Συγνώμη

Σου ζητάω συγνώμη. Μόνο εμείς γνωρίζουμε εκείνη την υπόσχεση που δώσαμε τότε απέναντι στον εαυτό μας και στον κόσμο... Και αν δεν μπορώ να αντικρύσω τον εαυτό μου, δεν μπορώ να αντικρύσω κι εσένα... Πέρα από εμένα, ήσουν κι εσύ εκεί... Υπογράψαμε αόρατες υποσχέσεις με την ζωή που δεν καταφέραμε να κρατήσουμε... Το πόσο ήθελα να τα καταφέρει ο ένας από τους δυό μας... δεν λέγεται... Για όσες φορές δεν στάθηκα αρκετά δυνατή, σου ζητάω συγνώμη. Αλήθεια, ήθελα να επιμείνω... αλλά δεν είχα άλλες αντοχές. Ξέρεις, τι σκέφτομαι καμιά φορά; Ίσως δεν την χάσαμε την μάχη ακόμα... Οι απώλειες πολλές... αλλά, ίσως, δεν την χάσαμε ακόμα... Χάσαμε θύματα-όνειρα... Δεν μπορώ να σου πω ψέμματα... Εξάλλου, μαζί τα θρηνήσαμε... αλλά, ίσως, μπορεί, να μην χάσαμε ολοκληρωτικά ακόμα... Κάποιες ιδέες μας έμειναν ανάπηρες... Κάποιοι στόχοι έμειναν τυφλοί... Μα είσαι ακόμα, ζωντανός... Αυτό είναι το πιο σημαντικό... Αν σε είχα χάσει κι εσένα στην πορεία, αυτό θα ήταν αφόρητο φορτίο... Είσαι ακόμα ζωντανός... Κι ας είσαι μακρυά μου... Κι ας μην μπορούμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον για αυτό που καταλήξαμε να γίνουμε... Οι προσδοκίες μας ήταν υψηλές... Οι επιθυμίες ανθρώπινες... και αυτό δεν μπορούσαν να μας το επιτρέψουν... Σου ζητάω συγνώμη που έγινα κάτι πολύ λιγότερο από αυτό που στοχεύαμε να γίνουμε... Ήμασταν παιδιά τότε... και κάπως πιστεύαμε... πως όλα μπορούν να γίνουν... Τώρα είμαι εδώ για να σου πω... πως μπορεί να μην έγιναν όλα... αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε ακόμα να κάνουμε μερικά... και... όσο παιδικό κι αν σου ακουστεί... ακόμα σε εκείνο το παιδικό μας όνειρο στοχεύω... ακόμα για εκείνο το «όλα μπορούν να γίνουν» αγωνίζομαι... κι ας καταφέρνω μόνο όσα τελικά καταφέρνω που είναι πολύ λιγότερα από όσα θα θέλαμε... Σου ζητάω συγνώμη για όσα έχασα στην πορεία... μα αν θέλω να είμαι δίκαιη απέναντι και σε εμένα και σε εσένα... κατάφερα να προστατεύσω και αρκετά κομμάτια μας... Είχα έναν φίλο, κάποτε... μαζί κοιτούσαμε τα σύννεφα... χωρίς να πιστεύουμε σε κανένα θεό... πιστεύοντας μόνο στον άνθρωπο... πιστεύοντας σε εμάς και στις δυνάμεις μας... Οι δυνάμεις μας εξασθένισαν... και εμείς γίναμε αδύναμοι... μα τα σύννεφα... ακόμα σύννεφα είναι... και ο ουρανός... ακόμα είναι ουρανός... Όταν κοιτάζω τα αστέρια... σκέφτομαι εκείνον τον φίλο μου που μου έλεγε πως κάθε αστέρι κρύβει και την δική του ιστορία... Μου έλεγε ακόμα πως κάποια μπορεί να τα βλέπουμε τώρα και, όμως, να μην υπάρχουν... να έχουν καταστραφεί πριν πολύ πολύ πολύ καιρό... Εγώ ακόμα βλέπω τα όνειρά μας... τόσο καθαρά όσο τα αστέρια στον ουρανό... απλά δεν γνωρίζω αν είναι από εκείνα τα αστέρια που έχουν ήδη καταστραφεί ή από εκείνα που υπάρχουν ακόμα... Και πώς να το γνωρίζω... αφού δεν είναι κάτι που μπορώ να αγγίξω για να σιγουρευτώ... αφού κάποια χρειάζονται ακόμα και τηλεσκόπιο για να τα δω... Μα ακόμα τα βλέπω... Σε εκείνον τον φίλο, που κοιτάζαμε μαζί τον ουρανό, που μαζί μοιραστήκαμε όλα όσα ονειρευτήκαμε... Σε εκείνον τον φίλο... Σε εσένα... Μόνο σε εσένα θα ζητήσω συγνώμη για αυτό που δεν κατάφερα να γίνω... γιατί μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ... Σε εσένα... όμως θα πω... και πως ακόμα συνεχίζω, ακόμα προσπαθώ... και θέλω να το γνωρίζεις... και να το κουβαλάς... και να το θυμάσαι... Χωρίς να σημαίνει πως θα τα καταφέρω... απλά θέλω να σου πω... πως... δεν έχει τελειώσει ο αγώνας μας ακόμα... Είναι ακόμα εδώ... Είμαι ακόμα εδώ... και ονειρεύομαι τα όνειρά μας προσπαθώντας να τα πραγματοποιήσω...