3/24/17

Γκρίζο



(Ψάχνοντας ένα συγκεκριμένο τετράδιο, βρίσκοντας ένα ξεχασμένο κείμενο... Κάτι που γράφτηκε σε κάποιο από τα «πριν» μου... Έχω ενστάσεις εγώ για όσα έγραψα εγώ... εγώ για εμένα... αλλά και πάλι δεν θα κάνω ούτε αλλαγές ούτε διορθώσεις...)


Γκρίζο


Δεν έχω βάψει ποτέ τα μαλλιά μου. Ούτε μία φορά στην ζωή μου. Είχα πάντα την αίσθηση πως οι γυναίκες είναι πιο όμορφες με το φυσικό χρώμα των μαλλιών τους. Κάπως σαν να ένιωθα πως η φύση γνωρίζει καλύτερα από εμάς σε σχέση με το τι μας ταιριάζει.
Ὀποτε έβλεπα μια γυναίκα με το φυσικό χρώμα των μαλλιών της και μετά με το αλλαγμένο χρώμα των μαλλιών της, μου φαινόταν πολύ πιο όμορφη με το φυσικό της χρώμα. Ίσως και να είχα-έχω άλλη αίσθηση για το τι σημαίνει ομορφιά. Μπορεί.
Μόνο μία φορά στην ζωή μου, σε μία μόνο γυναίκα, θυμάμαι πως είδα να γίνεται μια εντυπωσιακή μεταμόρφωση με την αλλαγή στο χρώμα των μαλλιών της. Είχε πολύ λευκό δέρμα, υπερβολικά λευκό, αυτό το λευκό... το πορσελάνινο, το παραμυθένιο... και έβαψε τα μαλλιά της, μαύρα, κατάμαυρα, αυτό το μαύρο... το σκοτεινό, το βαθύ... Αυτή η αντίθεση του λευκού και του μαύρου, του φωτός και του σκοταδιού... σε συνδυασμό με τα σχετικά σκιστά της μάτια... την έκανε να μοιάζει σαν ένα μαγικό πλάσμα που προέρχεται από έναν άλλον πλανήτη... Κάτι ανάμεσα σε πριγκίπισσα και μάγισσα... ξωτικό και νεράιδα... Δεν γινόταν να περάσει από δίπλα σου και να μην στρέψεις το βλέμμα σου για να την κοιτάξεις. Άντρες και γυναίκες έμεναν εντυπωσιασμένοι από αυτήν την εξωτική, σχεδόν απρόσιτη, παρουσία. Έπειτα έβαψε τα μαλλιά της έντονο πορτοκαλί. Αυτό το χρώμα... το καροτί. Τότε ήταν της μόδας. Και έτσι απλά από την μία στιγμή στην άλλη έγινε, στα δικά μου μάτια, καθημερινή, συνηθισμένη, σχεδόν απαρατήρητη ανάμεσα στις τόσες γυναίκες που είχαν βάψει κι εκείνες τότε ακριβώς το ίδιο χρώμα τα μαλλιά τους. Και πάλι είμαι σίγουρη πως με το φυσικό της χρώμα αυτή η γυναίκα αποκλείεται να ήταν «ίδια» με τους άλλους. Δεν την είδα ποτέ με το φυσικό της χρώμα. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ πως με το μαύρο χρώμα στα μαλλιά της ήταν η μοναδική φορά που θυμάμαι γυναίκα να βάφει τα μαλλιά της και να γίνεται μια τόσο εντυπωσιακή αλλαγή... Μια μαγική μεταμόρφωση.
Τέλος πάντων. Το νόημα είναι άλλο και αλλού. Χωρίς, φυσικά, να θεωρώ κακό ή άσχημο ή περίεργο ή κάπως το να βάφουν οι γυναίκες τα μαλλιά τους, χωρίς να σημαίνει πως δεν μπορεί να είναι ωραίο στις γυναίκες το να βάφουν τα μαλλιά τους διάφορα χρώματα, χωρίς να σημαίνει πως δεν έχω δει πανέμορφες γυναίκες που βάφουν τα μάλλια τους έτσι όπως τα θέλουν κι όπως τις εκφράζει και συνεχίζουν να είναι πανέμορφες... προσωπικά, τις περισσότερες φορές, το φυσικό τους χρώμα, μου φαίνεται το πιο όμορφο για αυτές...
Αλλά όπως έγραψα αυτό είναι υποκειμενικό... Είναι η δική μου αντίληψη για το τι σημαίνει... ομορφιά...
Τώρα, λοιπόν, γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Έχω μια άσπρη τρίχα στα μαλλιά μου.
Γκρίζα, για την ακρίβεια. (Αυτό το χρώμα... το γκρι... που μπαίνει πάντα στην ζωή...)
Και τώρα πια... δεν θα είναι μία... Μπορεί και να έγιναν και δύο ή τρεις ή τέσσερις ή... Δεν έχει σημασία...
Μεγαλώνω... και δεν θα γράψω ωριμάζω... Θα γράψω απλά πως μεγαλώνω... και ήταν-είναι η πρώτη φορά που σκέφτηκα... μήπως... ήρθε η ώρα... να βάψω τα μαλλιά μου... ή μήπως... δεν ήρθε η ώρα... και απλά να αφήσω την φύση και τον χρόνο να κάνουν ό,τι θέλουν να κάνουν... Ίσως εκείνοι γνωρίζουν καλύτερα από εμένα...
Μπορεί να έχω μια γκρίζα τούφα και να γίνω σαν εκείνη την ηρωϊδα που ήταν γοητευτική ακόμα και με την γκρίζα τούφα της... Ή μπορεί και να γκριζάρουν-ασπρίσουν όλα τα μαλλιά μου... Πάντα, μου φαίνονταν εντυπωσιακοί οι άνθρωποι που άφηναν τα μαλλιά τους να είναι κάτασπρα... Εκείνες οι γυναίκες με τα μακρυά γκρίζα μαλλιά ή με τις κάτασπρες μπούκλες... Πάντα μου φαίνοταν γοητευτικές... Ή μπορεί και να τα βάψω... το φυσικό μου χρώμα... Εδώ γελάνε... Η πρώτη φορά που θα βάψω τα μαλλιά μου να είναι για να τα βάψω το χρώμα το δικό μου... Το χρώμα που έχουν ακόμα... Το χρώμα που δεν θα έχουν στο μέλλον... Αλλά δεν είμαι σίγουρη... μπορεί να θέλω απλά να αποδεχτώ το καινούριο τους χρώμα... Αυτό το χρώμα που έχουν τώρα... και αυτό που θα έχουν μετά... και κάθε τώρα... και κάθε μετά...
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι θα κάνω... Απλά μου φαίνεται λίγο περίεργα αστείο... Τι κάνει κανείς με αυτό το γκρίζο χρώμα στην ζωή του;
Οι άντρες αρχίζουν να χάνουν τα μαλλιά τους, καμιά φορά, σε τέτοιες ηλικίες... Κι αυτό περίεργα παράξενο... το να σου πέφτουν τα μαλλιά... (Δεν μιλάμε από αρρώστια... εκεί είναι άλλου τύπου η συζήτηση... Μιλάμε από θέμα ηλικίας...)... Επειδή κυλάει ο χρόνος... Τους έβλεπα γύρω μου να παθαίνουν έναν πανικό γύρω από αυτό... Πώς θα το κρύψουν... Πώς θα το καλύψουν... Πώς θα το αποδεχτούν... Ενώ κανείς δεν το προσέχει... κανείς δεν το παρατηρεί...

Η γοητεία είναι γοητεία... Η ομορφιά ομορφιά... Και υπάρχουν ανεξάρτητα από αυτά που αισθανόμαστε εμείς για εμάς... Και όλοι είναι άνθρωποι είναι γοητευτικοί και όλοι είναι όμορφοι...

Προσαρμοζόμαστε όλοι στο μεγάλωμα...

Έχω περίεργη σχέση με τον χρόνο...
Δεν με τρομάζει να μεγαλώνω...

Με τρομάζει το να μην κάνω όλα όσα θέλω να κάνω... Το να μην είμαι, το να μην γίνω, αυτό που θα ήθελα να είμαι, αυτό που θα ήθελα να γίνω. Το να μην είμαι ικανοποιημένη με εμένα και με την ζωή μου.

Περισσότερο με τρομάζει το γκρίζο χρώμα όχι στα μαλλιά μου μα στην καρδιά μου.

Και την αισθάνομαι κι αυτήν...

Να βάφεται, σιγά σιγά, γκρι...
Σαν να φοβάται την ζωή...

Εμένα τα μαλλιά μου πάντα είχαν το χρώμα το δικό μου...
Εμένα η καρδιά μου πάντα είχε τον χτύπο τον δικό μου...

Κι αν βάλω τον εαυτό μου στην βαφή...
Νομίζω δεν θα υπάρχει επιστροφή...

Ποιον κοροϊδεύω; Νομίζω... Ίσως... Μόνο για την τέχνη θα έβαφα τα μαλλιά μου... Μόνο για έναν ρόλο... Μόνο για έναν χαραχτήρα... Μόνο για να υποδυθώ κάποιον που δεν θα ήμουν εγώ... Μόνο για την τέχνη θα έκανα την καρδιά μου ακόμα και να χτυπάει διαφορετικά... Μα στην ζωή μου; Στην ζωή;

Καλώς μας ήρθες γκρι!
Πάμε να δούμε τι θα συμβεί...
Με αυτό το χρώμα...
που δεν το ζήσαμε ακόμα...


3/18/17

Μπαλόνια



(Σαν σήμερα το 2014... έγραψα αυτό...)


Μπαλόνια

Και τα μπαλόνια που βρίσκονται στην γη τρέμουν τις καρφίτσες. Και τα μπαλόνια που βρίσκονται στον αέρα τρέμουν τα πουλιά. Και τα μπαλόνια που ταξιδεύουν από την γη στον αέρα ή από τον αέρα στην γη, δεν τρέμουν ούτε τις καρφίτσες ούτε τα πουλιά... γιατί γνωρίζουν πως δεν έχει νόημα να χάσουν όλο το σύντομο ταξίδι τους μέσα στον φόβο... και αντί να τρέμουν ή να τρέχουν... απλά απολαμβάνουν την όποια διαδρομή... ανάμεσα στους ανθρώπους ή στα σύννεφα...