Δεν μετανιώνω για τον Έρωτα...

(Με αφορμή τον Έρωτα... Σκέφτηκα ένα κείμενο που είχα γράψει κάποτε...)

Δεν μετανιώνω για τον Έρωτα...

Δεν μετανιώνω για τον έρωτα... Σε όποια μορφή κι αν ήρθε στην ζωή μου... Για λίγο ή για πολύ... Πρόχειρα ή προσεχτικά, έντονα ή ευγενικά... σωματικά ή πνευματικά... Όπως κι αν ήρθε, όσο κι αν ήρθε, ήμουν εκεί με αυτόν που ήμουν, συνδεδεμένη με έναν ιδιαίτερο, δικό μου, ολοκληρωτικό και ολοκληρωμένο, μοναδικό τρόπο. Ξεχωριστό, όπως είναι λογικό και φυσικό, με τον καθέναν. Άλλοτε οικεία, άλλοτε απόμακρα... άλλοτε πιο κοντά, άλλοτε πιο μακρυά... Ήμουν εκεί... Τώρα... Δεν ξέρω... είναι από εκείνες τις στιγμές που νιώθεις πως ο έρωτας δεν θα ξανάρθει... Τις ξέρω αυτές τις στιγμές-παγίδες, τις σκέψεις-ψευδαισθήσεις... Δεν είναι δίκαια αυτά τα συμπεράσματα που έρχονται στα πονεμένα μας σημεία... Είναι η ανάγκη του μυαλού να σε κάνει να νιώσεις πως θα μείνεις για πάντα μόνος. Να σε τρομάζει να μην κάνεις αυτό που έχεις ήδη κάνει. Να μην φύγεις. Να μην χωρίσεις. Να μείνεις σε μια κατάσταση που δεν σε ικανοποιεί... Από συνήθεια; Από ανασφάλεια; Είναι άλλες οι ηλικίες και αρχίζεις να επεξεργάζεσαι διαφορετικά τις καταστάσεις... η ελπίδα δεν είναι εύκολο να διατηρηθεί και η πίστη δεν είναι εύκολο να συνεχίσει... Μα ακόμα ελπίζω και πιστεύω σε μια μορφή έρωτα που ακόμα δεν το έχω βρει και που είναι όλα μαζί. Ταυτόχρονα. Αμοιβαία. Ζωντανά. Μπορεί να μην το βρω ποτέ... αλλά θα γνωρίζω... πως μέχρι το τέλος... συνέχισα να ψάχνω για αυτό...

Τώρα κατάλαβα τις γυναίκες που από φόβο έμεναν σε σχέσεις που στα δικά μου μάτια δεν θα έπρεπε να μείνουν... Και πριν τις καταλάβαινα... αλλά... τώρα... τις ένιωσα... Και ας μην είμαι ή ας μην γίνω μία από αυτές...

Πώς να κατηγορήσεις έναν άνθρωπο για το ότι δεν έχει άλλες αντοχές; Για το ότι δεν έχει άλλες δυνάμεις; Για το ότι θέλει έναν άνθρωπο δίπλα του; Για το ότι δεν θέλει να συνεχίσει μόνος σε αυτήν την ζωή;

Θα μπορούσα να είμαι κι εγώ σε αυτήν την θέση... μα δεν είμαι...

Είναι πολύ πιθανό να είμαι καταδικασμένη – εξαιτίας αυτού που είμαι – να μείνω μόνη μου... αλλά δεν πειράζει... μέχρι την τελευταία μου ανάσα θα αναζητάω αυτήν την μορφή του έρωτα που ακόμα δεν έχω συναντήσει... μα το γνωρίζω... το νιώθω... πως υπάρχει...

Μπορεί – έστω και ένας άνθρωπος πάνω σε αυτόν τον κόσμο – να αναζητάει το ίδιο με εμένα.

Αυτόν τον Έναν θα ψάξω να βρω.
Όχι τον Ιδανικό.
Μα τον Ανθρώπινο.

Στον συνδυασμό μας ο έρωτας θα ολοκληρώνεται και θα γεννιέται, κάθε μέρα... Δεν θα εξαντλείται... Δεν θα εξατμίζεται... και με τον χρόνο θα γίνεται πιο δυνατός και όχι πιο αδύναμος... Δεν θα γίνει συνήθεια... Δεν θα μεταμορφωθεί σε αγάπη...

Την αγάπη θα την έχουμε ανεξάρτητα από τον έρωτα.
Την συνήθεια θα την ζούμε ανεξάρτητα από τον έρωτα.
Ο έρωτας θα μείνει έρωτας.
Και εμείς θα μείνουμε και θα παραμείνουμε ερωτευμένοι.

Ακούγεται παράλογο; Μα γνωρίζω πως είναι εφικτό...
Έχω ζήσει το να μην χάνεται ο έρωτας με τον χρόνο απλά εκείνη η σχέση είχε, για άλλους λόγους, άλλου τύπου πόνο...

Θέλω να βρω εκείνον τον έρωτα που θα αγαπάει.
Θέλω να βρω εκείνη την αγάπη που θα ερωτεύεται.
Θέλω να βρω εκείνον τον άνθρωπο, που θα ερωτεύεται και θα αγαπάει, που θα αγαπάει και θα ερωτεύεται, χωρίς όρια και χωρίς τέλος, χωρίς τέλος και χωρίς όρια, κάθε - μα κάθε - στιγμή...