Και εκεί που...

Και εκεί που...

Και εκεί που ήμουν απορροφημένη σε αυτό που έγραφα... ήρθε ένας άντρας και στάθηκε στον δρόμο από την άλλη μεριά του τζαμιού από εκεί που καθόμουν εγώ... Ένιωσα μια περίεργη ατμόσφαιρα... Έπειτα έφυγε, έπειτα ξαναήρθε... Χαμήλωσε... με κοίταξε και με ρώτησε με νοήματα «Τι γράφεις;»... Στην αρχή δεν έδωσα σημασία... Εκείνος συνέχισε να με ρωτάει... «Τίποτα» απάντησα... Με ξαναρώτησε... Με ξαναρώτησε... Με ξαναρώτησε... Δεν έφευγε... Έμεινε εκεί... Να στέκεται και να με ρωτάει... Επέμεινε... Έπειτα αποφάσισε να έρθει από την άλλη μεριά του τζαμιού, έτσι τον είδα να φεύγει, να μπαίνει από την πόρτα του καταστήματος και μετά να έρχεται δίπλα μου και να με ρωτάει έντονα... «Τι γράφεις; Γράφεις θέατρο;»...Δεν έχω ιδέα γιατί με ρώτησε αν γράφω «θέατρο»... Δεν έγραφα «θέατρο»... Όποτε μου συμβαίνει κάτι παράξενο πρέπει να ανακατευτεί ακόμα κι εκεί το θέατρο... Και συνέχισε να με ρωτάει «Τι γράφεις;»... Οι κοπέλες που καθόντουσαν σε διπλανά τραπέζια, με κοιτούσαν, αναρωτιόντουσαν τι συμβαίνει και τις ένιωσα όλες σε ετοιμότητα... Σαν ένα είδος μυστικής γυναικείας συμπαράστασης... Ήταν ένας άνθρωπος που ένιωσα, και που ένιωσαν και οι γυναίκες γύρω μου, ότι μπήκε στον προσωπικό μου χώρο... έντονα, απότομα... Δεν είναι το τι λέγεται, είναι το πώς λέγεται... Δεν είναι το τι γίνεται, είναι το πώς γίνεται... Είχε έρθει πολύ κοντά μου και συνέχιζε να με ρωτάει... Μου ζήτησε να του διαβάσω κάτι και είπα απλά «Όχι.»... Τότε εκείνος μου ζήτησε ένα χαρτί για να γράψει κάτι... Υπήρχε ένα μικρό χαρτάκι πάνω στο τραπέζι αλλά δεν το ήθελε... μου ζήτησε το τετράδιό μου... Βρήκα μια άδεια σελίδα και του το έδωσα... και μου έγραψε το εξής... με το πράσινο μαρκαδοράκι μου και με καλλιγραφικό γραφικό χαραχτήρα που δεν διαβάζεται εύκολα... «Υπάρχουν δύο τουλάχιστον τρόποι να ζεις τη ζωή σου. Με το «γιατί;» σαν σλόγκαν ή με το «γιατί όχι» σαν σλόγκαν. Εσύ κάνεις το 1ο. Εγώ το 2ο.» Μου έκανε και μια χαμογελαστή φατσούλα... «Κατάλαβες;» με ρώτησε... Έπειτα φεύγοντας μου είπε από μακρυά «Φοράς λευκά ρούχα και δεν είσαι αγνή.». Ξαναήρθε κοντά μου και μου είπε πως φοράω άσπρα και πως αυτό είναι μια επιλογή... και έπειτα έφυγε... Με κοίταξε φεύγωντας σηκώνοντας τους ώμους και συνεχίζοντας να κάνει κάποια νοήματα σαν να είναι απογοητευμένος από εμένα...

Ας αποστασιοποιηθώ, λοιπόν, λιγάκι... όσο γίνεται... και ας αναλύσουμε το παραπάνω περιστατικό...

Πρώτα από όλα... έχουμε έναν άνθρωπο που μιλάει σε έναν άλλον άνθρωπο... Ο πρώτος άνθρωπος είναι ένας άνδρας και ο δεύτερος άνθρωπος είναι μια γυναίκα. Αν και δεν θα ήθελα να αναφέρω τα φύλα (μου αρέσει να μιλάω τις περισσότερες φορές για ανθρώπους) υπάρχει μια πραγματικότητα σε σχέση με το πόσο οι γυναίκες «βομβαρδίζονται» από ορισμένους άντρες στον έξω κόσμο με διάφορους τρόπους... είναι, λογικό, λοιπόν, να είναι σε άλλου τύπου ετοιμότητα... Δεν θα ήταν σωστό να αγνοήσουμε αυτήν την πραγματικότητα για την γενικότερη ατμόσφαιρα της ιστορίας μας... Ας μου επιτραπεί, λοιπόν, στην περίπτωσή μας, να αναφέρω και τα φύλα.... χωρίς αυτό, όμως, να σημαίνει πως και διαφορετικά να ήταν τα φύλα δεν θα μπορούσαμε να έχουμε περίπου την ίδια ιστορία. Συνεχίζουμε, λοιπόν, με την ιστορία μας. Οι δύο αυτοί άνθρωποι είναι άγνωστοι μεταξύ τους. Η γυναίκα είναι σε ένα δικό της σημείο εκείνη την στιγμή, κάνει κάτι σημαντικό για αυτήν και δεν θέλει να την διακόψουν από αυτό που κάνει. Ο άνδρας της μιλάει από τον δρόμο ενώ εκείνη βρίσκεται μέσα σε έναν χώρο και έχουν μεταξύ τους ένα τζάμι. Εκείνος επιμένει να την ρωτάει σε σχέση με αυτό που κάνει ενώ εκείνη έδωσε την απάντησή της και δεν άφησε περιθώρια για παραπάνω συζήτηση. Ο άντρας από μακρυά έρχεται κοντά και μπαίνει μέσα στον χώρο που βρίσκεται η γυναίκα αλλά και μέσα στον προσωπικό της χώρο. Ύστερα μετά από συνεχόμενες επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις, ο άνδρας ζητάει από την γυναίκα να κάνει κάτι που εκείνη δεν θέλει. Κι ας είναι το πιο «απλό» πράγμα στον κόσμο όπως να του διαβάσει αυτό που γράφει. Και εκείνη λέει «Όχι». Και το εννοεί το «Όχι». Ένιωσε παραβίαση του προσωπικού της χώρου και θεώρησε πως το πιο τίμιο σε σχέση με το συναίσθημά της εκείνη την στιγμή ήταν να πει «Όχι» σε αυτό που ένιωθε να συμβαίνει. Δεν το είπε άσχημα, το είπε ευγενικά. Δεν τον έκανε να αισθανθεί άβολα. Ήταν, όμως, μια απλή, καθαρή, άρνηση. Ζητάει ο ένας άνθρωπος κάτι και ο άλλος άνθρωπος έχει δικαίωμα να το αρνηθεί. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει τον άλλον στην δική του παρόρμηση. Έπειτα ο άνδρας, ζητάει από την γυναίκα χαρτί, δεν δέχεται το χαρτί που υπάρχει ήδη στο τραπέζι, ζητάει το τετράδιό της, εκείνη διστάζει αλλά, τελικά, το δίνει, (εδώ να σημειώσουμε πως η γυναίκα το δίνει γιατί ζυγίζει την κατάσταση εκείνη την στιγμή και αποφασίζει πως αυτό είναι το καλύτερο να κάνει), εκείνος της γράφει αυτό που θέλει να της γράψει γράφοντας ένα ρητό που θέλει να περάσει το μήνυμα πως εκείνη είναι «γιατί;» (συμβολίζοντας το «κλείσιμο», τον δισταγμό, την αμφιβολία απέναντι στην ζωή) ενώ εκείνος είναι «γιατί όχι;» (συμβολίζοντας το «άνοιγμα»,τον μη δισταγμό, την εμπιστοσύνη, απέναντι στην ζωή). Φεύγοντας κάνει ένα σχόλιο για το τι φοράει και για το ότι δεν είναι αγνή. Γίνεται δηλαδή ένα ταυτόχρονο σχόλιο εξωτερικό και εσωτερικό για το τι άνθρωπος είναι. Και μάλιστα για την αντίθεση που εκείνη συμβολίζει. Η γυναίκα φοράει άσπρα, επομένως οφείλει να είναι «ανοιχτή» σε όποιον θα της μιλήσει κατά την γνώμη του συγκεκριμένου άντρα. Της λέει πως είναι επιλογή το χρώμα των ρούχων. Σε αυτό θα συμφωνήσουμε. Είναι επιλογή. Αλλά το πώς θα ερμηνεύσει ο καθένας αυτήν την επιλογή είναι μια άλλη ιστορία. Και έπειτα εκείνος φεύγει κάνοντας κάποια νοήματα θέλοντας να υπογραμμίσει αυτό που ήδη δήλωσε με διάφορους τρόπους... πως η γυναίκα δεν είναι «ανοιχτή» στο τώρα, στην ζωή, στην στιγμή... «Δεν είσαι ανοιχτή στην ζωή» θέλει να την κάνει να αισθανθεί ενώ από πίσω κρύβεται «Δεν είσαι ανοιχτή σε εμένα». Ο άντρας ενοχλήθηκε και η απάντηση στην ενόχληση που ένιωσε ήταν, συνειδητά ή ασυνείδητα, «Δημιουργώ ενοχές σε αυτόν που έχω απέναντί μου κάνοντας τον να αισθανθεί άσχημα γιατί μου αρνήθηκε αυτό που ήθελα εγώ εκείνη την στιγμή».

Και είναι αλήθεια. Πολλοί άνθρωποι θα νιώσουν ενοχές όταν τους κάνουν να νιώσουν ενοχές επειδή προσπαθούν να υποστηρίξουν απλά αυτό που νιώθουν... Συνήθιζα να είμαι ένας από αυτούς... αλλά ακόμα κάνω τον αγώνα μου απέναντι στο αίσθημα της ενοχής... Είναι και ένας από τους λόγους που προσπαθώ να βλέπω όσο γίνεται πιο καθαρά τις καταστάσεις...

Ας επιστρέψουμε, λοιπόν, σε εμένα.

Δεν είπα «Γιατί». Δεν είπα «Γιατί όχι;». Είπα «Όχι.». Ήταν ξεκάθαρη άρνηση. Δεν είσαι υποχρεωμένος να είσαι «ανοιχτός» σε όλα τα σημεία της ζωής σου προς όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους είτε αυτοί είναι γνωστοί σου είτε αυτοί είναι άγνωστοί σου. Εξαρτάται από το ποιος είναι ο άλλος, ποιος είσαι εσύ, σε ποιο σημείο της ζωής του βρίσκεται ο άλλος, σε ποιο σημείο της ζωής σου βρίσκεσαι εσύ, πώς ήταν η στιγμή σας, πώς ένιωσες και τι ήθελες να κάνεις σε σχέση με αυτό που ένιωσες. Εγώ ήμουν σε ένα δικό μου σημείο εκείνη την στιγμή, ένιωσα παραβίαση του προσωπικού μου χώρου, και θεώρησα πως το πιο τίμιο σε σχέση με το συναίσθημα μου εκείνη την στιγμή είναι να πω «Όχι.» σε αυτό που ένιωσα να συμβαίνει. Δεν το είπα άσχημα, το είπα ευγενικά. Δεν τον έκανα να αισθανθεί άβολα. Ήταν μια απλή, καθαρή, άρνηση. Μου ζητάς κάτι κι εγώ εκείνη την στιγμή δεν θέλω να το κάνω. Δεν είμαι υποχρεωμένη να ακολουθήσω την δική σου παρόρμηση απλά και μόνο επειδή μου μίλησες.

Είναι πολλές οι φορές στην ζωή μου που έχω μιλήσει σε αγνώστους ή που μου έχουν μιλήσει άγνωστοι. Είναι πολλές φορές που δεν έχω μιλήσει σε αγνώστους ή που δεν μου έχουν μιλήσει άγνωστοι. Είναι πολλές φορές που ξεκίνησα ή ακολούθησα μια συζήτηση που την ξεκίνησε κάποιος άλλος. Είναι πολλές φορές που δεν ξεκίνησα ή που δεν ακολούθησα μια συζήτηση που την ξεκίνησε κάποιος άλλος.

Το αν μιλάω ή δεν μιλάω σε έναν άγνωστο (ή ακόμα και γνωστό)...

Δεν έχει σχέση το αν φοράω άσπρα ή μαύρα ρούχα.
Δεν έχει σχέση το αν είμαι ή δεν είμαι αγνή.
Δεν έχει σχέση με το αν είμαι ή δεν είμαι «ανοιχτός» ή «κλειστός» άνθρωπος.
Δεν έχει σχέση με το αν είμαι ή δεν είμαι «ανοιχτή» ή «κλειστή» απέναντι στην ζωή.

Για την ακρίβεια...

Φοράω και άσπρα και μαύρα ρούχα, είμαι και δεν είμαι αγνή, είμαι και «ανοιχτός» και «κλειστός» άνθρωπος απέναντι και στους ανθρώπους και στην ζωή.

Είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος που επιλέγει (ή, τουλάχιστον, προσπαθεί να επιλέγει) ανάλογα με το πώς νιώθει ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ το πώς θα συμπεριφερθεί.

Και δεν είναι καθόλου εύκολο. Το να νιώθεις, να αντιλαμβάνεσαι πώς νιώθεις και να συμπεριφέρεσαι ανάλογα με αυτό που νιώθεις. Το να είσαι σε επαφή με εσένα. Θέλει άσκηση, θέλει εξάσκηση, θέλει δύναμη, θέλει επιμονή, θέλει υπομονή, θέλει προσπάθεια.

Καταλήγω, λοιπόν...

«Υπάρχουν δύο τουλάχιστον τρόποι να ζεις τη ζωή σου. Με το «γιατί;» σαν σλόγκαν ή με το «γιατί όχι» σαν σλόγκαν. Εσύ κάνεις το 1ο. Εγώ το 2ο.»

Δεν κάνω το 2ο. Δεν κάνω το 1ο. Μπορώ να κάνω το 2ο όταναν θέλω. Μπορώ να κάνω το 1ο όταναν θέλω. Μπορώ να κάνω και το 3ο και το 4ο και το 5ο και το 15ο όταναν χρειαστεί. Σε αυτό το «τουλάχιστον» της φράσης βρίσκονται ένα σωρό αχρησιμοποίητοι αριθμοί που εγώ επιλέγω να τους χρησιμοποιώ αν νιώσω πως με εκφράζουν.

Υπάρχουν ένα σωρό τρόποι να ζεις την ζωή σου. Και δεν υπάρχει ούτε ένα σλόγκαν να τους εκφράζει όλους μαζί...

(Παρένθεση, η λέξη «σλόγκαν» δεν μου ταιριάζει, θα χρησιμοποιούσα άλλη... επειδή όμως ο άγνωστος της ιστορίας μας την χρησιμοποίησε και υπάρχει γραμμένη έτσι η φράση στο τετράδιό μου θέλησα να κρατήσω τις ίδιες λέξεις... Ας αφήσουμε να υπάρχει και κάτι ολοκληρωτικά δικό του μέσα στην ιστορία μας... Έτσι προς τιμήν του...)

Οι τρόποι με τους οποίους επιλέγω να ζω την ζωή μου, δεν είναι σωστοί, δεν είναι λάθος, δεν είναι καλύτεροι ή χειρότεροι από τους τρόπους με τους οποίους επιλέγουν οι άλλοι να ζούν την ζωή τους. Οι τρόποι με τους οποίους επιλέγω να ζω την ζωή μου, κι ας φαίνονται μερικές φορές τόσο διαχωρισμένοι μεταξύ τους, ενώνονται στην ουσία σε μόνο έναν τρόπο: Τον δικό μου.

Θα μπορούσαμε, λοιπόν, επίσης, να πούμε...

Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να ζεις την ζωή σου: Ο δικός σου.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ζούμε γενικά την ζωή... αλλά για την δική μας ζωή υπάρχει μόνο ο ένας, μοναδικός, ξεχωριστός, ιδιαίτερος, δικός μας τρόπος...