγχώνει η αγάπη...

Χαλασμένα

Δεν το κατάλαβα...

Πότε σταμάτησα να φτιάχνω τα πράγματα...

Ξεκίνησε με την τηλεόραση... Βέβαια, την τηλεόραση δεν την χρειαζόμουν... και μετά συνέχισε με το κινητό... ούτε το κινητό το χρειαζόμουν... και το ομολογώ η ζωή μου ήταν καλύτερα χωρίς και το ένα και το άλλο... Χάλασε η τηλεόραση και αποφάσισα να μην την φτιάξω... Χάλασε το τηλέφωνο και αποφάσισα να μην το φτιάξω... Έπειτα χάλασε και ο προβολέας... αυτός μου άρεσε να υπάρχει στην ζωή μου... αλλά παρόλα αυτά δεν τον έφτιαξα... Κι ας μου άρεσε να βλέπω ταινίες σε μια μεγάλη οθόνη τοίχου και να χάνομαι μέσα σε αυτές... Σαν όλη η τεχνολογία να επαναστάτησε μαζί... και εγώ να έχω μια άρνηση να φτιάξω το οτιδήποτε... Έπειτα άρχισαν να χαλάνε κι άλλα πράγματα... Χάλασε το πλυντήριο πιάτων... μετά των ρούχων... μετά το ψυγείο... μετά ο φούρνος... και εγώ αποφάσισα να μην φτιάξω τίποτα... Και επαναστατούσαν όλες οι συσκευές... αλλά μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτές... έτσι έλεγα στον εαυτό μου... Και μετά άρχισαν να χαλάνε κι άλλα... Τραπέζια και καρέκλες... Έπιπλα και ντουλάπες... Πόρτες και παράθυρα... και εγώ δεν έφτιαχνα τίποτα... Χάλαγε όλο το σπίτι... και δεν με ενδιέφερε... Και έπειτα άρχισαν να χαλάνε πράγματα που δεν είναι τόσο μακρυά μου... πράγματα που έχω πάνω μου... Έσπασαν τα γυαλιά μου... και αποφάσισα να μην τα φτιάξω ούτε αυτά... αυτά όμως τα χρειαζόμουν... αλλά ήθελα να με πείσω πως δεν τα χρειάζομαι... και τα ρούχα μου... άρχιζαν να χαλάνε κι αυτά... και τα παπούτσια μου... αλλά... εγώ επέμενα... πως μπορώ να ζω και χωρίς αυτά... κι άρχισαν να χαλάνε πράγματα που δεν είναι και τόσο έξω από εμένα... όπως τα μαλλιά μου... ή τα χέρια μου... ή το δέρμα μου... και μετά πράγματα που είναι μέσα σε εμένα... όπως η καρδιά μου... ή το στομάχι μου... και μετά πράγματα που είναι ακόμα πιο μέσα... όπως τα συναισθήματά μου... ή οι σκέψεις μου... και δεν το κατάλαβα πώς από την μία στιγμή στην άλλη, δεν ήταν καθόλου από την μία στιγμή στην άλλη αλλά έτσι το βίωσα, είχαν βρεθεί να είναι όλα χαλασμένα... μέσα μου και έξω μου... και μετά... ήθελα να τα διορθώσω... μα δεν μπορούσα... δεν ήξερα από πού να πρωτοαρχίσω... δεν είχα ιδέα τι να πρωτοφτιάξω... και, κυρίως, δεν ήξερα πώς να το φτιάξω... Να ξεκινήσω από την αρχή προς το τέλος ή από το τέλος προς την αρχή; Και στην αρχή δεν έφτιαχνα τα πράγματα γιατί δεν είχα χρήματα ή δεν είχα χρόνο... αλλά σιγά σιγά... δεν ήταν ούτε τα χρήματα ούτε ο χρόνος... ήταν και αυτά αλλά δεν ήταν μόνο αυτά... ήταν ένα σωρό άλλα πράγματα που με έκαναν να μην θέλω να φτιάξω τίποτα... Αλλά δεν μου άρεσε ο κόσμος μου χαλασμένος... και όσο δύσκολο κι αν μου ήταν... γνώριζα πως δεν μπορούσα να συνεχίσω να ζω έτσι... χαλασμένα... κι έτσι... σκέφτηκα χωρίς να ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω... απλά να προσπαθήσω... να κάνω κάτι... οτιδήποτε... και σκέφτηκα να δοκιμάσω να ξεκινήσω αντίστροφα... από το τελευταίο που μου χάλασε... και έτσι... σιγά σιγά... φρόντισα τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου... μετά προχώρησα στο σώμα μου... μετά στα ρούχα μου... μετά στα γυαλιά μου... μετά στις συσκευές... μετά σε όλη την υπόλοιπη τεχνολογία... Ήξερα πολύ καλά... τι έχει περισσότερη αξία και τι λιγότερη... Ήξερα, επίσης, πως όλα πια μπορώ να τα χρησιμοποιώ όπως θέλω εγώ χωρίς να αφήνω εκείνα να με χρησιμοποιούν... Άνοιξα την τηλεόραση που ήταν το τελευταίο πράγμα που έφτιαξα αφού ήταν το πρώτο που είχε χαλάσει... ακόμα δεν μου άρεσε τίποτα... και την ξαναέκλεισα... Ο κόσμος μου ήταν πια φτιαγμένος... Σε αυτόν τον φτιαγμένο κόσμο μπορούσα να επιλέξω τι θελώ να κρατήσω και τι όχι... αλλά αυτά που θέλω να κρατήσω... δεν θα έπρεπε να τα αφήσω να χαλάσουν... θα έπρεπε να τα προσέχω και θα έπρεπε να τα αγαπώ... θα έπρεπε να με προσέχω και θα έπρεπε να με αγαπώ... Την τηλεόραση δεν την ξανάνοιξα ποτέ... αλλά όλα τα υπόλοιπα τα έχω πια στην ζωή μου... και όταν κάτι χαλάει... απλά το φτιάχνω... αμέσως. Είναι το πιο γρήγορο και το πιο εύκολο... Γιατί όταν περνάει ο καιρός όλα φαίνονται πιο δύσκολο να φτιαχτούν... Φαίνονται... δεν είναι απαραίτητα... Και είναι ωραία... να φτιάχνεις ό,τι χαλάει... την στιγμή που οφείλει να φτιαχτεί... Και είναι φτιαγμένος τώρα ο κόσμος μου... Μου πήρε καιρό... αλλά φτιάχτηκε... Και είναι ωραία... να είναι φτιαγμένος ο κόσμος σου...

Δεν το κατάλαβα...

Πότε συνέχισα να φτιάχνω τα πράγματα...

(γιατί τα πράγματα δεν σταμάτησαν να χαλάνε... εγώ σταμάτησα να μην τα φτιάχνω...)

Η Θεωρία της Ψυχής του Καφέ

(Και οργανώνοντας την ζωή μου... ανακαλύπτω διάφορα κείμενα που γράφτηκαν πριν (λίγο ή πολύ) καιρό... όπως αυτό...)

Αυτές τις ημέρες μου μίλησαν για το σώμα και την οξύτητα του καφέ. Είχα καιρό να ακούσω αυτές τις λέξεις και θυμήθηκα μία συζήτηση που είχα πριν χρόνια με έναν φίλο μου. Ήταν ο πρώτος που μου μίλησε για το σώμα του καφέ και προσπαθούσε να μου εξηγήσει τι σημαίνει. Πώς τον νιώθεις... Και αν είναι βαρύς ή ελαφρύς... Αφού, λοιπόν, είχε κάνει μια λεπτομερειακή ανάλυση πάνω στο θέμα, μου είπε σοβαρά « Ο καφές έχει σώμα...»... Και εγώ το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα ήταν «Και η ψυχή του;...» και ο φίλος μου άρχισε να γελάει. «Με κοροϊδεύεις;» με ρώτησε «Καθόλου.» του είπα. Και τότε μου είπε πως είμαι ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να αναρωτηθεί για την ψυχή του καφέ... Φυσικά, την ψυχή την εννοούσα με έναν δικό μου μοναδικό τρόπο... Με το που άκουσα «σώμα» το μυαλό μου πήγε στην «ψυχή» χωρίς να το σκεφτώ, αυθόρμητα. «Ό,τι έχει σώμα, έχει και ψυχή.» είπα στον φίλο μου και άρχισα να του εξηγώ την Θεωρία της Ψυχής του Καφέ.

«Ο καφές, λοιπόν, έχει ψυχή... ανάλογα με αυτόν που σου τον φτιάχνει. Αν αυτός που σου τον φτιάχνει είναι δυναμικός άνθρωπος τότε και ο καφές είναι δυναμικός και δυνατός. Αν είναι ευαίσθητος τότε και ο καφές είναι ευαίσθητος και ελαφρύς. Αν είναι ένας άνθρωπος που έχει πονέσει ο καφές βγάζει μια πίκρα και αν είναι ένας άνθρωπος ικανοποιημένος από την ζωή τότε ο καφές έχει μια πιο γλυκιά γεύση. Αν είναι ένας άνθρωπος αγχωμένος ο καφές είναι ταραγμένος και ανήσυχος και αν είναι ένας άνθρωπος ευτυχισμένος τότε ο καφές είναι γεμάτος και σταθερός... Ο καφές έχει την γεύση του ανθρώπου που τον φτιάχνει...» είπα και ζήτησα από τον φίλο μου να παρατηρήσει την επόμενη φορά την γεύση του καφέ του ανάλογα με αυτόν που του τον έφτιαξε... Απαραίτητη προϋπόθεση να ζητήσει από τους άλλους να του φτιάξουν ό,τι καφέ θέλουν και όπως θέλουν, να του φτιάξουν όχι τον αγαπημένο του καφέ μα τον αγαπημένο τους καφέ...

Ο φίλος μου την επόμενη φορά ήρθε και μου είπε πως του κατέστρεψα την χαλάρωση που του δημιουργούσε το να πίνει καφέ επειδή τον έβαλα όχι μόνο να μην πίνει τον ίδιο καφέ, κάθε μέρα, αλλά και να παρατηρεί τους ανθρώπους... Τον ρώτησα πως του φάνηκε η θεωρία μου και κούνησε το κεφάλι... Συμφωνούσε... Είχε πιει επτά διαφορετικούς καφέδες μέσα στην εβδομάδα από επτά διαφορετικούς ανθρώπους... και θεωρούσε πως είχα δίκιο... η γεύση του καφέ είχε την γεύση του ανθρώπου...

Τότε του είπα πως αυτά είναι παιχνίδια που μου αρέσει να κάνω με το μυαλό μου... και πως έχει ενδιαφέρον όταν βάζω και τους φίλους μου μέσα σε αυτά!

Όποιο κι αν είναι το αντικείμενο κάποιου νομίζω πως έχει την ψυχή του κάποιου...

Του είπα, επίσης, πως αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που δεν έφτιαχνα καλό καφέ... Η ψυχή μου ήταν ταραγμένη... και εκείνος γέλασε...

Ναι... Την πρώτη φορά που μου μίλησαν για το σώμα του καφέ αμέσως το μυαλό μου ρώτησε για την ψυχή του... (αλλά αναρωτήθηκε και για την δική μου ψυχή...)

30.000 άνθρωποι και εγώ...

30.000 ενήλικες λέει πως έμαθαν (ξένες γλώσσες) μαζί τους... και λέει πως είναι η σειρά μου... για την ακρίβεια... «Σειρά μου!»... Με θαυμαστικό... Για να το νιώσω καλύτερα... Πώς έλεγε ο κακός ο λύκος στην κοκκινοσκουφίτσα; «Για να σε βλέπω καλύτερα...» «Για να σε ακούω καλύτερα...»... κλπκλπκλπ... Ε, αυτό το θαυμαστικό είναι «Για να το νιώσω καλύτερα...»... πως είναι πια η σειρά μου να μάθω μια ξένη γλώσσα... Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ισπανικά και Ιταλικά... Όλα μπροστά μου... Να επιλέξω ό,τι επιθυμώ... ό,τι πιστεύω πως αυτό είναι η «Σειρά μου!» να αρχίσω...

Πάνω πάνω, βέβαια, οι ακινητοποιημένοι χαμογελαστοί άνθρωποι... που ποτέ δεν λείπουν από πουθενά... που έγιναν ευτυχισμένοι... επειδή «κάτι»... στην συγκεκριμένη περίπτωση επειδή έμαθαν μια ξένη γλώσσα... αυτό θέλουν να με πείσουν... πως το χαμόγελό τους είναι αληθινό... πως η ευτυχία τους είναι αληθινή... πως όλα λύθηκαν γιατί;... επειδή έμαθαν μια ξένη γλώσσα... (Βέβαια, δεν λέω... το προτιμάω από αυτούς που υποτίθεται πως έγιναν σούπερ ευτυχισμένοι επειδή έφαγαν ένα τάδε γιαούρτι ή ξεκίνησαν την ημέρα τους με ένα δείνα δημητριακό ή πήγαν στην δουλειά τους με ένα τάδε αυτοκίνητο ή ήπιαν ένα δείνα ποτό ή πήραν ένα δάνειο από την τάδε τράπεζα... Τουλάχιστον, με την ξένη γλώσσα κάτι μαθαίνεις...)

Και μετά είναι και αυτή η κοπέλα που δείχνει όλο ενθουσιασμό ένα τεράστιο «-50%», γιατί τι άλλο εξάλλου θα μπορούσε να δείχνει κανείς με ενθουσιασμό στην εποχή μας; Βέβαια, υπάρχει και η υποσημείωση με τα μικρά γράμματα... πάντα υπάρχει κι αυτή... «έως»... Είναι έως -50%... Δεν είναι πάντα -50%... Δεν είναι συνέχεια -50%... Δεν είναι συνήθως -50%... Δεν ξέρεις καν αν είναι τις περισσότερες φορές -50%... Δε ξέρεις πόσο είναι... Μπορεί να είναι -45%... Μπορεί να είναι -30%... Μπορεί να είναι -20%... Μπορεί να είναι και -5%... Βλέπεις, η τιμή βρίσκεται σε αυτό το «έως» που είναι τόσο μικρό ειδικά για να χάνεται και για να ξεπερνιέται και που κανείς δεν του δίνει σημασία... αλλά και εσύ που του έδωσες σημασία... Δεν έχεις ιδέα τι ακριβώς σημαίνει το έως -50% και πώς πρέπει να το διαβάσεις... φαντάζομαι για να μάθεις πώς διαβάζεται θα πρέπει να πας να ρωτήσεις από κοντά πληροφορίες...

2η γλώσσα δωρεάν! Λέει... Ακόμα δεν μάθαμε την πρώτη... αλλά η δεύτερη θα είναι δωρεάν... Γιατί το «Δωρεάν» πουλάει... Ακούς «Δωρεάν» και τρέχεις... ακόμα κι αν δεν έχεις χρήματα να πληρώσεις για την πρώτη γλώσσα… αφού η δεύτερη γλώσσα θα είναι δώρεαν, θα βρεις τρόπο να την πληρώσεις... Είναι τόσο ισχύρη η ανάγκη σου για το «δωρεάν» που είσαι ικανός να πληρώσεις για να το αποχτήσεις... (Άσε που δεν υπάρχει ο χρόνος για δεύτερη γλώσσα... αυτοί το ξέρουν... εσύ το ξέρεις... αλλά το δωρεάν , παρόλα αυτά, γράφεται... γιατί αυτοί θέλουν να σε πείσουν να πληρώσεις την πρώτη γλώσσα... και εσύ θέλεις να πειστείς ότι θα έχεις δωρεάν την δεύτερη...)... Βέβαια και πάλι υπάρχει υποσημείωση... με μικρά γραμματάκια... η προσφορά ισχύει μόνο αν το πρόγραμμα της πρώτης γλώσσας είναι πάνω από έναν συγκεκριμένο αριθμό μηνών... Μικρό αριθμό... αλλά και πάλι σε κάνει να προβληματίζεσαι και να αναρωτιέσαι... α) Γιατί η προσφορά δεν ισχύει για όλα τα προγράμματα; και β) Δηλαδή... υπάρχει περίπτωση να μάθεις μία γλώσσα σε λιγότερο από τόσους μήνες; Αλλά βέβαια... δεν έχει σημασία τι μαθαίνεις ούτε πώς το μαθαίνεις... Ζούμε στην εποχή του «εύκολου» και του «γρήγορου»... Σε 12 μήνες! Σε 10 μήνες! Σε 7 μήνες! Σε 3 μήνες! Σε 1 μήνα! Σε 3 εβδομάδες! Ή ακόμα και σε 2 μέρες ή σε μερικές ώρες...

Βομβαρδίζεσαι με φυλλάδια και με διαφημίσεις... και εσύ να μην μπορείς να σε βρεις πουθενά... ούτε στους χαμογελαστούς ανθρώπους, ούτε στην ενθουσιασμένη κοπέλα, ούτε στο, και καλά, -50%, ούτε στο δήθεν δωρεάν, ούτε στις εκπτώσεις, ούτε στις προσφορές... ούτε στο «εύκολο» και στο «γρήγορο» που καταλήγει να γίνει πάντα «δύσκολο» και «αργό»... ούτε στις εγγραφές... ούτε στις σχολές... ούτε στις εξετάσεις... ούτε στα αποτελέσματα... ούτε στα χαρτιά... ούτε στα διπλώματα... ούτε στα πτυχία... ούτε και στην συνέχεια των πτυχίων... ούτε στις δουλειές... ούτε στις πληρωμές... ούτε στα συμφέροντα... ούτε στους ανταγωνισμούς... Καμιά φορά νιώθεις πως πραγματικά πίσω από όλα αυτά είναι ο κακός ο λύκος... για να σε βλέπει καλύτερα, για να σε ακούει καλύτερα, για να σε φάει καλύτερα... Να δώσεις... Να πληρώσεις... Να αγοράσεις... ενώ εσύ απλά θες... Να μάθεις... Να ανταλλάξεις... Να προσφέρεις...

Με θαυμαστικό ή χωρίς... δεν είναι η σειρά μου... ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι... Δεν είναι όλα μπροστά μου... Δεν υπάρχει το να επιλέξεις ό,τι επιθυμείς... Δεν υπάρχει «επιλέξεις» αν δεν υπάρχουν επιλογές... Δεν υπάρχει «επιθυμείς» αν δεν υπάρχουν επιθυμίες... Και, είναι γεγονός, οι μη επιλογές σου μειώνουν τις επιθυμίες... Και οι μη επιθυμίες σου μειώνουν τις επιλογές...

30.000 άνθρωποι... 40.000 άνθρωποι... 50.000 άνθρωποι...
Ή ακόμα και 300... ή 400... ή 500... αν θέλουμε να βγάλουμε το στοιχείο της υπερβολής...
Και εγώ να μην είμαι ένας από αυτούς... να μην μπορώ να γίνω ένας από αυτούς...

Αλλά εκείνοι τα βγάζουν πέρα... γιατί απλά αποδέχονται πως έτσι είναι και έτσι θα είναι... και, στην τελική, καταφέρνουν να μάθουν «κάτι»... έστω και μία ξένη γλώσσα...

Και εγώ δεν τα βγάζω πέρα επειδή πολύ απλά... δεν έχω ανακαλύψει ακόμα τον άλλον δρόμο...

Αλλά δεν μπορεί να μην υπάρχει ο άτιμος... υπάρχει...

Και με αυτήν την σκέψη δίπλωσα το φυλλάδιο στο χέρι μου... έφτιαξα ένα μικρό καραβάκι... και το έδωσα στον πρώτο περαστικό... ο οποίος κράτησε το χάρτινο καραβάκι σαν να του έκανε κάποιος το μεγαλύτερο δώρο του κόσμου και μου χαμογέλασε... και αυτό το χαμόγελο ήταν αληθινό... ήταν δωρεάν... ήταν ανθρώπινο...

Ναι... Υπάρχει άλλος δρόμος... και δεν βρίσκεται σε κανένα φυλλάδιο...

Και ακόμα δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου...

Και ακόμα δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου... όση αυτογνωσία και αν νομίζεις ότι έχεις...

Συμβαίνουν καταστάσεις που φέρνουν στην επιφάνεια πλευρές σου που είτε δεν ήθελες να δεις είτε δεν ήξερες πως υπάρχουν...

Μία ζωή να κυνηγάς το να σε καταλάβεις... και πάντα κάτι να συμβαίνει... που να ανατρέπει όσα πίστευες για εσένα... Κάποιος δικός σου προσωπικός μύθος να καταρρέει... Κάποιο δικό σου προσωπικό παραμύθι να αποκαλύπτεται ή να αυτοκαταστρέφεται... Κάποιο «πιστεύω» σου να ανατέλλει ή να δύει... Κάποια «ιδέα» σου να γράφεται ή να σβήνεται... Και όσο σταθερός κι αν νιώθεις, σε σκοινί τελικά περπατάς... Και όσο ακέραιος κι αν αισθάνεσαι, σε μια ευάλωτη ρευστότητα τελικά κολυμπάς...

Νομίζεις πως τα ξέρεις όλα και, φυσικά, αυτό δεν ισχύει.

Νομίζεις πως δεν ξέρεις τίποτα, αλλά ούτε αυτό, φυσικά, είναι αλήθεια.

Καταλήγεις πως άλλα ξέρεις κι άλλα δεν ξέρεις και σου φαίνεται λογικό. Μα ακόμα κι αυτό είναι μπερδεμένο. Αποδεικνύεται πως αυτά που νόμιζες πως γνώριζες είναι αυτά που δεν γνώριζες κι αυτά που νόμιζες πως δεν γνώριζες είναι αυτά που γνώριζες.

Όχι άλλες δηλώσεις, σκέφτεσαι.

Δεν θα ξαναπείς «Αυτό είμαι.» αλλά ούτε και «Αυτό δεν είμαι.»

Γιατί η αλήθεια σου, ίσως, δεν βρίσκεται στις καταφάσεις και στις αρνήσεις μα σε εκείνες τις αιώνιες ερωτήσεις...

Και στην ερώτηση «Ποιος είμαι;», είτε σου αρέσει είτε όχι, δεν υπάρχει μία απάντηση αλλά πολλές... ή μία απάντηση που συνέχεια αλλάζει... Όπως το δει κανείς, ανάλογα με το πώς θα το κοιτάξει...

Αλλάζεις...
Όχι κάθε μέρα μα κάθε στιγμή.
Είσαι άλλος. Είσαι άλλος. Είσαι άλλος.
Κι ας είσαι εσύ...

Υπάρχει μια κοινή γραμμή που περνάει συνέχεια από διαφορετικά σημεία...
Εσύ είσαι η κοινή γραμμή και τα διαφορετικά σημεία οι διαφορετικοί εαυτοί σου...

Πώς να ενώσεις αυτό που είσαι με αυτό που ήσουν;Ή αυτό που είσαι με αυτό που γίνεσαι;
Πώς να ενώσεις τα διαφορετικά κομμάτια σου;
Πώς να τα μάθεις, πώς να τα καταλάβεις, για να τα ενώσεις;

Και όση αυτογνωσία κι αν έχεις... ακόμα δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου...

Αυτοκινητάκια

Πέρασαν από μπροστά μου τρέχοντας για να πάνε στα αυτοκινητάκια του περιπτέρου... Αυτά τα αυτοκινητάκια που τους ρίχνεις λεφτά, παίζουν μουσική, κουνιούνται πέρα, δώθε, πάνω, κάτω, και ενθουσιάζουν όλα τα μικρά παιδάκια... Ήταν δύο αδέρφια, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι... και η μητέρα τους ερχόταν πιο πίσω σπρώχνοντας ένα καρότσι με ένα μωράκι... Φαινόταν κουρασμένη... Μπήκαν μέσα στα αυτοκινητάκια... ήταν δύο τα αυτοκινητάκια-δύο και τα παιδάκια οπότε δεν υπήρξε καμία παιδική σύγκρουση για το ποιος θα μπει πρώτος και ποιος δεύτερος... Άρχισαν να παίζουν ότι οδηγούν... ενώ η μητέρα τους άρχισε να τους φωνάζει να έρθουν γιατί πρέπει να πάνε σπίτι... Εκείνα συνέχιζαν να παίζουν και να παίζουν και να παίζουν... Σταμάτησε δίπλα στο περίπτερο και τους το ξαναείπε... Να σταματήσουν, να κατέβουν, να φύγουν... Τίποτα εκείνα... Γυρνούσαν το τιμόνι... Πατούσαν την κόρνα... Η μητέρα συνέχισε τον δρόμο της προσπερνώντας το περίπτερο, προσπερνώντας τα αυτοκινητάκια, προσπερνώντας το παιχνίδι των παιδιών της με την ελπίδα πως αν φύγει θα την ακολουθήσουν αλλά τίποτα... Σταμάτησε λίγο πιο πέρα γύρισε το κεφάλι και τους ξαναφώναξε... «Ελάτε, παιδιά! Άντε! Πρέπει να πάμε σπίτι! Ελάτε, είπα!» αλλά τίποτα... Κανένα αποτέλεσμα σαν να μην ακούν... Γέλια, ήχοι και φωνές στα αυτοκινητάκια... Εκείνη συνέχισε να περπατάει λίγο πιο κάτω μήπως τα κάνει να πιστέψουν πως θα φύγει... Είναι αυτή η μέθοδος που κάνουν οι γονείς... Κάνω πως φεύγω για να πιστέψει το παιδί πως το αφήνω πίσω... Μερικές φορές, του το λέω και σαν απειλή «Αν δεν έρθεις, θα φύγω.»... Ποτέ δεν την κατάλαβα αυτήν την μέθοδο... Έχω την αίσθηση πως ανάμεσα στα διάφορα που δημιουργεί στο παιδί... του προκαλεί και αίσθημα εγκατάλειψης... Ήθελα να γίνει μια έρευνα σε σχέση με το τι δημιουργούν στα παιδιά αυτά που αποφασίζουν να τους πουν οι μεγάλοι... απλά και μόνο για να καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα, για να σταματήσουν ένα παιχνίδι ή για να κάνουν το παιδί να φάει, να κοιμηθεί, να το ένα, να το άλλο... για να κάνουν το παιδί να κάνει αυτό που εκείνοι θέλουν... Το αγοράκι φωνάζει στην μητέρα του «Έλα, μαμά! Γιατί δεν μας αφήνεις να παίξουμε; Γιατί δεν μας αφήνεις να οδηγήσουμε; Χωρίς λεφτά!»... Γιατί τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη τα χρήματα για να παίξουν... Δεν χρειάζονται το νόμισμα που θα δημιουργήσει την μουσική και την κίνηση... Παίζουν μια χαρά και στο ακίνητο αυτοκινητάκι χωρίς να έχουν ανάγκη από καμία μελωδία να συνοδεύει το παιχνίδι τους φτιάχνοντας τα ίδια τους ήχους... χωρίς να έχουν καμία ανάγκη το πάνω, κάτω, πέρα, δώθε... αφού τα ίδια φαντάζονται πως κάνουν το αυτοκίνητο να κινείται... Ανάμεσα στα «Μπιπ, Μπιμ» και στα «Τουτ, τουτ»... ακούω την μητέρα να φωνάζει από ακόμα πιο μακρυά «Τελειώνετε, ελάτε!» και συνεχίζει να απομακρύνεται περπατώντας... Το κοριτσάκι... καταλαβαίνει πως παραέμειναν ώρα, πως παρατράβηξαν το σκοινί, βλέπει και την μητέρα του να φεύγει... αγχώνεται λιγάκι... βγαίνει από το αυτοκίνητο... και τρέχει προς την μητέρα του... ενώ εκείνη της φωνάζει να φέρει και τον αδερφό της που εκείνος, προφανώς επειδή γνωρίζει τις μεθόδους της μητέρας του, δεν δίνει καμία σημασία στο όλο σκηνικό... Το κοριτσάκι πάει στην μητέρα χωρίς τον αδερφό της... Όλη η οικογένεια έχει απομακρυνθεί... αλλά εκείνος δεν αγχώνεται και δεν φοβάται... Παίζει στο αυτοκινητάκι του και, μάλιστα, με το που φεύγει η αδερφή του, αφού συνεχίζει λίγο στο δικό του αυτοκίνητο, δεν του αρκεί αυτό... του έρχεται η ιδέα, πετιέται από το ένα αυτοκίνητο και μπαίνει στο άλλο σαν να θέλει να δοκιμάσει την οδήγηση και εκεί... και αρχίζει και κάνει άλλους ήχους εκεί και άλλες κινήσεις... σαν το κάθε αυτοκίνητο να έχει την δική του κίνηση και τον δικό του ήχο... Βλέπω την μητέρα πιο μακρυά, δίπλα στο καρότσι και δίπλα στο κορίτσι... Του φωνάζει αλλά εκείνος τίποτα... Συνεχίζει να προχωράει αλλά εκείνος τίποτα... «Θα φύγω!» του λέει... Έλεγα κι εγώ, δεν θα το πει;... Και αφού δεν έπιασε η μία μέθοδος πάει στην άλλη... στέλνει το κοριτσάκι... το οποίο έρχεται τρέχοντας ξανά και λέει στον αδερφό της «Έλα, η μαμά θέλει να σου πάρει κάτι!» δεν του είπε «κάτι» του είπε ένα συγκεκριμένο «κάτι» αλλά εγώ δεν άκουσα την λέξη. Σαν «χόντο» μου ακούστηκε αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω... απορούσα τι είναι το «χόντο»... κάποιο παιχνίδι μάλλον; Ή κανένα γλυκό; Ό,τι κι αν ήταν δεν είχε ιδιαίτερη σημασία... Ήξερα ποια ήταν η συνέχεια της ιστορίας... Ήταν μία ακόμα γνωστή μέθοδος που χρησιμοποιούν οι μεγάλοι προς τα παιδιά τους... Το ψέμα... Ο μικρός φωνάζει ενθουσιασμένος «Θα μου πάρει χόντο (ή ό,τι ήταν αυτή η λέξη!);!» Και βγαίνει από το αυτοκινητάκι χωρίς δεύτερη σκέψη και πάει τρέχοντας, όσο πιο γρήγορα μπορεί, στην μητέρα του φωνάζοντας «Θα μου πάρεις χόντοοοοο (ή ό,τι ήταν αυτή η λέξηηηηη);;;» Και εγώ σκέφτομαι... Α! Ακόμα δεν έχεις καταλάβει μικρούλη αυτήν την μέθοδο των μεγάλων... Σε λίγο καιρό θα την ξέρεις κι αυτήν και ούτε αυτή θα είναι αρκετή να σε βγάλει από το αυτοκινητάκι σου... Δεν μπορώ να ακούσω τι λένε... αλλά τους βλέπω από μακρυά... Η γλώσσα του σώματος... Η μητέρα κάνει κάτι κινήσεις σαν να δηλώνει ότι, φυσικά, δεν θα του αγοράσει αυτό που του τάξανε και το αγόρι σταυρώνει τα χέρια του και θυμώνει... και πολύ καλά κάνει... Σου λένε κάτι και εσύ τους πιστεύεις... Σου δημιουργούν ενθουσιασμό και μετά σου τον κλέβουν... Σου κλονίζουν την εμπιστοσύνη σου, χωρίς να το ξέρεις... Είμαι πολύ περίεργη και αυτή η μέθοδος τι ακριβώς δημιουργεί στα παιδιά... Αυτό το σου τάζω κάτι που δεν θα στο δώσω ποτέ... Ή το σου λέω ψέματα... Πόσο καλό είναι να μαθαίνει το παιδί πως του τάζουν διάφορα για να συμπεριφερθεί όπως θέλουν;... Ή να μαθαίνει πως του λένε ψέμματα για να το χειριστούν;... Για να μην σχολιάσω το να στέλνει κανείς το ένα παιδί να πει «ψέμματα» στο άλλο...

Βλέπω την οικογένεια από μακρυά... Να φεύγουν όλοι μαζί... Και λίγο πριν στρίψουν στην γωνία... Το αγοράκι που περπατάει πίσω από όλους... πάντα, αυτός που καταλαβαίνει περισσότερα περπατάει πίσω από όλους... σαν να αισθάνεται πως τους παρατηρώ... γυρίζει και με κοιτάζει... σαν μόνο με εμένα να μπορεί να μοιραστεί την στιγμή του... Πιάνει ένα αόρατο τιμόνι, κάνει για λίγο πως οδηγεί, ένα αόρατο αυτοκίνητο και μου χαμογελάει σαν να μου λέει... «Δεν έχω ανάγκη από τα αυτοκινητάκια του περιπτέρου για να φτιάξω τον κόσμο μου... μπορώ να μείνω και να παίξω σε αυτόν μακρυά από τους μεγάλους με τις περίεργες μεθόδους τους...»... και μετά ενώ έχουν στρίψει όλοι οι υπόλοιποι, εκείνο σταματάει στην γωνία, χωρίς να παίζει πια το αόρατο αυτοκίνητο του, με χαιρετάει και φεύγει...

Στρίβω το κεφάλι μου να δω ξανά τα δύο αυτοκινητάκια του περιπτέρου άδεια πια... χωρίς ήχους και χωρίς κινήσεις... Είχε κάτι το αόρατο αυτοκίνητό του που μου άρεσε πιο πολύ... Ακούω ποδοβολητά και βλεπώ τρία παιδάκια να τρέχουν προς τα δύο αυτοκινητάκια και πίσω δύο γονείς, οι οποίοι μου φαίνονται κουρασμένοι, να τους φωνάζουν... Αλλά εκείνα δεν ακούν... ήδη έχουν μπει το ένα στο ένα αυτοκινητάκι και τα άλλα δύο στο άλλο και έχουν αρχίσει την ιστορία του φανταστικού τους δρόμου...

Και η ιστορία συνεχίζει... και συνεχίζει... και συνεχίζει... και εγώ αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν οι κουρασμένοι γονείς έλεγαν στα παιδιά τους αλήθειες αντί για ψέματα και αν αντί να έκαναν πως φεύγουν, επέλεγαν να μείνουν. Τι θα γινόταν αν αντί να απειλούσαν απλά εξηγούσαν; Τι θα γινόταν αν οι γονείς χρησιμοποιούσαν διαφορετικές μεθόδους από αυτές που επιλέγουν να χρησιμοποιούν... Αναρωτιέμαι αν τότε οι γονείς θα ήταν, έστω και λίγο, πιο ξεκούραστοι... γιατί στο δικό μου το μυαλό όλοι αυτοί οι περίεργοι τρόποι, που μόνο οι γονείς θα μπορούσαν να εφεύρουν, μου φαίνονται πολύ πιο κουραστικοί... Εξαντλητικοί...

Πόσο πιο απλός θα ήταν ο κόσμος...
Αν έδινες στα παιδιά να καταλάβουν...τον πραγματικό κόσμο των μεγάλων...

Πόσο πιο μαγικός θα ήταν ο κόσμος...
Αν έδινες στους μεγάλους να καταλάβουν... τον φανταστικό κόσμο των παιδιών...

Το Χάος, Του Χάους, Το Χάος, Ω! Χάος!

Όλοι οι υπολογιστές (ή περίπου όλοι) θα έχουν στα αρχεία τους έναν φάκελο ( το τονίζω ΕΝΑΝ) ο οποίος θα έχει όλα αυτά τα οποία δεν ανήκουν σε καμία κατηγορία, τα μισοτελειωμένα, τα ανολοκλήρωτα, αυτά που δεν έχουν ακόμα οριστεί ή τακτοποιηθεί, που δεν ξέρουν πού ανήκουν και ποια είναι η θέση τους.

Και ο δικός μου υπολογιστής είχε (το τονίζω ΕΙΧΕ) στα αρχεία του έναν φάκελο (το τονίζω ΕΝΑΝ) ο οποίος είχε όλα τα παραπάνω. Αυτόν τον φάκελο τον είχα ονομάσει «Χάος». Επειδή αυτή η λέξη μου αρέσει και νιώθω πως εκφράζει με ακρίβεια και με χιούμορ το περιεχόμενο του συγκεκριμένου φακέλου.

Ο φάκελος αυτός, από εκεί που υποτίθεται πως δεν έπρεπε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στα αρχεία μου και πως έπρεπε να υπάρχει μόνο για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μέχρι να αποφασίσω να τον ξεκαθαρίσω, ξαφνικά άρχισε να διεκδικεί όλο και περισσότερο χώρο... Τρέχοντας από εδώ και από εκεί, οτιδήποτε δεν προλάβαινα να φτιάξω το πέταγα μέσα στο «Χάος», χωρίς ενοχές, και το άφηνα να αιωρείται με ένα ερωτηματικό για το αν και το πότε θα ξαναασχοληθώ μαζί του... Επειδή άρχισε να παραγεμίζει... κάπου στην πορεία... τρομοκρατήθηκα... Ήταν τόσο πολλά όλα αυτά και τόσο άσχετα μεταξύ τους... που αποφάσισα, για να μοιράσω λίγο το χάος, να κάνω ακόμα έναν φάκελο... αυτόν τον ονόμασα «Το Χάος Του Χάους». Για την ακρίβεια... «Χάος (Το) (Του) Χάους» (παρόλο που εγώ το διάβαζα στο μυαλό μου πάντα απλά «Το Χάος Του Χάους») έτσι ώστε να βρίσκεται ακριβώς κάτω από τον φάκελο «Χάος» και να μην ανακατευτεί με όλο το υπόλοιπο κυριολεκτικό χάος όλων των υπόλοιπων χαοτικών φακέλων του υπολογιστή μου... Άρχισε, λοιπόν, να γεμίζει επικίνδυνα και Το Χάος Του Χάους, με ό,τι δεν μπορούσα ή δεν προλάβαινα να τοποθετήσω οπουδήποτε αλλού... Κάποια στιγμή αγχώθηκα ότι παραέγινε χαοτική η όλη κατάσταση... Φοβήθηκα ότι θα επικρατήσει ένα χάος στον υπολογιστή μου το οποίο δεν θα μπορώ αργότερα με τίποτα να χειριστώ ή να οργανώσω... και αποφάσισα να αφιερώσω ώρες και μέρες για να καταφέρω να κάνω τους δύο φακέλους έναν... και αυτόν τον έναν φάκελο να τον αδειάσω εντελώς... αποφασισμένη να υπάρχει για να με βοηθάει στην καθημερινότητά μου αλλά ανά τακτά χρονικά διαστήματα να τον ξεκαθαρίζω... Κράτησα το «Χάος (Το) (Του) Χάους» (μου άρεσε πιο πολύ η ονομασία Το Χάος Του Χάους) και έσβησα το «Χάος». Ήμουν πολύ περήφανη για το κατόρθωμά μου... Είχα μόνο έναν φάκελο... και αυτός ήταν πια άδειος... Ναι, ο ηλεκτρονικός μου κόσμος άρχιζε παραδόξως να μην είναι τόσο χαοτικός όσο ο κανονικός μου κόσμος... Ύστερα, όμως, ήρθε μια χρονιά η οποία ήταν γεμάτη από καινούρια τρεξίματα, καινούριες δυσκολίες, καινούριες σκέψεις, καινούριες ιδέες και στην οποία για να ανταπεξέλθω, όπως ήθελα, ο μόνος τρόπος ήταν να γεμίσει Το Χάος Του Χάους με ένα ολοκαίνουριο φρέσκο χάος που δεν μπορούσε να συμμαζευτεί... Πανικόβλητη... Έφτιαξα έναν καινούριο φάκελο το «Χάος επί 2» (δεν ήθελα να τον ονομάσω ξανά σκέτο «Χάος», ένα ήταν το σκέτο «Χάος» το αρχικό), αποφασισμένη να ακινητοποιηθεί Το Χάος Του Χάους στο σημείο που βρίσκεται και να μην βάζω τίποτα καινούριο εκεί και στο «Χάος επί 2» να βάζω αυστηρά μόνο ότι καινούριο δεν μπορεί να μπει σε κανέναν άλλον φάκελο στον υπολογιστή μου... Όμως δεν μπορούσα να το εφαρμόσω... Το «Χαός επί 2» μεγάλωνε και μεγάλωνε και μεγάλωνε... και έφτιαξα και το «Χάος επί 3» απλά και μόνο από μία ανάγκη να μην βλέπω όλο αυτό το χάος μαζεμένο... και με την ψευδαίσθηση πως αν χωρίσω το χαοτικό χάος σε τρεις φακέλους χάους και όχι σε έναν θα είναι πιο εύκολο αργότερα να ξεκαθαριστεί... Το «Χάος επί 3» μεγάλωνε και μεγάλωνε και μεγάλωνε... και... Τελείωσε η χρονιά... Έφτασε το καλοκαίρι... και όταν βρέθηκα απέναντι στον υπολογιστή μου τρόμαξα να τον αναγνωρίσω... Κυριολεκτικά... Δεν είχα ιδέα πώς θα μαζευτεί και πώς θα συμμαζευτεί όλο αυτό το χάος... Με καθαρό μυαλό δεν μου φαινόταν και πολύ έξυπνη η ιδέα μου να συνεχίζω να δημιουργώ και άλλους φακέλους χάους... Ένας ήταν αρκετός... Ακόμα και ψυχολογικά είναι διαφορετικό να ξεκαθαρίζεις έναν φάκελο από τρεις... Από την άλλη ξεκαθαρίζοντας τρεις... Σβήνονταν ένας ένας... και άρχιζε να καθαρίζει το τοπίο... αλλά και πάλι νομίζω πως ένα χάος θα ήταν υπέρακετό... Δεν μπορώ να περιγράψω... το τι γινόταν μέσα... είτε στο «Χάος επί 2», είτε στο «Χάος επί 3», είτε στο «Χάος (Το) (Του) Χάους», στο οποίο ακόμα γίνεται το χάος αφού δεν τον έχω ξεκαθαρίσει-καθαρίσει ακόμα εντελώς... Το τι ονομασίες συνάντησα στους φακέλους μέσα στους φακέλους δεν λέγεται! Επίσης, ο κάθε φάκελος, το τι έγραφε ότι είχε, σε σχέση με το τι πραγματικά είχε, ήταν μια άλλη ιστορία... Άλλο έγραφε, άλλο έλεγε, άλλο ήταν... Άσε τις γενικές ονομασίες... Άσε τις φαϊνές ονομασίες... Άσε τις εμπνευσμένες, που στην πορεία δεν μου φάνηκαν και πολύ εμπνευσμένες αφού δεν τις καταλάβαινα, ονομασίες... Ούτε ένα word δεν είχε ονομαστεί με μια σωστή λέξη... Ξεκίνησα από το τέλος... Ασχολήθηκα πρώτα με το «Χάος επί 3»... Έφυγε το 3... Έφυγε το επί... Έφυγε το Χάος... Έσβησα και τον φάκελο... μετά με το «Χάος επί 2»... Έφυγε το 2... Έφυγε το επί... Έφυγε το Χάος... Έσβησα και τον φάκελο... και μετά με το «Χάος (Το) (Του) Χάους»... όπου δεν έφυγε τίποτα... ούτε το χάος ούτε του χάους... αλλά δεν με πειράζει... γιατί, έτσι κι αλλιώς, είναι ο μόνος φάκελος που θέλω να υπάρχει για ό,τι άλλο καινούριο χαοτικό προκύψει... Και τώρα που το σκέφτομαι... τώρα που εξαφανίστηκαν όλα τα άλλα χάη... θα μπορούσα, έτσι ώστε να είναι επιτέλους ίδιο αυτό που σκέφτομαι με αυτό που διαβάζω, να αλλάξω και την ονομασία από το «Χάος (Το) (Του) Χάους» σε «Το Χάος Του Χάους»...

Καμιά φορά... όταν τα βλέπω όλααααααααα αυτάαααααααα... καταλαβαίνω... γιατί είμαι έτσι...

Όλοι οι υπολογιστές (ή περίπου όλοι) θα έχουν στα αρχεία τους έναν φάκελο ( το τονίζω ΕΝΑΝ) ο οποίος θα έχει όλα αυτά τα οποία δεν ανήκουν σε καμία κατηγορία, τα μισοτελειωμένα, τα ανολοκλήρωτα, αυτά που δεν έχουν ακόμα οριστεί ή τακτοποιηθεί, που δεν ξέρουν που ανήκουν και ποια είναι η θέση τους.

Και ο δικός μου υπολογιστής έχει (το τονίζω ΕXEI, για την ώρα τουλάχιστον) στα αρχεία του έναν φάκελο (το τονίζω ΕΝΑΝ) ο οποίος έχει όλα τα παραπάνω. Το θέμα είναι ότι εγώ για να έχω το ίδιο αποτέλεσμα με τους υπόλοιπους, για να έχω ΕΝΑΝ φάκελο, πηγαίνω από μία πολύ πιο πολύπλοκη διαδρομή... χωρίς κανένα, ίσως, λόγο και αιτία... απλά και μόνο επειδή είμαι αυτή που είμαι...

Το θέμα, λοιπόν, είναι το τι χρειάζεται να κάνω για να μένει ο υπολογιστής μου λογικός, για να μένει το χάος περιορισμένο...

Και έχω την εντύπωση πως αυτόν τον αγώνα κάνω κι εγώ με τον εαυτό μου... τι χρειάζεται να κάνω για να μένω εγώ λογική, για να μένει το χάος μου περιορισμένο...

Τι χρειάζεται να κάνει κανείς για να μένει ο φάκελος ένας... Αυτός ο χαοτικός φάκελος της σκέψης... που έχει όλα εκείνα που δεν μπαίνουν σε κατηγορίες... που έχει όλα εκείνα που δεν μπορείς να ορίσεις... που έχει όλα εκείνα που δεν μπορείς να χειριστείς... που έχει όλα εκείνα που δεν μπορείς να ονομάσεις... που έχει όλα εκείνα που έχουν την τάση να μεγαλώσουν για να πάρουν όλο και περισσότερο χώρο... χώρο από το μυαλό σου...

Και αφού δεν μπορείς να τον σβήσεις, δεν μπορείς να πατήσεις ένα delete να εξαφανιστεί... Και αφού πρέπει να ζήσεις με αυτόν... το καλύτερο που έχεις να κανείς είναι να μην του δίνεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα αρχεία του μυαλού σου, να τον κρατάς περιορισμένο, να μην του επιτρέπεις να εξαπλωθεί, και, σιγά σιγά, να τον ξεκαθαρίζεις-καθαρίζεις, πού και πού, όσο και όπως μπορείς, φροντίζοντάς τον... και, ποιος ξέρει, ίσως, κάποια στιγμή, να είναι τόσο άδειος που, σχεδόν, να μην τον αισθάνεσαι...

Πήγα να γράψω πως δεν θα μπορούσα να ζω χωρίς το χάος μου αλλά η αλήθεια είναι πως πιστεύω πως θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτό... Από την στιγμή, όμως, που αυτό, καλώς ή κακώς, επιμένει και συνεχίζει να υπάρχει, είτε σαν ένας είτε σαν δύο είτε σαν τρεις είτε σαν περισσότεροι φάκελοι, είτε στον υπολογιστή μου είτε στην σκέψη μου, αυτό είναι το χάος μου, το δικό μου μοναδικό χάος, που, πολλές φορές, με βοηθάει, χωρίς να το καταλάβω, να προχωρήσω με έναν ιδιαίτερο, μοναδικό τρόπο...

Είτε μου αρέσει είτε όχι...

Το χάος είναι κομμάτι μου και εγώ είμαι κομμάτι του χάους...

Γιατί, για να μην ξεχνιόμαστε, υπάρχει ένα πολύ μεγαλύτερο χάος από το δικό μου...

Μεγαλύτερο και από Το Χάος Του Χάους και από το «Χάος επί 2» και από το «Χάος επί 3»...

Μεγαλύτερο ακόμα και από το Χάος των άλλων, από το «Χάος επί Χ» (όπου Χ=όλο το Χάος όλων των ανθρώπων)

Δεν είναι ένας φάκελος είναι ένας κόσμος...

Και είναι το Χάος μέσα στο οποίο όλοι μας ζούμε...

Και δεν έχω βρει ακόμα πώς, ακριβώς, αξίζει να ονομαστεί αυτό Το, Του Κόσμου, Χάος...

Το Χάος Του Κόσμου ή Ο Κόσμος του Χάους ή Κοσμοχάος ή Χαοτικό Χάος ή Χαοτικό Χάος Χαοτικού Χάους...

Γιατί, ακόμα κι αυτό Το, Του Κόσμου, Χάος ανήκει μέσα σε ένα άλλο Το, Του Σύμπαντος, Χάος...

Και ακόμα και αυτό το Χάος μπορεί να ανήκει μέσα σε ένα άλλο και αυτό μέσα σε ένα άλλο...

Και έτσι το Χάος (Ω! Χάος!)
απλώνεται στο άπειρο... (απλώνεσαι στο άπειρο)
και δεν έχει τέλος... (και δεν έχεις τέλος)
μα δεν έχει ούτε και αρχή... (μα δεν έχεις ούτε και αρχή)
υπήρχε πριν από την δημιουργία του κόσμου και θα υπάρχει και μετά την καταστροφή του... (υπήρχες πριν από την δημιουργία του κόσμου και θα υπάρχεις και μετά την καταστροφή του)
υπάρχει σε όλη την διαδρομή και υπάρχει και σε όλη την απόσταση... (υπάρχεις σε όλη την απόσταση και υπάρχεις και σε όλη την διαδρομή)
υπάρχει στην Γη μα υπάρχει και στο Διάστημα... (υπάρχεις στο Διάστημα μα υπάρχεις και στην Γη)
υπάρχει στις επιστημονικές θεωρίες μα υπάρχει και στις καλλιτεχνικές πράξεις... (υπάρχεις στις καλλιτεχνικές πράξεις μα υπάρχεις και στις επιστημονικές θεωρίες)
υπάρχει στους ανθρώπους... (υπάρχεις στους ανθρώπους...)
υπάρχει σε εμένα... (υπάρχεις σε εμένα...)
υπάρχει στον υπολογιστή μου... (υπάρχεις στον υπολογιστή μου...)

Και έτσι απλά από Το Χάος του Χώρου και Το Χάος Του Χρόνου επιστρέφω ξανά στο δικό μου, και το νιώθω ξαφνικά μικρό... όχι ασήμαντο... μα μικρό...

Και έτσι απλά από το «Ω! Χάος!» επιστρέφω στο δικό μου μοναδικό απλό Χ ά ο ς...