10/26/09

Θέλω να μου φέρεις...

Για τα γενέθλια μου, Κυρία ζωή, θέλω να μου φέρεις:

-Υγεία.

Σωματική Υγεία. Τα δύο (ή μήπως τρία;) τελευταία χρόνια ξέρεις πόσο ταλαιπωρήθηκα με δύο διαφορετικά προβλήματα υγείας. Το ένα προσπεράστηκε, το άλλο όχι. Δεν θέλω να είμαι αχάριστη. Έχω επίγνωση πως υπάρχουν πολύ χειρότερα πρόβληματα από τα δικά μου. Παρόλα αυτά, θα ήθελα να μην περάσω ακόμα μία χρονιά αλλάζοντας γιατρούς, κάνοντας εξετάσεις, και δοκιμάζοντας φάρμακα χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Θα ήθελα απλά να μην χρειάζεται να σημειώνω στο ημερολόγιο μου ιατρικά ραντεβού. Κουράστηκα από την αναζήτηση ενός καλού γιατρού και από την προσμονή μιας θεραπείας που δεν έρχεται ποτέ, μιας θεραπείας που θα έχει επιτέλους ουσιαστικό αποτέλεσμα. Έχω συνηθίσει τόσο πολύ στο συγκεκριμένο πρόβλημα που έχω ξεχάσει πως ήταν να ζω χωρίς αυτό! «Πώς θα είναι να ζω χωρίς αυτό;» Αναρωτιέμαι. Δεν έχω ιδέα! Θα ήθελα να μην υπάρχει αυτή η μόνιμη συννεφιά μέσα μου κι αυτό το άγχος ότι δεν θα ξανανιώσω ποτέ οργανικά καλά.

Ψυχολογική Υγεία. Ξέρω, βέβαια, πως αυτήν την στιγμή η ψυχολογία μου έχει γίνει πιο εύθραυστη από ό,τι ήδη ήταν γιατί με επηρρεάζει και η σωματική μου αδυναμία. Αν το σώμα μου ήταν καλά θα είχα μια γερή βάση για να χτίσω μια γερή ψυχολογία. Τώρα η βάση μου παραπατάει και η ψυχολογία μου γέρνει μία προς την μία μεριά και μία προς την άλλη! Παρόλα αυτά, θέλω να σου ζητήσω να μου την φέρεις ανεξάρτητα από την σωματική μου υγεία. Πρέπει να βρω τρόπο να τα διαχωρίσω. Να είναι ένα αλλά να μπορούν να γίνουν και δύο. Να υπάρχουν μαζί αλλά και χωριστά. Έτσι ακόμα κι αν δεν έρθει η σωματική υγεία θα καταφέρω να είμαι καλά ψυχολογικά. Έτσι θα σημαίνει πως αποδέχτηκα την κατάσταση όπως είναι κι όχι, απαραίτητα, όπως θα ήθελα να είναι. Έτσι θα μπορέσω να έχω καθαρό μυαλό και εσωτερική γαλήνη.

-Ύπνο. Βέβαια, αν έχω ψυχολογικοσωματική υγεία φαντάζομαι πως ο ύπνος μου θα γίνει επιτέλους κανονικός! Αλλά εγώ θέλω να σου το ζητήσω και χωριστά, για να εξασφαλίσω πως, ακόμα κι αν δεν μου φέρεις τα παραπάνω (ανεξάρτητα δηλαδή από την κατάσταση της συνολικής υγείας μου), εγώ θα μπορώ να ξεκουράζομαι. Δεν με ενδιαφέρει να κοιμάμαι πολύ (ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος του ύπνου!). Με ενδιαφέρει να κοιμάμαι καλά. Να μην αγχώνομαι και να μην φοβάμαι εξαιτίας της σκέψης μου. Να μην στριφογυρνάω σαν το σουβλάκι, να μην γίνεται το μάτι μου γαρίδα! Απλά, να κλείνω τα μάτια μου και να κοιμάμαι...

-Έρωτα. Αλλά, σε παρακαλώ, θέλω να μου φέρεις έρωτα στα πλαίσια του φυσιολογικού. Έχω ανάγκη για κάτι φυσιολογικό... Θα με ρωτήσεις: «Τι ορίζεις ως φυσιολογικο;» Ξέρεις πολύ καλά τι ορίζω ως φυσιολογικό και ξέρεις επίσης πολύ καλά πως μέχρι τώρα ό,τι μου έφερες δεν είχε καμία σχέση με οτιδήποτε μπορεί να οριστεί ως φυσιολογικό από οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο! Προτιμάω να μην μου φέρεις τίποτα αν είναι να μπλέξω πάλι σε κάποια περίεργη, προβληματική, κατάσταση που για να την ερμηνεύσω χρειάζομαι λεξικό ή διερμηνέα! Δεν μπορώ πια να προσπαθώ να καταλάβω πράγματα που δεν τα χωράει όχι μόνο το φτωχό μου μυαλό αλλά ούτε και η πλούσια καρδιά μου. Δεν βρίσκω νόημα στο να βγάζω νόημα από αυτά που δεν έχουν νόημα. Θέλω να μου φέρεις απλότητα στον έρωτα. Και μην μου πεις ότι δεν υπάρχει τέτοια μορφή έρωτα. Υπάρχει. Αυτήν να μου φέρεις. Αλλιώς, δεν θέλω. Ακόμα κι αν μου τον φέρεις, θα κλείσω τα μάτια μου και θα τον προσπεράσω...

-Γνώση. Ξέρω πως πρέπει να πάω εγώ προς αυτήν. Ήδη (ελπίζω πως) περπατάω προς την σωστή κατεύθυνση. Αλλά έχω ανάγκη να με βοηθήσεις. Φέρε στον δρόμο μου καλούς δασκάλους. Αν δεν γίνεται πολλούς... Έναν ή δύο... Διψάω να μάθω. Και δεν μπορώ να τα μάθω όλα μόνη μου. Δεν είμαι έτοιμη για αυτό. Έχω ανάγκη ΚΑΙ από καθοδήγηση. Αν μου φέρεις καλούς δασκάλους να με βοηθήσουν στο δύσκολο ταξίδι μου θα σε ευγνωμονώ για πάντα.

-Τύχη. Στις κρίσιμες στιγμές. Σε εκείνα τα δύσκολα σημεία που δεν έχει σημασία το ταλέντο σου ή το πόσο κόπιασες για κάτι, σε εκείνα τα σημεία που είναι απαραίτητη η τύχη για να προχωρήσεις. Σε παρακαλώ, φέρε μου μπόλικη τύχη... Θα την χρειαστώ! Όχι μόνο για μένα αλλά και για τους γύρω μου. Και υπόσχομαι να την μοιράσω δίκαια σε εκείνους που το αξίζουν και που ιδρώνουν για να φτάσουν σε σημεία που άλλοι φτάνουν χωρίς να κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι.

-Χρήματα. Ακούγεται υλιστικό; Δεν ξέρω. Δεν ζητάω πολλά. Μόνο τόσα όσα χρειάζομαι για να στηρίξω το όραμά μου. Βέβαια, αν μου έφερνες πολλά θα μπορούσα να στηρίξω και μερικά άλλα οράματα άλλων ανθρώπων... αλλά, ποιος ξέρει;, ίσως και με τα λίγα, καταφέρω να στηρίξω περισσότερα από ένα οράματα... Φέρε μου χρήματα και θα τα (χρησιμοποιήσω με τέτοιο τρόπο που θα τα) κάνω να αξίζουν πιο πολύ από την αξία τους.

Τέλος, θέλω να μου φέρεις τον εαυτό μου. Αυτό είναι το πιο σημαντικό... να μου φέρεις εμένα. Γιατί τα τελευταία χρόνια κάτι έγινε και με (ξ)έχασα. Θέλω να με βοηθήσεις να με βρω.

Δεν σου ζητάω τίποτα άλλο.

Δεν σου ζητάω να μου φέρεις όνειρα.
Αυτά θα τα φέρω εγώ.

Δεν σου ζητάω να μου φέρεις δημιουργικότητα.
Αυτή πάντα φυτρώνει εκεί που υπάρχει κατάλληλο έδαφος.
Θα βρω τρόπο να φτιάξω το κατάλληλο έδαφος και εκεί να την καλλιεργήσω.

Δεν σου ζητάω να μου φέρεις ταλέντο.
Το έχω αφήσει σε μια γωνίτσα και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να το φωνάξω.
Το φροντίζω και είναι έτοιμο, ανά πάσα στιγμή, για δράση.

Δεν σου ζητάω να μου φέρεις ελπίδα.
Θα την ξαναγεννήσω, για μια ακόμα φορά, από το πουθενά.

Δεν σου ζητάω να μου φέρεις ανθρώπους δίπλα μου.
Αυτούς που χρειάζομαι δεν χρειάζεται καν να τους φέρω. Τους έχω ήδη. Μια αδερφή-ψυχή και μια καλή φιλή.

Δεν σου ζητάω να μου φέρεις αγάπη. Ζω μέσα σε αυτήν. Την προσφέρω και μου την προσφέρουν.

Δεν σου ζητάω επιτυχία θα την κυνηγήσω (μην με ρωτήσεις πώς)
Δεν σου ζητάω δύναμη θα την αντλήσω (μην με ρωτήσεις από πού)
Δεν σου ζητάω τίποτα άλλο (μην με ρωτήσεις γιατί).

Σου ζητάω απλά να μου φέρεις

Υγεία,
Ύπνο και Έρωτα,
Γνώση,
Τύχη και Χρήματα.

Σου ζητάω να μου φέρεις τον εαυτό μου και αυτά που χρειάζονται για να επενδύσω σε αυτόν.

10/14/09

Αγάπη και συγχώρεση

Από παιδί είχα πάντα αυτήν την «γελοία» άποψη ότι η αγάπη νικάει τα πάντα. Δεν υπάρχει πρόβλημα που να μην λύνεται με την αγάπη, δεν υπάρχει εμπόδιο που να μην μπορεί να ξεπεραστεί με την αγάπη. Όταν αγαπάς κάποιον δεν υπάρχει περίπτωση να μην μπορέσει να βρεθεί κοινός κώδικας επικοινωνίας. Όταν αγαπάς είσαι «ανοιχτός», είσαι πάντα διαθέσιμος, θέλεις να καταλάβεις, ακούς και μιλάς πραγματικα, ενδιαφέρεσαι, είσαι έτοιμος να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, μπορείς να κάνεις τα αδύνατα δυνατά. Είσαι εκεί για τον άλλον και ο άλλος είναι εκεί για εσένα. Και είσαι σίγουρος πως τίποτα δεν μπορεί να διαταράξει αυτήν την ισορροπία και να διαλύσει κάτι τόσο ισχυρό. Νιώθεις ασφάλεια. Η αγάπη είναι η δύναμη που νικάει κάθε αδυναμία. Η αγάπη είναι αιώνια, ανίκητη και απεριόριστη.

Με βάση αυτήν την «γελοία» άποψη μου θεωρούσα «γελοίες» κάποιες άλλες θεωρίες. Όπως π.χ. την θεωρία του ότι είναι απαραίτητο και αυτονόητο το να κάνεις «υποχωρήσεις» για κάποιον που αγαπάς. Ή του ότι αν αγαπάς πραγματικά κάποιον και αυτός δεν σου συμπεριφερθεί καλά θα τον συγχωρέσεις ό,τι κι αν γίνει.
Με βάση την δική μου θεωρία:
Η αγάπη δεν μπορεί να κάνει «υποχωρήσεις» γιατί δεν γνωρίζει τι σημαίνει η λέξη «υποχώρηση».
Η αγάπη δεν χρειάζεται να προσπαθήσει να συγχωρέσει. Δεν χρειάζεται να συγχωρέσει. Συγχωρεί αυτόματα. Τόσο αυτόματα που δεν γνωρίζει τι σημαίνει η λέξη «συγχώρεση».

Όλα ξεκίνησαν, λοιπόν, όταν έφτασα σε αυτό το απαίσιο σημείο του να είναι απαραίτητο να συγχωρέσω κάποιον για να επιβιώσει η αγάπη μου για αυτόν. Έτσι απλά, από την μια στιγμή στην άλλη, κλονίστηκε η θεωρία της αγάπης που νικάει τα πάντα και η θεωρία της αγάπης που δεν χρειάζεται να συγχωρέσει. Η αγάπη συνάντησε την προδοσία και, κατά συνέπεια, ήρθε η στιγμή να μάθει τι σημαίνει η λέξη «συγχώρεση». Η αγάπη μου είχε ανάγκη να συγχωρέσει για να συνεχίσει να υπάρχει και αυτό δεν μπορούσα να της το συγχωρέσω. Αφού η αγάπη μου ήταν πραγματική γιατί ήταν τόσο αδύναμη; Γιατί της ήταν τόσο δύσκολο να συγχωρέσει και γιατί της ήταν ακόμα πιο δύσκολο το να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία; Γιατί η αγάπη μου δεν με άφηνε να επιστρέψω σε αυτόν που αγαπώ;

Και τότε, ήρθε η φράση ενός φίλου να με προβληματίσει:
«Μπορείς να συγχωρέσεις κάποιον και να συνεχίσεις να τον αγαπάς. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα να ξαναεπιστρέψεις σε αυτόν»

Κι αυτό με έβαλε σε σκέψεις... Όχι για το αν θα επιστρέψω ή όχι (για μένα ήταν αυτονόητο, αν συγχωρούσα και αν συνέχιζα να αγαπώ, θα επέστρεφα). Αλλά σε σχέση με το τι σχέση έχουν η αγάπη και η συγχώρεση. Γιατί αν μπορώ να διαχωρίσω την επιστροφή από την αγάπη και την συγχώρεση γιατί να μην δοκιμάσω να διαχωρίσω και την αγάπη από την συγχώρεση; Γιατί είναι υποχρεωτικό αυτά τα δύο να είναι πάντα μαζί;

Κατέληξα, λοιπόν, στα εξής συμπεράσματα:

1. Μπορώ να συγχωρέσω κάποιον και να συνεχίσω να τον αγαπώ.
2. Μπορώ να μην συγχωρέσω κάποιον και να σταματήσω να τον αγαπώ.
3. Μπορώ να μην μπορώ να συγχωρέσω κάποιον και, όμως, να συνεχίσω να τον αγαπώ. Και
4. Μπορώ να συγχωρέσω κάποιον και, παρόλα αυτά, να σταματήσω να τον αγαπώ.

Οι δύο πρώτες περιπτώσεις για εμένα είναι οι πιο εύκολες. Στην πρώτη μένω και δίνω μια πραγματική δεύτερη ευκαιρία και στην δεύτερη φεύγω γιατί είναι χαμένο παιχνίδι. Οι δύο άλλες περιπτώσεις όμως... είναι πιο πολύπλοκες. Και εκεί, συνήθως, είναι το πρόβλημα με το αν θα επιλέξεις να μείνεις ή να φύγεις και με το τι μορφή θα έχει η σχέση σου από εδώ και πέρα με βάση τα καινούρια δεδομένα.

Το σίγουρο είναι πως (ανεξάρτητα από το αν θα μείνω ή θα φύγω) το αν θα συγχωρέσω ή όχι κάποιον δεν έχει καμία σχέση με το αν τον αγάπησα, ούτε με τον αν συνεχίζω να τον αγαπώ, ούτε με το πόσο τον αγαπώ. Όχι, δεν μπορεί η συγχώρεση να γίνει μονάδα μέτρησης της αγάπης. Η αγάπη δεν είναι πραγματική μόνο όταν συγχωρεί και δεν είναι ψεύτικη μόνο όταν δεν συγχωρεί. Μπορεί να είναι πραγματική και να μην τα καταφέρει να συγχωρέσει...
Γιατί η αγάπη όχι μόνο δεν νικάει (πάντα) τα πάντα αλλά υπάρχει περίπτωση και να σταματήσει να υπάρχει. Γιατί η αγάπη δεν νικάει κάθε αδυναμία, δεν είναι αιώνια, δεν είναι ανίκητη και δεν είναι απεριόριστη. Φτιάχνεται από τους ανθρώπους και, κατά συνέπεια, έχει ανθρώπινες αδυναμίες. Γεννιέται και πεθαίνει. Και στο ενδιάμεσο μπορεί να κερδίσει και να χάσει διάφορες μάχες. Και ακόμα κι όταν χάνει δεν σημαίνει πως δεν ήταν πραγματική. Όχι, αυτός είναι ένας ακόμα μύθος που έφτιαξαν οι άνθρωποι για να νιώθουν καλύτερα. Μπορεί να ήταν μια χαρά πραγματική για όσο υπήρξε. Αλλά ό,τι είναι πραγματικό στο παρελθόν δεν είναι υποχρεωμένο να συνεχίζει να ισχύει και τώρα. Γιατί ο χρόνος αλλάζει τους ανθρώπους και από την αλλάγη αυτών εξαρτάται το πώς θα αλλάξει και η αγάπη με τον χρόνο.

Και αυτά είναι τα σημάδια που μου άφησε η αγάπη μέσα στο χρόνο:

Νιώθω διαλυμένη εξαιτίας της αγάπης που πέθανε χωρίς να συγχωρέσει. Νιώθω στενοχωρημένη για την αγάπη που ενώ συγχώρεσε, πέθανε. Νιώθω ηττημένη για την αγάπη που έζησε χωρίς να συγχωρέσει. Και νιώθω απίστευτα τυχερή για την αγάπη που συγχώρεσε, έζησε και συνεχίζει να ζει έχοντας ανεβάσει τον πήχη τόσο ψηλά για όλες τις επόμενες αγάπες που θα έρθουν.

Το ιδανικότερο από όλα, όμως, βρίσκεται στο συμπέρασμα νούμερο 5 (που κρατάω στην άκρη του μυαλού μου):

5. Μπορώ να αγαπώ κάποιον ο οποίος δεν θα με φτάσει (δεν θα με φτάνει) στο σημείο του να πρέπει να σκεφτώ αν θα τον συγχωρέσω ή όχι. Δεν θα χρειάζεται να τον συγχωρέσω.

Και για αυτού του τύπου την αγάπη πέρα από ευτυχία θα νιώθω αιώνια ευγνωμοσύνη.

10/11/09

Με θυμάμαι να γράφω…


Με θυμάμαι να γράφω…

Σε χαρτάκια που έβαζα μέσα στον «κούπα». Το μαγικό κουτί που έγραφα τα παράπονα μου για να τα συζητήσουμε με τους γονείς μου κάθε Κυριακή. Βέβαια, εκεί έγραφα ακόμα με άτσαλα γράμματα-καλλικατζούρες, θυμωμένες παιδικές φράσεις, για τον αδερφό μου που, για άλλη μια φορά, με πείραξε ή για το ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει.

Με θυμάμαι να γράφω σε λευκώματα φίλων στο σχολείο. Ήταν απαραίτητο για εμένα να βρω ακριβώς αυτό που θέλω να πω, τις συγκεκριμένες εκείνες λέξεις που θα μεταφέρουν τις σκέψεις μου με ακρίβεια. Ήθελα να είναι κάτι όμορφο, έξυπνο και αληθινό και κοιτούσα με τις ώρες τις ερωτήσεις μέχρι να βρω την σωστή απάντηση που με εκφράζει.

Με θυμάμαι να γράφω στα περιθώρια των σχολικών μου βιβλίων όταν το μάθημα μου φαινόταν βαρετό ή αδιάφορο. Και δεν ήταν λίγες οι φορές… που έγραφα τις ίδιες φράσεις ξανά και ξανά ανάμεσα σε σκιτσάκια και καρδούλες…

Με θυμάμαι να γράφω ατελείωτες κάρτες για φίλους. Μια κάρτα ποτέ δεν ήταν απλά μια κάρτα. Μια κάρτα ήταν πάντα πιο σημαντική από το δώρο. Ακόμα και το πιο μικρό δώρο αποκτούσε τεράστια αξία με την κατάλληλη κάρτα. Έτσι μια γόμα ήταν μαγική και δεν έσβηνε μόνο τις λάθος λέξεις σε ένα τετράδιο αλλά και τα «λάθος» συναισθήματα όπως είναι η στενοχώρια και η απογοήτευση. Αρκούσε να σβήσεις με την συγκεκριμένη γόμα στο μέρος της καρδιάς και κάθε θλίψη εξαφανιζόταν. Έτσι ένα απλό τσιμπιδάκι για τα μαλλιά ξαφνικά αποκτούσε μαγικές ιδιότητες και όταν το φορούσες γινόσουν ο πιο όμορφος άνθρωπος στον κόσμο. Με αυτές τις κάρτες έκανα τους φίλους μου ευτυχισμένους.

Με θυμάμαι να γράφω μηνύματα στους τοίχους και δεν είμαι ιδιαίτερα περήφανη για αυτό. Ήθελα όμως τότε να αφήσω το σημάδι μου κάπου-κάπως. Δεν ήθελα να χαθώ. Και νόμιζα πως αν γράψω ένα μήνυμα ζωής ή ένα ρητό με ουσία τότε ίσως αυτό θα μου εξασφαλίσει μία θέση ανάμεσα σε αυτούς που έκαναν κάτι σημαντικό και η ζωή μου τότε δεν θα πήγαινε χαμένη. Το πιθανότερο είναι οι περισσότεροι άνθρωποι που έβλεπαν τα μηνύματα αυτά να βλαστημούσαν γιατί κάποιο παιδί πάλι έγραψε κάτι ανόητο στον τοίχο έξω από την πολυκατοικία τους. Αλλά εγώ τότε αυτό δεν μπορούσα να το καταλάβω. Ένιωθα πως γράφω κάτι που θα μείνει για πάντα και ίσως κάποιος, κάποτε, το διαβάσει και του αλλάξει την ζωή.

Με θυμάμαι να γράφω ημερολόγιο. Όλη η εφηβεία μου είναι χαοτικά γραμμένη στα διάφορα ημερολόγια μου. Αυτά γνωρίζουν ποιο είναι το όνομα αυτού που με στιγμάτισε. Αυτά γνωρίζουν κάθε σχέση και κάθε χωρισμό. Κάθε χαρά και κάθε πόνο. Κάθε μάχη. Κάθε νίκη και κάθε ήττα. Παρόλα αυτά… δεν λένε πάντα την αλήθεια γιατί υπήρχε πάντα αυτός ο μόνιμος φόβος ότι θα πέσουν σε λάθος χέρια και θα διαβαστούν από άτομα που δεν πρέπει. Και γιατί υπήρχαν και πράγματα που δεν ήθελα να παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου.

Με θυμάμαι να γράφω στίχους τραγουδιών και να προκαλώ γέλιο… τώρα πια νομίζω ότι προκαλώ περισσότερο κλάμα παρά γέλιο…

Με θυμάμαι να γράφω ποιήματα. Σοβαρά, αστεία, απλά, περίπλοκα, μεγάλα, μικρά, με νόημα ή χωρίς, με ρίμα ή χωρίς, σε διάφορες μορφές και με διαφορετικά περιεχόμενα. Κάποια άξια προσοχής. Κάποια όχι.

Με θυμάμαι να γράφω γράμματα. Σε άτομα που ζούσαν μακρυά μου, που δεν γνώρισα ποτέ, που βρίσκονταν σε κάποια άγνωστη πόλη του εξωτερικού ή σε άτομα που ήταν κοντά μου και τους έγραφα ότι δεν άντεχα να τους πω.

Με θυμάμαι να γράφω ερωτικές επιστολές. Με ανταπόκριση ή χωρίς. Επιστολές που πήγαν εκεί που έπρεπε να πάνε ή που δεν έφυγαν ποτέ από τα χέρια μου. Επιστολές που δόθηκαν ή που σκίστηκαν.

Με θυμάμαι να γράφω σε τετράδια, σε χαρτιά Α4, σε μικροσκοπικά χαρτάκια, σε φακέλους, σε ετικέτες, σε χαρτομάντηλα, σε χαρτοπετσέτες (ακόμα και στις καφετέριες!), σε οτιδήποτε μπορούσε να γραφτεί… και όλα αυτά… διασκορπισμένα… στις τσάντες μου και στο πατώμα του σπιτιού μου!

Με θυμάμαι να γράφω το τηλέφωνο μου σε κάποιον που μου άρεσε τόσο πολύ που δεν δίστασα να του το δώσω. Και θυμάμαι ακόμα το έκπληκτο βλέμμα του και το ότι με πήρε τηλέφωνο την ίδια κιόλας μέρα... Βέβαια θυμάμαι και το πιο αποτυχημένο πρώτο ραντεβού όλων των εποχών αλλά δεν με πειράζει.

Με θυμάμαι να γράφω μηνύματα στο κινητό... ολόκληρες ιστορίες μέσα από μηνύματα. Όμορφα μηνύματα που μπορούσαν να σου φτιάξουν την ημέρα και να σου αλλάξουν την διάθεση, που δεν μπορούσες να μην χαμογελάσεις όταν τα διαβάσεις! Ή απαισιόδοξα μηνύματα που ζητούσαν μια λύση σε κάποιο άλυτο πρόβλημα ή εκνευριστικά μηνύματα που ήθελαν να ξεσπάσουν ή απλά μηνύματα αγάπης.

Με θυμάμαι να γράφω email. Σε κάποιον που μου στάθηκε πολύ. Ατελείωτα email προς αυτόν και αυτός προς εμένα. Η λογική των δικών του email βοηθούσε στο να περιοριστεί λιγάκι το δικό μου συναισθηματικό χάος. Ναι, θυμάμαι, να γράφω σε αυτόν γιατί γνώριζα και ακόμα γνωρίζω πως τέτοιοι άνθρωποι είναι σπάνιοι. Οι γραπτοί διάλογοι μας ήταν πολύ βοηθητικοί και πολύ απολαυστικοί.

Με θυμάμαι να γράφω σε ένα φόρουμ προσπαθώντας να καλύψω τα κενά, να νιώσω λίγο καλύτερα, να βρω ανθρώπους να συζητάμε. Προσπαθώντας απεγνωσμένα στην φάση που όλα διαλύονταν γύρω μου να βρω κάτι να κρατηθώ. Σε μια απίστευτη προσπάθεια επιβίωσης και ανάγκης να ξαναπιστέψω. Ναι, θυμάμαι ακόμα τα nicknames των παιδιών που έγραφαν σε αυτό το φόρουμ... και με θυμάμαι να γράφω... να τους γράφω...

Με θυμάμαι να γράφω στο facebook. Αποφασισμένη να είμαι αυτό που είμαι και να γράφω αυτά ακριβώς που πιστεύω. Αποφασισμένη οι φωτογραφίες μου να μην με δείχνουν πιο όμορφη από ότι είμαι και οι λέξεις μου να μην με δείχνουν πιο έξυπνη. Αποφασισμένη να μην πέσω στην παγίδα. Να είμαι εγώ και όχι κάποιος άλλος. Και να δημιουργήσω αυτό που μου αρέσει να δημιουργώ μια ζωή... κάτι «παραπάνω», κάτι που να κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται και να νιώθουν, κάτι που κάθε μέρα θα έχει να πει κάτι καινούριο. Ένα μέρος που όλοι θα ξέρουν ότι αν το αναζητήσουν θα έχει πάντα κάτι να τους δώσει. Ερεθίσματα, τροφή για σκέψη, ανοιχτό διάλογο και ανάγκη για περισσότερη γνώση και αναζήτηση.

Με θυμάμαι να γράφω μία εβδομάδα ένα άρθρο για ένα περιοδικό... και να είμαι τόσο χαρούμενη που μου είπαν πώς θα δημοσιεύσουν κάτι δικό μου! Να γράφω και να διορθώνω. Να είμαι τόσο ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα!!! Και τελικά απλά να μην το δημοσιεύουν. Έπρεπε ή να λογοκριθεί ή να μην δημοσιευθεί. Ή να το αλλάξουν ξανά και ξανά τόσο ωστέ να μην το αναγνωρίζω ή να το πάρω πίσω και να το βάλω πίσω στο συρτάρι μαζί με την χαρά και την ικανοποίηση και τις ελπίδες και τα όνειρα. Και φυσικά επέλεξα να μείνει στο συρτάρι. Όχι εξαιτίας της περηφάνιας αλλά εξαιτίας της αξιοπρέπειας.

Με θυμάμαι να γράφω ακόμα και πάνω στο σώμα μου! Να γράφω τις λέξεις «λάμψε, φέξε, σχίσε, κάψε, στίψε...», μια λίστα από προσταχτικές, πάνω στο πόδι μου... όταν έπαιζα στην «Ψύχωση» της S.Kane. Και με θυμάμαι να γράφω με μαύρο μαρκαδόρο στο χέρι μου την λέξη «καταδίκη» για την παράσταση «΄Ανθρωποι και Θεοί». Για ένα μήνα κυκλοφορούσα στους δρόμους της Αθήνας με αυτήν την λέξη γραμμένη πάνω στο σώμα μου... και υπήρχαν άνθρωποι που με κοιτούσαν υποτιμητικά ή τρομαγμένα...

Με θυμάμαι να γράφω κείμενα... θεατρικά ή μη... παραμύθια, ιστορίες, διηγήματα, μονολόγους, διαλόγους, σενάρια... αλλά και στόχους και όνειρα.... Με θυμάμαι να γράφω το καθημερινό μου πρόγραμμα και να καταγράφω συγκεκριμένους στόχους σε μια προσπάθεια να οργανώσω την επόμενη εβδομάδα, τον επόμενο μήνα, την επόμενη χρονιά ή μια ολόκληρη ζωή...


Με θυμάμαι να γράφω παντού και πάντα...

Μα το κυριότερο... με θυμάμαι να γράφω στο μυαλό μου... 24 ώρες το 24ωρο... Ιδέες που δεν γράφτηκαν ποτέ ή που εξελίχθηκαν σε κάτι σημαντικό, κείμενα που δεν ολοκληρώθηκαν ή που ολοκληρώθηκαν και έγιναν «κάτι» όπως π.χ. ένα μικρό μυθιστόρημα που έγραψα όταν ήμουν μόνο 16 χρονών. Ένα μυθιστόρημα που ποτέ δεν διάβασα από τότε. Από φόβο μήπως μου φανεί γελοίο αυτό που τότε με έκανε να νιώσω-έστω και για λίγο-περήφανη. Που με έκανε να νιώσω ότι αξίζω.

Και δεν με θυμάμαι απλά να γράφω... ευτυχώς, συνεχίζω να γράφω. Από τα λίγα πράγματα που μου απέμειναν ίδια όπως τα ένιωθα παλιά. Όλα τα υπόλοιπα γύρω μου και μέσα μου άλλαξαν. Οι απόψεις μου για την αγάπη, την οικογένεια, την φιλία, τον έρωτα, την ζωή, τους ανθρώπους, την εμπιστοσύνη, την πίστη, την ειλικρίνεια, την επικοινωνία, την ελευθερία, την δικαιοσύνη, την δικαίωση, τις αξίες... όλα άλλαξαν. Αλλά εγώ συνεχίζω να γράφω... Το μυαλό μου είναι διασκορπισμένο στο διαδύκτιο και ταυτόχρονα διασκορπισμένο σε άπειρα χαρτιά...

Για αυτό σκέφτηκα να δοκιμάσω να το συγκεντρώσω κάπου. Σε ένα σημείο. Αν και ξέρω πως αυτό είναι αδύνατον. Σκέφτηκα να βρω ένα χώρο που θα προσπαθήσω να γράφω τουλάχιστον τις καθημερινές μου σκέψεις. Έναν χώρο που θα έχει κάποιο νόημα μόνο για εμένα και για τους ανθρώπους που θα ενδιαφερθούν. Έναν χώρο που θα προσπαθήσει να κάνει έστω και λίγο τον κόσμο καλύτερο. Ένα χώρο με ιδέες, σκέψεις και προτάσεις. Ένα χώρο που θα γράφω ελεύθερα. Το Blog μου.

Αν έχεις φτάσει μέχρι αυτό το σημείο, έχεις διαβάσει όλα τα παραπάνω χωρίς να κουραστείς ή να βαρεθείς, αν συνεχίζεις να διαβάζεις, αν είσαι ακόμα εδώ... σημαίνει πως σε γνωρίζω. Σε έχω συναντήσει. Τώρα που το σκέφτομαι... σε θυμάμαι.

Σε θυμάμαι να γράφεις.

Σε θυμάμαι να γράφεις σε ένα παγκάκι, να τρέμει το χέρι σου και να κλαις (καθόμουν ακριβώς απέναντί σου αλλά δεν άντεχα να σε παρηγορήσω γιατί μου θύμιζες τον εαυτό μου), στο αεροπλάνο ταξιδεύοντας (ήμουν στην διπλανή σου θέση αλλά δεν μιλήσαμε γιατί γράφαμε ο καθένας τα δικά του), στο τρένο έχοντας το βιβλίο στα γόνατα σου να σημειώνεις τα sos θέματα λίγο πριν τις εξετάσεις (ήμουν και εγώ εκεί κοιτάζα την βροχή έξω από το παράθυρο), σε θυμάμαι να γράφεις κάτι περιμένοντας το λεωφορείο να περάσει, σε θυμάμαι να περνάς πεζός το φανάρι με κόκκινο στέλνοντας μήνυμα στο κινητό σου. Να γράφεις στον τοίχο ένα τεράστιο γκράφιτι ή να γράφεις πανό στις πορείες... . Σε θυμάμαι στο σπίτι σου να σημειώνεις αριθμούς υπολογίζοντας πόσα πρέπει να πληρώσεις πάλι ή να γράφεις την λίστα από τα ψώνια που θα κάνεις το Σάβατο ή να γράφεις σε ένα τεράστιο χαρτόνι (που θα κρεμάσεις πάνω από το κρεβάτι σου) τους στίχους του αγαπημένους σου τραγουδιού. Σε θυμάμαι να γράφεις σε κάποιον «Θα αργήσω να γυρίσω το βράδυ» ή «Σε αγαπάω, να έχεις μια υπέροχη μέρα» ή «Συγνώμη, δεν αντέχω άλλο. Δεν γίνεται να είμαστε πια μαζί».

Σε θυμάμαι να γράφεις.

Σε τετράδια, σχολικά βιβλία, λευκώματα, ημερολόγια, φιλικές κάρτες... ποιήματα, στίχους, άρθρα, κείμενα, ιστορίες ή απλά τις απόψεις σου... σε forum, στο facebook, σε blogs...

Αλλά ακόμα κι αν δεν έγραψες τίποτα από τα παραπάνω.

Σε θυμάμαι να γράφεις στο μυαλό σου. Λέξεις που είπες ή δεν είπες, που έκανες ή δεν έκανες πράξη.

Σε θυμάμαι να γράφεις μια ολόκληρη ζωή.

Και οι ζωές μας κάπου συναντήθηκαν.
Και οι γραφές μας κάπου συναντήθηκαν.

Και αν συναντήθηκαν οι δρόμοι μας μία φορά... είμαι σίγουρη ότι θα ξανασυναντηθούν.

Εδώ ή αλλού.

Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνεχίσεις να γράφεις... και την επόμενη φορά που θα είμαι δίπλα σου... απλά θα σου μιλήσω.

10/10/09

Καινούρια αρχή

Ήθελα το blog μου να ξεκινήσει 1 Σεπτέμβρη. Ήθελα να μπει η χρονιά και να έχω δημιουργήσει αυτόν τον χώρο μέσα στον οποίο θα γράφω τον επόμενο χρόνο ή τα επόμενα χρόνια. Αλλά όπως πάντα είμαι πολύ καλή στο να καθυστερώ να κάνω κάτι, να το παρατείνω για ένα αύριο που συνήθως δεν έρχεται ποτέ. Ίσως να είναι που έχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου, ίσως να είναι το ότι τον τελευταίο καιρό νιώθω «-μένη». Πού σημαίνει... εξαντλημένη, κουρασμένη, μπερδεμένη, χαμένη, 100% απογοητευμένη και ό,τι άλλο σε «-μένη» εκτός από ερωτευμένη! Ίσως, τέλος πάντων, να φταίει αυτό το χάος που έχω στο κεφάλι μου και που δεν λέει με τίποτα να ξεκαθαρίσει ή αυτός ο μόνιμος πόνος που έχω μέσα μου και που δεν λέει με τίποτα να εξαφανιστεί. Ίσως να φταίει αυτό το γενικότερο βάρος που κουβαλάω 24 ώρες το 24ωρο και δεν έχω ιδέα πώς να το καταπολεμήσω. Σημασία έχει... ότι μέχρι να τολμήσω να προχωρήσω ένα βήμα μπροστά καταλήγω να πάω δέκα βήματα πίσω και μετά να χρειάζεται ακόμα περισσότερη δύναμη για να ξανατολμήσω απλά και να σκεφτώ να ξαναπροχωρήσω! Γνωρίζω καλά πως αυτό είναι ένα αδιέξοδο και είμαι σίγουρη πώς θα ήθελα να βγω από αυτό. Δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον στο να μην είμαι καλά και καμία ευχαρίστηση σε αυτήν την καθημερινή αδυναμία. Δεν είμαι υπέρ της γκρίνιας ούτε της μιζέριας. Δεν έχω ιδέα πώς έφτασα σε αυτό το σημείο και το χειρότερο δεν έχω ιδέα πώς να φύγω από αυτό. Δεν ήμουν έτσι και δεν θα έπρεπε να είμαι έτσι. Νιώθω έξω από τα νερά μου γιατί είμαι από την φύση μου δυναμικός και ενεργητικός άνθρωπος. Φαντάζομαι ότι φταίει κι αυτό ως ένα βαθμό που έφτασα εδώ. Οι άλλοι ήταν σίγουροι πως αντέχω. Εγώ ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι δεν είμαι ανθρώπινη. Ίσα ίσα όταν κατάλαβα πως αρχίζει ένας περίεργος και οδυνηρός κατήφορος έστειλα ξεκάθαρα σημάδια που φώναζαν «Δεν είμαι αρκετά δυνατή. Συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να το χειριστώ. Είναι πέρα από τις δυνάμεις μου». Και κάποια στιγμή τα όρια ξεπεράστηκαν και όταν γύρισα το κεφάλι μου να δω τι υπάρχει πίσω μου το μόνο που είδα ήταν τα δικά μου κομμάτια. Μόνο τα δικά μου. Ακόμα δεν κατάλαβα πώς δεν βρήκα κανένα κομμάτι των άλλων. Θα ήθελα να υπάρχει ένας μαγικός τρόπος που να μπορούσε να τα «διορθώσει» όλα εύκολα, γρήγορα και ανώδυνα. Και ξέρω πως αυτό δεν γίνεται. Ξέρω πως είναι μάτταιο να απαιτώ από την ζωή για μια φορά (για μια φορά μόνο) να μου δώσει κάτι χωρίς να χρειάζεται να πασχίσω για αυτό. Ό,τι κατάφερα (και δεν νομίζω ότι κατάφερα πολλά σε σχέση με όσα ήταν ο αρχικός στόχος), το κατάφερα με πολύ κόπο. Και ξέρω πώς αυτό έχει και τα καλά του. Αλλά για την ώρα θα ήθελα μια φορά να φτάσω στον προορισμό χωρίς να χρειαστεί τόσο μεγάλο και επίπονο ταξίδι. Θα ήθελα για μια φορά μόνο να μην είμαι τόσο εξατλημένη από την δίψα που, όταν φτάνω στην λίμνη, να μην αντέχω να πιω νερό από την κούραση. Θα ήθελα να πιω νερό μια φορά χωρίς να έχει χρειαστεί να εξαντληθώ στην πορεία. Έχω δρόμο μπροστά μου. Και θα ήθελα να μπορώ να τον κοιτάξω με διάθεση για εξερεύνηση και να τον διανύσω χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς απωθημένα. Επίσης, θα ήθελα να συνεχίσω τον δρόμο μου περπατώντας και όχι σερνόμενη. Θα ήθελα να καθίσω για μια στιγμή σε έναν βράχο... και με μια βαθιά ανάσα να διώξω όλο το πριν και όταν σηκωθώ να ξέρω ότι τώρα μπορώ να ξεκινήσω από την αρχή. Αυτό το Blog είναι ακόμα μία (απεγνωσμένη;) προσπάθεια για μια καινούρια αρχή. Και αν και άργησα να το ξεκινήσω... δεν έχει καμία σημασία. Γιατί το αύριο του Blog μου έγινε σήμερα. Και αυτό παραδόξως, όσο γελοίο κι αν ακούγεται, είναι ελπιδοφόρο. Αντιπροσωπεύει για εμένα τα αύριο που θα έρχονται. Αντιπροσωπεύει-ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα-την καινούρια αρχή μου.