Μου πήρες...

Μου πήρες το τετράδιο μου μέσα από την τσάντα μου και μου το ομολόγησες χρόνια αργότερα σε εκείνο το λεωφορείο μέσα στο οποίο έτυχε να συναντηθούμε...
Ήταν σημαντικό για εμένα... εκείνο το τετράδιο... το έψαξα τότε παντού... πάνω και κάτω από τα θρανία... σε αίθουσες και τάξεις... στο σχολείο και στο σπίτι... σε δωμάτια και σημεία... Ήμουν σίγουρη... Τόσο σίγουρη... πως το είχα επιστρέψει μέσα στην τσάντα μου... Και έπειτα από τόσα χρόνια, πόσα αλήθεια;, πολλά... πάρα πολλά..., να ακούω την εξομολόγησή σου... πως μου το πήρες εσύ! Εσύ... από όλους τους ανθρώπους... Μα γιατί; Ήταν μόνο για εμένα σημαντικό... Λέξεις δικές μου... Προσπάθειες να υπάρξω κάπου στριμωγμένη, έστω και γραπτά... Δεν θα με ενδιέφερε τόσο να «χάσω» ένα άλλο τετράδιο... Των μαθηματικών... Της χημείας... Της φυσικής... Τετράδια των πρακτικών ασκήσεων... Και πάλι θα στενοχωριόμουν αλλά όχι τόσο... Ή να έχανα το τετράδιο... των γαλλικών ή των αρχαίων... Μα όχι αυτό! Που είχε σκέψεις δικές μου... που ήταν μια απεγνωσμένη κατάθεση της τότε τρομοκρατημένης ψυχής μου... που προσπαθούσε μάταια να εκφραστεί και να υπάρξει ακόμα και σε αυτά τα ψυχρά και γελοία πλαίσια του σχολείου...
Σε κοίταξα και δεν το πίστευα... Δεν σε πίστεψα... Ήταν σαν να ένιωθες πως ήταν ένα κατόρθωμα το ότι είχες το δικό μου τετράδιο στα δικά σου χέρια... Σαν να ένιωθες περήφανος για αυτό... Για εμένα απλά για λίγο σταμάτησε ο χρόνος... Όλη εκείνη η αναζήτηση ενός πράγματος που αγάπησα και που έχασα... επειδή μου το πήρες εσύ! Εσύ...
Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα.
Δεν μπορούσα να πω ούτε μία λέξη.
Για λίγο ένιωσα ξανά στριμωγμένη σε ένα λυπηρό παρελθόν.
Δεν ένιωσα να σου κρατάω κακία. Καμία. Καμία κακία. Βλέπεις κι εσύ, ήσουν παιδί. Και ήθελες απλά να υπάρξεις. Απεγνωσμένα έψαχνες κάτι να κρατηθείς... και κάπως έτσι βρήκες το δικό μου τετράδιο... και θέλησες να το κάνεις σανίδα σωτηρίας...
Τι να σου κάνει κι αυτό; Ήταν απλά ένα τετράδιο... Φτιαγμένο από χαρτί... πώς να νικήσει το νερό; Πώς να σε βοηθήσει να μην πνιγείς;
Δεν ήταν αρκετά ισχυρό για να στηρίξει εμένα, πώς θα ήταν αρκετά ισχυρό για να στηρίξει εσένα;
Βρέθηκες στον κόσμο των ναρκωτικών...
Λυπάμαι για αυτό.
Δεν φαντάζεσαι πόσο με πόνεσε αυτή σου η συνέχεια...
Στο σχολείο όλοι σε θεωρούσαν από τα «χαμένα» παιδιά, αυτά που δεν θα βρουν τον δρόμο τους ποτέ... που δημιουργούν προβλήματα... που μπλέκονται και μπλέκουν και τους άλλους σε άσχημες καταστάσεις... «Χαμένη υπόθεση»... σε θεωρούσαν... Λες και γίνεται ένας αληθινός άνθρωπος που βρίσκεται μπροστά σου να είναι καταδικασμένα χαμένος... και μια ζωή πραγματική να αντιμετωπίζεται σαν θεωρητική υπόθεση...

Μα εγώ πάντα σε συμπαθούσα... Ακόμα κι αν δεν κάναμε πολύ παρέα... Ακόμα κι αν δεν μιλούσαμε σχεδόν ποτέ μαζί...

Μια φορά... μόνο... χορέψαμε... μαζί... Θυμάσαι;... Τότε στο δημοτικό... Ήσουν από τους λίγους, από τους ελάχιστους, που μου ζήτησαν να χορέψουμε μαζί... Όχι, μόνο τότε... αλλά σε όλη μου την ζωή... Βέβαια, ήσουν αγοράκι... κι εγώ κοριτσάκι... αλλά ήταν ολόκληρο γεγονός... το ότι χορέψαμε μαζί...
Ήμουν ντυμένη κόκκινη μπαλαρίνα τότε... και σε ντρεπόμουν πολύ... πάρα πολύ... Είχα θεωρήσει λάθος αυτήν την επιλογή του κουστουμιού... Ένιωθα άβολα και περίεργα... Ήταν μια στολή που αγαπούσα... αλλά την φόραγα αρκετά χρόνια... και ξαφνικά ένιωσα «μεγἀλη» για αυτήν... «Έχω μεγαλώσει»... Έτσι ένιωσα... Όταν χόρεψα μαζί σου, στον έναν από τους λίγους, τους ελάχιστους, χορούς που χόρεψα ποτέ, για λίγο, ξέχασα το άβολο κουστούμι μου, ξέχασα και τον άβολα φτιαγμένο τότε εαυτό μου, την άβολη αόρατη μάσκα μου, για λίγο έγινα εγώ, εκεί, μόνο μαζί σου...
Θυμάμαι τότε, λίγα κορίτσια ήρθαν στο πάρτυ σου... για την ακρίβεια... μπορεί και κανένα... Νομίζω ήμουν το μόνο... Το μοναδικό κορίτσι... και λίγα παιδιά... λίγοι φίλοι σου... Αυτοί ήμασταν όλοι και όλοι... Τα αγόρια κι εγώ... Ένιωθα να μην ταιριάζω στην γωνίτσα μου... καθισμένη στον καναπέ... περιμένοντας κάτι... χωρίς να ξέρω τι... μα όταν χορέψαμε... ένιωσα για λίγο ταιριαστή... μέσα στους αταίριαστους...
Πώς πήγε η μνήμη μου σε αυτά τα μονοπάτια; Δεν ξέρω... Δεν ξαναμιλήσαμε από εκείνο τον χορό... Όχι πολύ... Σε παρακολουθούσα σιωπηλά και από απόσταση να κυλάς στον δικό σου κατήφορο... λίγο λίγο... Γυμνάσιο... Λύκειο... Αλήθεια, πόσα χρόνια συμμαθητές;! Κυλούσα κι εγώ στον δικό μου κατήφορο τότε... Δεν είχε σταματημό αυτό το κουτρουβάλιασμα... κουβαλάω χτυπήματα ακόμα από τότε... Και κάπου μέσα σε όλα αυτά μου πήρες το τετράδιό μου... χωρίς ποτέ να το μάθω... ποτέ... μέχρι... μετά από χρόνια... μετά από χρόνια χρόνων... που μου εξομολογήθηκες ότι το πήρες... ανάμεσα σε αγνώστους... που βρίσκονταν δεξία και αριστερά μας... και που μας έσπρωχναν... πού και πού... όχι επίτηδες μα όχι και κατά λάθος... και που μας ποδοπατούσαν... γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν αίσθηση του χώρου... ούτε των ορίων... Για μια ακόμα φορά... κι εγώ κι εσύ... αταίριαστοι και στριμωγμένοι... σε έναν κόσμο... που δεν ήταν φτιαγμένος για εμάς... ή ίσως εμείς δεν ήμασταν φτιαγμένοι για τον κόσμο...

Κι εγώ το μόνο που ήθελα να σε ρωτήσω... τώρα πια... είναι αν το έχεις ακόμα... κι αν ναι, αν γίνεται, να μου το επιστρέψεις...

Δεν τα κατάφερε εκείνο το τετράδιο να σώσει ούτε εμένα και από ό,τι φαίνεται ούτε εσένα...

Νομίζω είναι δίκαιο να επιστρέψει πια στα χέρια του πραγματικού του κατόχου...

(Ω! Μακάρι να το έχεις! Μα ξέρω... πως το πιθανότερο... τώρα πια... θα έχει πεταχτεί... ή σκιστεί... ή χαθεί στο βάθος του χωροχρόνου... )

Το θέλω το τετράδιο μου.
Τις χρειάζομαι τις λέξεις μου.
Πάντα τις είχα ανάγκη.

Αν το έχεις, σε παρακαλώ, φέρε μου το πίσω...

Είχες κι εσύ ανάγκη για προσοχή.
Είχες κι εσύ ανάγκη για αγάπη.

Στενοχωρέθηκα όταν σε είδα, όταν σε βρήκα, βουτηγμένο στα ναρκωτικά.
Χάρηκα όταν σε είδα, όταν σε βρήκα, στην προσπάθειά σου να αποτοξινωθείς.

Εύχομαι να κατάφερες να απομακρυνθείς από το δικό σου σκοτάδι...

Ήσουν παιδί.
Ήσουν ένα μικρό αγόρι.
Και κανείς δεν ασχολήθηκε με εσένα.
Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά.
Γιατί κάνεις όσα κάνεις.
Γιατί συμπεριφέρεσαι όπως συμπεριφέρεσαι.
Τώρα που μεγάλωσα τα βλέπω τα πράγματα διαφορετικά.
Κάποιος θα έπρεπε να έχει ενδιαφερθεί.
Για εσένα.
Και...
Για εμένα.
Εγώ κατάφερα να γλιτώσω από το σκοτάδι μου... Τουλάχιστον, από εκείνο το σκοτάδι του τότε...
Ελπίζω τώρα πια κι εσύ...
Αξίζεις να έχεις μια άλλη ζωή...
Έξω από τα ναρκωτικά...
Άκουσέ με... Χρειάζονται πολλά παρά πάνω από ένα τετράδιο για να επιπλεύσουμε...
Συγνώμη αν οι λέξεις μου δεν ήταν αρκετά ισχυρές για να σε στηρίξουν...
Δεν φτιάχτηκαν για εσένα, μα για εμένα.
Δεν γράφτηκαν από εσένα, μα από εμένα.
Αλλά και πάλι... Συγνώμη... που δεν ήταν οι λέξεις μου... αρκετές...
Το τετράδιό μου δεν ήταν σανίδα σωτηρίας...
ήταν απεγνωσμένη κραυγή θυμού...
απομονωμένη έκφραση πόνου...
Αν το έχεις, σε παρακαλώ, σε εκλιπαρώ, δώσε μου το.
Φέρε το πίσω. Στην αρχή του. Σε εμένα.
Μόνο εγώ γνωρίζω τι σημαίνουν εκείνες οι λέξεις... Μόνο εγώ μπορώ να τις διαβάσω με το πραγματικό νόημά τους...
Εύχομαι τόσο να κατάφερες να βγεις ουσιαστικά από το σκοτάδι σου...
Πάντα ήθελα το καλύτερο για εσένα...
Να έχεις μια όμορφη πορεία.
Να έχεις μια ζωή αντίθετη από αυτήν που όλοι οι άλλοι πίστευαν ότι θα έχεις.
Να είσαι και να γίνεις...
αν όχι ευτυχισμένος...
λίγο πιο ήρεμος... λίγο πιο χαλαρός... λίγο πιο ευχαριστημένος...
Αλλά όχι με την βοήθεια των ουσιών...
Με την βοήθεια την ουσία της ίδιας της ζωής...
Η ουσία δεν χρειάζεται ουσίες...
Καταλαβαίνεις;
Καταλαβαίνεις...
Φέρε μου το τετράδιο, αν το έχεις ακόμα, αν το βρεις...
Και θα σου φέρω την ουσία, όταν κι αν την βρω...
Το υπόσχομαι...
Μικρέ μου Φίλε που πια μεγάλωσες...
Αν βρω την ουσία...
Την ουσιαστική ουσία...
Θα σου την φέρω...
Θα σου την προσφέρω...
Όχι γραμμένη σε τετράδιο...
Δεν θα είναι γραμμένη σε κανένα τετράδιο...
Βιωμένη σε στιγμή...
Απλωμένη σε ζωή...
Και δεν έχει καμία σχέση με τις ουσίες στις οποίες συνήθισες και οι οποίες σε έκαναν εξαρτημένο...
Οι ουσίες σε έμαθαν την εξάρτηση...
Μα η ουσία θα σε μάθει την ανεξαρτησία...
Η ουσία της ζωής σε θέλει ανεξάρτητο όχι εξαρτημένο...

Πώς να σου κρατήσω κακία που υπήρξες παιδί;
Πώς να σου κρατήσω κακία που δεν υπήρξες παιδί;
Υπήρξες παιδί χωρίς να υπήρξες... όπως κι εγώ... και γνωρίζω τι σημαίνει το βάρος αυτής της πραγματικότητας...

Φέρε μου το τετράδιο μου...
Είναι κομμάτι του εαυτού μου...
Το χρειάζομαι...
Για να βρω την ουσία...
Και να την μοιραστώ μαζί σου...

Για να ενωθώ ξανά με το παιδί μέσα μου...

Για να μπορέσω να μοιραστώ μαζί σου... έναν ακόμα χορό...

Τον χορό της ζωής.