Είμαι μόνη μου

Είμαι μόνη μου.

Ξανά.

Και χαίρομαι που είμαι μόνη μου.

Όχι γιατί δεν θα ήθελα να είμαι με κάποιον.

Θα ήθελα να είμαι με κάποιον.

Όλοι θα ήθελαν να είναι με κάποιον.

Το να είσαι με κάποιον κάνει τη ζωή πιο εύκολη και πιο όμορφη.

Αλλά το ότι θα ήθελα να είμαι με κάποιον δεν σημαίνει πως θα ήθελα να είμαι μαζί σου.

Δεν θα ήθελα να είμαι μαζί σου.

Δεν θα ήταν σωστό απλά και μόνο επειδή όλοι θα ήθελαν να είναι με κάποιον, (και κατά συνέπεια, επειδή είμαστε άνθρωποι και ανήκουμε σε αυτούς τους «όλους» και εγώ θα ήθελα να είμαι με κάποιον και εσύ θα ήθελες να είσαι με κάποιον), απλά να μείνουμε μαζί θεωρώντας αυτονόητο πως είσαι ο «κάποιος» μου και είμαι ο «κάποιος» σου... Όπως αποδείχτηκε... δεν είσαι ο «κάποιος» μου. Και για να πω την αλήθεια μου, μάλλον κι εγώ δεν είμαι ο «κάποιος» σου.

Δεν φοβάμαι να μείνω μόνη μου.

Δεν φοβάμαι την μοναξιά.

Η μοναξιά ήταν περισσότερα χρόνια μαζί μου από την συντροφιά.

Είχα δίπλα μου ανθρώπους.

Σημαντικούς.

Που με σημάδεψαν.

Νιώθω τυχερή για αυτό.

Για το ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να σταθώ δίπλα σε πολύ σπάνιους ανθρώπους.

Και οι σπάνιοι άνθρωποι φτιάχνουν σπάνιες σχέσεις με σπάνια συναισθήματα...

Αλλά αυτοί ήταν μόνο για λίγο.

Και το λίγο μπορεί να σήμαινε μέχρι και τρία χρόνια... ίσως και παραπάνω...

Δεν έχει σημασία. Τι είναι τρία χρόνια μπροστά στα τριάντα χρόνια της ζωής μου;

Ήμουν μόνη μου τον περισσότερο καιρό.

Ήμουν με παρέα μόνο για μερικές κοφτές ανάσες.

Στενοχωριέμαι για το ότι μέχρι σήμερα δεν μου δόθηκε η δυνατότητα να μοιραστώ με κάποιον τα πάντα.

Γιατί μία φορά γίνονται τα πάντα. Όλα από μία.

Ό, τι μοιράστηκες στα 9 το μοιράστηκες στα 9.

Ό, τι μοιράστηκες στα 15 το μοιράστηκες στα 15.

Ό, τι μοιράστηκες στα 28 το μοιράστηκες στα 28.

Και δεν γίνεται να το μοιραστείς, εκ των υστέρων.

Όσα πέρασες στα 17 δεν μπορείς να τα μοιραστείς στα 40... Μπορείς να συζητήσεις για αυτά, να τα διηγηθείς, να γελάσεις ή να δακρύσεις με τις διάφορες παρελθόντικες ιστορίες του εαυτού σου, αλλά δεν μπορείς να τις ζήσεις ξανά με κάποιον. Να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και εκεί που ήσουν μόνος σου να τοποθετήσεις και κάποιον άλλον μαζί σου για να δεις, έτσι από περιέργεια, πώς θα ήταν η ζωή σου αν δεν ήσουν μόνος σου.

Αλλά...

Όπου ήσουν μόνος, ήσουν μόνος.

Αυτό δεν αλλάζει.

Ό, τι δεν μοιράστηκες δεν το μοιράστηκες.

Και όχι απαραίτητα γιατί δεν ήθελες να το μοιραστείς.

Αλλά γιατί δεν βρέθηκε κάποιος για να το μοιραστείς.

Και τώρα θέλω να μοιραστώ. Θέλω να μοιραστώ όσα ζω τώρα.

Αλλά, για μια ακόμα φορά, δεν υπάρχει κανείς γύρω μου για να τα μοιραστώ.

Υπήρχες εσύ (νόμιζα πως υπήρχες εσύ), αλλά δεν είχες καμία διάθεση να μοιραστείς.

Και αυτό δεν με καλύπτει. Ποτέ δεν με κάλυπτε και συνεχίζει να μην με καλύπτει.

Είμαι μόνη μου.

Ξανά.

Και το πιθανότερο είναι να γράφω τώρα μία από αυτές τις ιστορίες που θα μπορώ αργότερα να διηγηθώ, με εκείνο το τόσο γνώριμο σφίξιμο στην καρδιά, με εκείνη την γροθιά της μοναξιάς στο στομάχι, χαραχτηριστικά που δεν θα βλέπουν οι άλλοι αλλά που θα νιώθω εγώ, γιατί μόνο εγώ θα ξέρω πόση ανάγκη είχα ιδιαίτερα σε αυτήν την φάση της ζωής μου να μοιραστώ, πόσο θα ήθελα να είμαι ΜΕ κάποιον και πόσο μου κόστισε το ότι για μία ακόμη φορά ήμουν ΧΩΡΙΣ αυτόν.

Κάνε το να αξίζει

Κάνε αυτήν την μέρα να αξίζει...
Μείνε κοντά μου και κάνε την να αξίζει...
Άγγιξέ με όπως δεν με έχεις ξαναγγίξει...
Κοίταξέ με όπως δεν με έχεις ξαναδεί...
Απλά, σε παρακαλώ, κάνε την να αξίζει...

Κάνε αυτήν την νύχτα να αξίζει...
Μείνε κοντά μου και κάνε την να αξίζει...
Δώσε μου κάτι που δεν μου έχεις ξαναδώσει,
Πες μου κάτι που δεν μου έχεις ξαναπεί...
Απλά, σε παρακαλώ, κάνε την να αξίζει...

Μόνο τότε έχει νόημα...
Μόνο τότε έχουμε νόημα...
Όταν αξίζει...

Κάνε το να αξίζει...
Κάνε με να αξίζω...

Μείνε κοντά μου και κάνε με να αξίζω...
Σε παρακαλώ, κάνε με να αξίζω...

Μόνο τότε έχει νόημα...
Μόνο τότε έχω νόημα...
Όταν αξίζω...

Άγγιξέ με όπως δεν με έχεις ξαναγγίξει...
Κοίταξέ με όπως δεν με έχεις ξαναδεί...
Δώσε μου κάτι που δεν μου έχεις ξαναδώσει,
Πες μου κάτι που δεν μου έχεις ξαναπεί...

Κάνε με να αξίζω.

Έσπασα και Έχασα...

Έσπασα το βάζο.
Μου φώναξαν επειδή έσπασα το βάζο.
Με μάλωσαν επειδή έσπασα το βάζο.
Μου έδωσαν χαστούκια επειδή έσπασα το βάζο.
Δεν ξαναέσπασα ποτέ βάζο.

Έσπασα, όμως, το ποτήρι.
Μου φώναξαν επειδή έσπασα το ποτήρι.
Με τιμώρησαν επειδή έσπασα το ποτήρι.
Μου έδωσαν κλωτσιές επειδή έσπασα το ποτήρι.
Δεν ξαναέσπασα ποτέ ποτήρι.

Έχασα, όμως, το τσαντάκι.
Μου φώναξαν επειδή έχασα το τσαντάκι.
Με απείλησαν επειδή έχασα το τσαντάκι.
Μου έδωσαν μπουνιές επειδή έχασα το τσαντάκι.
Δεν ξαναέχασα ποτέ τσαντάκι.

Έχασα όμως τα κλειδιά μου.
Μου φώναξαν επειδή έχασα τα κλειδιά μου.
Με έδειραν επειδή έχασα τα κλειδιά μου.
Μου έδωσαν ξύλο επειδή έχασα τα κλειδιά μου.
Δεν ξαναέχασα ποτέ τα κλειδιά μου.

Τώρα δεν σπάω ποτέ τίποτα.
(Μπράβο μου, Μπράβο μου.)
Τώρα δεν χάνω ποτέ τίποτα.
(Μπράβο μου, Μπράβο μου.)

Τώρα είμαι σπασμένη και χαμένη εγώ.
(Μπράβο μου; Μπράβο μου;)

Τώρα όλοι γύρω μου είναι περήφανοι για όσα με κόπο με έμαθαν.
(Μπράβο τους, Μπράβο τους.)
Τώρα όλοι γύρω μου είναι ευτυχισμένοι για όσα με κόπο με δίδαξαν.
(Μπράβο τους, Μπράβο τους.)

Τώρα είμαι χαμένη και σπασμένη εγώ.
(Μπράβο τους; Μπράβο τους...)

Τα μάτια της, τα δικά μου.

Περπατούσα στο δρόμο και έκλαιγα...
Περπατούσα και έκλαιγα...
Περπατούσα, έκλαιγα...
Έκλαιγα...
Μετά δεν έκλαιγα...
Σταμάτησα να κλαίω...
Συνέχισα να περπατάω, σταμάτησα να κλαίω...
Συνέχισα να περπατάω αλλά σταμάτησα να κλαίω...

Μετά σταμάτησα να περπατάω...
Μόνο για μια στιγμή.
Για να περάσει το αμάξι στρίβοντας από την γωνία.
Ο οδηγός μου έκανε νόημα να σταματήσω για να περάσει.
Για αυτό σταμάτησα να περπατάω. Για να περάσει.
Εκείνος απλά με προσπέρασε κάνοντας ένα σήμα για να με ευχαριστήσει.
Κούνησα το κεφάλι στην προσπάθεια μου να ανταποδώσω το χαιρετισμό.
Η μάτια μου έπεσε στην γυναίκα που καθόταν δίπλα του.
Οι ματιές μας διασταυρώθηκαν...
Μόνο για λίγο...
Μόνο για κλάσματα δευτερολέπτου.
Στα δάκρυα μου διάβασε το κλάμα μου.

Όλες οι προηγούμενες ώρες πόνου συμπυκνώθηκαν σε μια ανταλλαγή αμοιβαίας κατανόησης.

Ό, τι μου είπαν τα μάτια της το ίδιο, ακριβώς, της είπαν και τα δικά μου.
Ό, τι μου είπαν τα μάτια της, το ίδιο της είπαν και τα δικά μου.
Ό, τι μου είπαν τα μάτια της, της είπαν και τα δικά μου.
Τα μάτια της, τα δικά μου.

Διαφορετικά μάτια, ίδια βλέμματα.
Ίδιες σκέψεις, διαφορετικά βιώματα.
Ίδια δάκρυα, διαφορετικός λόγος.
Διαφορετικές γυναίκες, ίδιος πόνος.

Και το αμάξι έφυγε.
Και η στιγμή έφυγε.
Και έφυγαν τα μόνα μάτια που με κοίταξαν έτσι ακριβώς όπως είμαι.
Τα μάτια της, τα δικά μου.