Αν με ρωτήσεις...

Αν με ρωτήσεις «Πώς σε λένε;».
Θα σου απαντήσω το όνομά μου.
Δεν έχω κανένα λόγο να στο κρύψω.

Αν με ρωτήσεις «Πόσο χρονών είσαι;».
Θα σου απαντήσω την ηλικία μου.
Δεν έχω κανένα λόγο να σου πω ψέματα.

Αν με ρωτήσεις «Με τι ασχολείσαι;».
Το ομολογώ πως η απάντησή μου θα είναι λίγο πιο μπερδεμένη. Δεν θα είναι επειδή προσπαθώ να σου πω ψέματα. Το αντίθετο. Θα είναι επειδή προσπαθώ να σου πω την αλήθεια που, καμιά φορά, δεν είναι και τόσο εύκολο να την περιγράψεις. Δεν θα είναι επειδή προσπαθώ να σου κρύψω κάτι αλλά επειδή προσπαθώ να σου δείξω κάτι... Τι να σου δείξω; Τι ακριβώς είμαι... Γιατί πιο πολύ από το με τι ασχολούμαι θα θέλω να μάθεις ποια είμαι... Για αυτό μην περιμένεις μια μονολεκτική απάντηση...

Αν με ρωτήσεις «Πιστεύεις στον θεό;» Θα σου πω «Όχι.». Αν με ρωτήσεις «Πιστεύεις στην άνθρωπο;» Θα σου πω «Ναι.». Και αν με ρωτήσεις «Γιατί;» Θα χρειαστούν μερικές ώρες για να σου εξηγήσω τις απόψεις μου. Μπορεί να με καταλάβεις από τα πρώτα λεπτά, μπορεί να χρειαστούν ώρες, μέρες ή χρόνια για να με καταλάβεις ή μπορεί να μην με καταλάβεις καθόλου, ποτέ. Αλλά δεν θα έχω κανένα πρόβλημα να κάτσω με υπομονή και με ενθουσιασμό να σου μεταφέρω τις απόψεις μου ανεξάρτητα από το αν συμφωνέις ή διαφωνείς.

Αν με ρωτήσεις «Πιστεύεις στην αγάπη;». Θα σου απαντήσω «Εξαρτάται». Και έχεις κάθε δικαίωμα να με ρωτήσεις τι εννοώ και εγώ θα σου εξηγήσω και πάλι όσο καλύτερα μπορώ το τι συμβαίνει στο μυαλό μου.

Αν με ρωτήσεις «Ποια είναι τα όνειρά μου;». Δεν θα σου πω τίποτα. Θα σου τα ζωγραφίσω.

Αν με ρωτήσεις «Τι νιώθω τώρα;». Δεν θα σου πω τίποτα. Θα σου τραγουδήσω.

Και αν με ρωτήσεις «Τι πιστεύεις για εμένα;»... αν με ρωτήσεις τι πιστεύω για εσένα... θα σου πω, τι θα σου πω;, θα σου πω ακριβώς ό, τι πιστεύω για εσένα. Αλλά θα σου ξεκαθαρίσω πως αυτή είναι η δική μου άποψη. Δεν θα σου πω τι πιστεύουν οι άλλοι για εσένα. Δεν θα σου πω τι πιστεύει κάποιο άτομο που σε ενδιαφέρει ή δεν σε ενδιαφέρει για εσένα. Δεν θα σου πω τι πιστεύεις ή τι θα έπρεπε ή δεν θα έπρεπε να πιστεύεις εσύ για εσένα. Θα σου πω τι πιστεύω εγώ για εσένα. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Θα σου απαντήσω σε αυτό ακριβώς που με ρώτησες και απλά θα σου πω την πραγματική μου άποψη για εσένα.

Μπορείς να με ρωτήσεις για τα πάντα και θα έχεις για απαντήσεις τις απαντήσεις μου.

Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που δεν μπορείς να με ρωτήσεις.

Μόνο ένα πράγμα που δεν μπορώ να σου απαντήσω.

Μην με ρωτήσεις σε παρακαλώ...

Τι πιστεύω για τον κόσμο μας.

Μην με ρωτήσεις τίποτα για αυτό.

Γιατί μπροστά σε αυτήν την ερώτηση χάνεται η φωνή μου...
Γιατί μπροστά σε αυτήν την ερώτηση τρέμει το σώμα μου...
Γιατί μπροστά σε αυτήν την ερώτηση σωριάζεται η ψυχή μου...
Γιατί μπροστά σε αυτήν την ερώτηση, η μόνη απάντηση που θα δεις είναι τα μάτια μου, δακρυσμένα...

Τίποτα παραπάνω δεν θα έχω να σου δώσω.
Τίποτα παραπάνω δεν θα έχω να σου πω.

Για αυτό...

Σε παρακαλώ...

Ρώτησέ με ό, τι θέλεις... Ό, τι, ό,τι, θέλεις...

Αλλά μόνο μην με ρωτήσεις για τον κόσμο μας...

Γιατί; (7)

Γιατί ήρθες;
Γιατί είσαι εδώ;

Γιατί δεν ήρθες;
Γιατί δεν είσαι εδώ;

Γιατί μένεις όταν θέλω να φύγεις;
Γιατί φεύγεις όταν θέλω να μείνεις;

Γιατί είμαστε μαζί;
Γιατί δεν είμαστε μαζί;

Γιατί με πονάει το να είμαστε μαζί σχεδόν το ίδιο όσο με πονάει το να μην είμαστε μαζί;

Γιατί δεν καταλαβαίνω; Γιατί δεν σε καταλαβαίνω;
Γιατί δεν καταλαβαίνεις; Γιατί δεν με καταλαβαίνεις;

Γιατί δεν συζητάμε;
Γιατί δεν με ακούς;
Γιατί δεν μου μιλάς;
Γιατί δεν ακούμε;
Γιατί δεν μιλάμε;
Γιατί δεν συζητάμε;

Γιατί εξαφανίζεσαι;
Γιατί εμφανίζεσαι;

Γιατί επιστρέφεις πάντα σε εμένα;

Γιατί όταν είμαι ευτυχισμένη επιλέγεις να μην είσαι κοντά μου;
Γιατί όταν είσαι δυστυχισμένος επιλέγεις να είσαι κοντά μου;

Γιατί με θέλεις;
Γιατί με χρειάζεσαι;
Γιατί ζητάς την δική μου βοήθεια;
Γιατί είμαι πάντα εκεί για εσένα;
Γιατί μου τηλεφωνείς μετά από μέρες, μήνες ή χρόνια;
Γιατί ανοίγω το τηλέφωνο μετά από μέρες, μήνες ή χρόνια;
Γιατί δεν το σταματάω;
Γιατί δεν βάζω τελεία;
Γιατί δεν θέλω να βάλω τελεία;
Γιατί λες πως με αγαπάς;
Γιατί δεν με αγαπάς;
Γιατί σε αγαπάω;
Γιατί δεν με αγαπάω;
Γιατί νομίζουμε ότι είναι αγάπη αυτό που έχουμε ενώ δεν είναι τίποτα άλλο από έλξη;
Γιατί έλκομαι από εσένα;
Γιατί σε θέλω;
Γιατί σε χρειάζομαι;
Γιατί όταν χρειάζομαι την βοήθεια σου δεν σε βρίσκω;
Γιατί δεν είσαι εδώ ποτέ για εμένα;
Γιατί απουσιάζεις;
Γιατί οι απουσίες σου δεν είναι αρκετές ώστε να με κάνουν να μην εκτιμώ τις σπάνιες παρουσίες σου;
Γιατί επιμένω να προσπαθώ;
Γιατί επιμένεις να μην προσπαθείς;
Γιατί δεν έχω άλλες αντοχές;
Γιατί μοιάζεις να είσαι μια χαρά με μια τέτοια κατάσταση;
Γιατί δεν ξεκαθαρίζεις την θέση σου;
Γιατί δεν προστατεύω την θέση μου;
Γιατί δεν με υπερασπίζομαι;
Γιατί νιώθω τόσο αδύναμη μπροστά σου;
Γιατί έχεις τόσες εναλλαγές διάθεσης;
Γιατί έχεις τόσο απότομες αλλαγές απόψεων;
Γιατί να μην είναι τα πράγματα πιο απλά;

Γιατί;
Γιατί συνεχίζεις;
Γιατί συνεχίζουμε;
Γιατί συνεχίζω;
Γιατί;

Γιατί; (6)

Γιατί;

Γιατί;
Γιατί Αγχώνεσαι;
Γιατί Βασανίζεσαι;
Γιατί Γελοιοποιήσαι;
Γιατί Διαλύεσαι;
Γιατί Εξαντλήσαι;
Γιατί Ζαλίζεσαι;
Γιατί Ηττάσαι;
Γιατί Θυμώνεις;
Γιατί Ιδρώνεις;
Γιατί Κουράζεσαι;
Γιατί Λερώνεσαι;
Γιατί Μπερδεύεσαι;
Γιατί Ντροπιάζεσαι;
Γιατί Ξεσκίζεσαι;
Γιατί Πασχίζεις;
Γιατί Ραγίζεις;
Γιατί Σκοτώνεσαι;
Γιατί Τσακώνεσαι;
Γιατί Υποκρίνεσαι;
Γιατί Φωνάζεις;
Γιατί Χτυπιέσαι;
Γιατί Ψυχοπλακώνεσαι;
Γιατί Ωρύεσαι;
Γιατί;


Για τι;

Για τι;
Για τι Αγχώνεσαι;
Για τι Βασανίζεσαι;
Για τι Γελοιοποιήσαι;
Για τι Διαλύεσαι;
Για τι Εξαντλήσαι;
Για τι Ζαλίζεσαι;
Για τι Ηττάσαι;
Για τι Θυμώνεις;
Για τι Ιδρώνεις;
Για τι Κουράζεσαι;
Για τι Λερώνεσαι;
Για τι Μπερδεύεσαι;
Για τι Ντροπιάζεσαι;
Για τι Ξεσκίζεσαι;
Για τι Πασχίζεις;
Για τι Ραγίζεις;
Για τι Σκοτώνεσαι;
Για τι Τσακώνεσαι;
Για τι Υποκρίνεσαι;
Για τι Φωνάζεις;
Για τι Χτυπιέσαι;
Για τι Ψυχοπλακώνεσαι;
Για τι Ωρύεσαι;
Για τι;

Γιατί; (5)

Γιατί με φλερτάρουν αν δεν τους αρέσω;
Γιατί με διεκδικούν αν έχουν σχέση;
Γιατί κάνουν σχέση μαζί μου αν θέλουν να είναι ελεύθεροι;
Γιατί με ερωτεύονται αν δεν θέλουν να ερωτευτούν;
Γιατί με χωρίζουν αν είναι ερωτευμένοι μαζί μου;
Γιατί με πονάνε αν με αγαπάνε;
Γιατί με αγαπάνε αν με πονάνε;

Γιατί οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι θέλουν;
Γιατί κανείς δεν ξέρει τι θέλει;

Γιατί άλλα λένε κι άλλα κάνουν;
Γιατί άλλα κάνουν κι άλλα νιώθουν;
Γιατί άλλα νιώθουν κι άλλα δείχνουν;
Γιατί άλλα δείχνουν κι άλλα λένε;

Γιατί να λένε, να λένε, να λένε, χωρίς στην ουσία να μου μιλάνε;
Γιατί κανείς δεν μου μιλάει;

Γιατί δεν μου εξηγούν; Γιατί δεν προσπαθούν;
Γιατί δεν προσπαθούν να μου εξηγήσουν;
Γιατί κανείς δεν μου εξηγεί; Γιατί κανείς δεν προσπαθεί;

Γιατί δεν υπάρχει κανείς που να ενδιαφέρεται να επικοινωνήσει αληθινά;
Γιατί δεν υπάρχει κανείς που να ενδιαφέρεται να επικοινωνήσει;
Γιατί δεν υπάρχει κανείς που να ενδιαφέρεται;
Γιατί δεν υπάρχει κανείς;
Γιατί δεν υπάρχει;
Γιατί;

Γιατί; (4)

Γιατί θυμάμαι;
Γιατί να θυμάμαι;
Γιατί να θυμάμαι τα πάντα;
Γιατί να θυμάμαι, σχεδόν, τα πάντα;

Γιατί φοβάμαι;
Γιατί να φοβάμαι;
Γιατί να φοβάμαι τα πάντα;
Γιατί να φοβάμαι, σχεδόν, τα πάντα;

Γιατί να θυμάμαι όσα φοβάμαι; Γιατί να φοβάμαι όσα θυμάμαι;

Γιατί θέλω να θυμάμαι; Γιατί δεν θέλω να φοβάμαι;

Γιατί φοβάμαι ό,τι φοβάμαι;
Γιατί θυμάμαι ό, τι φοβάμαι;
Γιατί φοβάμαι το να θυμάμαι;
Γιατί φοβάμαι το να φοβάμαι;
Γιατί φοβάμαι ό,τι θυμάμαι;
Γιατί θυμάμαι το να φοβάμαι;
Γιατί θυμάμαι το να θυμάμαι;
Γιατί θυμάμαι ό,τι θυμάμαι;

Γιατί;
Γιατί θυμάμαι; Γιατί φοβάμαι;
Γιατί;

Γιατί; (3)

Γιατί νιώθω τόσο σκορπισμένη;
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να με συγκεντρώσει σε ένα σημείο;
Γιατί νιώθω τόσο εγκλωβισμένη;
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να με ελευθερώσει από ένα σημείο;

Γιατί νιώθω τόσο κουρασμένη;
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να διώχνει την μόνιμη εξάντλησή μου;
Γιατί νιώθω τόσο στενοχωρημένη;
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να γιατρεύει την μόνιμη θλίψη μου;
Γιατί νιώθω τόσο απογοητευμένη;
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να ξορκίσει την μόνιμη απογοήτευσή μου;
Γιατί νιώθω τόσο διαλυμένη;
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να ενώσει τα μόνιμα σκορπισμένα κομμάτια μου;

Γιατί νιώθω αυτήν την μονιμότητα να υπάρχει σε ό, τι δεν επιθυμώ ενώ ό, τι επιθυμώ είναι προσωρινό και φευγαλέο;

Γιατί νιώθω τόσο προσωρινή και φευγαλέα;

Γιατί νιώθω τόσο ξεθωριασμένη;
Γιατί νιώθω τόσο εγκλωβισμένη;
Γιατί νιώθω τόσο σβησμένη;
Γιατί νιώθω τόσο χαμένη;
Γιατί νιώθω τόσο...;
Γιατί νιώθω;
Γιατί;

Γιατί; (2)

Γιατί δεν με αφήνουν στην ησυχία μου;

Γιατί δεν έχει ησυχία εδώ που βρίσκομαι;

Γιατί δεν σταματάνε τους θορύβους;

Γιατί δεν σταματάνε τις φωνές;

Γιατί δεν σταματάνε τους υστερικούς ήχους;

Γιατί δεν σταματάνε τις υστερικές συμπεριφορές;

Γιατί, απλά, δεν σταματάνε;

Γιατί δεν βρίσκουν κάτι καλύτερο να κάνουν;

Γιατί δεν βρίσκουν άλλο τρόπο επικοινωνίας;

Γιατί δεν θέλουν να γίνουν καλύτεροι; Γιατί δεν θέλουν να είναι καλύτεροι;

Γιατί να βριζόμαστε, να χτυπιόμαστε, να σπρωχνόμαστε; Γιατί να σαραβαλιαζόμαστε;

Γιατί να γκρινιάζουμε, να νευριάζουμε, να μιζεριάζουμε; Γιατί να μουχλιάζουμε;

Γιατί να ντροπιάζουμε ο ένας τον άλλον; Γιατί να υποβιβάζουμε ο ένας τον άλλον;

Γιατί να μην υπάρχει ηρεμία; Γιατί να μην υπάρχει ψυχραιμία;

Γιατί δεν τους αρέσει η ησυχία; Γιατί δεν μας αρέσει η ησυχία;

Γιατί μου αρέσει η ησυχία; Γιατί δεν έχει ησυχία εδώ που βρίσκομαι; Γιατί μου αρέσει η ησυχία μου; Γιατί δεν με αφήνουν στην ησυχία μου;

Γιατί μου αρέσει να μένω σιωπηλή; Γιατί μου αρέσει να είμαι σιωπηλή;

Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται την σιωπή μου;

Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται την σιωπή τους;

Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται την σιωπή;

Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται;

Γιατί εγώ φοβάμαι;

Γιατί φοβάμαι;

Γιατί;

Γιατί; (1)

Γιατί είναι ανάγκη να ξέρω κάθε στιγμή «ποια είμαι» και «πού πάω»;

Γιατί είμαι υποχρεωμένη να έχω απαντήσεις για τα πάντα;

Γιατί πρέπει να ξέρω πάντα με σιγουριά ποιο πρέπει να είναι το επόμενο βήμα πριν καν προλάβω να τελειώσω το προηγούμενο;

Γιατί δεν μπορώ απλά να μην έχω επόμενο βήμα;

Γιατί κάθε παύση μεταφράζεται σαν αδράνεια ενώ κάθε νότα θεωρείται δράση;

Γιατί ο κόσμος προτιμάει μια φάλτσα νότα από μια γεμάτη, ολόκληρη, παύση;

Γιατί οι άνθρωποι γύρω μου είναι ικανοποιημένοι με όλες τις τυπικές απαντήσεις του κόσμου αλλά αν μιλήσω για τα πραγματικά μου αδιέξοδα ψάχνουν την έξοδο κινδύνου;

Γιατί με ρωτάνε αν δεν είναι διατεθειμένοι να με ακούσουν;

Γιατί με κοιτάνε αν δεν είναι διατεθειμένοι να με δουν;

Γιατί σε κάθε «Τι κάνεις;» πρέπει να απαντάω «καλά» ανεξάρτητα από το πώς πραγματικά είμαι;

Γιατί να υπάρχουν αυτοί οι γελοίοι κώδικες επικοινωνίας;

Γιατί εγώ να πρέπει να υπακούω σε αυτούς;

Γιατί θεωρείσαι υστερικός όταν λες την αλήθεια και φυσιολογικός όταν την κρύβεις; Ή τουλάχιστον, όταν κρύβεις ένα μέρος της;

Γιατί να μην μπορώ να είμαι πέρα για πέρα αληθινή;

Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται την αλήθεια μου;

Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται την αλήθεια τους;

Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται την αλήθεια;

Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται;

Γιατί εγώ φοβάμαι;

Γιατί φοβάμαι;

Γιατί;

Η εξαφάνιση του Σεπτέμβρη

Ήρθε ο Σεπτέμβρης του 2010 και με ρώτησε «Να εξαφανιστώ;» εγώ του απάντησα «Όχι.» αλλά εκείνος δεν με άκουσε. Φαντάζομαι ότι με ρώτησε τυπικά, έτσι για να νιώθει ότι με ρώτησε και να μην αισθάνεται άσχημα που έχει ήδη πάρει την απόφασή του χωρίς να χρειάζεται την δική μου άδεια για να την εφαρμόσει... και ο άτιμος... το έκανε... εξαφανίστηκε... και έτσι έζησα ένα μήνα σε άλλη διάσταση... χωρίς χρόνο και χωρίς χώρο... γιατί μαζί με τον Σεπτέμβρη αποφάσισε να εξαφανιστεί και το σπίτι μου. Δεν λέω... Και αυτό είχε την καλοσύνη να με προειδοποιήσει ρωτώντας με «Να εξαφανιστώ;» και πριν προλάβω να αρθρώσω το «Όχι» μου εξαφανίστηκε κι αυτό, έτσι, απλά, μπροστά στα μάτια μου... Χωρίς σπίτι και χωρίς Σεπτέμβρη πρέπει να το παραδεχτώ πως ένιωθα λίγο χαμένη... αλλά τουλάχιστον είχα τα πράγματα μου... Μέχρι που αποφάσισαν να εξαφανιστούν κι αυτά. Γιατί χωρίς σπίτι ένιωθαν απροστάτευτα. «Να εξαφανιστούμε;» με ρώτησαν. Για κάποιο περίεργο λόγο δεν προσπάθησα να απαντήσω καν. Ήξερα πως δεν έχει νόημα. Δεν περίμεναν καμία απάντηση από εμένα. Και εξαφανίστηκαν. Τώρα δεν ένιωθα μόνο χαμένη. Ένιωθα και μόνη μου. Μετά εξαφανίστηκαν και οι δρόμοι. Μετά και οι άνθρωποι. Και ένιωσα ακόμα πιο μόνη μου. Απέραντα μόνη μου. Δεν ήξερα τι μέρα και τι μήνας είναι. Δεν ήξερα πού είμαι. Τίποτα δεν ήταν ίδιο για εμένα. Φοβόμουν τα βράδυα και αγχωνόμουν τα πρωινά... Όταν μου ζήτησε το φεγγάρι να εξαφανιστεί ήξερα πως δεν θα ζήσω άλλο βράδυ και όταν δεν ένιωσα το φως του ήλιου ήξερα πως είχε αποφασίσει κι αυτός να εξαφανιστεί, αυτός χωρίς καν να με ρωτήσει. «Πάνε και τα πρωινά» σκέφτηκα... Χάθηκε το πρωί και το βράδυ. Χάθηκαν οι μέρες. Δεν σας κρύβω πως ήμουν εκνευρισμένη. Κανένας δεν έδινε λογαριασμό για το τι νιώθω εγώ. Για το τι θέλω εγώ. Καθένας έκανε τα δικά του. Τι να κάνω μόνη μου;Χωρίς χώρο και χρόνο; Θέλησα να εξαφανιστώ κι εγώ... «Να εξαφανιστώ;» ρώτησα το κενό. «Να εξαφανιστώ;» φώναξα στο κενό. «Να εξαφανιστώ; Να εξαφανιστώ; Να εξαφανιστώ;» Επανέλαβα πολλές φορές... αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Καμία απάντηση δεν ερχόταν από πουθενά. Δεν μπορούσα να κατάλαβω πως όλοι οι υπόλοιποι μπορούσαν να εξαφανιστούν χωρίς να περιμένουν την άδεια μου αλλά εγώ δεν μπορούσα, μου ήταν αδύνατο να εξαφανιστώ χωρίς να πάρω την άδεια... Την άδεια από ποιον; Από το κενό... Αλλά το κενό συνέχιζε να μην απαντάει και εγώ συνέχιζα να μην εξαφανίζομαι. «Τέλεια!» σκέφτηκα και γέλασα ειρωνικά με τον εαυτό μου «Γιατί δεν μπορώ απλά να εξαφανιστώ όπως όλα τα υπόλοιπα;». Και συνέχισα να μένω παρέα με το κενό μου. Και δεν είναι και καμία ευχάριστη παρέα το κενό. Όσο να΄ ναι νιώθεις λίγο κενά στο κενό. Αλλά δεν είχα επιλογή. Ζούσα στην παράλληλη διάσταση ενώ ήξερα πως κάπου αλλού έχουν μαζευτεί όλα τα υπόλοιπα και όλοι οι υπόλοιποι. Οι δρόμοι, οι πλατείες, οι άνθρωποι, το σπίτι μου και μαζί τους και ο Σεπτέμβρης. Τους άφηνε, ο άτιμος, να ζούνε κανονικά τον χρόνο. Ο ήλιος και το φεγγάρι φώτιζαν κανονικά δηλώνοντας τις μέρες και τις νύχτες. Και εγώ καθόμουν στην παράλληλη διάστασή μου και ονειρευόμουν να δω ξανά μια πανσέληνο. Αλλά καμία πανσέληνος δεν ήρθε... 30 μέρες έζησα σε άλλη διάσταση. 30 μέρες έχασα (ή κέρδισα;). 30 ολόκληρες μέρες και νύχτες δεν έζησα κανονικά. 30 μέρες δεν κοιμήθηκα, αλλά δεν ένιωθα και την κούραση του ύπνου, 30 μέρες δεν χρειάστηκε να ξυπνήσω, 30 μέρες δεν ήμουν ανθρώπινη. 30 μέρες χρειάστηκαν να περάσουν για να σκεφτώ... «Μήπως έφταιξα κάπου κι εγώ; Μήπως εξαφανίστηκαν όλοι και όλα για κάποιο λόγο;». Και τότε θυμήθηκα.

Είχα περάσει γεμάτη άγχος εκείνο το βράδυ. Εκείνο το βράδυ πριν την 1η Σεπτέμβρη. Στριφογυρνούσα στο κρεβάτι μου. Κοιμόμουν και ξυπνούσα ιδρωμένη από εφιάλτες. Λίγο πριν έρθει το πρωί σηκώθηκα από το κρεβάτι και καταριόμουν. Έριχνα κατάρες στον μήνα Σεπτέμβρη. Έβριζα σπρώχνοντας ό, τι έβρισκα μπροστά μου. Από την κούπα με το ζεστό τσάι μέχρι τον γάτο μου που πηγαινοερχόταν κουνώντας χαρούμενος την ουρά του. Είχα νεύρα. Δεν ήθελα να έρθει άλλος ένας Σεπτέμβρης. Από εκείνους που φέρνουν το φθινόπωρο στην ψυχή μου. Που φέρνουν βροχή στα μάτια μου και συννεφιά στην καρδιά μου. Ευχήθηκα να εξαφανιστούν τα πάντα. Και κυρίως να εξαφανιστεί αυτός. Ο
Σεπτέμβρης. Και η ευχή μου πραγματοποιήθηκε. Εξαφανίστηκαν. Εξαφανίστηκε.

«Συγνώμη» ψιθύρισα.

Και εμφανίστηκε μπροστά μου.

«Δεν ήθελα να σε προσβάλλω. Δεν φταις εσύ αν εγώ δεν ξέρω τι μου γίνεται. Σε συμπαθώ πολύ. Πραγματικά. Είσαι από τους αγαπημένους μήνες. Μου αρέσει η αίσθηση σου. Το δροσερό αεράκι σου το λατρεύω. Ξέρεις... Αυτό το αεράκι που χτυπάει απαλά στο δέρμα μου και μου δηλώνει τον ερχομό σου... Μου αρέσεις. Μου αρέσουν οι μυρωδιές σου... Μου αρέσουν οι βροχές σου... Μου αρέσεις εσύ. Έτσι όπως είσαι. Είναι δικό μου λάθος αν φέρνω το δικό μου άγχος και το φορτώνω σε εσένα. Εσύ δεν φταις σε τίποτα. Είμαι αδικαιολόγητη. Θα πρέπει να τα βρω καλύτερα με τον εαυτό μου. Είναι δικό μου λάθος αν σε φοβάμαι. Η αλήθεια είναι πως δεν φοβάμαι εσένα. Φοβάμαι τις αποφάσεις μου. Φοβάμαι το τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Φοβάμαι αυτά που σκέφτομαι και αυτά που θα κάνω. Αλλά δεν σε φοβάμαι. Σε αγαπώ. Αυτή είναι η αλήθεια. Σε αγαπώ. Και δεν ήταν σωστό να ζητήσω να εξαφανιστείς. Ήταν λάθος μου. Σε χρειάζομαι. Και σε θέλω κοντά μου».

Και εμφανίστηκε ο ήλιος.

Και εμφανίστηκε το φεγγάρι.

Και εμφανίστηκαν οι άνθρωποι.

Και εμφανίστηκαν οι δρόμοι.

Και εμφανίστηκαν τα πράγματά μου.

Και εμφανίστηκε το σπίτι.

Και έγινε κάτι... απίστευτο.

Δεν θα με πιστέψετε.

Και... εμφανίστηκε ο Σεπτέμβρης.

Ξαναέζησα τον Σεπτέμβρη!

Τον Σεπτέμβρη που έχασα... δεν τον έχασα...

Με αφήσε να τον ζήσω.

Με μοναδική προϋπόθεση να μην χρεώνω πια στους μήνες τις ανθρώπινες αδυναμίες μου.

Γύρισε ο χρόνος πίσω εκείνο το βράδυ πριν την 1η Σεπτέμβρη.
Σταμάτησα να στριφογυρίζω.
Και κοιμήθηκα.
Και ξύπνησα.

Και...

Έζησα τον πιο όμορφο Σεπτέμβρη που έζησα ποτέ.

Χωρίς άγχος.

Χωρίς φόβο.

Χαρούμενη που μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία.

Γιατί ο Σεπτέμβρης του 2010 είναι ο Σεπτέμβρης του 2010. Δεν είναι σαν κανέναν άλλον Σεπτέμβρη. Και αν εξαφανιζόταν και δεν επέστρεφε δεν θα είχα την δυνατότητα να τον ξαναζήσω. Ποτέ. Αλλά εμφανίστηκε και με άφησε να τον ζήσω...

Χόρεψα μέσα στις βροχές του.

Χαμογέλασα στα σύννεφά του.

Μέσα μου καμία βροχή και καμία συννεφιά.

Όλα ήταν πιο όμορφα.

Ζούσα το φθινόπωρο με φθινοπωρινή διάθεση, φθινοπωρινά αισθήματα, φθινοπωρινές σκέψεις...

Αλλά η καρδιά μου ήταν φωτεινή και τα μάτια μου έλαμπαν.

Και το πιο περίεργο ήταν πως κι αυτό το φως άνηκε στο φθινόπωρο...

«Σε ευχαριστώ, Σεπτέμβρη» ψιθύρισα πριν κοιμηθώ εκείνο το βράδυ πριν την 1η Οκτώβρη. Και κοιμήθηκα με ανυπομονησία για το επόμενο πρωί και τον καινούριο μήνα που θα έμπαινε...