4/3/16

Ο Θάνατος...



Ο Θάνατος...

Ένιωθα πάντα εξοικειωμένη μαζί του...
Ίσως επειδή ήταν τόσο κοντά μου από την πρώτη στιγμή της γέννησής μου...
Κινδύνεψα να πεθάνω...
Έτσι η ζωή μου...
από την αρχή...
ήταν κάτι παραπάνω από δώρο...
Έπειτα έζησα τον θάνατο κοντά μου... και μέσα μου...
Νόμιζα πως ο μόνιμος θρήνος δεν θα φύγει ποτέ...πως ο ήχος του πόνου θα με ακολουθεί για πάντα...
Έπειτα... δεν ξεπερνάς... μα συνηθίζεις...
Να ζεις με αυτό...
Όταν πεθαίνει κάποιος δικός σου...
Χάνεται κάτι από εσένα...
Ένα κομμάτι σου...
θάβεται μαζί του...
Κάτω από το χώμα...
βρίσκεσαι κι εσύ...
Μα ένα άλλο κομμάτι σου...
στέκεται πάνω από το χώμα,
στο έδαφος.
Είναι μια πραγματικότητα
πως είσαι ακόμα με τους ζωντανούς...
Και οφείλεις να βρεις τρόπο να συνεχίσεις...
Μα αυτό το αίσθημα της αόρατης απώλειας...
Τα βήματά σου να αιωρούνται μέχρι να αρχίσεις να περπατάς ξανά στον πραγματικό κόσμο, μέχρι να επανέλθεις σε αυτό που οι άλλοι ονομάζουν ζωή...
Είναι ένα βίωμα που δεν μπορεί να ξεχαστεί ή να σβηστεί...
Το πιο δύσκολο...
για εμένα...
ήταν το να βρω τρόπο να συνεχίσω να αναπνέω...
Κάθε εισπνοή και κάθε εκπνοή...
χρειάζονταν προσπάθεια...
Δεν βρίσκεις λόγο να συνεχίσεις...
Δεν βρίσκεις τρόπο να συνεχίσεις...
Σε αυτό το μονοπάτι ήσουν και είσαι μόνος σου...
Κανένας δεν μπορεί να σου κλέψει την θλίψη...
Κανένας δεν μπορεί να σου δώσει την θέληση...
Χωρίς σκοπό,
περιπλανιέσαι...
Χωρίς λόγο,
γεννιέσαι...
Έτσι νιώθεις...
Μέχρι να βρεις ξανά έναν λόγο ύπαρξης και έναν σκοπό ζωής.
Τότε αποχαιρετάς αυτόν που χάθηκε μαζί με το κομμάτι σου που χάθηκε για πάντα μαζί του.
Και περπατάς στον πραγματικό κόσμο ανάμεσα στους ζωντανούς...
Κι ας νιώθεις πως βρίσκεσαι, καμιά φορά, μαζί με τους πεθαμένους...
Μα πια...
Δεν σε φοβίζει ο θάνατος...
Γιατί πέρασες δίπλα του... σε κοίταξε στα μάτια... τον κοίταξες στα μάτια... σου μίλησε... του μίλησες... σχεδόν σε άγγιξε... σχεδόν τον άγγιξες... και, για την ώρα, σου επέτρεψε να ζήσεις...

-

Κι αν η ζωή ξεκίνησε με την προοπτική ενός (άδειου) θανάτου...
Ο θάνατος είθε να εκφράζει την οπτική μιας (γεμάτης) ζωής...

-


No comments:

Post a Comment