Από εκείνη την στιγμή...

Από την στιγμή που θα πας μπροστά τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο. Το ξέρεις. Είναι και ένας από τους λόγους που καθυστερείς. Καθυστερείς να προχωρήσεις. Δεν είναι ο φόβος. Δεν είναι το άγχος. Δεν είναι η ανασφάλεια. Είναι η σιγουριά. Ότι από την στιγμή που θα κάνεις το βήμα, αυτό το συγκεκριμένο βήμα, αφήνεις πίσω σου όλα εκείνα που είναι ήδη πίσω σου αλλά εσύ τα τραβάς απεγνωσμένα για να νιώθεις ακόμα ένα κομμάτι τους, για να τα νιώθεις δίπλα σου. Ξεχειλώνεις το παρελθόν για να το φτάσεις μέχρι το παρόν σου. Δεν είσαι έτοιμος να ανοίξεις τα δάχτυλά σου και απλά να το ελευθερώσεις. Όμως εκείνο δεν είναι εδώ. Εσύ είσαι εδώ. Και η πραγματικότητά σου είναι η πραγματικότητά σου. Αυτό που νιώθεις, αυτό που νιώθεις. Αυτό που σκέφτεσαι, αυτό σκέφτεσαι. Και αυτά που δεν θέλεις να αποδεχτείς... ισχύουν, είτε τα δέχεσαι είτε όχι, είτε τα παραδέχεσαι είτε όχι. Η αλήθεια σου, είναι η αλήθεια σου. Και είναι φοβερό ότι έφτασες στο σημείο να μην φοβάσαι πια. Ούτε τον χρόνο. Ούτε κανέναν. Αλλά δεν κάνεις το βήμα. Γιατί ένα κομμάτι του έαυτού σου δεν αντέχει να σκοτώσει αυτό που έχει ήδη σκοτωθεί. Δεν υπάρχει πια εκείνος ο έρωτας. Και εκείνο το όνειρο πνίγηκε. Δεν υπάρχει πια εκείνος ο στόχος. Και εκείνη η αγάπη πόνεσε. Δεν υπάρχει πια εκείνος, εκείνη, εκείνο. Υπάρχει αυτός, αυτή, αυτό. Δεν υπάρχει πια το εκεί. Υπάρχει το εδώ. Ήρθε η ώρα σου να αφήσεις τα πράγματα να γίνουν. Να πάνε όπως ήταν να πάνε εδώ και καιρό... Κι αν αφεθείς... Στο να γίνουν τα πράγματα... Αν δεν πιέσεις τις καταστάσεις... Αν δεν καταπιέσεις τα συναισθήματα... Θα δεις... πως μέχρι να σκεφτείς να πάρεις την απόφαση να κάνεις το βήμα... Θα το έχεις ήδη κάνει. Χωρίς να το καταλάβεις. Το πόδι σου θα έχει προχωρήσει... Το σώμα σου θα έχει κινηθεί. Αυτό ήταν όλο που έπρεπε να κάνεις. Αυτό ήταν όλο που έπρεπε να γίνει. Να αφεθείς. Στην σκληρή μα αληθινή πραγματικότητα.